Występ „Wszystkie Blues”, „Satyricon”: opinie widzów, opisy i recenzje

W sierpniu 2015 roku teatr Moskwa „Satyricon” była premiera spektaklu w reżyserii Konstantina Raikin na sztuce dramaturga Krasnojarsk Vladimir Zaitsev. Zaoferował widzom teatr „Satyricon” „Wszystkie odcienie niebieskiego.” Opinii o wystawie można znaleźć naprzeciwko, z zachwytem na całkowite odrzucenie.

Świat w odcieniach niebieskiego

W powieści „Wszystkie Blues”, napisany przez japoński pisarz i reżyser Ryu Murakami w 1976 roku, oraz podobne prace Krasnojarsk dramaturg Vladimir Zaitsev, który został wydany w 2014 roku, możliwe jest paralele. Przynajmniej jedno: dwie prace o tym, jak trudno być młody. Jak straszne być sama z problemem wyboru żyć jak wszyscy, albo …

Ryu Murakami japoński pobłogosławił bohater powieści na plotless „hippie” historie z kategorii „sex, drugs, rock«n»roll”. omamy Monotone marginalny chłopiec z 1970 roku opisuje życie małego młodą firmą, której członkowie nie wiem z pierwszej ręki, co to seks grupowy, „przedawkowanie” samobójstwo.

W porównaniu z „obcego” prototypu rosyjskiego chłopca bez nazwy (Boy – sztuka N. Smoljaninov, występ teatru „Satyricon” „Wszystkie odcienie niebieskiego.”) – anioł. On nie bierze narkotyków, jest obca „Gangbang”. Ale gdy zdał sobie sprawę, że nie lubi innych, w szesnastu postanowił przyznać się do świata w obliczu rodziny i przyjaciół, że nie martwi się o dziewczynę, że jest gejem.

Nazwaliśmy wielu kontrowersyjny spektakl „All Blues” ( „Satyricon”). Krytyków i publiczność stanowią wdzięczny wiele dobrego. Na przykład, aktorzy przyzwyczaił się harmonijnie w obrazach. Nikita Smoljaninov bardzo przekonująco oddaje uczucie olśniewający czystości grzesznego (czyjaś opinia) duszę swego bohatera, horroru i ból serca, który chwycił chłopca, gdy zdał sobie sprawę, że nie możemy, ale w inny sposób jest niemożliwe.

Chłopiec pokonał swój strach i otworzył blisko, ale padł ofiarą jego spowiedzi. Warto zauważyć, że w dramatyczny obrót wydarzeń, pojawiających się na scenie, było miejsce żarty. Tak, że mówi oświadczenie „Wszystkie odcienie niebieskiego” na tragiczny humor.

Pierwszy akt jest zbudowany jako lektury spektaklu. Tekst nie jest tak szokujące nieprzygotowanego widza, jako „obraz”, więc nie ma akcji, tylko odczyt. Jednak w przyszłości nikt nie będzie widać żadnych nagość lub całuje.

Wszystko może być

Raikin Jr zajął się tematem, z dala od tych, którzy wybrali swój słynny ojciec. Ale czasy i obyczaje uległy zmianie. To jest niemożliwe, aby zaprzeczyć: w rosyjskim społeczeństwie dłuższego czasu istnieje potrzeba przemyśleć szereg stereotypów, które istnieją w tak ważnym obszarze jak relacjach interpersonalnych. „Nie ma takiego”? Czy muszę ostro potępiają A może trzeba pogodzić się z faktem, że mają prawo wyboru, jak inni? Zawierają czy „wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”) oceny odpowiedzi na te palące pytania?

„Satyricon” próbował chwały: delikatna kwestia podkreślone przez glow-rampy, nie miesza się szacunku publiczności. W spektaklu „All Blues” szybko do wszystkich osób w wieku powyżej 20 (21+ sztuk rankingu). Ale od niedawna wierzono, że „w naszym kraju nie ma płci, a tam jest miłość.” Zdarzyć, jeśli duży chłopiec – on będzie surowo karane i skazany. W Związku Radzieckim rozmawialiśmy dużo o czerwone i białe, ale nie niebieski.

Godności i zaletą – kontynuacją wad i niedociągnięć. Jest to w pewnym sensie, opowiadać „Wszystkie odcienie niebieskiego” w teatrze „Satyricon”. Recenzje spektaklu, aby to potwierdzić. Wielu widzów są przekonani, że w kolejnej rundzie rozwoju Chłopak zdaje sobie sprawę, że się myliłem. Albo nie jest świadomy? A jeśli się mylił?

Pytania, pytania, i nie mieli jasnej odpowiedzi. Być może dlatego, podobnie jak wyzwań w algebrze, pokonać swoich krytyków, dziennikarzy i widzów, którzy obserwowali „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”). Opinii o wystawie – próbują rozwiązać poważny życia „przykład”.

Akcenty: musimy być tolerancyjni!

Brakuje w Rosji i neterpimtsev wszystkim nietradycyjnych, w tym orientacji seksualnej. W Petersburgu, w „Baltic Dom” w lutym 2016 roku orzekł on produkcję „All Blues” (teatr „Satyricon”). „Recenzje” są specjalne, orientacja terrorysta. Po pierwszym etapem w biurze obowiązkiem policji wszedł niepokojący telefon: Działacze prawosławni poinformował, że bomby hali. Widzów ewakuowano budynek jest badane urządzenie wybuchowe nie było.

Według zastępcy Zgromadzenia Ustawodawczego Petersburga, Witalij Milonova, piekielna maszyna leży poza siedzibą widza i pod zdrowia moralnego narodu. Cóż, mówiąc słowami jednego z bohaterów Arkadiya Raykina „moget być.” Opinia ma prawo do istnienia. Sam grać „Wszystkie odcienie niebieskiego” w „Satyricon” Recenzje teatralne o tym – rodzaj poematu pedagogicznego, gdzie każdy pedagog szuka i znajduje swoje własne sposoby formacji osoby, jego zawarte.

Ale nacisk położony przez reżysera: „Blues” – Odwołanie do pokolenia rodziców, aby być bardziej tolerancyjni, bardziej delikatnie, aby nie narzucać swoje wyobrażenia o życiu dzieci. Tak, świat nie jest łatwe, że nie chce być sposób, w jaki został przedstawiony przez niektóre matki (Academy) i tata (V. więcej). Rodzice chłopca, którzy żyją długo między sobą uboczu i chaotyczny, wolą w linii edukacji bez zagięć.

I to przeraża publiczność, wysiłku, odpycha od jednego pokolenia „przodków”. Chociaż są tacy, którzy wierzą: „Mapai” -monstr – co z tego? Częste! „Jeżeli ich opinie zostały zmienione ustawienie” Wszystkie odcienie niebieskiego „(” Satyricon „)? Odpowiedzi będą bardziej elastyczne, miękkie wyrok? Prawdopodobnie, dyrektor Liczyłem na to.

łabędzie mechaniczne wobec żywego serca

Performance „Wszystkie odcienie niebieskiego” w teatrze „Satyricon” Konstantin Raikin nazywa wyczynu, śmiały czyn reżysera. Zoe apostolski w swojej recenzji napisał, że gra nie wygląda na głębokim egzystencjalnym znaczeniu, i opowiada o złączonych stereotypów.

Dziennikarz uważa, że oświadczenie na granicy kiczu, skacząc na niego. Ten styl wybrany dyrektor artystyczny K. Raikin i artysta Dmitrij Razumow. Wraz z nim przenosi się do atmosfery życia, co jest ważne, a nie prawdą i zgodności. Chłopiec wygląda najbardziej normalne wszystkich bohaterów, a nie fałszywy.

Jej materiał jest myśl, że mieszany wykorzystania technik artystycznych bez prowokacji, obecne nieoczekiwanych rozwiązań. Muzyka klasyczna kompozycja Czajkowskiego otrzymuje Boris Moiseyev, poruszającej scenie łabędzie mechaniczne itd. Recenzentem D. Swans nazwie metafora których wiele zmęczony męczące. I tak to jest jasne: Wkrótce będzie generowało Swansong nieszczęśliwy nastolatek.

Gdy metody nie pomogły „leczenie ambulatoryjne” prostytutek i wystaw artystycznych, rodzice wysłali syna do szpitala psychiatrycznego. Ale czy jest to ruch w prawo? „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Teatr” Satyricon „) ujawnia niezwykły fakt: mimo wszystko, większość widzów są gotowi, aby zrozumieć i zaakceptować dobrego, uczciwego chłopaka, a nie” prawo przodków „corny stereotypy odwrót ..

Co jest dobre a co jest złe

A oto kolejny przegląd, opinie. „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”) świadomie lub nieświadomie aktywuje głębokie refleksje na scenie Revelations chłopca i innych znaków.

Proces otwartego i dobrowolnego uznania przynależności do mniejszości seksualnych powoduje szereg recenzentów najgłębsze współczucie. Myślą: nikt nie zasługuje na prześladowania tylko dlatego, że jest inaczej. Po tym wszystkim, nikt nie przychodzi do głowy potępiać człowieka za dużego mola na nosie lub zbyt dużych butach …

Dziennikarka Natalia Vitvitskiy podziwiałem determinację dyrektor artystyczny „Satyricon” wyzwanie istniejące normy społeczne i umieścić wstrząsające dramat o nastolatka homoseksualista edukacyjnego.

Vitvitskaya wyraźnie nie po stronie "reformatora" – kolega znaków Vicki ekonomista mama, tata, babcia, wojskowych (sztuka Ivanova.) Besogon (psychiczny) (Art E. Martinez Cardenas.). Recenzent uważa sprawę z punktu widzenia tolerancji, zauważa, że na scenie nie ma wulgarność, nikt nie rozbiera, farby celowo zbieranie – wszystko w życiu.

Ale w prawdziwym życiu, jak wiemy, ludzie od wieków i tysiącleci do puzzle skończy, „co jest dobre a co jest złe”, za każdym razem, dzięki czemu różne wnioski. Ale są tacy, którzy nie akceptują pluralizm, uzna to za konieczne ożywienie niektórych radiolatarni moralnych. Czy takie Beacon „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”)? Opinii o bólu innych nezaskoruzlyh serca teraz droższe niż złoto. Mogą one znaleźć odpowiedź na odwieczne pytanie o granice dopuszczalnej.

Każdy ma wybór. Więc wybrać!

W mediach, na ławce w domu, młodzieży get-razem można usłyszeć / przeczytać opinię o pracy, która dwadzieścia lat temu na scenie nie może być w zasadzie. Teraz tematem jest „na lewo do ludzi.” Recenzje spektaklu „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”) są imponujące szczególnie masywne.

Co mówią o spektaklu „Wszystkie Blues” publiczności? Twierdzą, że to sprawiło im myśleć, przyczyniła się do oczyszczenia wewnętrznego, pozbycie się nawyku ciężko oceniać wszystkiego i wszystkich. Theatergoers zatwierdzić grę młodych aktorów – Nikita Smolyaninova, Evgeniya Abramova, Roman Matyunina.

Role są prowadzone uczciwie, sprawiedliwie, jakby fanów subtelnie kształcących Melpomene wielkiej nauki empatii, współudział, pomimo złożoności postrzegania tematu. Przed masowe zrozumienia „nietradycyjnych”, a to jest oczywiście jeszcze daleko, i czy jest to potrzebne? Na premierze, nikt nie wyszedł z teatru podczas przerwy, jak to się dzieje. Finał ograniczona ciepłe oklaski. Można to traktować jako podziękowania dla reżysera, bo warunkiem sędziów „wolności wyboru”. Gdy istnieje możliwość wyboru, osoba łatwiej żyć.

Bravo!

Recenzje reprezentacji „Wszystkie odcienie niebieskiego” ( „Satyricon”) odnoszą się do umiejętności i starszego pokolenia aktorów. Chwalą Agrypina Stiekłow bo ona jest tak mistrzowsko grał uczucia matki, dowiedział się, że jego syn – Gay. Lubią Vladimir Bolshov, który wiernie odtwarza Tumult profesjonalnego członka, którego życie było garnizony, które raczej nie miały serce „odcienie niebieskiego”.

Tak, prawie wszystko żal chłopca. Ale patrząc na to, jak rodzice programów pracy syna odwrócenie uwagi od uzależnień, skazując autorytarną gorliwością i rodziców pokój nagle czuje żal „zacofani starcy”, aby zrozumieć, w jaki sposób emocje ogień ogarnął ich umysły. Jak trudno zaakceptować to, co jest sprzeczne z otrzymanych w edukacji!

Łatwo jest doradzać w części „cierpliwości i zrozumienia”. W wielu myśli, obserwując grę: „Jak to jest nieodparta” Ludzie przepojone uczuć bohaterów, spojrzeć na to, co się dzieje nie jest z zewnątrz, ale od wewnątrz. W tej ogólnej zasługą wszystkich sztukach autora, reżysera, aktora kolektywu. Że obojętność podczas oglądania ma miejsca można zobaczyć osobiście, przychodząc do teatru „Satyricon”. Widzowie i krytycy gości ty kaucją.

Orientacja na „terenie”

Jak tego czy Moskali i gości teatru kapitałowym, skierowanych przez K. Raikin? Opinie mieszkańców różnych części naszego kraju przedstawiają: miłości. To może być, że firma jest w stanie przeprowadzić uczciwego dialogu z fanami? Jeśli ta interakcja jest, aktorzy i reżyserzy łatwiej poruszać się „na ziemi”.

Zwłaszcza, gdy „location” ciągnie się przez kompleks, niezrozumiałe dla większości rosyjskich fanów etap problem podobny do tego, który został podniesiony w oświadczeniu. Opinie na temat spektaklu „All Blues” w teatrze „Satyricon” – symbol obojętność, obojętność – symbol przekonaniu, że chłopcy nie są pozostawione w spokoju, oni zawsze wspierać.

Krytyka zapewnia niektóre mowy nadmiar ozdób mówi o „rzeczywistości” i „warunkowości” akceptowalnych i nieakceptowalnych banków w ponowoczesności, prowadzi czytelników do Murakami, Gogola, moralności i humanizmu. Większość dzisiejszych rosyjskich widzów nadmiar ozdób nie pochylona. Była prawie dwadzieścia pięć lat chcę być konkretne. Ludzie próbują dowiedzieć się, jak odnosić się do kwestii orientacji seksualnej. Co decyzja będzie prawidłowa? I nie zawsze rozumieją, czy nie, aby omówić tę kwestię ze sceny na scenie.

Konstantin Raikin powiedział: „Wszystkie odcienie niebieskiego” Christian zabaw potępiając nietolerancji i arogancji.

Życie na wyświetlaczu i po prostu życia

Niektórzy widzowie Porównanie jest nie tyle konkretny krytyczny jako filozoficzna. Na przykład, jeśli ktoś lubi piwo – jest to sprawa prywatna. Ten „ktoś” może być dożywotnia spożywać umiarkowane jakości napój ze słodu i chmielu, – nikogo, i nie będzie wiedział o swojej pasji. Jeśli ktoś kocha swojego męża (żonę sąsiada facetem, chłopak, dziewczyna) – jest również prywatne. Dlaczego jest to konieczne, aby krzyczeć o tym, powiedzmy, do żądania „Front” uznania faktu?

To nie jest o chłopcu – nastolatek przestraszony, zaskoczony odkryć o sobie. On nie wie, co zrobić, jak ją leczyć. On musi zrozumieć. I zrozumieć młodociany – Adult święty obowiązek. Na to podkreślić publiczność.

Wiadomym jest, że Rosja nie przystoi człowiekowi całować żonę w miejscach publicznych, wspominają. Czy to znaczy, że prawa małżonków naruszone? Mogą nadal prawidłowo zorientowane na sztukę „jasnej stronie Księżyca”?

Wszystkie takie same, wszyscy równi?

W Rosji istnieje prawo do ochrony dzieci przed informacjami szkodliwymi dla ich zdrowia, zakłócać normalnego rozwoju. Według tego prawa, niedopuszczalne jest, aby inspirować dzieci, że małżeństwa heteroseksualnego i tradycyjnego odpowiednika. Podstawowe wartości nie zmieniają się wraz z upływem czasu, są nienaruszalne. Jak z tego punktu widzenia, aby ocenić oświadczenie?

Występ „Wszystkie Blues”, która przygotowała grunt dla rzeczywistych wydarzeń, nie promuje homoseksualizm. Mówi nam, że ludzie zapomnieli, jak zrozumieć siebie nawzajem. Na scenie symboliczne „tłum”, który skazuje, co się dzieje, ukrywając się w głąb rusztowania. Kto to jest? Publiczność? Odróżnić czy są odcienie niebieskiego, i to jest dla nich – stałe czarnym?

Niektórzy ludzie uwierzyli, że „Satyricon” dostarczany „Wszystkie odcienie niebieskiego” nie jest zaskakujące. Teatr nie jest pierwszy raz, szokując publiczność. Inni twierdzą: ustawienie nietypowe dla dziecka Konstantina Arkadevicha Raykina. Ustawienie gra została zastąpiona wydajności psychicznej.

Jeśli mówimy o psychologii, to jest to nauka bada świat poza jego podziału na czarne i białe. Wielu krytyków i publiczność uważają, że rodzice chłopca nie mógł walczyć o prawdę, losowo „miecz”, gdzie konieczne cienką, selektywne fokus. Ale to wszystko jest siła?

Myśl za siebie, decydować o sobie

Blisko Boy sobie sprawę, że aby stać się naprawdę matka dziecka. Późno? Lepiej późno niż wcale … Zdając sobie sprawę, że nie powinien był pozwolić facet pompować specjalnych preparatów, rzeczywiście zamordował chłopca, rodzice zabrać syna do domu. Rodzina jest zjednoczona, ale jakim kosztem! Biały dym na scenie jakby wchłania smutny rodzinę. I ta zasłona nie jest jasne, co stanie się z głównym bohaterem, jak reszta jego życia.

Otwarte zakończenie pozwala widzom myśleć duża. Opinie na temat spektaklu „All Blues” w teatrze „Satyricon” będzie długi, aby poruszyć opinię publiczną. Wagi nadal będzie opierać się w jednym kierunku, a następnie w innym kierunku. Powinniśmy oczekiwać równowagi? Lub niemożliwe jest w dużej zmieniającym się świecie?