Behawiorysta podejście: klasyczny i działa klimatyzacja

Klasyczne podejście behawioralnej – to jeden z głównych kierunków w psychologii, która metoda jest nauką eksperymentalną i obserwacji reakcji na bodźce zewnętrzne matematyczne uzasadnienie dla dalszego związku między tymi zmiennymi. Rozwój behawioryzmu był warunkiem koniecznym do tworzenia precyzyjnych metod badawczych w psychologii, przejście od spekulacyjnych wniosków do matematycznie uzasadnione. W tym artykule opisano: behawiorysta podejście do badania osobowości, historii tego obszaru i jej znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Ten ostatni jest reprezentowana przez przykład stosowania zasad zachowania w rozwoju nauk politycznych.

Behawiorysta podejście w psychologii

Behawioryzm w psychologii wyłonił się na podstawie metodologii filozofii pozytywizmu, które uzna za cel naukowe badania bezpośrednio zaobserwować. Stąd też przedmiotem badań psychologii powinno być zachowanie osoby , która istnieje w rzeczywistości, a nie świadomości lub podświadomości, co jest niemożliwe do zaobserwowania.

Określenie „behawioryzm” pochodzi z języka angielskiego i oznacza zachowanie „zachowanie”. Tak więc, w celu zbadania tej tendencji w psychologii i to zachowanie – jego tło, tworzenie i zdolność do zarządzania nim. Akcje i reakcje osoba jest jednostką badania behawioryzmu, a samo zachowanie jest zbudowany na dobrze znaną formułą „bodźca – odpowiedź”.

Behawiorysta podejście osoba stała się zasób wiedzy, która opiera się na badaniach eksperymentalnych zachowań zwierząt. Zwolennicy tego kierunku w psychologii stworzył ramy metodologiczne, cel, przedmiot, metody badania, a także metody korygowania zachowań. Niektóre tezy behawioryzmu stał się podstawą dla innych nauk, którego celem jest badanie zachowań ludzkich. Ale szczególnie duży wkład wykonany jest w teorii i praktyce nauczania i wychowania dzieci.

Przedstawiciele behawioryzmu w psychologii

Długa historia rozwoju i poprawy swoich metod naukowych badań i terapii jest podejście behawiorysta. Przedstawiciele jego zaczęło się badanie elementarnych zasad zachowania zwierząt i przyszedł do praktycznego zastosowania tego systemu wiedzy u ludzi.

Założycielem klasyczny behawioryzm D. Watson był zwolennikiem poglądu, że tylko prawdziwa, co można zaobserwować. Przywiązywał wagę do badań 4 aktach ludzkich zachowań:

• Reakcje widzialnego;
• Ukryte reakcje (myślenie);
• dziedziczne, naturalne reakcje (np ziewanie);
• ukryte reakcje fizyczne (wewnętrzne procesy aktywności życiowej).

Był przekonany, że siła reakcji zależy od siły bodźca, zaproponowano wzorze S = R.

Follower Watson Thorndike rozwinął teorię dalej i formułuje następujące podstawowe prawa ludzkie zachowania:

• Ćwiczenia – związek między warunkami i reakcji na nich, w zależności od liczby odtwarzania;
• gotowość – przewodzeniu impulsów nerwowych, jest zależna od obecności wewnętrznej gotowości do tego pacjenta;
• asocjacyjne ścinanie – jeśli z wielu pojedynczych bodźców reagujących na drugim, a pozostałe powoduje podobną reakcję dalej;
• Efekt – jeśli akcja nosi dla przyjemności, to zachowanie staną się częstsze.

Eksperymentalne potwierdzenie teoretycznych podstaw tej teorii należy do rosyjskiego naukowca Iwan Pawłow. To on empirycznie udowodnione, że zwierzęta mogą tworzyć odruchy warunkowe, pod warunkiem, że stosowanie pewnych bodźców. Wiele osób zna jego eksperyment z tworzeniem psa unieszkodliwionych odpowiedzi na światło w postaci wydzielania śliny bez zbrojenia w postaci żywności.

W ciągu 60 lat rozwoju behawioryzmu rozszerzony. Jeśli wcześniej było to postrzegane jako zbiór indywidualnych reakcji na bodźce, które od tej pory zaczyna się wprowadzenie tego programu do innych zmiennych. Na przykład, E. Tolman, autor behawioryzmu poznawczej, zwany tymczasowy mechanizm działania poznawcze. W swoich eksperymentach na myszach, pokazał, że zwierzęta znaleźć wyjście z labiryntu na drodze do paszy na różne sposoby, po uprzednio nieznanej trasie. W ten sposób wykazano, że celem tego zwierzęcia jest bardziej ważne mechanizmy, aby go osiągnąć.

Zasady behawioryzmu w psychologii

Podsumowując wnioski sformułowane przez przedstawicieli klasycznego behawioryzmu, istnieje kilka zasad tego podejścia:

• Zachowanie – jest indywidualna odpowiedź na bodźce środowiskowe, w którym dopasowuje się (reakcja może być zarówno zewnętrzne jak i wewnętrzne);
• osobowość – jest doświadczenie zdobyte przez osobę w trakcie życia, zestaw zachowań;
• zachowanie człowieka tworzy środowisko społeczne, zamiast procesów wewnętrznych.

Te zasady – to tezisno przepisy klasycznego podejścia, które później rozwinęły i wyzwał zwolenników i krytyków.

rodzaje klimatyzacji

Human Development następuje poprzez uczenie się – proces uczenia się w interakcji ze światem zewnętrznym. To umiejętności mechaniczne, a także rozwój społeczny i emocjonalny. Na podstawie tego doświadczenia, a utworzonej zachowanie. Behawiorysta podejście rozważa kilka rodzajów kształcenia, wśród których najbardziej znany jest instrumentalny i warunkowanie klasyczne.

Operant przewiduje stopniowe przyswajanie ludzkiego doświadczenia, w którym każdy z jego działań spowoduje pewną reakcję. Tak, dziecko uczy się, że jeśli wyrzucić zabawki, może drażnić rodziców.

Warunkowanie klasyczne mówi do osoby, która na jedno zdarzenie jest obok. Na przykład, dziecko zdaje sobie sprawę, że ta ustawa będzie stosowana przez smaku mleka, gdy piersi matki. To jest tworzenie stowarzyszenia, którego członkowie mają inną motywację, a następnie drugiego.

Stosunek bodźca i reakcji

Teoretycznie, proponowana Watson i Pavlov praktycznie rozsądny pomysł jest, że reakcja bodziec do niego (S – R) został skierowany ze zbycia Psychologii „nienaukowych” przedstawień istnienia „duchowy niewidzialne” w człowieku. Badania przeprowadzone na zwierzętach przedłużony do życia psychicznego człowieka.

Ale rozwój tej teorii zmienił schemat „bodziec – odpowiedź”. Zatem Thorndike zauważyć, że oczekiwanie zbrojenia wzmacnia związek między bodźcem i reakcją. Na tej podstawie osoba wykonuje czynność, jakby czekając na wynik dodatni lub eliminuje negatywne konsekwencje (pozytywne i negatywne wzmocnienie).

E. Tolman rozważyć również to uproszczony schemat i zaproponował ich: S – I – R, gdzie między bodźca i reakcji fizjologicznych są indywidualne cechy danej osoby, jego osobistego doświadczenia, dziedziczności.

Uczenie się z perspektywy behawioryzmu

Behawioryzm stał się podstawą do rozwoju behawioralnego podejścia do psychologii. Chociaż często te obszary i zidentyfikować, ale między nimi jest znaczna różnica. Behawioralnej podejście uważa tożsamość jako rezultat uczenia się jako zbiór prezentowanych zewnętrznie reakcji na podstawie których zachowanie jest generowane. Tak więc, w behawioryzmu mają sens tylko te czynności, które manifestują się na zewnątrz. Behawioralne podejście szerzej. Obejmuje ona zasady klasycznego behawioryzmu, poznawczego podejścia i osobistej, tj. E. Przedmiotem studiów i działań wewnętrznych organizmu (myśli, uczucia, ról), które są tworzone przez osoby, dla których jest ona odpowiedzialna.

Behawiorysta podejście było wiele zmian, wśród których najczęściej – nauka teoria społeczna Bandura i David Rotter. Naukowcy Rozszerzyliśmy zrozumienia ludzkich zachowań. Wierzyli, że poszczególne działania są określone nie tylko przez czynniki zewnętrzne, ale także wewnętrzne predyspozycje.

Bandura zauważyć, że oczekiwania gotowość vera – jako wewnętrzne uwarunkowania – współdziałać z nagrody i kary, czynniki zewnętrzne jednakowo. Był też pewien, że dana osoba jest w stanie samodzielnie zmienić swoje zachowanie pod wpływem stosunku do otaczającego go świata. Ale co najważniejsze – osoba może stworzyć nowy plan działań przez prostą obserwację zachowań innych ludzi, nawet bez ich bezpośredniego wpływu. Zdaniem naukowca, człowiek ma unikalną zdolność do samoregulacji ich zachowanie.

J .. Rotter, rozwój tej teorii, zaproponowany układ prognozowania zachowania ludzkiego. Według naukowca, osoba ta będzie działać na podstawie 4 warunków: zachowanie potencjału (stopień prawdopodobieństwa zachowania na jakiekolwiek bodźce), oczekiwania (szacuje tematu wzmocnień prawdopodobieństwa w odpowiedzi na jego zachowanie), wartości zbrojenia (ocena osobistej istotności reakcji na działania) i psychologiczny sytuacja (środowisko zewnętrzne, w których może wystąpić działanie). Zatem potencjał zachowanie zależy od kombinacji tych trzech czynników.

Stąd nauka społeczna – jest przyswojenie umiejętności i zachowań w świecie społecznym, która jest określana przez obu czynników zewnętrznych i wewnętrznych predyspozycji danej osoby.

Behawioralnej podejście polityczne

Zamiast zwykłych technik prawnych w zakresie nauk politycznych, który badał prawne, instytucje polityczne, w latach 50-tych przyszedł behawioralnej. Jego celem było zbadanie natury zachowań politycznych ludzi jako obywateli i grup politycznych. Metoda ta pozwoliła nam jakościowo i ilościowo analizować procesy polityczne.

Behawiorysta podejście w naukach politycznych stosowane do badania indywidualnego zachowania w ramach systemu politycznego i zachęcić go do bodźca – motywy i interesy. Dzięki niemu, w naukach politycznych stały brzmiące terminy takie jak „osoba”, „zestaw”, „wiary”, „opinii publicznej”, „zachowanie elektoratu.”

Główne tezy

1. Nacisk powinien przenieść uwagę z instytucji politycznych w zachowaniu osób fizycznych w życiu państwa.
2. Głównym credo: nauki polityczne powinny również być badane bezpośrednio przestrzegać rygorystycznych metod empirycznych.
3. Dominującym tematem partycypacji politycznej opiera się na orientacji psychologicznej.
4. Badanie życia politycznego powinna dążyć do odkrycia związków przyczynowo-skutkowych, które istnieją w społeczeństwie.

Przedstawiciele behawioryzmu w politologii

Założycielami behawioralnego podejścia do polityki są Charles Merriam, Pan Gosnell D. Lasswell. Doszli do wniosku, że polityczne metody nauki są niezbędne „racjonalne” kontrola i planowanie społeczne. Korzystanie ideę Thurstone relacji ludzkich zachowań i jego ustawień, naukowcy dostosować je do nauk politycznych i mogą poruszać się z analizą instytucji państwowych jako główny przedmiot badań do analizy władzy, zachowań politycznych, opinii publicznej i wyborów.

Kontynuacją tej idei można znaleźć w pracach P. Lazersfelda, B. Barelsona, A. Campbell, D. Stokes i inni. Przeanalizowano proces wyborczy w Ameryce, zestawione zachowań ludzi w społeczeństwie demokratycznym i doszedł do kilku wniosków:

• udział większość obywateli w wyborach jest raczej wyjątkiem niż regułą;
• interes polityczny zależy od poziomu wykształcenia i dochodu osoby;
• przeciętny obywatel, z reguły słabo poinformowana w kwestiach społeczeństwa politycznego;
• Wyniki wyborów w dużej mierze zależy od lojalności grupowej;
• politologia należy rozwijać z korzyścią dla rzeczywistych problemów człowieka w czasach kryzysu.

Zatem rozwój metody behawiorystycznego nauk politycznych zrewolucjonizował i stało się warunkiem wstępnym dla tworzenia stosowanych nauk o życiu politycznym społeczeństwa.