Estetyka – to jest piękno i użyteczność filozofii

Samo pojęcie estetyki przyszedł do nas ze starożytnej Grecji. Gdy starożytni filozofowie po raz pierwszy pomyślał o różnych kategorii i definicji działalności człowieka, dali nazwę odruchami piękne i brzydkie, i postrzeganie tego zjawiska uczucia. Później zaczęli wierzyć, że estetyka – to szczególna teoria o czym jest piękno. Jest również spekulowali nad tym, co stanowić może potrwać, czy istnieje w naturze lub tylko w pracach. Można powiedzieć, że ta nauka jako dyscyplina pochodzi równocześnie z filozofii i jest jego częścią. Pitagorejczyków „łącząc algebry i harmonii”, połączone pojęcie piękna i liczb. Estetyka – ta wartość. Prezentacja świata starożytnego mitu do kategoryzacji

Starożytni filozofowie greccy podkreślić koncepcję pochodzenia świata z chaosu, a jego pragnienie harmonii. Bo estetyka należą one do kategorii ontologii. Tak więc, makro i mikrokosmos, czyli człowiek i wszechświat musiał być podobna do każdej Drogo, w tym piękna. odpowiedziała również z tym poglądem świata mitologia starożytności. Sofiści zobaczył, że idee estetyczne są często zależne od osobnika i jego percepcji. Więc podwyższyć wartość liczbową w estetyce kategorii, które tworzą fundament osobowości. Socrates, wręcz przeciwnie, zasugerował, że estetyka – to pojęcie etyczne i niemoralność jest brzydki. Jego idee zostały w dużej mierze opracowane przez Platona, który zauważył, że piękna idea, otrzymujemy „over jakby starając się zapamiętać.” Pochodzą one ze świata bogów. I wreszcie, w Arystotelesa możemy znaleźć całą teorię, że piękno i kreatywność wymaga refleksji filozoficznej i naukowej definicji. On pierwszy zaproponował termin taki jak „kategorii estetyki” i przyniósł je do obiegu naukowego. Arystoteles rozróżnia podstawowych pojęć, w którym możemy wyrazić ideę pracy: „doskonały”, „wzniosłe”, „brzydki”, „podły”, „komiks”, „tragiczny”. On też próbowała ustalić powiązania między tymi kategoriami i ich współzależności.

Rozwój doktryn estetycznych w Europie aż do czasów współczesnych

W średniowieczu, zwłaszcza na początku, zdominowany christianized platonizmu że estetyka pochodzi od Boga, a zatem powinna być „wpisana” w teologii i jest podporządkowana tym. Foma Akvinsky rozwinął teorię piękna i użyteczności w kategoriach Arystotelesa. Zastanawia się, w jaki sposób estetyczny kategorie mają na celu doprowadzić człowieka do Boga, i jak są one przejawia się w naturze stworzonej przez Niego. W okresie renesansu, ta ostatnia teoria stała się bardzo popularna, ponieważ poszukiwanie harmonii w przyrodzie za pomocą matematyki i jej wypowiedzi za pomocą obrazów i słów stał się głównym metoda filozofii piękna. W ten sposób powstał estetykę sztuki w definicji geniuszu Leonarda da Vinci. W 19 wieku był zdominowany przez trzy teorie, które walczyły między sobą wówczas popularny wśród intelektualistów. Przede wszystkim, jest to romantyczna koncepcja, twierdzi, że estetyka – to dar natury dla człowieka, i po prostu trzeba być w stanie usłyszeć jej głos, aby wcielać je w swojej pracy. Potem – heglowskiej filozofii, twierdzi, że teoria piękna – jest formą rozwoju idei absolutnej, i ma pewne historyczne etapy rozwoju, jak i moralności. Wreszcie, idea Kanta, że estetyka jest nasza idea natury jako coś mający praktycznych. Ten obraz jest w naszych głowach, a my sami wprowadzają go w świat. W rzeczywistości, estetyka pochodzą z „królestwa wolności”, a nie natury. Pod koniec 19 wieku przychodzi kryzys tradycyjnych obszarach cienkiej teorii, ale jest już przedmiotem zupełnie innej rozmowy.