Porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkina. Różne poglądy na ten sam temat

Literatura rosyjska XIX wieku dał dwóch wielkich poetów i pisarzy, których talent zachwyca więcej niż jedno pokolenie. Aleksander Puszkin i Michaił Lermontow miał wyjątkowy dar poetycki, który w krótkim czasie udało się napisać ogromną liczbę dzieł. Pisarze mają wiele wspólnego, ale jednocześnie każdy z nich miał swoje poglądy i postawy, które są wyraźnie widoczne z ich jednobrzmiące poematu. „Prorok” Puszkin i Lermontow odzwierciedla zrozumienie celów poety przez obu autorów.

Alexander w swojej pracy wolał wierzyć, że świat będzie lepszy naładowanych czytelnicy optymizm, męstwo, przeczucie uroczystość. Michaił pisał prace, które fascynują gorzki smutek, bóle smutek, tęsknotę bolesne doświadczenia, od tego, co jest niemożliwe do osiągnięcia ideału. Porównanie „Proroka” Puszkina i Lermontowa pozwala nam zrozumieć nastrój i uczucia autora. Chociaż Michaił Jurewicz i nazywany następcą Aleksandra, ale tych poetów były zupełnie inne, zarówno w życiu, jak iw sztuce.

Lermontow napisał wiersz w 1841 roku, 15 lat po Puszkina. Praca ta jest logiczną kontynuacją pierwszego wiersza. Jeśli pierwszy powiedziano o człowieku wędrówki na pustyni i jej nabyciem proroczego daru, drugi dokument opisuje swoje wędrówki pośród tłumu. Komunikacja z postaciami biblijnymi i dając dar nadprzyrodzony – To, co jednoczy „proroka” Puszkina i Lermontov.

Aleksander Puszkin wiersz opisuje degenerację zwykłego człowieka w zrozumieniu, wszechwiedzący i mądry proroka, którego los jest teraz w dyspozycji ludzi na właściwą drogę. Musi chodzić po ziemi i powiedzieć prawdę, prawdę mówiąc do ludzkich serc. Odwołania autorem dla wszystkich poetów, obdarzonych darem do nich poprzez ich pracy przemawia do społeczeństwa, reedukacji go, otworzył im oczy na prawdę.

Porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkina ujawnia znaczne różnice między robót. Michaił rozpoczyna swoją pracę, to na jakiej wyniku Aleksandra. On dalej mówi, że dar proroctwa przyniósł mu wiele bólu i cierpienia, zmuszony wystąpić kompletny wyobcowanie ze społeczeństwa. Prorok nie umie kłamać, że mówi prawdę, a ludzie to nie podoba. Tłum preferuje spokój, nie palenie, nawet jeśli będzie musiał tarzać się w nieświadomości.

W pierwszym wierszu, człowiek jest podniecony po zatrudnieniu szlachetną misję, a druga opisuje całkowite rozczarowanie, dar staje się przekleństwem, tak że porownuje „Proroka” Lermontowa i Puszkina. W pierwszym dziełem bohatera wygląda uroczyste i majestatyczny, drugi budzi sympatię. Porównanie „Prorok” Lermontowa i Puszkina zapewnia zrozumienie jak inaczej samo temat przez różnych autorów mogą być oświetlone. Alexander wskazuje na prawdziwą ścieżkę poety, a Michaił wyjaśnia, jak to jest tragiczne i skomplikowane.