S-125 "Newa": konstrukcja, właściwości eksploatacyjne modyfikacje

S-125 "Newa" – System pocisk przeciw samolotu (ADMS) na niewielką odległość, wytwarzanych w ZSRR. Wersja eksportowa kompleksu o nazwie „PECZORA”. W klasyfikacji NATO, jest nazywany SA-3 Goa. Na ramionach ZSRR kompleks został przyjęty w 1961 roku. Główny deweloper SAM wykonane NPO „Almaz” o nazwie Raspletina. Dzisiaj przyjrzymy się historii SAM „Neva” i jego specyfikacji.

historia

Air System obrony przeciwrakietowej był częścią obrony ZSRR i był przeznaczony do ochrony infrastruktury przemysłowej i militarnej od skutków wszelkiego rodzaju środków ataku powietrznego, pływające na średnich i niskich wysokościach. To może wpłynąć na bombowiec, myśliwce, uniwersalnego samolotów i rakiet cruise z wydajnością rozpraszania więcej niż 0,2 m ^2.

Rozwój rozpoczął się w SAM NGO „diament” w 1956 roku w odpowiedzi na stworzenie samolotu, skutecznie działa na niskich wysokościach. Zadanie techniczne projektowania kompleksowego dorozumiany możliwość zneutralizowania celów lecących na wysokości od 0,2 do 5 km, w zakresie od 6 do 10 kilometrów z prędkością 1500 km / h. Na pierwszym planie testów Pracowałem z 5V24 rakiet. Ten tandem okazał się niewystarczająco skuteczne, więc praca jest wykonany dodatkowy wymóg – w celu dostosowania go do nowego 5V27 antyrakietowej, zjednoczonego z morza „fali kompleksu. To rozwiązanie znacznie poprawić właściwości użytkowe (parametrów), wydajność systemu. 1961, kompleks przyjął pod oznaczeniem S-125 „Newa”.

W przyszłości, gdy system nie został zmodyfikowany. Jej członkowie to sprzęt do czynienia z zakłóceniami GSHM, wzrok targets rozproszenia PRR, identyfikacji, kontroli dźwięku, jak również instalacji zewnętrznej SRP wskazań. W związku z poprawą w zakresie projektowania, Sam był w stanie zneutralizować cele, które są umieszczone w odległości do 17 kilometrów.

1964, unowocześnioną wersją SAM przyjęto pod nazwą S-125 „Newa-M”. Wersja eksportowa instalacji o nazwie „Peczora”. Od 1969 roku zaczął dostarczać kompleks w krajach Układu Warszawskiego. Zaledwie rok później, dostarczenia S-125 rozpoczęła się w innych krajach, takich jak Afganistan, Angola, Algierii, Bułgarii, Węgier, Indii, Korei, Kuby, Jugosławii, Etiopia, Peru, Syria, i wiele innych. W tym samym 1964 roku na broń została przyjęta 5V27 pocisk rozwinięty ICD „Torch.

W 1980 roku, druga i ostatnia próba modernizacji kompleksu. W ramach modernizacji projektantów oferowanych:

1. Przekłada stację naprowadzania pocisków na elementarną cyfrowej bazy danych.
2. Wdrożenie oddzielenie kanałów rakiet i docelowych poprzez podawanie dwie stacje kontrolne. Pozwoliło to zwiększyć maksymalny zasięg rakiet spowalniającego do 42 kilometrów, za pomocą metody „pełnej pierwokupu”.
3. Wdrożenie kanałów pociski zasiedlania.

Z powodu obaw, że przegląd „Neva” zapobieganie powstawaniu nowej S-300P opisane wnioski zostały odrzucone. Obecnie wersja kompleksu, który otrzymał oznaczenie C-125-2, lub „PECZORA-2”.

struktura

System składa się z układu pocisk rakietowy obronnego, a pocisk ziemia-powietrze określenie techniczne środki.

SAM, zawiera takie środki:

1. Radar (RLS) SNR125M do śledzenia celu i kierunkiem pocisków na nim. Radar położony na dwóch przyczep. Jednym z nich jest zarządzanie kabina UNK aw drugiej – Antena postu. SNR125M współpracuje z radarem i wsparcie kanałów telewizyjnych, w trybie ręcznym czy automatycznym. Stacja wyposażona jest w automatyczne urządzenie rozruchowe APP-125, który określa granice dotkniętego obszaru rakiet, a także współrzędne rakiety z celów spotkania. Ponadto, postanawia rozpocząć zadanie.
2. bateria pocisk, który składa się z czterech wyrzutni 5P73 modeli, z których każdy wyposażony jest w 4 pocisków.
3. system zasilania energią składający się z spalinowo-elektrycznych stacji dystrybucji i kabiny.

poradnictwo

Kompleks dwukanałowym i pocisk jednokanałowym na cel. Przedmiotem wróg może zbierać tylko dwa pociski. Dodatkowo, z SAM może być obsługiwany urządzeniami do wykrywania i kierowania, Model P-12 lub P-15. fundusze złożone są umieszczane w naczep i przyczep oraz relacje między nimi odbywa się za pomocą kabli.

Rozwiązanie tego problemu, jak tworzenie układu pocisków o niskiej wysokości, z wymaganiami konstruktorów nietypowych rozwiązań. To było powodem tego niezwykłego wyglądu instalacji antenowej.

Aby trafić w cel, który jest w odległości 10 km i porusza się 420 m / s, na wysokości 200 m, konieczne jest uruchomienie rakiety w momencie, gdy obiekt znajduje się w odległości 17 km. Przechwytywanie i śledzenie celów zacząć w ogóle w odległości 24 km. W tym przypadku zakres detekcji tak niskiej wysokości cele powinny być od 32 do 35 km w świetle czasu potrzebnego na dopoisk. W tej sytuacji, kąt miejsca docelowego w momencie wykrycia jest tylko 0,3 ° i wzięciem na autofollow – około 0,5 °. W takich małych kątów odbity sygnał radarowy ze stacji naprowadzania ziemia przekracza sygnału odbitego od celu. W celu zmniejszenia tego efektu, C-125 wyposażony w dwa systemy antenowe. Pierwszy z nich – nie jest skanowany, jest odpowiedzialny za przyjmowanie i przekazywanie. A drugi – Skanowanie – wykonuje tylko odbiór.

Podczas pracy w niskich wysokościach przesyłania zestawu anteny w 1 °. Nadajnik promieniuje ten sposób powierzchni ziemi tylko płaty boczne schemacie anteny. Zmniejsza to sygnał odbity od kilkudziesięciu ziem razy. W celu zmniejszenia błędów śledzenia celu związanego z występowaniem „odbicie lustrzane” (oznacza zakłócenia bezpośrednie i wielościeżkowych sygnałów od celu uziemienia), dwóch anten odbiorczych samoloty są obrócone o 45 ° w stosunku do poziomu. Z powodu tej anteny postu SAM i uzyskuje swój charakterystyczny wygląd.

Innym problemem związanym z niska wysokość latający cel wroga, – budowa MTI (przesuwając wskaźnik docelowy), który może skutecznie izolować sygnału docelowego, wśród potężnych odbić od ziemi i sygnalizować każdy rodzaj bałaganu. W tym celu został utworzony cherezperiodnoe sprawdzane za pomocą urządzenia działającego na stałe UDL (ultradźwiękowych linii opóźniających).

Parametry określone MTI znacznym stopniu przewyższają parametry wszystkimi istniejącymi wcześniej radaru pracującego z promieniowania impulsowego. Tłumienie hałasu wynikającego z obiektów pasywnych osiągnie 33-36 dB. W celu stabilizacji okresów powtarzania sondujących impulsów synchronizator dopasowuje się do linii opóźniającej. Później okazało się, że ta decyzja jest jedną z wad stacji, a to sprawia, że nie da się zmienić częstotliwość powtarzania dostroić z dala od hałasu impulsowego. W celu ograniczenia skoku systemu zagłuszania częstotliwość nadajnika jest warunkiem, który występuje w przypadku, interferencja przekracza określony poziom.

urządzenie pocisk

Pocisk rakietowy ziemia-powietrze (SAM) 5V27 rozwinął ICD „Torch”, był dwuetapowy i zbudowany w konfiguracji aerodynamicznej „kaczki”. Pierwszy etap składa się z rakietą stałej rakiety; cztery stabilizatory spaść po starcie; i parę płatów umieszczony w komorze łączącej i niezbędne do zmniejszania prędkości lotu po etapach sekcji akceleratora. Natychmiast po etapach pod tymi powierzchniami są tworzone, co powoduje ciężkie obracanie szczelina stabilizacji konsol końcu hamowania przyspieszacz z późniejszym spadkiem nieuporządkowany.

Drugi etap Sam ma również silnik stałej pędny. Jego konstrukcja składa się z szeregu komór, które są położone: jednostki sterujące, Fuze, walczących wysokiej wybuchowy fragmentacji poleceń urządzeń pokładowych, samochodowych i kontrolnych odbiornik.

lot kontrola ścieżka pocisku i jego wskazówek do celu odbywa się za pomocą sterowania radiowego, podawane z kierunkiem ziemia radaru. Osłabianie głowicę występuje, gdy zbliża się do celu pocisk wroga w odpowiedniej odległości dla radia sterowane zespole bezpieczników. Jest również możliwe podważenie zespołu ze stacją naprowadzania.

Począwszy ukoritel biegnie od dwóch do czterech sekund, a Marching – do 20 sekund. Czas potrzebny do samozniszczenia rakiet, – 49. Przeciążenie ZUR manewr jest 6 jednostek. Pocisk działa w szerokim zakresie temperatur, – od – 40 ° do + 50 ° C

Kiedy uzbrojony w pociski zostały podjęte w-601P, projektanci zaczęli pracować na empowerment przeciwlotniczego systemu rakietowego. Problemy te obejmowały następujące zmiany: cele łuskanie porusza z prędkością do 2500 km / h, pokonał TRANSONIC (poruszający się z prędkością bliską prędkości dźwięku) do celów, na wysokości 18 km, a także zwiększonej odporności na zakłócenia i uderzył prawdopodobieństwa.

modyfikacje pocisków

W rozwoju takich modyfikacji pocisków zostały stworzone z wykorzystaniem technologii:

1. 5V27G. Wskaźnik „T” oznacza „zamknięte”.
2. 5V27GP. „P” oznacza spadek indeksu w najbliższej pokonaniu granicy do 2,7 km.
3. 5V27GPS. Index „C” wskazuje na obecność jednostki doborem, zmniejszając prawdopodobieństwo automatycznego działania, gdy odbicie sygnału zapalnik z okolicznych wsi.
4. 5V27GPU. Indeks „Y” oznacza, że nie jest przyspieszone prelaunch. Zmniejszenie czasu wytwarzania uzyskuje się przez nanoszenie na pokładzie urządzeń z zasilaniem wysokim napięciem, gdy tryb prelaunch aparatu grzewczego. prelaunch sprzętu znajdującego się w kabinie UNK, również otrzymał odpowiednią korektę.

Wszystkie modyfikacje pocisków produkowanych w Kirov numer fabryczny 32. specjalne szkolenie dla personelu zakładu produkowane wymiarów i wagi, podział i modeli edukacyjnych pocisków.

Zacznij rakiet

Wprowadzenie odbywa się z wyrzutnią (PU) 5P73 modelu, która jest indukowana w elewacji i azymutu. Chetyrehbalochnaya transportowane wyrzutnia została zaprojektowana w KB SM pod kierownictwem BS Korobov. Bez podwozia i gazootrazhateley może być transportowany samochodem Yaz-214.

Podczas strzelania niskolotny celów minimalnego kąta początkową pocisku do 9 °. Aby uniknąć erozji dookoła wyrzutni wielu przekroju okrągłym układającego powłoką guma-metal. PU obciążony szeregowo z dwóch urządzeń transportowych ładowania zbudowany na bazie ZIŁ-131 i ZIŁ-157 o zwiększonej zwrotności.

Elektrownia została przeprowadzona za pomocą telefonu stacji transformatorowych, zamontowany w tylnej części naczepy. Stacje wywiadowcze i kierowania P-type i P-12 nm 15 obsługiwanego źródła autonomiczne zasilane BP-10-T230.

Narodowość statku powietrznego określona przez przesłuchujących radarowych.

modernizacja

W roku 1970, kompleks przeciwlotniczy rakietowy „Neva” został zmodernizowany. Poprawa sprzętu radarowego pozwoliło na zwiększenie odporności na zakłócenia w oczach celów i zarządzanie rakiety. Dzięki wprowadzeniu urządzeń „Karat-2” przeznaczony dla telewizji optyczne wzroku i wsparcie, możliwość towarzyszenia i bombardować wrogie cele bez promieniowania radarowego do otaczającej przestrzeni. Przełączenie nadajnika kanału docelowego przeprowadzane na stanowisku anteny. Praca na statku powietrznego został znacznie złagodzony ingerowania przewidziane występy wizualne.

Jednocześnie było w kanale optycznym celowniczego i słabości. W pochmurny warunkach i, patrząc w kierunku słońca lub w obecności sztucznego źródła światła zamontowane na płaszczyźnie wroga, wydajność dramatycznie spada kanałem. Ponadto cel sposobu telewizyjnych optycznego nie może zapewnić operatorowi roślin o celu zakresie danych. Ogranicza to możliwości metody wyboru i poradnictwo zmniejszona skuteczność celów szybkość ataku.

W drugiej połowie lat 70-125 otrzymał urządzenie zwiększając skuteczność jego użycia przy ostrzale obiektów ruchomych na małych wysokościach, jak również jako cele gruntowych i powierzchniowych. Ponadto zmodyfikowany pocisk 4V27D został stworzony, które zwiększyły prędkościomierzach wolno bombardować cele „w pogoni”. Długość pocisk wzrosła, a masa wzrosła do 0,98 ton. Ciężki SAM launcher naładowanie po 3 kawałki. 03 maja 1978 zestaw S-125M1 z wersją launch 5V27D przyjęły.

wersje

W trakcie kompleksowych modyfikacji Następujące zmiany zostały wykonane.

Dla obrony ZSRR:

1. S-125 "Newa". Wersja podstawowa z 5V24 rakiet o zasięgu do 16 km.
2. S-125M "Newa-M". Kompleks otrzymał 5V27 rakiet i wzrósł do 22 km.
3. C-125M1 "Newa-M1". Różni się od wersji „M” zwiększona odporność na zakłócenia oraz nowe pociski 5V27D z możliwością zamachu w pościg.

Dla marynarki sowieckiej:

1. M-1 "Wave". Statek wersja analogiem C-125.
2. M-1M "Wave-M". Statek wersja analogiem C-125M.
3. M-1 P "P-fala". Statek wersja analog C 152M1, z dodatkiem Telesystems 9SH33.
4. M-1. "Wave-H". Kompleks ma na celu zwalczanie nisko latające RCC.

Na wywóz:

1. „Peczora”. wersja eksportowa Sam „Neva”.
2. "Peczora-M". Eksportu przykład wykonania SAM "Neva-M".
3. "Peczora-2M". wersja eksportowa Sam "Neva-M1".

S-125 „Peczora-2M” jest nadal dostępny w niektórych krajach.

charakterystyka

Podstawowe cechy taktyczne i techniczne Sam „Neva”:

1. Przedział Pokonaj Wysokości – 0,02-18 km.
2. Maksymalny zakres porażek – 11-18 km, w zależności od wysokości.
3. Prawdopodobieństwo trafienia w cel jedną rakietę – 0,25.
4. Autolock śledzenie w czasie celów – 8.
5. Uruchamianie trybu pracy urządzenia – półautomatyczne.
6. Generowanie danych czasu – 7.
7. Prognoza miejscem spotkań dokładność – 1,5-3 km.
8. Odległość między położeniem środkowym i kabinę sterowania – 20 m.
9. Odległość pomiędzy kabiną i startera sterowania – 70 m.
10. Długość Missile – 5948 mm.
11. Średnica 1 etap rakiety – 552 mm.
12. Średnica 2 etapu rakiety – 379mm.
13. Począwszy od rakiety masa – 980 kg.
14. Prędkość lotu pocisków – do 730 m / s.
15. Maksymalna dopuszczalna prędkość obrotowa tarczy – 700 m / s.
16. Masa pocisku – 72 kg.

eksploatacja

SAM-125 niski zakres stosowany w różnych konfliktów wojskowych typu lokalnego. W 1970 roku, 40 batalionów „Neva” z sowieckim personelu udał się do Egiptu. Tam szybko okazała się skuteczna. W sowieckiej SAM 16 Firings zapukał i uszkodzone 9 3 izraelskiego samolotu. Po tym, Suez rozejm.

W 1999 roku, w czasie agresji NATO przeciwko Jugosławii, S-125 ostatniego użycia na polu bitwy. Na początku działań wojennych Jugosławia ma 14 S-125 akumulatory oraz 60 wyrzutni. Niektóre z nich zostały wyposażone w kamery telewizyjne oraz dalmierz laserowy, co pozwoliło na ogień pocisków bez kierowania. Niemniej jednak, ogólna sprawność systemów stosowanych w Jugosławii została podważona ze względu na fakt, że są one w chwili zamówienia jest przestarzałe i wymaga regularnej konserwacji. Większość pocisków stosowanych w kompozycji S-125, pozostały czas żywotności wynosi zero.

zaradczych sposoby elektroniczne, w których siły NATO okazały się bardzo skuteczne w konfrontacji z rosyjskich systemów rakietowych. Gotowości bojowej przed końcem konfliktu były tylko dwa z ośmiu batalionów S-125, działające w pobliżu Belgradu. W celu zmniejszenia strat „Neva” podziały wykorzystali swoje radary na 23-25 sekund. Ten przedział czasowy została obliczona przez pracownika w ramach pierwszej straty w obliczu NATO rakiet anty-radar szkody. Obliczenia systemów rakietowych musiał opanować ukrytą manewr, zakładając stałą zmianę pozycji i strzelanie „zasadzki”. W rezultacie jest to S-125, TTC, które sprawdziliśmy, udało się zestrzelić amerykański myśliwiec F-117.