„Dream Theater”: podstawa i dyskografia

Dream Theater już od ponad 30 lat i jest jednym z najważniejszych zespołów grających w gatunku progresywnego metalu. W trakcie swojej kariery zespół wydał 13 albumów studyjnych i nabył oddaną społeczność fansite na całym świecie.

Pojawienie się grupy

W "Dream Theater" (Dream Theater) został założony w 1985 roku. W jego pierwszej części basista Dzhon Mayang, gitarzysta Dzhon Petruchchi perkusista Mayk Portnoy. Znajomi studiował razem w Berkeley – słynny College of Music w Bostonie. Bez nich nie można sobie wyobrazić, że wszechświat muzyczny, który jest dziełem grupy „Dream Theater”. Podstawa zespołu miała miejsce w czasie, gdy Ameryka była specjalna popyt na heavy metal. Przyjaciele, jak wielu młodych muzyków z tego pokolenia, rozpoczął swoją karierę w amatorskich covery Iron Maiden.

Jednak założyciele „Dream Theater” istnieją inne przykłady do naśladowania. W pierwszej kolejności, że oparła się na postępowych 70. skalnych i jednej z grup tej warstwie – Rush. Mayk Portnoy został zainspirowany piosenką zespołu Bastille Day i zaproponowano zastosowanie jako oznaki nowego kwintetu słowa Majesty ( „wielkość”). Oto jak opisał zakończenie swojego ulubionego utworu kanadyjskiego zespołu.

Progresywny rock, w przeciwieństwie do metalu, stosowane nie tylko zwykłej gitarze, ale także kluczem. Aby odtworzyć ten instrument został zaproszony przez przyjaciela Dzhona Petruchchi Kevin Mur. Razem uczyli w szkole podstawowej, a nawet potem razem w gustach muzycznych. Ale to było nieobsadzone innym miejscu. Mikrofon na początku był Kris Kollinz.

Wyszukiwarka skóra

Trójcy, który studiował w Berkeley, zdecydował się porzucić naukę i przeniósł się do Nowego Jorku, po założeniu „Dream Theater”. Towarzysze koncentruje się na własnym projekcie muzycznym. Oni poświęcają cały swój wolny czas próby i pisanie nowego materiału. Wynik nie trzeba było długo czekać. W 1986 roku przyszedł swoje pierwsze demo, która ukazała się w nakładzie tysiąca egzemplarzy.

W tym samym czasie rozpoczął i koncerty w klubach swojego rodzinnego miasta. wkrótce opuścił grupę Kris Kollinz. Wierzył, że „Dream Theater” musi iść drugi w twórczy sposób (opisany poniżej). Inni uczestnicy zaczęli szuka zastępczego emeryturę kolegi. Miejsce frontman nagle zabrał Charlie Dominici. Był dużo starszy niż jego koledzy z zespołu (oni urodzili się w połowie lat 60., a nowy wokalista roku 51 th). Mimo różnicy wieku, druga część kwintet okazała hardy i produktywny pierwszy. Zespół zaczął koncertować nie tylko w Bostonie, ale w Nowym Jorku, gdzie życie musical był bardziej burzliwy. Następnie w podziemnym wschodnim wybrzeżu i zaczął mówić o zjawisku zwanym „Dream Theater”. Zespół był popularny, ale żeby być słyszany przez dużą publicznością, musiała nagrać swój własny album.

Tymczasem towarzysze musieli zmienić znak. Majesty nazwa jest już zajęta przez inny zespół, który groził pozwać bostończyków. Muzycy zaczęli dyskutować o nowej nazwie. Zgodził się na wersji „Dream Theater” (grupa stała się znana jako stary i już zamknięte Teatr California).

Debiutancki album

Popularność, który dostał „Dream Theater”, pozwoliło Grupie swój pierwszy kontrakt z wytwórnią Mechanic Records do podpisania. Debiutancki album został wydany 06 marca 1989. Nazwał When Dream and Day Unite (dosłowne tłumaczenie może być zdefiniowana jako „Gdy sen się spełni”). Nazwa Records było odniesienie do nazwy grupy. Nie jest to zaskakujące, ponieważ od samego początku swojej kariery, założyciele „Dream Theater” zwracał uwagę na konceptualizacji ich dzieł. Ta cecha one przyjęte bliskiej progresywne 70. skalnych. Muzycznie debiutancki album wkrótce ciążyła do metalu.

Nowy album „Dream Theater” wpisują się w ramy nowego gatunku, który pojawił się w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie lat 80-tych. Połączenie stopniowego skał i metali ciężkich później christened się, doskonałą progresywnego metalu. „Dream Theater” stała się kluczowym zespół w tym kierunku w czasie. W 1989 roku, jednak perspektywy dla dalszej kariery pracowników nie były tak różowo. Muzycy mieli konflikt z wytwórnią. Firma spełniła swoje obowiązki, nie wszystkie, i prawie nic do promowania rekord w branży nie. To doprowadziło do niewydolności handlowej. Trasa na poparcie swojego debiutu był krótki i składał się z zaledwie pięciu koncertów.

Ponadto wokalista Charlie Domenici krótko po albumie opuścił grupę. Problem polegał na tym, że pomimo faktu, że był utalentowany wykonawca, jego styl nie pasuje do gatunku zbiorowego. Inni uczestnicy „Dream Theater” ruszy do przodu w kierunku rozwoju idei progresywnego metalu, które musiałyby długie utwory, solówki, wyraźny sekcję rytmiczną. Dominici jest bardziej odpowiedni dla utworów z gatunków pop ballad i miękkiej skale (m. N. Soft Rock). Znacznie później, Mayk Portnoy, Charlie porównaniu do Billi Dzhoelom.

Parafia LaBrie

Z odejściem Mancini zespół miał dylemat ponownie związany z poszukiwaniem stałego wokalisty. W 1991 roku około 200 wysłuchał dema wysłanych przez entuzjastów z całej Ameryki. Marka „Dream Theater”, którego członkostwo teraz cztery numery, został już dość dobrze znany w kręgach fanów metalu i melomanów w ogóle. Wreszcie, Petrucci, a firma podniosła rekord, wysłanej z Kanady. Została wysłana do James LaBrie. Artysta został zaproszony do Stanów Zjednoczonych i uczestniczyć w dżemie. Próby wykazały, że sposób i stan ambitnego faceta idealnego zespołu.

W tym czasie pozostali członkowie zespołu napisali materiał, który stał się podstawą do drugiego albumu, „Dream Theater”. „Grupa E Ander” (Pull Me Under) – najbardziej znane i popularne piosenki, który został napisany właśnie na przełomie lat 1991-1992. LaBrie został nowym piosenkarka tuż przed końcowym nagraniem płyty. Ponieważ pozostaje niezmieniony dla frontman amerykańskiej piątce. Jego głos stał się znakiem rozpoznawczym grupy.

wyłom

W 1992 roku, „Dream Theater” znalazł nową etykietę, aby zastąpić Mechanic Records. Zostali Atco. Firma dała grupa wystarczającą swobodę twórczą. W branży muzycznej w tym czasie było to śmiałe posunięcie. Obrazy i słowa ( „Znaki i wyrazy”) – W końcu, 7 lipca drugiego albumu została wydana. Od niego dźwięk jest wyraźnie różny od debiutanckiego albumu i była logiczną kontynuacją gatunku doskonalić pomysły grupie.

Album stał się natychmiastowym bestsellerem. Otwarcie jej piosenka Pull Me Under (dosłownie „Pociągnij mnie”) dostał w skróconej wersji na antenach radiowych. Wiązało się to z faktem, że grupa zdecydowała się nie skąpić na jego składu intencji. Prawie każdy utwór Album zawiera dużą długość. Na przykład, pierwsza kompozycja trwała 8 minut (wersja radia jest dwukrotnie krótszy). Na Pull Me Under klip został nakręcony, który nawet trafić na MTV. Eksperymentów muzycznych grupa w 1992 roku na uwagę zasługuje wykorzystanie saksofonu, który jest zapisywany przy pomocy artystów gościnnych. Styl określony przez drugi album „Dream Theater” była motywem przewodnim zespołu na przestrzeni lat.

obudzić

Po wydaniu obrazy i słowa cały świat dowiedział się o młodych chłopaków, działających pod przykrywką „Dream Theater”. Zdjęcia muzyków zaczęły pojawiać się w najbardziej replikowane czasopism. Grupa po raz pierwszy wykonany w Europie. Początku lat 90 była tylko ostatnia epoka, kiedy tam był stary przemysł muzyczny przed powstaniem Internetu i cyfrowej dystrybucji treści.

W 1994 roku wydał swój trzeci album Amerykanów. Nazwał Awake ( "Wake up"). Muzycznie nie było pewne zwiększenie masy dźwięku. Album był ostatni klawiszowiec Kevin Moore. Po muzyk nagrywania płyta powiedział znajomym, że chce kontynuować karierę solową. Grupa, która była na nos występów na całym świecie, musiał szukać pilnej wymiany. Kevin wziął miejsce California natywną Derek Sherinian. Pomimo młodego wieku, był już bardzo znany na scenie rockowej. Sherinyanu udało się pracować z Alice Cooperem i całować.

próba pisania dla nowego składu zespołu stał się mini-album A Change Of Seasons ( "zmiana pór roku"). Został wydany w 1995 roku. Muzycy ponownie udał się do eksperymentów i odnotował ogromny 23-minutowy utwór o tej samej nazwie. To była prawdziwa kulminacja twórczości z gatunku rocka progresywnego. teksty opowiadają fabułę osoby, której przebieg życia w porówaniu z naturalnego cyklu rocznym. W studiu na podstawie musicalu zostały nałożone dialogi z popularnych filmów z tego okresu (np z „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” z Robinem Williamsem w roli głównej). Podobna informacja odbiór był używany w przeszłości – od piosenki, album Awake.

Falling Into Infinity

Wraz z rozszerzeniem repertuaru muzyków mógł sobie pozwolić na eksperymenty na żywo. Każdy koncert „Dream Theater” różnił się od poprzedniego zestawu listy. Takie długie utwory takie jak zmiana pór roku, podzielony na części, są wykonywane oddzielnie. A w 1993 roku, podczas trasy koncertowej wspierających obrazy i słowa, rynek wszedł debiutancki album koncertowy Live at the Marquee.

Po kolejnej serii udanych występów na całym świecie członkowie zespołu myślą o nowym skręcie twórczej, która powinna go „Dream Theater”. Dyskografia zespołu nie ma jeszcze pełnej koncepcji albumu. Jednak w 1997 roku pomysł musiał zostać przełożony. Czwarty album Falling Into Infinity ( „Falling Into Infinity”) miał wiele do edycji ze względu na niechęć do zwolnić etykiety jest zbyt długa i kosztowna płyta. Album był ostatni klawiszowiec Derek Sherinian. On (jak wcześniej Kevin Mur) postanowił założyć własne projekty. W jego miejsce, wybieramy multiinstrumentalista i improwizator Jordan Rudess, który pozostaje w grupie do dziś.

Koncepcyjne Metal Opera

Nawet w piosence album Obrazy i słowa był metropolii. W 1999 roku zespół wydał swój nowy album koncepcyjny, który stał się kontynuacją fabuły kompozycji. Album został nazwany Metropolis Pt. 2: Sceny z pamięci ( „Metropolis 2: Sceny z pamięci”). Był to utwór, który składał się z dwóch części.

Według opowieści, główny bohater jest w hipnotycznym śnie. Podróżuje po świecie, mieszka w roku 1928, i próbuje dowiedzieć się, co doprowadziło do. Grupa posiadała objazd świata, setlistę które składało się wyłącznie z własnych przedstawieniach spektaklu. Rudess doskonale pasuje do zespołu. Nowe utwory dostał jego liczne, bardzo ciekawe improwizacje klawiaturowych inspirowane tym muzyki akademickiej.

zerowy

W nowym tysiącleciu zespół wyszedł pięć albumów. Zespół nie powstrzymało ich działalność i po każdej światowej trasy ponownie wysłane do studia, co wyjaśnia jego zauważalny produktywność. Ponadto muzycy wzięli do zwyczaju uwalniając komentarzami grup poprzednika, najbardziej wpływ na ich pracę. Tak żywo i nagrane zostały przeprowadzone albumów Iron Maiden, Rush i Metalliki.

W 2002 roku został wydany przez Six Degrees of Inner Turbulence ( "Sześć etapów wewnętrznych turbulencji"). Ten album był pierwszym i jedynym podwójny album w całej dyskografii zespołu. W tym przypadku było to tylko 6 piosenek. Album ten stał się jednym z najbardziej stałe w karierze zespołu.

Już w następnym 2003 roku kolejny album Train of Thought ( "myślał Postępowanie"). Zajmuje szczególne miejsce w dyskografii zespołu. Większość krytyków i zwykli słuchacze uważają go za najbardziej posępny album Quintet. Co więcej, zarówno usytuowanie i Nakładki wyróżnia się na tle pozostałych komunikatów. Podczas wycieczki na poparcie tok myślenia jest jednym z największych koncertów w historii odnotowano „Dream Theater”. On odbyło się w Tokio słynnym Budokan – areny, które były legendarny zespół w historii muzyki rockowej. Od tego czasu, kwintet wystąpił w dyskografii DVD-ROM kilka koncertowej.

Kolejne albumy – Octavarium, Systematic Chaos i Black Clouds & Silver Linings – trwała tendencja do "Modernizacja" brzmienia zespołu. We wszystkich tego kompozytora jeden zespół nie zapomniał o podstawowej wpływem postępowych 70. skalnych. W latach zerowych „Dream Theater” stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i popularnych zespołów metalowych na świecie. Systematic Chaos album nagrany liczne partie zaprosił wybitnych kolegów. C "theatergoers" odtwarzany lub śpiewa Kori Teylor, Stiven Vilson Mikael Akerfeldt i t. D.

2010

08 września 2010 jeden z założycieli grupy – Mayk Portnoy – w swoich sieciach społecznościowych powiedział wentylator, który opuszcza „Dream Theater”. Albumy i wycieczki świecie z perkusistą obejmuje okres 25 lat zespołu. Do tej pory nie ma jasnego wyjaśnienia opieka muzykiem. Ogólnie rzecz biorąc, członkowie grupy opisali ją jako „twórczego rozbieżność poglądów.” Od tamtej pory, Taylor grał w licznych projektach pobocznych, wraz z innymi wybitnymi przedstawicielami sceny rockowej i metalowej. Ale perkusista nie założył własną grupę długi żywot. Po obrót Mayk Madzhini odbyła się bębnów i cymbałów w paśmie „Dream Theater”. Ostatni album z Portnoy był charakterystyczny rozdział w swojej historii, ale uczestnicy, mimo nasilenia podziału, będzie kontynuować swoją karierę w tej samej formie.

Z Magini opublikowała trzy albumy: 2011 – Dramatyczny zwrot wydarzeń, w roku 2013 – o tej samej nazwie Dream Theater, a ostatnio, na początku 2016 – Zadziwiające. Ten album był wyjątkowy eksperyment. Jak Metropolis, album koncepcyjny długa historia. Dzhon Petruchchi (autor tekstów) stworzył całą fikcyjną wszechświat. W zadziwiający kilku aktorów, Akt 2 i 34 piosenek.