Komórka elementarna powierzchni Struktura i funkcja

Komórka elementarna powierzchnia jest uniwersalnym podsystem. To wyznacza granicę pomiędzy środowiskiem zewnętrznym i cytoplazmy. PAK zapewnia regulację ich interakcji. Mamy kolejny uwzględnić specyfikę organizacji strukturalno-funkcjonalnego urządzenia na powierzchni komórki.

składniki

Wyróżnić następujące składniki powierzchni urządzenia komórek eukariotycznych: błony komórkowej, nadmembranny i kompleksy submemranny. Pierwszy przedstawiony w formie zamkniętego elementu kulistego. Plasmolemma za szkielet powierzchni komórki elementarnej. Nadmembranny kompleksu (nazywa się to też glikokaliks) – ma element zewnętrzny umieszczony na błonie. Składa się z różnych komponentów. W szczególności są to:

1. Część węglowodanów glikoprotein i glikolipidów.
2. Membrana białek zewnętrznych.
3. Konkretne węglowodany.
4. Poluintegralnye i integralnych białek.

Submembranny Kompleks położony jest w plasmolemma. Składa się z izolowanego systemu wsparcia-skurczowej i hyaloplasm obwodowej.

złożonych elementów submembrannogo

Biorąc pod uwagę strukturę urządzenia z powierzchni komórki, zajmuje oddzielną obejrzenia hyaloplasm obwodowej. Jest to wyspecjalizowane część cytoplazmy i znajduje się powyżej plasmolemma. hyaloplasm obwodowej reprezentowane wysoce zróżnicowanej heterogenicznej substancji ciekłej. Zawiera ona różne składniki o wysokiej i niskiej masie cząsteczkowej w roztworze. W rzeczywistości jest to mikrośrodowisko, w których procesy przepływowe specyficzne i ogólny metabolizm. hyaloplasm obwodowa zapewnia wiele funkcji powierzchni maszyny.

Układ mięśniowo-skurczowa

Znajduje się on w hyaloplasm obwodowej. System uwalniania nośnej skurczu:

1. Mikrofibryle.
2. Szkielet włókna (związek pośredni filament).
3. Mikrotubule.

Mikrofibryle są struktury nitkowate. Szkielet włókienka są utworzone przez polimeryzację liczby cząsteczek białkowych. Ich liczba i długość jest regulowana przepisami szczególnymi. Kiedy zmienić anomalie wynikają funkcji komórkowych. Najdalej od mikrotubul plazmatycznej. Ich ścianki są wykonane tubuliny białek.

Struktura i funkcja jednostkę powierzchni komórkowej

Metabolizm odbywa się poprzez mechanizmy transportowe. Konstrukcja ogniwa jednostkę powierzchni umożliwia przenoszenie związków kilkoma sposobami. W szczególności następujące rodzaje transportu:

1. Proste dyfuzji.
2. Transport bierny.
3. Aktywny ruch.
4. Cytoza (membrana wymiany w zestawie).

Oprócz transportu wykazały cechy powierzchniowe urządzenie takie komórki, takich jak:

1. Barierowa (podział).
2. Receptor.
3. Identyfikacyjny.
4. Funkcja ruch komórek poprzez edukacja filozof, pseudo- i lamellipodiów.

swobodny przepływ

Prostą dyfuzję przez komórki elementarnej powierzchni prowadzi się wyłącznie w obecności obu stronach membrany gradientu elektrycznego. Jego wielkość określa prędkość i kierunek ruchu. Warstwę Bilipidny może przeskakiwać dowolnego typu cząsteczki hydrofobowej. Jednakże większość składników aktywnych biologicznie są hydrofilowe. W związku z tym, ich swobodny przepływ trudne.

Transport bierny

Ten rodzaj ruchu jest związek zwany także ułatwiona dyfuzja. Jest również przeprowadzić przez komórki jednostkę powierzchni w obecności gradientu i bez zużycia ATP. Transport bierny jest szybsze niż wolne. W sposobie zwiększenia różnicy gradientu stężenia nadchodzi moment, w którym ruchoma prędkość staje się stała.

przewoźnicy

Transport przez urządzenie powierzchni komórki jest specjalne cząsteczek. Tymi wektorami przez gradient stężenia duże cząsteczki typu hydrofilowego (aminokwasy, w szczególności). Aparatura powierzchni komórki eukariotyczne obejmują wektory dla różnych jonów pasywnych K +, Na +, Ca +, Cl, HCO3. Te specyficzne cząsteczki charakteryzują się wysoką selektywność w stosunku do transportowanych elementów. Ponadto ważną cechą jest ich wielka prędkość jazdy. może wynosić 104 lub więcej cząsteczek na sekundę.

Transport aktywny

Charakteryzuje się przesuwając elementy wobec gradientu. Cząsteczki transportowany z obszaru o małej koncentracji w części wyższej. Taki ruch wymaga pewnej koszt ATP. W celu realizacji aktywnego transportu do struktury powierzchni urządzeń komórek zwierzęcych obejmuje konkretne wektory. Są one nazywane „pompy” lub „pompy”. Wiele z tych wektorów zmieniać aktywność ATPazy. Oznacza to, że są one w stanie przełamać adenozynotrójfosforanu i wydobyć energię dla jej działalności. Transport aktywny umożliwia tworzenie gradientów jonowych.

cytoza

Ta metoda jest używana do przenoszenia cząstek różnych substancji lub większych cząsteczek. Podczas cytozy transportowany element jest otoczony pęcherzyku membrany. Jeżeli ruch jest w klatce, to nazywa endocytozy. Odpowiednio, w przeciwnym kierunku jest nazywany egzocytoza. W niektórych komórkach elementy przejść. Ten rodzaj transportu jest nazywany transcytozę lub diatsiozom.

cytolemma

Konstrukcja urządzenia na powierzchni komórki, posiada błonę komórkową utworzoną głównie lipidy i białka w stosunku 1: 1. Pierwszy „Model sandwich” elementu został zaproponowany w 1935 roku zgodnie z teorią, podstawa plasmolemma tworzące cząsteczki lipidowe ułożone w dwóch warstwach (warstwie bilipidny). Są okazało ogonami (regiony hydrofobowe) względem siebie, a na zewnątrz i wewnątrz – hydrofilowe głowy. Powierzchnie te są powleczone warstwą bilipidnogo cząsteczek białkowych. Model ten został potwierdzony w wieku lat 50 pospolite Badania ultrastrukturalne prowadzonych za pomocą mikroskopu elektronowego. Został on zwłaszcza stwierdził, że jednostka powierzchniowa zawiera membranę komórek zwierzęcych trzy warstwy. Jej grubość wynosi 7.5-11 nm. Jest obecna średnia lekkie i dwa ciemna warstwa zewnętrzna. Pierwszy odpowiada hydrofobowego regionu cząsteczek lipidowych. Ciemne fragmenty z kolei stanowią stałe warstw powierzchniowych białek i hydrofilową głowę.

inne teorie

Szereg badań pod mikroskopem elektronowym przeprowadzone w latach 50-tych – na początku 60-tych. Zwracali oni uwagę na powszechność organizacji membrany trójwarstwowej. Znajduje to odzwierciedlenie w teorii J. Robertson. Tymczasem, pod koniec lat 60-tych. I zgromadził wiele faktów, które nie zostały wyjaśnione w odniesieniu do istniejącego modelu „kanapki”. Dało to impuls do opracowania nowych programów, który zawiera modelu w oparciu o obecność hydrofobowo-hydrofilowy spoiwo cząsteczek białek i lipidów. Wśród z nich była teoria „lipoprotein dywan.” Zgodnie z nią, składający się z białek błonowych obecnych dwa typy: integralnych i zewnętrznych. Najnowsze związany oddziaływań elektrostatycznych z głowami na polarnych cząsteczek lipidowych. Jednak nigdy nie tworzą ciągłą warstwę. Kluczową rolę w tworzeniu błony należy kulistych białek. Są one zanurzone w nim i częściowo mowa poluintegralnymi. Przeniesienie tych białek prowadzi się w fazie ciekłej lipidu. To gwarantuje, labilność i dynamikę całego systemu membranowego. Obecnie model ten jest uważany za najbardziej powszechne.

lipidy

Najważniejsze właściwości fizyczne i chemiczne warstwy membrany są elementy pokazane – fosfolipidy złożone z niepolarną ogona (hydrofobowych) i hydrofilowego (polarny) głowy. Najczęstszym z nich są uważane fosfoglicerydy i sfingolipidy. Najnowsze koncentruje się głównie w zewnętrznej jednowarstwowej. Mają połączenie łańcuchów oligosacharydów. Ze względu na fakt, że linki przedłużenia poza zewnętrzną część plasmolemma nabywa ona asymetryczny kształt. Glikolipidy odgrywają ważną rolę w realizacji funkcji receptora powierzchni urządzenia. W ramach większości membrany cholesterol (cholesterol) – steroid lipidów. Jego numer jest inny, który jest w dużej mierze zdeterminowany przez membrany ciekłej. Im więcej cholesterolu, więc jest powyżej. Poziom cieczy zależy również od stosunku reszt nienasyconych i nasyconych kwasów tłuszczowych. Im więcej z nich, więc jest powyżej. Ciecz wpływa na aktywność enzymów w membranie.

białka

Lipidy zależy głównie właściwości barierowe. Białka, w przeciwieństwie do tego, przyczyniają się do realizacji podstawowych funkcji komórki. W szczególności element sterowany transportu związków, regulacja metabolizmu, odbioru i tak dalej. cząsteczki białek są rozdzielane w dwuwarstwę lipidową mozaiki. Mogą one być przemieszczane we wnętrzu. Ten ruch jest kontrolowany przez najwyraźniej samej komórce. Mechanizm transportu zaangażowanych mikrofilamentów. Są one przymocowane do pojedynczych integralnych białek. Elementy membranowe są różne w zależności od położenia w stosunku do bilipidnomu warstwy. Białka mogą być w ten sposób obwodowy i integralną. Pierwsza warstwa jest zlokalizowany. Mają wątpliwy związek z powierzchni membrany. Integralne Białka są całkowicie zanurzone w nim. Mają silne wiązanie z lipidami i oddzielone od błony, bez uszkadzania bilipidnogo warstwy. Białka, które przenikają przez niego, zwany transbłonową. Interakcja między cząsteczkami białka i lipidów o różnej natury zapewnia stabilność błony komórkowej.

glikokaliks

Lipoproteiny mają łańcuchy boczne. Cząsteczki oligosacharydów mogą wiązać się z lipidów i glikolipidów formy. Ich część węglowodanów wraz z podobnych elementów przymocowanych do glikoprotein powierzchniowych komórki ładunek ujemny i stanowią podstawę glikokaliksu. Przedstawił on z luźną warstwą umiarkowanej gęstości elektronowej. Glikokaliks pokrywa się zewnętrzną część plasmolemma. Jego fragmenty węglowodanowe ułatwienia rozpoznawania sąsiednich komórek i substancje pomiędzy nimi, a także zapewnia połączenie pomiędzy nimi kleju. Glikokaliks również obecne gitosovmestimosti i receptory hormonów, enzymów.

dodatkowo

Receptory błonowe są głównie przedstawiciele glikoprotein. Mają zdolność do nawiązania komunikacji z wysoce specyficznych ligandów. Receptorami obecnymi w błonie, a ponadto może regulować przepływ pewnych cząsteczek, na komórki przepuszczalności błony komórkowej. Są one w stanie przetwarzać sygnały z otoczenia w wewnętrzne, wiążące elementów macierzy zewnątrzkomórkowej i cytoszkieletu. Niektórzy naukowcy uważają, że skład glikokaliksu obejmuje również cząsteczki białka poluintegralnye. Ich powierzchnie funkcyjne znajdują się w obszarze powierzchni aparatury nadmembrannoy komórki.