Żydowski filozof Martin Buber: biografia, życie, twórczość i ciekawostki

Martin Buber – wielki humanista i filozof żydowski, jak również dobrze znane osobą publiczną i religijne. Ta osobowość jest niejednoznaczna, to jest bardzo trudne. Niektórzy badacze uważają go teoretyk, twórca syjonizmu. Inni nazywają egzystencjalnej filozofii pierwszej wielkości. Kim był właściwie Martin (Mordechaj) Buber? Jego biografia i główne prace zostaną poświęcone naszym artykule.

Filozof żył długo, ale słabe zewnętrzne wydarzenia życiowe. Ale, mimo wszystko, był przedmiotem wielu prac i badań biograficznych. Nazwa Bubera jest znana na całym świecie. Pracował w różnych dziedzinach kultury. Dotyczy nie tylko filozofii ludzkiej egzystencji, ale także edukacja, sztuka, socjologia, polityka, religia (zwłaszcza Biblistyka). Jego praca na chasydyzmu przetłumaczone na wiele języków. Ale czytelnik rosyjski dostępna jest nie tyle dzieła filozofa. ale zostały one przeniesione do „sztuki żydowskiej”, „żydowska odnowa” oraz licznych artykułów. W latach siedemdziesiątych i były przekazywane do funduszy specjalnych. Prace Bubera były przedrukowywane i dostępne wśród postępowych obywateli radzieckich w drugim obiegu.

Biografia Martina Bubera. Dzieciństwo i młodość

Mordechaj urodził (Martin Buber) w Wiedniu w dniu 8 lutego 1878 roku w dość zamożnym rodzinie żydowskiej. Chłopiec nie był nawet trzy lata, jego rodzice rozwiedli się. Ojciec zabrał syna do Lwowa (dziś Lwów, Ukraina), który był wówczas częścią Austro-Węgier. To miasto jest domem dla dziadków na boku ojca Martina – Solomona i Adele. Shlomo Buber (zmarł w 1906) był zamożnym bankierem. Ale był znanym we Lwowie jest prawda, a to był genialny ekspert w midrasz tekstowej. I dlatego wielkim autorytetem w społeczności chasydzkiej we Lwowie. Dziadek i chłopiec zaszczepił miłość do języka hebrajskiego. On dosłownie otworzył swoje podwoje w samym sercu fascynującego, tajemniczego świata chasydyzmu – ruch religijny, który pojawił się w połowie XVIII wieku wśród Żydów Europy Wschodniej. Babcia chłopiec czytanie fragmentów z kabały, a jego dziadek nauczył go hebrajski, zaszczepił miłość do literatury i religii.

Chasydyzm i filozofii dialogu Martina Bubera

We Lwowie przyszły filozof dowiedział się o „pobożnym” judaizmu. Założyciel chasydyzmu, isroel Baal Szem Tow, uważał, że prawdziwa wiara nie jest w naukach Talmudu, a przywiązanie do Boga z całego serca, duszy mistycznej ekstazie wyjściu bezcielesny ciepłą i szczerą modlitwę. Ta religijna ekstaza dzieje dialog dotyczący praw ze Stwórcą Wszechświata. Dlatego chasydzi odchodzą od zewnętrznych restrykcyjnych zakazów judaizmu. Ci, którzy nieustannie komunikuje się z Bogiem, tsadiks mają zdolność do proroctwa i jasnowidzenie. Te pobożni ludzie pomagają i inne chasydzi uszy zbawienie i oczyszczenie z grzechu. Cały ten tajemniczy i mistyczny świat silnie wpłynęła na młodego Martina Bubera. W swojej książce „Moja droga do chasydyzmu” Mówi, że w jednej chwili zrozumiał istotę wszystkich religii człowieka. komunikacja to dialog z Bogiem, relacji między Ja i Ty.

Edukacja. młodzieńcze lata

Dziadek bankier upewnić się, że jego wnuk był genialnym edukacja. W wieku osiemnastu lat, Martin Buber dołączył do nauczania na Uniwersytecie Wiedeńskim. Po ukończeniu studiów kontynuował naukę w szkołach średnich w Zurychu i Lipsku. Na Uniwersytecie w Berlinie jego nauczycielami byli Dilthey i Georg Simmel. W ciągu dwudziestu lat, młody człowiek zainteresował się syjonizmu. Był nawet delegatem na III Kongresie ruchu żydowskiego. W dziewiętnastu sto pierwszy rok służył jako syjonistycznego redaktor tygodnika „De Welt”. Gdy partia podzielona, Buber, który mieszkał w tym czasie w Berlinie, założył własne wydawnictwo o nazwie „Yudisher Verlag”. Jest zwolniony żydowskiej książek w języku niemieckim. Nie daj się młodzieży zainteresowanie kwestiami chasydyzmu. On w języku niemieckim serię opowieści i przypowieści rabina Nachmana z Bracławia. Później prace poświęcone chasydyzm „Gog” (1941), „Światło ukryte” (1943) i „Pardes ha hasidut”. Buber płaci dużo uwagi i działań społecznych.

Syjonizm i socjalizm

W 1916 roku Martin Buber stał się redaktor naczelny miesięcznika „Der Jude”. Publikacja ta stała się rzecznikiem żydowskiego duchowego przebudzenia. Założył Narodowy Komitet Żydowski, który na początku Pierwszego Świata reprezentował interesy Europy Wschodniej Yishuv. I wreszcie, w 1920 roku, filozof sformułował swoją pozycję społeczną. Ogłosił je w Pradze Kongres Syjonistyczny. Ta pozycja jest podobna w dźwięku do klasy o socjalizm. W odniesieniu do kwestii narodowej, Buber ogłosił „pokój i braterstwo z arabskich ludzi”, wzywając obie narodowości współistnieć razem „na nowej wspólnej ojczyzny.” Pozycja I – Ty, dialog, gdzie każda ze stron może usłyszeć i zrozumieć „prawdy”, z drugiej, tworzą podstawę filozofii myśliciela.

II wojna światowa i lata późniejsze

W okresie między dwiema wojnami, Buber pracował na Uniwersytecie we Frankfurcie. Pełnił funkcję profesora na wydziale etyki i filozofii judaizmu. Gdy zasilanie w trzydziestym trzecim przyszedł narodowych socjalistów, filozof stracił pracę. Wkrótce został zmuszony do ucieczki z Niemiec do Szwajcarii. Ale później wyemigrował do iz tego kraju, aby zachować neutralność w czasie II wojny światowej. Martin Buber, którego cytuje pokojowego współistnienia między Żydami i Palestyńczykami, niestety, były „głosem wołającego na puszczy”, przeniósł się do Jerozolimy. W tym świętym mieście i filozof żył od 1938 do 1965 roku. Zmarł 13 czerwca w wieku osiemdziesięciu siedmiu. W Izraelu, Buber pracował jako profesor na wydziale socjologii na Uniwersytecie w Jerozolimie. Na początku lat sześćdziesiątych, otrzymał honorowy tytuł pierwszego prezydenta Izraela Akademii Nauk.

Antropologiczne podejście do filozofii Martina Bubera

Będąc jeszcze studentem, filozof żywo uczestniczył w dyskusji Nietzscheańska młodzieżowych. Doktryna lidera i tłumu „Little Man” był nie do przyjęcia dla niego. Jednak zdał sobie sprawę, że Nietzsche próbował umieścić na czele problem niepowtarzalnej ludzkiej egzystencji w świecie, w którym „Bóg nie chce ludzi w jego obecności.” Należy jednak być kierowane na podstawie wartości każdej osoby, pomyślał Martin Buber. „Problem człowieka” – to przede wszystkim dzieło polemiczne, w którym naukowiec Nietzsche krytykuje postulaty. „Woli mocy” nie może, jego zdaniem, służyć jako prowadzącego światło dla silnych osobowości i wolnych duchów. To podejście doprowadzi tylko do większej dyktatury. W dyskusji Nietzschego, a także pod wpływem Diltheya i Ziemer, swoich nauczycieli, w dojrzewaniu własnej koncepcji Bubera antropologii.

Martin Buber, "Ty i ja": podsumowanie

Praca ta, oczywiście, można nazwać główne prace filozoficzne myśliciela. To Buber stawia na różnych skalach relacji „ja – to” i „I – ty”. Tylko w tym ostatnim przypadku możliwe dialogu, komunikacji interpersonalnej żyje. Kiedy dana osoba odnosi się do czegoś lub kogoś jako „to” zamienia użytkowym. Ale człowiek – to nie jest środkiem, a celem. Relacja do drugiego, jak w „You” daje uczestnika dialogu duchowego, cennej przyrody. Bronisław Malinowski wprowadził termin „mana” filozoficzne obroty. Jest to polinezyjski słowo odzwierciedla poczucie doreligioznogo wglądu, czując niewidzialna siła, która niesie ze sobą osobę, zwierzę, drzewo, a nawet zjawiska tematu. Według Bubera, te dwa rodzaje relacji powodują przeciwstawnych pojęć świata. Oczywiście, osoba, trudno jest pozostawać stale w stanie „ja – ty”. Ale ten, który zawsze odnosi się do świata zewnętrznego, jak „to” traci swoją duszę.

religijny

Innym podstawowym pracy, który napisał Martina Bubera – „Dwa obrazy z wiary”. W tej książce, filozof wspomina swoje doświadczenia z dzieciństwa wejściem do świata mistyka, trochę zmysłowy chasydyzmu. Kontrastuje on swoje talmudycznego judaizmu. Możliwe jest również, aby rozróżnić dwa podstawowe podejścia do wiary. Po pierwsze, Pistis – podejście racjonalne "Greek". W tym sensie wiara – brane pod uwagę informacji. To może być nazywany znajomość lub nawet „hipoteza naukowa”. Taka wiara „Pistis” odporny „emunah”. Jest on oparty na zaufaniu, żywej miłości, szacunku do Boga jako „ty”. Buber ślady jak wczesne chrześcijaństwo stopniowo odchodzi od idei biblijnej związanej z serca, zmysłowego postrzegania Ojca Niebieskiego, aby dogmat Kościoła z jej martwych zestaw szablonów.

mistycyzm

Na uniwersytetach w Zurychu i Wiedniu, Martin Buber, którego filozofia jest bardziej skłonny do egzystencjalizmu, kursy psychoanaliza słuchania. Interesuje się osobowości człowieka we wszystkich jego aspektach. Pomysły mistycyzm naukowiec nie widzi jako patologii psychicznej. Tematem jego pracy doktorskiej było kompleksowe badanie filozofii Mistrza Eckharta i Yakoba Bome. Te niemieckie mistycyzm późne średniowiecze miał wielki wpływ na Bubera. Jako student Diltheya, filozof starał, aby przyzwyczaić się do doświadczenia religijnego skompromitowanego Dominikany Eckharta. Dla wszystkich pielgrzymek pokuty i postu, wszystko, co wymusza ortodoksja, to nie ma żadnej wartości, jeśli nie szukać komunii z Bogiem. Boehme twierdzi również, że przykazania muszą być wewnątrz być napisane na tablicach serca, a nie na zewnątrz jako dogmaty.

«Chasydzkie legendy»

Mystic trend w judaizmie – to pasja, której koniec życia ciążyła Martina Bubera. Książki tego autora chasydyzmu zostały przetłumaczone na wiele języków. W nich, stara się ukazać wiarę jako dialogu z Bogiem, jako zaufanie mieszkających w Stwórcę. Końcowa praca była „chasydzki tradycja”. Język rosyjski został przetłumaczony tylko pierwsza jego objętości. W tej książce, Buber chasydyzm dał nowy obraz – gatunek literacki. Bóg objawia się poprzez serię zaufania do opowiedzenia historię. Tylko w ten sposób, według Martina Bubera, możliwości utworzenia mostu dialogu między człowiekiem i „sacrum”, pomiędzy „ja” i „ty”. Podejście to zostało skrytykowane przez Gershoma Scholema, założyciela studiów akademickich mistycznego ruchu w judaizmie. Wierzył, że Buber zignorował filozoficznego dziedzictwa chasydyzmu.