Pechorin i Grushnitsky: Charakterystyka Bohaterów

Wiosną 1940 r. Wydano oddzielne wydanie dzieła "Bohater naszego czasu", napisanego przez Michaiła Jerewicza Lermontowa. Ta powieść stała się jednym z najbardziej interesujących i niezwykłych zjawisk w literaturze rosyjskiej. Ta książka była przedmiotem licznych badań i sporów od ponad półtora wieku. Ona nie traci swojej ostrości i pilności w naszych czasach. Wciąż jednak Belinsky pisze o tej książce, że nigdy nie była przeznaczona na starość. Postanowiliśmy też zwrócić się do niej i napisać własną kompozycję. Grushnitsky i Pechorin są bardzo ciekawymi postaciami.

Generowanie funkcji

Grigorij Aleksandrowicz Pechorin, bohater tej powieści, żył w czasach Lermontov, czyli w latach trzydziestych dziewiętnastego wieku. Tym razem był okres ponurej reakcji, która nastąpiła po powstaniu Decembrist w 1825 roku i jego klęsce. Człowiek o zaawansowanym myśleniu nie mógł wówczas znaleźć wniosku o jego talenty i uprawnienia. Wątpliwością, niedowierzaniem, zaprzeczeniem były cechy świadomości młodego pokolenia tych lat. Ideały ojców zostali odrzuceni przez nich "z kolebki", a potem ci ludzie zakwestionowali i moralnie normy i wartości jako takie. Dlatego też VG Belinsky napisał, że "Pechorin jest głęboko dotknięty", ponieważ nie może zastosować potężnych mocy swojej duszy.

Nowe środki artystyczne

Lermontov, tworząc swoje dzieło, przedstawił życie, tak jak jest. To wymagało nowych środków artystycznych i znalazł je. Te środki nie znają ani zachodniej, ani rosyjskiej literatury, a wciąż powodują nasze podziw dla nas, łącząc szeroki i wolny obraz bohaterów z umiejętnością obiektywnego ich pokazywania, ujawniając jednego bohatera przez pryzmat percepcji drugiego.

Rozważmy bardziej szczegółowo dwa główne postacie tej powieści. To Pechorin i Grushnitsky.

Obraz Pechorin

Pechorin był arystokratycznym pochodzenia, otrzymał standardową edukację świecką. Poza opieką rodziców, poszedł "w świetle światła", aby cieszyć się wszystkimi przyjemnościami. Jednak wkrótce takie frywolne życie nudziło go, znudziło bohatera i czyta książki. Pechorin po pewnej historii, sensacyjne w Petersburgu, odnoszą się do Kaukazu.

Reprezentując wygląd bohatera, autor zwraca uwagę na kilka kresek na jego pochodzenie: "szlachetne czoło", "blado", "mała" ręka. Ten bohater jest osobą wytrzymałą i silną fizycznie. Jest obdarzony umysłem, który ocenia krytycznie świat wokół niego.

Charakter Grigorij Aleksandrowicz Pechorin

Pechorin myśli o problemach dobra i zła, przyjaźni i miłości, o znaczeniu naszego życia. Jest samowystarczalny w ocenie swoich rówieśników, mówiąc, że jego pokolenie jest niezdolne do ofiary, nie tylko dla dobra ludzkości, ale także dla własnego szczęścia. Bohater jest dobrze zorientowany w ludziach, nie jest zadowolony z powolnego życia "społeczeństwa wodnego", ocenia arystokratów stolicy, niszcząc ich cechy. Najgłębszy i najbardziej kompletny wewnętrzny świat Pechorina ujawnia się w opowieści o "Księżniczce Maryi", podczas spotkania z Gruncickim. Charakterystyczne cechy Pechorina i Grushnitskiego w ich konfrontacji są przykładem głębokiej analizy psychologicznej Michaiła Żurawicza Lermontowa.

Grushnitsky

Autor pracy "Bohater czasu" nie podał nazwy i patronimu tej postaci, nazywając go po prostu imieniem Grushnitsky. To zwykły młodzieniec, kadet, marzy o wielkiej miłości i gwiazdach na swoich epauletach. Jego pasją jest wytworzenie efektu. Grushnitsky idzie do księżnej Mary w nowym mundurze, zapachu perfum, zgnieciony. Ten bohater jest przeciętność z osłabieniem, przebaczeniem, prawdziwym, w swoim wieku, "pasją recytować" i "zasłonić" w nietypowe uczucia. Grushnitsky chce odegrać rolę rozczarowanego bohatera, modnego w tym czasie, przedstawiającego się jako stworzenie obdarzone "tajnym cierpieniem". Ten bohater – parodia Pechorina, i całkiem udany, bo to nie na nic, że młody kadet jest tak nieprzyjemny dla drugiego.

Konfrontacja: Pechorin i Grushnitsky

Grushnitsky, poprzez swoje zachowanie, podkreśla arystokrację Grigorii Aleksandrowicza, ale z drugiej strony, jakby usunął wszelkie różnice między nimi. Sam Pechorin szpiegował księżniczce Mary i Grushnitsky, co oczywiście nie jest aktem szlachetnym. Księżniczka, którą muszę powiedzieć, nigdy nie kochał, ale tylko wykorzystał swoją miłość i żarliwość do walki z jej wrogiem – Grushnitsky.

Ten ostatni, podobnie jak osoba o wąskim znaczeniu, nie rozumie po raz pierwszy stosunku Pechorina do siebie samego. Wydaje się, że jest osobą pewną siebie, bardzo znaczącą i spostrzegawczą. Grushnitsky mówi uparcie: "Przepraszam za ciebie, Pechorin". Jednak wydarzenia nie rozwijają się zgodnie z planem Grignory Alexandrovich. Teraz młodzieniec, przytłoczony zazdrością, oburzeniem i pasją, pojawia się przed czytelnikiem w zupełnie innym świetle, znacznie mniej nieszkodliwy. Jest zdolny do zniewagi, nieuczciwości i zemsty. Bohater, który grał niedawno w szlachetności, może dzisiaj rozpocząć kule w nieuzbrojonej postaci. Duel Grushnitsky i Pechorin odkrywają prawdziwą esencję pierwszego, który odrzuca pojednanie, a Grigorij Aleksandrowicz zimno strzela na niego i zabija. Bohater umiera, upijając kielich nienawiści i wstyd pokuty do końca. Jest to krótka konfrontacja, która doprowadziła do dwóch głównych bohaterów – Pechorina i Grushnitskiego. Cechy porównawcze ich obrazów stanowią podstawę całej pracy.

Refleksje Grzywów Aleksandrowicz Pechorin

Zanim uda się do pojedynku (Pechorin z Grushnitsky), Grigorij Aleksandrowicz, pamiętając o swoim życiu, zadawał pytania o to, w co żyje, dlaczego się urodził. A on sam odpowiada, że czuje się "na mianującym spotkaniu", "ogromne siły w sobie. Wtedy Grignory Aleksandrowicz zdaje sobie sprawę, że od dawna jest tylko "toporem" w rękach losu. Istnieje przeciwieństwo sił duchowych i niegodnego bohatera małych aktów. Chce "kochać cały świat", ale tylko przynosi ubóstwo i zło dla ludzi. Wysokie, szlachetne aspiracje zdegenerowane są w drobne uczucia, a pragnienie życia pełnego jest beznadziejnością i świadomością zagłady. Pozycja tego bohatera jest tragiczna, jest samotny. Duel Pechorin z Grushnitsky wyraźnie pokazał to.

Lermontow nazwał swoją powieścią tak dlatego, że bohater dla niego nie jest wzorem do naśladowania, ale tylko portretem, który stanowi wady współczesnego twórcy pokolenia w ich pełnym rozwoju.

Wnioski

Charakter Grushnitsky pomaga w ujawnieniu głównych cech swojej natury w Pechorin. Jest to krzywe zwierciadło Grigorij Aleksandrowicza, które podkreśla znaczenie i prawdę doświadczeń "egoistycznego cierpienia", wyłączności i głębokości jego osobowości. Szczególną moc w sytuacji z Gruncickim, ujawnia się całe niebezpieczeństwo, ukryte w głębi tego typu, siła niszcząca nieodłącznie związana z indywidualistyczną filozofią, która jest nieodłącznie związana z romantyzmem. Lermontov pokazał całą otchłań duszy ludzkiej, nie chcąc dokonać moralnego osądu. Pechorin i Grushnitsky nie są zatem pozytywnym i negatywnym bohaterem. Psychologia Pechorina nie jest wcale jednoznaczna, bo w postaci Gruncickiego można znaleźć pozytywne cechy.