Czakry – starożytny indyjski broń: opis, charakterystyka i historia

Dzisiejsza młodzież w większości przypadków nie można sobie nawet wyobrazić, jaka czakry. Starsze pokolenie pamięta, że jest to niesamowite metalowy pierścień, który umiejętnie wykorzystał księżniczka Xena, wojownik z popularnego serialu o tym samym tytule 90. I to jest bardzo niewiele osób wie: czakry – starożytny indyjski broń. Doskonały, podobnie jak Sikhowie i pozostali wojownicy z przeszłości.

Legacy of the Gods

Mieszkańcy Indii w swoim życiu, w domu i na polu bitwy zawsze powoływać się na starożytnych świętych nauk i traktaty. Podobnie jak wiele innych atrybutów, rzucanie broni czakry, jak nazywany jest w domu, było imitacją potężnego ognistej tarczy z otworem w środku, który został użyty w wojnie bogów, demonów i ludzi w indyjskim eposie „Mahabharata” i „Ramajana”. Według legendy, został stworzony przez bogów: sam Brahma podsycana ogień za nim, Wisznu, położyć kawałek boskiego gniewu i oddał pustą Śiwy, umieścić siłę broni swojego trzeciego oka i przyłożył nogę na całej płycie flaming że odcięte głowy demonowi Dzhalamdharu.

Czakry – broń starożytności

Niestety, zwykli śmiertelnicy nie posiadają moc bogów. Mimo pięknej legendy, nadal nie ma dokładnego zrozumienia gdzie tradycje Indii zrobił tego śmiertelnego pierścień. Spory dotyczące jego pochodzenia, nadal trwa do dziś. Zgodnie z podstawową hipotezą, już w starożytnych neolitycznych ludzi użył kamienia jako pocisku, już w epoce kamiennej, przedmiot został szlifowane ostre krawędzie na całym obwodzie. Potwierdzeniem tej hipotezy są ostatnie ustalenia w wykopaliskach archeologicznych na północy. Zatem czakry – broń postępowała z normalnego na kamiennej doskonałej postaci metalicznej.

Materiały, rozmiary, typy

Śmiertelnie jazdy stała się integralną częścią kultury indyjskiej i sztuką walki. Do wytwarzania chakry stosować miedź lub taśmy stalowej, której szerokość zmienia się od 10 do 40 mm, a grubość osiągnęła 3,5 mm. Zatem, średnica gotowego produktu może być 120-300 mm. Jeśli zwracamy się do traktatu „Art of War” Fakhr al-Din, który został napisany w XIII wieku, dowiadujemy się, że został on zauważył, że sam dysk będzie z dwóch typów: zapalniczkę z otworem i cięższych – bez dziur. Ale niezwykły wygląd tej starożytnej broni używanej w Cejlonie. To może być scharakteryzowana pojemny frazę „wzbogaconej czakramów”, jak miał ząbkowaną krawędź zewnętrzną, ale w języku narodowym jego imię brzmiało jak „kilka valalla”.

prawdziwe umiejętności

Podróżujący z tych grup wiekowych, a każdy, kto widział i opisał możliwość potężną dysku w walce, podziwiałem jego śmiertelnej siły, harmonijną doskonałość techniki i zastosowania. Indian czakry broni pocisk mógł odciąć kończynę wroga, a zakres jej lotu może być do stu metrów, chociaż najbardziej dogodnej odległości do strajku – 50 metrów. Posiadanie chakrams sztuka nie była dostępna publicznie, był to przywilej tylko arystokratycznych rodzin, których potomstwo rozpoczęli szkolenie we wczesnym dzieciństwie. Naturalnie, w niewykwalifikowanych ręce śmiertelne ostrze może spowodować więcej szkody niż pożytku, a nie tylko zranić wroga, ilu rzucającego i jego współpracowników. czakra technikę rzucania miał również swoje niuanse. Tak, istnieje kilka sposobów, aby rzucić. Wojownik mógł wyzwolić rzucając dysk na środkowy palec, lub w internecie i wysłać do wroga, w innym przypadku pierścień jest zaciśnięta między dłoni i kciukiem, jak nowoczesnego latającego spodka. A jednak, dzięki zastosowaniu różnych metod, żołnierze rzucili chakrams nie tylko w poziomie, ale także w pionie, a nawet serii.

The Art of War

Kolejna rozprawa w sprawach wojskowych o nazwie „Dhanurveda” opisana Indian kanoniczną pocisk i małe ramiona, a jeden z gatunków był dwanaście czakr. Bronie, które zabijają na odległość, bez kontaktu z ofiarą żołnierz był w Indiach najbardziej czczonych, ponieważ nie obciążać karmę, która jest bardzo ważna dla takiej religijnej narodu. Jest to również jeden z powodów, dla których zabójcze koła były w wysokim popytem i jest drugim po łuku, co uznano za bardziej doskonały. Opanowanie pięć rodzajów broni zawartych w obowiązkowym programie szkoleniowym dla młodych ludzi z rodzin szlacheckich, uczono poprawną technikę z pierwszych lat eksploatacji. Ściśle określone i kolejność stosowania broni w miarę zbliżania się do wroga. Pierwszym był łuk, drugi – czakry, nadal korzystać z mieczem i włócznią, tuż za rogiem – maczugą i nóż. W najbardziej skrajnym przypadku jest badany i techniki walki wręcz.

Wyższości wobec zapomnienia

Aż do XII wieku, unikalne tarcze śmiertelne były w służbie w wojsku, ale stopniowo dowódcy zaczęła przyjmować techniki walki z innych narodowości, zwłaszcza Turków, Persów, a chakra – dumy narodowej i dziedzictwa – nie było tylko arystokratyczna hobby i nie zostały wykorzystane w prawdziwej walce. Jednak sztuka pełni posiadanie tę starożytną broń nie została zapomniana. Więc rzeczy były aż do XVI wieku, kiedy to walka z maszyn czakry nie powrócił do życia i nie dostać drugi oddech, a wszystko dzięki Sikhów, wyznawcy nowej religii z Pendżabu. Ich historia jest nierozerwalnie związane z wojną, Partyzant, ponieważ ich przeciwnicy zawsze było wiadomo, że będzie więcej.

Sikhowie taktyka jest nierozerwalnie związana z niespodziewanego ataku z zasadzki, ogłuszenia wroga śmiertelnego ataku odgromowej i odwrotu, tak aby wróg nie mógł odpowiedzieć i zrozumieć, gdzie ponownie czekać aż. A więc nie jest zaskoczeniem, że główne ich broni Sikhowie wybrał czakry. Oni nawet opracowane taktyki specjalne – rzucanie naostrzone pierścienie salwie z pierwszym rzędzie metalu z ramieniem dłoni i pleców – obrót z palcami nad głowami pierwszego. Stopniowo czakry (broń) stał się prawdziwym symbolem Sikhów. Szczególnie w tym wybitnego Nihang – członków radykalnej gałęzi Sikhów. Jego wizerunek jest obecne, a na głównym emblematem tego ruchu – Khanda. Według niego znaczenia mogą być porównywane z muzułmańskiego półksiężyca i żydowskiej gwiazdy Dawida.

Dodatkowo chakrams i Sikhowie i nosił Nihang jako dekoracja, włożyli na „dastar bunga” – krajowy spiczasty turbanu, były za plecami, a największe okazy – na szyi. Szczególnie gorliwi Sikhowie przeciwieństwie kolonizacji Indii przez Wielką Brytanię. Walczyliśmy długo i zawzięcie, ale w 1957 roku brytyjski stłumione powstanie, złamał i rozbroili rebeliantów, niszcząc wszystkie swoje arsenały. Z biegiem czasu, sztuka za pomocą czakry stracił swoje znaczenie i stopniowo zapomniane. Ostatnia wzmianka o ich wykorzystanie sięga lat 40. ubiegłego wieku, gdy są czasami używane złodziei ulicznych. W naszych czasach, niebezpieczną bronią jest dziedzictwo kulturowe i symbolem Sikhów.

Odpowiednikami w innych kulturach

Czakry – wyrzucanie broni do Indii, ale inne starożytne ludy stworzył coś podobnego. Najbliższy analog – A chińskie talerze rzucanie, nazywane „monety biednych ludzi”, wykonany z brązu i osiągają średnicę 60 mm. Czasem również szlifowane na krawędzi.

"Fey Pan Biao" – kolejna kreacja Chińczyków. Płyty te przypominają nowoczesnych napędów Piła tarczowa, to jest bliżej do „kolcami chakrams” Cejlon. Również w Rising Sun kraj ma swoje odpowiedniki śmiertelnie napędowe i uzyskać większą popularność niż czakr. Ta gwiazda multibeam – Shuriken. Jednak największa różnica między tymi rodzajami broni nie jest forma i sposób stosowania. inne kraje rzucanie płyt stosowanych dyskretnie w tle, to jest instrumentem zabójców, w tym podczas czakry były powszechne, stosowane są jawnie i na dużą skalę – w wielkich bitwach, i nie tylko.