M-24, niemiecki granat ręczny: opis

Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej niemieccy żołnierze często używali granatów ręcznych. Większość z nich była wyposażona w bataliony sztabowe Niemiec. Prowadząc naloty, żołnierze Wehrmachtu wbijali swoje karabiny za plecami. Dlatego ich ręce zawsze pozostały wolne do skutecznego stosowania Stielhandgranate. Taki niemiecki granat M-24 został nazwany pierwotnie. Ta broń od dziesięcioleci służyła niemieckiej armii .

Dziś niemożliwe jest wyobrażenie niemieckiego żołnierza bez M-24. Granat okazał się wysoce skuteczny w latach dwóch wojen światowych. Prawie do 1990 r. Była częścią wyposażenia żołnierzy w Szwajcarii.

Kiedy powstał M-24?

Granat zaczął się rozwijać przez niemieckich inżynierów broni podczas pierwszej wojny światowej. W tym okresie wszyscy wojownicy próbowali stworzyć skuteczną broń ofensywną skuteczną w ścisłej walce, lejach i okopach. Armia rosyjska już używała granatów ręcznych RG-14, stworzonych przez V.I. Rudlinsky. Brytyjczycy wykorzystywali system walki z ludźmi z 1915 roku, który później stał się znany jako "limonka" lub F-1.

Przed wykonaniem granatów M-24 niemieccy projektanci broni dokładnie zbadali warianty rosyjsko-niemieckie. Postanowiono wyposażyć piechoty niemieckie w podobną broń ofensywną. Bataliony sztabowe Reichswehry otrzymały Stielhandgranate już w 1916 r.

Zadaniem nowego granatu było pokonanie siły roboczej wroga przy pomocy kawałków i fali uderzeniowej powstałej podczas eksplozji. Cel mógłby być opancerzony w obrębie wroga, fortyfikacje i punkty strzelania. W takich przypadkach żołnierze niemieccy stosowali kilka granatów. Dlatego Stielhandgranate był przeznaczony wyłącznie do obraźliwych zadań. W 1917 granat otrzymał sprzęt przymusowy i piechotę niemiecką.

1923-1924

W tej chwili inżynierowie niemieccy w konstrukcji tego granatu dokonali pewnych zmian, co umożliwiło wykorzystanie go również jako broń obronną. Dla tego Stielhandgranate był wyposażony w marynarkę stalową lub metalowo-ceramiczną. Po ukończeniu produktu w dokumentacji wojskowej został wymieniony jako Stielhandgranate-24.

Jakże inaczej były granaty niemieckie?

M-24 – to oznaczenie można znaleźć w wielu angielsko-rosyjskojęzycznych źródłach wojskowych i literackich. W życiu rosyjskich żołnierzy niemiecki granat z próbki z 1924 r., Ze względu na jego szczególną formę, nazywano głównie "grzechotką", a angielskimi żołnierzami – "tolkushka" (ziemniaka).

Wielka Wojna Ojczyzny

W Pierwszym Światze Stielhandgranate-24 lub granat ręczny M-24 uznano za jeden z najnowocześniejszych. Ale na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej jego projekt wymagał modernizacji. Pomimo wszelkich starań niemieckich pistoletów o poprawę M-24, granat pozostawał na poziomie 1924 r. Niemniej jednak, ze względu na brak najlepszych uderzających środków Wehrmachtu, seryjna produkcja Stielhandgranate-24 nie została zatrzymana. Podczas drugiej wojny światowej produkowano ponad 75 milionów sztuk M-24. Granat był w służbie z niemiecką armią do końca wojny.

Co to jest Stielhandgranate-24?

Grenade M-24 (którego zdjęcie jest omówione w artykule) jest ręcznym defensywnym defensywnym atrybutem. Jego struktura obejmuje następujące elementy:

• Powłoka zawierająca materiał wybuchowy.
• Drewniana rączka.
• Mechanizm zapłonu.
• Detonator.

Budowa ciała

Podczas produkcji kaset M-24 zastosowano blachę stalową. Grubość każdego arkusza nie przekraczała 0,1 cm. W trakcie prac poddano procedurze tłoczenia. Obudowa miała kształt szklanki, pośrodku której panele docisnęły centralną rurkę, niezbędną do połączenia tulei z uchwytem.

Zawartość ciała zawierała pęknięcie i osłona detonatora. Zadaniem materiału wybuchowego w M-24 była baza azotanu amonu – dynamo i amoniak. W granatach próbki z 1924 r. Zastosowano specjalną powłokę ze stali, zawierającą nacięcia do produkcji których użyto grubego metalu lub cermetu. W ludziach powłoka ta nazywana jest również "koszulką".

Granat, zawierający stalową koszulę, był używany jako defensywny. Miała zwiększony promień porażki. W przeciwieństwie do Stielhandgranate w 1916 r., Dla których rozpiętość fragmentów do 15 metrów została uznana za granicę, zmodyfikowany promień M-24 wzrósł do 30. W tym samym czasie poszczególne fragmenty mogły latać prawie 100 metrów.

Do malowania korpusu M-24 zastosowano kolor pola szarego lub ciemnozielonego. Przed nałożeniem powłoki wykończeniowej powierzchnię ciała starannie zagruntowano czerwoną farbą.

Na ciele w górnej części z białą farbą stosowaną pieczęć (orła cesarskiego). Do stosowania numeru i roku produkcji użyto pościgu.

Zasada działania

Dla niemieckich projektantów M-24 wyposażono typ mechanizmu zapłonu. Składał się z termoelementu i ściągacza taśmowego, którego koniec był wyposażony w specjalną białą porcelanę lub pierścień prowadzący. Górny koniec koronki przymocowano do ząbkowanego urządzenia. Miała postać rury, wewnątrz której znajdowała się struktura terra, przez co projektanci nie zważali na spiralę (tarkę). Lokalizacja sprężynowego środka opóźniającego była głównym kanałem tulei, wyposażonym w rurkę wkręcaną.

Bez kapsułki z detonatorem, M-24 uznano za absolutnie bezpieczne. Aby uruchomić granat, jego tuleja musi zawierać ten zapłon. Jedną z cech modelu M-24 można uznać za szarobiałą dymną zasłonę, która może trwać do trzech minut, a więc pokrywając piechotę z oczu wroga.

Uchwyt urządzenia

Aby wyprodukować uchwyt do drewna M-24. Oba końce tego uchwytu zostały wyposażone w tuleje gwintowane. Z pomocą nich przymocowano zęby do górnego końca. Natychmiast przykręcić drewnianą rączkę i korpus fragmentacji M-24. Dolny koniec uchwytu został wyposażony w specjalną nakrętkę zabezpieczającą. Uchwyt z wnętrza był pusty: w kanale przelotowym ściągnięto ściągacz do mechanizmu mechanizmu. Na powierzchni uchwytu umieszczono dokładnie takie same oznaczenia, jak w przypadku. Różniły się tym, że pieczęć została wycięta na drewno.

Noszenie metod

W sytuacji bojowej żołnierze nosili M-24 w następujący sposób:

• Wbijac granat do pasa. Ta metoda była najczęstsza.
• Za paskiem pasa miecza.
• W specjalnych torebkach wyrzuconych przez ramię. W ten sposób można było nosić sześć granatów w jednym worku.
• Na szyi. W tym celu uchwyty dwóch granatów były ze sobą połączone.
• W bagażniku.

Charakterystyka taktyczna i techniczna

• Stielhandgranat był obsługiwany w latach 1916-1945.
• M-24 odnosi się do rodzaju min przeciwpiechotnych.
• Krajem pochodzenia jest Niemcy.
• Wymiary granatu M-24: 356 mm (długość) x 75 mm (korpus) x 6 cm (średnica).
• Granatnik: 500 gramów.
• Masa materiału wybuchowego wynosiła 160 gramów.
• Długość uchwytu granatu M-24 wynosi 285 mm.
• M-24 był używany w dwóch wojnach światowych i podczas wojny w Wietnamie.
• Produkt przeznaczony do rzucania w odległości od 30 do 40 metrów.
• Retarder M-24 jest przeznaczony na 5 sekund.

Zalety produktu

Mocne strony M-24 są następujące:

• Granat miał dobrą równowagę. Z tego powodu średni myśliwiec potrafił wyrzucić go na odległość do czterdziestu metrów.
• Technologia produkcji nie była czasochłonna. Produkcja nie wymagała dużych inwestycji finansowych.
• Materiał wybuchowy dozwolony przy użyciu M-24 z największą wydajnością.

Słabe strony

Pomimo wielu zalet granat fragmentaryczny Stielhandgranate nie miał żadnych wad:

• Materiał wybuchowy używany do napełniania kadłubów był bardzo niestabilny do wilgoci. Wynika to z faktu, że w czasach wojskowych surrogat był przeważnie używany jako amunicja, podstawą tego była azotan amonu. W związku z tym przechowywanie M-24 jest znacznie skomplikowane: granaty musiały zostać zdemontowane (z detonatorami z detonacją i oderwaniem). Jednocześnie magazyny musiały dokładnie obserwować fakt, że wilgoć nie wpływa na Stielhandgranate. Ujemny efekt wilgoci był również odczuwany w bezpieczniku termicznym. Bardzo często stało się bezwartościowe. Podczas ciągnięcia przewodu zapłon nie był wykonywany, a granat nie działał.
• Ręczne rozdrobnienie M-24 mogłoby dojść do pełnego zniszczenia i na skutek długotrwałego magazynowania. Wynikało to z faktu, że materiały wybuchowe są przygotowywane.
• Retarder został zaprojektowany na pięć sekund. Tak więc, niemiecki żołnierz, ciągnąc za linkę zapłonową, musiał zatrzymać się w tym czasie i rzucić M-24. Opóźniacz mógłby również działać o pół sekundy wcześniej, a cztery sekundy później.

Wnioski

Na pewnym etapie historycznym utworzenie M-24 przyczyniło się do rozwoju skuteczności funkcjonowania batalionów szturmowych armii niemieckiej. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej niemiecki granat Stielhandgranate-24 przestał być używany w armii niemieckiej. Niemniej jednak, M-24 nie zniknął z światowego rynku zbrojeniowego. Przez długi czas zostały ukończone przez żołnierzy armii Szwajcarii, a w Chinach jego seryjna produkcja została ustanowiona.