„Żegnaj, umyty Rosja …” Lermontowa, „Żegnaj, umyty Rosja”: historia stworzenia, analiza wiersz

Wiersz „Żegnaj, umyty Rosja …” Lermontow napisał w ostatnim roku swego życia przedwcześnie przerwane. Jednocześnie rozkwit talentu literackiego. Te proste linie są ledwie osiem najbardziej rozpoznawalny przejście między bogatego dziedzictwa literackiego poety. I to nawet nie w jakimś specjalnym znaczeniu kosmetycznym lub doskonałości sylaby poematu. Tylko te dwa wersety dziesięcioleci zawarte w programie nauczania i zapamiętać każde nowe pokolenie studentów na pamięć.

Co poeta chciał powiedzieć tej oktawy? Jakie okoliczności doprowadziły go do napisania wiersza „Żegnaj, niemytych Rosja …”? Jak głęboki sens ukryty wewnątrz, na pierwszy rzut oka, proste linie?

tło historyczne

Prawie niemożliwe, aby właściwie zrozumieć żadnej pracy, gdy wyrwane z kontekstu historycznego tła. W szczególności dotyczy to stwierdzenie poezja. Po tym wszystkim, produkt objętościowego rodzaju powieści lub opowiadania pozwala wyciągnąć to samo tło, co wpływa na nasze postrzeganie i krótki werset często służy jako swego rodzaju manifestacją emocji wywołanych przez otaczające środowisko i musi być wyjaśniona.

Wiersz „Żegnaj, umyte Rosja …” (Lermontow), które będą analizowane, sięga do 1841 roku. W tym czasie rozciągania przez pół wieku, wojna na Kaukazie była w pełnym rozkwicie. Rosja dążyła do aneksu obszarach górskich oraz w celu wzmocnienia granicy, a wolność miłujących Górale wszelkich starań, aby utrzymać swoją wolność.

Podczas tłumaczenia żołnierz lub oficer działających na Kaukazie była częścią równoznaczne z linkami do biletu w jedną stronę. Zwłaszcza, gdy po człowiekiem a następnie odpowiedni rozkaz, który zachęca do korzystania z wyżej odważny w najgorętszych punktów walk.

osobowość pisarza

Przez 1841, Mihailu Yurevichu Lermontovu już zwrócił 26 lat (do dnia jego narodzin, nie mieszkają w tym roku). On już zdobył reputację jako poeta, ale jako osoba w społeczeństwie go nie lubił. I postawa jest, co prawda, to było zasłużone. Pisarz świadomie starał się zdobyć reputację jako bufon i prowizji. I jego żarty były bardziej śmiałe niż kaustycznej i dobroduszny. Wiersze Lermontowa i jego cechy osobiste głośne frequenter świeckich wnętrz jest tak uderzający nie jest spójne ze sobą, że większość czytelników czuł doświadczenia, co znajduje odzwierciedlenie w poezji, solidnej gry wyobraźni. Tylko piękne słowa bez konieczności sobą ścisły związek z nimi.

Jednak, według jego nielicznych przyjaciół, Michael nosił maskę to na ludzi, ale na papierze wylał ukryte utwory dręczony znieczulica duszy świata.

Ale fakt, że ten, który napisał: „Żegnaj, umyty Rosja …” był prawdziwym patriotą, nikt nie wątpił. Kocham za ojczyzna została wyrażona nie tylko w wysublimowanych rytmów, ale także w sprawach wojskowych. Kiedy nadszedł czas, aby wziąć udział w działaniach wojennych, Michaił nie wstydzi się jego cześć starej szlacheckiej rodziny. W sprawiedliwości należy zauważyć, że kariera wojskowa jest absolutnie nie odwołać się do Michaela. On nawet starał się do dymisji, aby być w stanie zaangażować się w pracę literacką bez zakłóceń, ale nie odważył się zawieść wychowywany przez babcię, która chciała tylko zobaczyć wnuka udane wojskowy.

okoliczności życiowe

W 1837 roku, po wierszu „Śmierć poety” Lermontow został skazany i wysłany do pierwszego ogniwa na Kaukazie. Ze względu na prośbę babci Elizabeth Alekseevna Arsenyev, który miał połączenia na dworze przebywał tam długo – zaledwie kilka miesięcy. I pobyt był to poeta raczej skarbnicą przyjemnych wrażeń, niż realne niebezpieczeństwo.

Na początku 1840 roku, Lermontow dostał się do pojedynku, za co został skazany na drugim ogniwem w strefie działań wojennych. Tym razem zamówienie zostało zastosowane do dyspozycji cesarza potrzeby stale angażować skazany w pierwszej linii ataku.

W związku z tymi wydarzeniami i został napisany wiersz „Żegnaj, niemytych Rosja …”. Lermontow wyrażone w jego stosunek do ówczesnego istniejącego porządku. Rzuca odważne replikę, która przychodzi poprzez niewymowną goryczy, że jego ukochana Ojczyzna będzie dowolności, a wszyscy ludzie niewolniczo wspiera ustalony porządek.

Ten wiersz, nie ma wątpliwości, została odpisana mankiet, za jednym zamachem. W nim wylał całą swoją złość i chęć wyjazdu za ból czyniących niesprawiedliwości. Miał nadzieję znaleźć ukojenie daleko od domu, w rozległej Kaukazu.

Dosłownie każde zdanie w tych dwóch wersetach zawierać poważne znaczenie. Należy poświęcić trochę czasu, aby zrozumieć, jakie wartości zostały wykorzystane zdjęcia Lermontow dla ludzi, którzy żyli pod koniec burzliwego XIX wieku. Tylko w tym przypadku, siła i piękno, zamknięty w tej oktawie, pojawi się przed tobą w całej swej okazałości.

"Good-bye"

Słowo „Do widzenia” pierwsze konkretne problemy nie powoduje. Autor przechodzi w strefie działań wojennych, a takie leczenie jest właściwe tutaj. Jednak nawet w tym, na pierwszy rzut oka, to jest oczywiste i niepodważalne koncepcji leży coś więcej. W rzeczywistości, tylko poeta dąży nie do ukochanej ojczyzny, a także z istniejącego porządku społecznego dopuszczalnym do niego.

Jest to gest, niemal graniczące z rozpaczą. Wre w piersiach niechęci poety rozlewa się krótkie „Do widzenia”. Choć pokonany systemu, ale nie złamana w duchu.

„Unwashed Rosja”

Pierwszy i całkiem uzasadnione pytanie, które pojawia się w każdym, przynajmniej trochę znać twórczości Michaiła Jurewicz, jest następujące: dlaczego poeta używa zwrotu „umyty Rosji”? Lermontow ma tu na myśli nie jest fizyczne nieczystość swoich współobywateli.

Po pierwsze, wiersze Lermontowa pokazują, że dla niego, aby poniżyć zwykli Rosjanie po prostu nie do pomyślenia. Miłość i szacunek dla niej przenika całą jego pracę. Poeta śmiało kwestionuje tryb życia szlachty, ale życie prostych chłopów, pochłania jak ekologicznie jak chropowaty piękno rosyjskiej natury.

Po drugie, historycznie, że od wieków w Rosji odbyło się w wysokiej wartości w utrzymaniu czystości. W najbardziej ubogie wioski istniały kąpiel, umyć i chłopi tam co najmniej raz w tygodniu. Czego nie można powiedzieć o „oświeconej” Europy, gdzie wyrafinowane damy kąpieli – w najlepszym przypadku – dwa lub trzy razy w roku. I ich Cavaliers galon wykorzystane perfum i Kolonii w celu zabicia smród niemytych ciał.

Tak więc, wyrażenie „Żegnaj, umyty Rosja” Lermontow wiersz, który zgodnie ze zwyczajem czasu było rozproszyć na szlacheckich salonów, nawet nie będąc zwolniony, po prostu chciałem wyrazić wzgardzili konstytucję. To było bolesne uwaga, która, nawiasem mówiąc, tylko mógł obrazić następnie rosyjskim.

„Ten kraj niewolników”

Nawet pobieżna analiza wiersza „Żegnaj, niemytych Rosja …” nie ma powodów, by sądzić, że słowo „niewolnik”, autor sugeruje jakoś chłopów. Nie, tutaj wskazuje na niewolniczego posłuszeństwa wyższej klasy. W dniu, w rzeczywistości, bezprawie każdego z nich w obliczu potężnych.

„Panowie country”

Słowo „Bóg” tutaj nosi wyraźne negatywne konotacje. Jest to podobne do pojęcia „drobnych tyranów” – uzupełnia Massacre według własnego uznania. Niezadowolenie młodego poety można zrozumieć. Po pojedynku, za co został skazany, to było po prostu dziecinne. Kiedy Lermontow przeciwnikiem, który był inicjatorem tego pojedynku przez rozstrzelanie, nieodebrane, Michael właśnie opróżnił swój pistolet strzał w bok – nie miał zamiaru skrzywdzić go spowodowało Ernest de Barentin.

Jednak kara musiała cierpieć go do Michaela, po Ernest De Barante był syn ambasadora francuskiego, a jego udział w nieprzyzwoity wypadku po prostu przemilczane. Może dlatego wiersz „Żegnaj, umyte Rosja …”, opowieść o stworzeniu jest ściśle związana z nie do końca uczciwego procesu, jest impregnowany takiej goryczy.

„A ty, niebieskie mundury …”

Niebieskie strażników w Cesarstwie Rosyjskim byli przedstawiciele żandarmerii, który bardzo popularne wśród zwykłych ludzi, ani wojsko, ani nie korzystają. Wiersz „Żegnaj, umyte Rosja …” i nie zwraca je jako siłę do utrzymania porządku, ale jako współpracowników istniał carskiej tyranii.

„A ty, ich lojalni ludzie”

Ludzie, wierny tajna policja? Tak nigdy nie zdarzyło! Tutaj Lermontow nie mówić tyle o ludzi jak ludzi, jak o ustroju jako całości. Autor uważa, że Rosja pozostaje w tyle sąsiednich mocarstw w Europie pod względem rozwoju aparatu państwowego. I taka sytuacja jest możliwa tylko dlatego, że naród jako całość bez zarzutu obsługuje istniejącego porządku.

„To może być to, że ściana ukrywała Kaukaz”

Chęć ucieczki od czegokolwiek w strefie bojowej nie może wydawać się bardzo logiczne. Jednak Lermontow Kaukaz było naprawdę wyjątkowe miejsce. Po raz pierwszy odwiedził go, gdy był jeszcze małym chłopcem, a żywe wrażenia z tego okresu, niósł się przez całe życie.

Podczas pierwszego odniesienia Mikhail podróżować więcej niż walka. Podziwiał majestatyczny charakter i czułem się bardzo komfortowo z dala od świeckich sprzeczek. Mając to na uwadze te okoliczności, łatwiej jest zrozumieć pragnienie poety do ukrycia go na Kaukazie.

„… z pashas”

Ale słowo „Pashas” wygląda nieco organicznie, jak zwrócił się do władz w Imperium Rosyjskim. Dlaczego Lermontow wykorzystuje tytuł dowódców Imperium Osmańskiego do opisania rosyjskich żandarmów?

Niektóre sformułowania umieścić w miejscu słowa „Królów” i „liderów”. Jednak trudno jest pogodzić się z faktem, że te opcje pierwotnie używany Lermontov. „Żegnaj, umyty Rosja …” – werset, w którym autor przeciwstawia konkretnego istniejącego porządku, w którym król odegrał kluczową rolę. Ale król, jako lider, nie może być tylko jeden. Zastosowanie takich tytułów w liczbie mnogiej w tym przypadku byłoby po prostu źle.

Współcześni Lermontowa taka fraza będzie jednoznacznie rezanulo słuchu. Wyobraźmy sobie, że w wiadomościach spiker mówi coś w rodzaju: „A teraz nasz prezydent …”. Coś jak wyrażenie „ucieczki od królów” brzmiałoby dla czytelników w XIX wieku.

Dosłownie, w całej historii Turks dla Rosjan były gorzkie wrogów. I dopiero teraz, identyfikacja tego narodowego dotyczy obraźliwych przezwisk. Wiersz „Żegnaj, umyte Rosja …” został napisany w czasie, gdy Turcja do rosyjskiego społeczeństwa mocno związany ze sztywnym państwa autokratycznego. Dlatego przedstawiciele elity żandarmów czasami nazywanych Pashas, by podkreślić nastawienie do nich zwykłych ludzi. Najwyraźniej jest to punkt, w inwestowaniu wielkiego rosyjskiego poetę w jego poematu.

"All-seeing" i "Przesłuchanie"

Niefortunny pojedynek Michaił Lermontow Ernest de Barant sobie, oczywiście, całkowicie prywatne. Kłótnia między młodymi ludźmi odbywały się w domu pewnej hrabiny Laval, który oddał piłkę. Sam pojedynek odbył się dwa dni później we wszystkich niepisanych reguł – w odosobnionym miejscu w obecności sekund po obu stronach.

Pomimo faktu, że żadne nieprzyjemne konsekwencje tego spotkania miała nie mniej niż trzy tygodnie, Lermontow został zabrany do aresztu. Poczucie winy jest on oskarżony o artykule o „misprision”. Ani drugi, ani jego przeciwnik odpowiedzieć nie byli zaangażowani.

Powodem rozpoczęcia dochodzenia nie każdy konkretny wypowiedzenie jednego z bezpośrednich uczestników, a pogłoski o pojedynku, który rozprzestrzenił się wśród młodych oficerów. Dlatego poeta i stosuje epitet „wszechwidzącego” i „Przesłuchanie”, opisując dzieło tajnej policji.

Jednak niektóre wersja poematu „Żegnaj, niemytych Rosji …” dać diametralnie odczyt ostatnich dwóch wierszach. W nich autor skarży się na „nie Seeing Eye” i „uszy nie słyszą”, mówiąc o zaślepieniu i stronniczości sprawiedliwości.

Cóż, teoria ta ma prawo do istnienia. Jednakże, gdy tak wiele odmian? W końcu wiersz Lermontowa – nie jest produktem tysiąc lat temu, że archeolodzy mają przywrócić okruchy. I w momencie pisania tego poematu autor już znany był jego utworzenia w mgnieniu oka rozbita wśród inteligencji, pozostawiając ślad w dziesiątkach lub setkach egzemplarzy. Rozbieżności te doprowadziły wielu zaczynają wątpić nawet, że ten werset kiedykolwiek napisał Lermontov. „Żegnaj, umyty Rosja …” poniosła druzgocącą krytykę ataku.

Wątpliwości co do autorstwa

Głównym argumentem, który prowadzi do wątpliwości, że autor tego poematu jest Michaił Lermontow – to czas publikacji dzieła. Od śmierci poety udało się przejść prawie pół wieku – 46 lat. Kopia najwcześniejszym zachowanym rękopisie pochodzi z początku listy 70-tych ubiegłego wieku. Oznacza to lukę w trzech dekad między piśmie do oryginału i kopii.

Ani jeden szkic lub projekt, wykonany rękę Michaiła Jurewicz, także nie istnieje. Jednak Bartne (historyk, który objawił światło wcześniej nieznany wiersz) w prywatnej korespondencji odnosi się do istnienia oryginalny napisany piórem Lermontowa, ale oprócz niego dokumentu, ponieważ nikt nigdy nie widział.

Jeszcze bardziej zaskakujący jest wśród poemat literacki „Żegnaj, niemytych Rosji …” charakter sobie. Analiza stosunku autora do puszczania ich kraju nie pozostawia wątpliwości, nie tylko w rozczarowanie, a nawet w pewnym sensie, w lekceważenia kraju, który nigdy wcześniej Lermontow objawia.

Jednak kilka wytrącające miłośnicy spektakularnych objawień, warto zauważyć, że jego słynny „Żegnaj!” Lermontow rzutów nie jest ojczyzną, a niedoskonały aparat państwowy. Oraz że wszyscy zgadzają się i literacka biografia poety.

Innym argumentem używanym przez krytyków – analiza porównawcza dwóch wierszy: „Homeland” i „Żegnaj, niemytych Rosji …”. Zostali rzekomo napisany przez różnicę kilku miesięcy. Jednak jeden przeniknięta szacunkiem dla Ojczyzny, a drugi jest pełen niepochlebny tych samych epitetów ojczyzny.

Mogło tak radykalnie zmienić nastrój poety? I nie robi? Zauważa sama gorycz nieodłącznym najbardziej działa Lermontow. Oni po prostu wyrażane bardziej wyraziste, znajdujemy w wersie „Żegnaj, umyty Rosji …”. Nie ma pogarda dla swojej ojczyzny, do którego krytycy starają się określić. Jest ból poety chciałby, aby ich kraj prosperującym i progresywny, ale zmuszony jest pogodzić się z faktem, że te dążenia stłumionym istniejącego reżimu.

Ale w końcu, każdy decyduje za siebie, w co wierzył. Mało argumentów z jednej i drugiej strony. A kto był autorem tego wiersza jest w rzeczywistości, to jest mocno zakorzenione w literaturze rosyjskiej i zdecydowanie można powiedzieć wiele o sytuacji panującej w połowie XIX wieku.

A dla fanów Mihaila Yurevicha Lermontova całkiem pracuje autor, który bez wątpienia jest poetą. Nawiasem mówiąc, ten, który za życia był nazywany następcą Puszkina! Jego spuścizna literacka, nie ma wątpliwości, może być porównywana z rozpraszania klejnotów w skarbnicy literatury rosyjskiej.