Integracja jest tym procesem?

Większość ludzi na świecie marzy o podróży, przygodzie, bogatym doświadczeniu życiowym. Dziwne, jak się wydaje, konieczne jest posiadanie pewnego "przygotowania" do spełnienia marzeń. Wystarczy mieć paszport lub bilety w kieszeni – istnieje wiele innych parametrów, które należy wziąć pod uwagę. Jedną z nich można nazwać inkulturacją.

O co chodzi?

Ogólnie rzecz biorąc, inkulturacja jest procesem nauczania konkretnej osoby w kulturowych normach zachowania i postrzegania określonego kraju lub narodu.

W rzeczywistości jest to jeden z głównych działań potrzebnych nie tylko do podróży, ale także dla rozwoju osobistego. Na przykład niektóre gesty i słowa w kulturach różnych narodowości mogą znacznie różnić się znaczeniem. Bez niezbędnej wiedzy można nieumyślnie naruszyć rozmówcę i utracić zaufanie na zawsze. Proces inkulturacji w tym przypadku działa jak rodzaj bezpiecznika przed krępującymi sytuacjami, z którymi osoba może łatwo stawić czoła podczas pobytu za granicą lub nawet w swoim kraju.

Zawężenie wartości

W poprzednim akapicie proces inkulturacji opisano w najbardziej uogólnionej formie. Aby dołączyć do tego rodzaju szkoleń, nie musisz zbierać walizek ani kupować biletów do krajów azjatyckich. Inkulturacja jest raczej procesem pojmowania własnej kultury. W tym przypadku mamy na myśli osobliwości norm zachowania i światopoglądu w swoim ojczystym kraju. Jest to rodzaj formowania osobowości w konkretnym społeczeństwie, biorąc pod uwagę doświadczenia, tradycje i tendencje kulturowe, które nabył.

Stosunki obiektów i przedmiotów

Należy zauważyć, że proces inkulturacji jest zjawiskiem dwukierunkowym. Łączy w sobie wieloosiowe wektory. Osobowość jako przedstawiciel danego społeczeństwa ma pewien wpływ na kulturę. Jednocześnie, w procesie dojrzewania i stania się człowiekiem, jest to społeczeństwo i jego normy kulturowe, które determinują formowanie się jednostki.

Elementy szkolenia

W szczególności proces inkulturacji obejmuje szereg czynników niezbędnych do określenia osobowości jako przedstawiciela określonego społeczeństwa, pewnej narodowości. Przede wszystkim są to ogólne ludzkie, podstawowe umiejętności, charakterystyczne dla wszystkich nosicieli danej kultury. Obejmują one cechy behawioralne, reakcje na pewne czyny słowne lub niewerbalne, świadomość pewnych wartości, sposoby postępowania w konkretnych sytuacjach.

Ogólnie rzecz biorąc, pojęcie inkulturacji w odniesieniu do zrozumienia cech światopoglądu w innych krajach obejmuje taką samą liczbę czynników, z tą różnicą, że proces ten odbywa się bardziej naturalnie na terytorium własnego kraju.

W rzeczywistości osoba w swoim kraju po prostu nie ma wyboru w kwestii zapoznania się z kulturą. Od dzieciństwa spotkał ją, pochłania i gromadzi całe swoje życie.

Zrozumieniem kultury innych krajów jest rzeczą bardziej skomplikowaną: potrzeba znacznie więcej czasu, fizycznych, emocjonalnych i psychicznych wydatków, ponieważ nasz własny światopogląd jest nie tylko uzupełniany, ale również całkowicie zmodyfikowany.

Zawartość koncepcji

Aby zrozumieć istotę terminu, trzeba wyciągnąć wnioski z całych powyższych rozważań. Inkulturacja polega na nabyciu kompleksu wiedzy, umiejętności i umiejętności związanych z procesem wspierania życia w danej kulturze. W tym przypadku chodzi o nie tylko działalność zawodową, ale także pracę domową, przyjmowanie i korzystanie z różnych usług i towarów. Jednym z najważniejszych momentów procesu inkulturacji może być osobisty rozwój człowieka: jego pogląd na świat, jego stosunek do niego, tworzenie jego ulubionych zajęć, preferencje w formach sztuki, sposoby spędzania wolnego czasu lub na przykład poglądy na religię.

Oczywiście, inkulturacja jest również nabyciem umiejętności komunikacji z otaczającym społeczeństwem, interakcji z nią. W tym przypadku rozumiemy jakąkolwiek formę komunikacji między jednostką a otaczającym światem.

Wreszcie jest to formowanie określonej podstawy wiedzy i norm dotyczących leczenia własnego ciała, wyglądu lub odzieży. Rozważmy, na przykład, te plemiona, w których zwyczajowo umieszcza się na szyjach kobiecych pierścieni. W ramach konkretnego społeczeństwa tego rodzaju działania będą uważane za absolutnie normalne, podczas gdy w innych częściach świata będzie to rodzaj gwałtownego środka i spowodowałby potępienie.

Socjalizacja i inkulturacja

Na pierwszy rzut oka znaczenie tych dwóch terminów może wydawać się, jeśli nie identyczne, co najmniej bardzo podobne. W rzeczywistości różnią się znacznie znacznie. Socjalizacja i inkulturacja to rodzaj uzupełniających się procesów, które zasadniczo mają jeden główny cel, ale przechodzą przez różne scenariusze. Jest dość duża różnica w zakresie tych pojęć.

Ta różnica jest szczególnie zauważalna, jeśli inkulturacja jest procesem studiowania kultury własnej lub innej. Socjalizacja w tym przypadku będzie działać jako tak zwana nauka o normach postępowania kraju. Kultura, inkulturacja to wprowadzenie do tradycji, światopoglądu, osobliwości myślenia przedstawicieli kultur obcych, świadomości i akceptacji ich wartości.

Proces socjalizacji przebiega szybko i zupełnie naturalnie. To nie wymaga dodatkowego wysiłku i może opierać się na prostej obserwacji. Wszystko, co jest wymagane od osoby, to umiejętność dostrzegania pewnych cech zachowania i powtarzania ich w praktyce.

Inkulturacja w badaniach kulturowych przewiduje znaczne wydłużenie czasu i dość często wymaga dodatkowych wysiłków niezbędnych do niezależnego badania szczególnej cechy kultury.

Socjalizacja i inkulturacja osobowości, jak już wspomniano, idą równolegle, ale prowadzą do różnych wyników.

Podstawowe mechanizmy inkulturacji

Podobnie jak w przypadku socjalizacji głównym sposobem na przyswajanie tradycji kulturalnych jest naśladowanie, powtarzanie po nosicielach kultury. Żywym przykładem takich działań jest zachowanie ludzi w zgodzie z zasadami etykiety podczas bankietu. Aby nie pojawić się niekulturowych, po prostu robią to samo co reszta, bardziej znający się w tej kwestii ludzie.

Mechanizmy inkulturacji w istocie są dość proste: obserwacja i powtórzenie. Odnosi się to nie tylko do podstawowych pojęć, takich jak normy zachowania w społeczeństwie, ale także bardziej fundamentalne zjawiska: dziedziczenie tradycji świątecznych, zapamiętywanie powitalnych lub wspólnych wyrażeń oraz odwołanie do materiału folklorystycznego.

Jedyną przeszkodą dla osoby na drodze do pełnej inkulturacji może być jego niezdecydowanie i obawa przed popełnieniem błędu, co prowadzi do izolacji i niechęć nawet do próby przyłączenia się do jednej lub innej kultury.

Socjalizacja i inkulturacja wymagają użycia jeszcze jednej metody – bezpośredniego dialogu z nosicielem kultury. W tym przypadku mówimy o tym, że osoba posiadająca wystarczającą wiedzę staje się mentorem, który chce przyłączyć się do tej lub tej kultury. Należy zauważyć, że niekoniecznie musi to być osoba określona, która wprowadzi niezbędną wiedzę do szefa stażystów. W tym przypadku jest to proces dialogu, interpretacja pewnych zasad, fundamentalna. Można to zrobić przez członków rodziny, przewodników turystycznych lub zwykłych przechodniów.

Jeśli mówimy o zasadniczych różnicach między inkulturacją a socjalizacją, powinniśmy zauważyć różnicę w uzyskanych wynikach. Socjalizacja jest procesem stania się i rozwijania w społeczeństwie, w wyniku czego osoba staje się osobą. Inkulturacja jest procesem fuzji z kulturą społeczeństwa, w wyniku czego powstaje inteligentna osobowość.

Rodzaje inkulturacji

Zanim mówimy o konkretnych etapach procesu inkulturacji, należy wprowadzić pewne poprawki: można zrozumieć kulturę. W takim przypadku proces będzie się rozwijał zgodnie z jednym scenariuszem – nazywamy to wewnętrzną inkulturacją. Podobny, ale nie identyczny proces – rozumienie tradycji kulturowych innych krajów – tak zwana inkulturacja zewnętrzna.

Cechy procesu

Wewnętrzna inkulturacja jest podzielona na dwa etapy: podstawową i drugorzędną. Proces ten zaczyna się prawie od urodzenia dziecka. Od dzieciństwa rodzice, członkowie rodziny, wychowawcy, nauczyciele zaszczepiają dzieciom pewne normy zachowania, świadomość zjawisk, stosunek do życia itd. Tak więc, od najmłodszych lat człowiek staje się na drodze do zrozumienia kultury ludzi.

Drugim etapem jest świadomość dorosłych. Wymaga to zastosowania pewnych starań – osoba nie absorbuje już niczym gąbka wiedzy i wrażenia, sam przychodzi do nich, odkrywa je dla siebie. Można powiedzieć, jest to rodzaj ulepszenia, rozszerzenie ram. Można zatem powiedzieć, że koncepcja inkulturacji obejmuje od razu dwa podobne, ale nie identyczne plany.

Maksymalna dokładność

Aby w pełni podkreślić znaczenie pojęcia, należy zauważyć, że inkulturacja w badaniach kulturowych jest procesem pojmowania kultury jego ludzi. Przystąpienie do innych kultur w nauce nazywa się akulturacją. Niemniej jednak wielu badaczy nie czyni tak uderzających różnic i stosuje jedną kadencję, konkretną jej treść.

Wyniki inkulturacji

Oczywiście stałe zrozumienie pewnych norm przez osobę prowadzi do pewnych wyników. Przede wszystkim należy do szczególnej kultury, która w dużej mierze kształtuje osobowość. Ponadto proces ten nie ma początku ani końca, więc proces inkulturacji rodziców zapewnia podobny proces dla dzieci, co ułatwia przekazywanie pamięci historycznej, norm kulturowych i czynników kształtujących określoną narodowość. Jest to niekończący się proces zachowania i poprawy kultury kraju i ludzi.

Jest to proces inkulturacji, który pozwala osobie dostać coś, co oddzieli go od reszty świata, czyni go wyjątkowym. Dlatego kultura chińska jest tak różna od kultury amerykańskiej, dlatego święta Bożego Narodzenia różnią się między katolikami i prawosławnymi, a muzułmanie w ogóle nie istnieją.

Inkulturacja jest niekończącą się kumulacją doświadczenia całego narodu poprzez pryzmat tylko jednej osoby, pochłaniając najważniejsze, najbardziej fundamentalne cechy własnej kultury. Jest to stała kumulacja, przekazywanie i dodawanie bazy wiedzy i idei o życiu, świecie, Bogu, otaczającym społeczeństwie, historii, literaturze i innych realiach.

Można powiedzieć, że inkulturacja jest procesem stania się osobą w osobie, zidentyfikowanej jako część ludzi.