Classicism w literaturze

Pod koniec wieku X VIII w rozwoju kulturalnym Zachodniego stanów europejskie klasycyzmu stała się dominującym trendem artystyczny. Ten styl nawiązuje do dziedzictwa starożytności, biorąc go za idealnego okazu i standardu. Klasycyzm w literaturze jest nierozerwalnie związane z działalnością francuskiego poety Fransua Malerba. Zainicjował reformy wierszem i językiem, dzięki nim w literaturze ustanowić pewne poetyckie kanonów.

Klasycyzm – styl, który panował w sztuce X VIII-X i X wieku. Tendencja ta jest oparta na idei racjonalności, z tendencją do wzrostu moralnych i heroiczne ideały.

Classicism w literaturze dzieli główne gatunki na dwa typy: wysokich i niskich. Pierwsza grupa obejmuje utwory, opowiada o sławnych ludziach i wydarzeniach. Te gatunki obejmują Oda, tragedii i heroiczną piosenkę. Jak bohaterowie są tu politycy, znani artyści, postaci historycznych i Kings – ci ludzie, o których mówią, majestatyczny, uroczysty język. Niskie gatunki opisują życie prywatne burżuazji, tak zwanego Trzeciego Estate. Przyjęli do komedii, bajki, satyry i innych prac pisemnych w konwersacji stylu.

Klasycyzm w literaturze na pierwszym miejscu stawia ten gatunek tragedii. Że jest on w stanie narazić najważniejsze kwestie moralne. Konflikty społeczne znajdują odzwierciedlenie w umysłach bohaterów, w obliczu wyboru pomiędzy zainteresowaniami, pasjami i moralnego obowiązku. Powodem jest przeciwny do zmysłów.

W okresie klasycyzmu w pracach Jean La Fontaine, N. Boileau i Jean-Baptiste Maks Moliera dotrzeć bajka, satyry i komedii. Prace te, rozwiązywanie ważnych filozoficznych i moralnych problemów współczesnego społeczeństwa, przestaje być „niski” gatunek i zdobyć dramatyczne znaczenie.

W dobie klasycyzmu stworzył ogromną liczbę dzieł prozatorskich. Prace B. Pascal, M. Lafayette, Jean La Bruyere i innych pisarzy tego okresu są różne wpisane pasji, perspektywy analitycznej, jasności i precyzji stylu.

Klasycyzm w literaturze odzwierciedla podstawowe tendencje poezji miejskiej. W swoich pracach, autorzy starali się przekazać czytelnikowi znaczenie egzekucji ludzi swoich obowiązków wobec społeczeństwa, potrzeba edukowania człowiek-obywatel.

Można wymienić główne cechy klasycyzmu:

• obrazy i postacie zaczerpnięte z dzieł sztuki antycznej;
• podział bohaterów na pozytywnych i negatywnych;
• Działka z klasycznych dzieł – trójkąt miłosny;
• w końcowym triumfie dobra i zła jest karane;
• zasada trzech jedności: miejsce i czas działania.

Tradycyjnie podstawą klasycznych dzieł autorów fabuły wziął pewnego historycznego wydarzenia. Głównym produktem bohatera – cnotliwy człowiek, które są obce żadnej wady. Klasyczne prace były przesiąknięte ideami racjonalizmu i służby na rzecz państwa.

W Rosji, ten kierunek jest najpierw odzwierciedlenie w pracach Łomonosowa, a następnie został opracowany w pracach A. Kantemir, V. Trediakovsky i innych wychowawców. Tematy tragedii w oparciu o krajowe i wydarzeń historycznych (A. Sumarokov, Nikolaev, J. Knyazhnin), w ich obecnym stylu liryzmu i „róg” z głównych bohaterów. Główne podmioty bezpośrednio i odważnie wyrażać idee autora. Można powiedzieć, że klasycyzm w literaturze rosyjskiej stał się środkiem satyrycznego nagana patosu obywatelstwa.

Po publikacji artykułów V. Bielińskiego w nauce akademickiej i krytyki do negatywnego nastawienia do tego kierunku. Tylko w okresie radzieckim, była w stanie powrócić do tego stylu do swojego dawnego znaczenia i wagi.