„Życie Sergiya Radonezhskogo”: podsumowanie i historia

Pierwszy autor dzieła „Życie Sergiya Radonezhskogo”, którego podsumowaniem jest prezentowany tutaj – Epifaniusz Mądry. Podjął tę pracę na następny rok po śmierci Wielebnego, czyli w 1393-m w nowym stylu. Niestety, śmierć Epifanii uniemożliwiła mu ukończenie prac nad scenami z jego życia, i nie osiągnęły oficjalny skrypt, podpisanego przez strony Objawienia, osiągnął tylko list. Nieprzygotowany nowoczesny czytnik trudno jest dostrzec tekst napisany w XIV wieku, więc dzisiaj nie często go czytać, a nowoczesny przetwarzanie, autorstwa Borisa Zajcew, – „Życie Sergiya Radonezhskogo”.

Funkcje życie

Kiedy zaczniesz czytać życia świętego, konieczne jest, aby mieć wyobrażenie o cechach gatunku i zrozumieć, że nie jest w stu procentach wiarygodne historia, ale nie absolutna produkcji. W trakcie prezentacji pracy „Życie Sergiya Radonezhskogo”, podsumowanie, które zostaną następnie dalej będę świętować życie niektóre funkcje jako gatunek.

Dzieciństwo i młodość

Narodzin wielbiciela w rodzinie książęcej sługi Cyryla i jego żony – Marii, dziecko w świecie nadano imię Bartłomieja. Według Epifaniusz, trochę Bartholomew od niemowlęctwa wykazały ścisłą pobożność. (Nawiasem mówiąc, jest to kanoniczny dla życia tej chwili. – podkreślając fakt, że przyszły święty było odróżnić od innych zachowań w dzieciństwie) Bartholomew trudne biorąc pod uwagę doktrynę, nawet pomimo swojej pracowitości, ale kiedy spotkał w lesie staruszek zabrał go do swojego domu, gdzie modlili się razem. Elder Bartholomew dał chleb komunii i otwarty na jednym z najtrudniejszych momentów Psałterza. Prosvirku jedzenia, młody człowiek zaczął czytać na głos, bez wahania, choć nie mogłem tego zrobić. Po jego rodzice zmarli, Bartłomiej wysłane do samotnego życia z bratem Stephenem. Zaproszony opat Mitrofan tonsured mu mnich o imieniu Sergiusz.

Młody asceta

„Życie Sergiya Radonezhskogo”, której streszczenie nie daje okazję do prawidłowego opisania ascetyczne życie św Sergiusza, powiedział, że około 20 lat, odszedł na miejsce pustynne, gdzie pracował, modlił się wyczerpała wyczyny i pościł przez długi czas. Demony i diabeł próbował kusić i przerażać świętego, ale nie poddają. (Nawiasem mówiąc, wspominając podstępów i pokus szatana w życiu niemal obowiązkowy.) Zwierzęta zaczęły się do Sergiusza, w tym pamiętnym niedźwiedzia.

Siedziba wokół keleyki Sergiusza

Słysząc o cudownym ascety, ludzie przychodzili do niego ze swoich smutków i problemów, szukając pocieszenia. Stopniowo wokół samotnej celi w lesie zaczął zbierać przebywa. Sergiusz odmówił przyjęcia rangę opata, ale nalegał na bardzo ścisłej Karty klasztoru. Raz w klasztorze zakończył chleb. Wziąć jedzenie było nigdzie, mnisi zaczęli narzekać i szybki. Sergiusz jest wszystko modlił się i nauczał Towarzyszy cierpliwości. Nagle przyszedł do siedziby nieznanych kupców rozładowywane dużo jedzenia, i uciekł w nieznanym kierunku. Wkrótce po modlitwie św Sergiusza klasztoru w pobliżu wiosną czystej wody, aby leczyć chorych.

cudotwórca

Zachowało się wiele opowieści o prep cuda. Sergiusz. Przeczytaj o nich może być w scenariuszu, w tej samej wersji – „Życie Sergiya Radonezhskogo: Podsumowanie” – trzeba przyznać, że dobrze działa ich święty zawsze ukryte i bardzo zdenerwowany, pokazując prawdziwą pokorę chrześcijańską, kiedy chciał nagrodzić lub podziękować. Niemniej podziękować świętym coraz bardziej. Powszechnie wiadomo, że był św Sergiy Radonezhsky błogosławiony Dymitr Doński w walce Kulikow. Święty prawie cały swój czas poświęcony ciężkiej pracy i modlitwy, reszta spędził w duszy oszczędzania rozmów ze wszystkimi.

sprawiedliwy śmierć

Pokorny święty asceta wiedział o jego śmierci (która jest również kanoniczny elementem życia) przez sześć miesięcy. Zmarł w 1393 roku, pod koniec września, a został pochowany w prawym przedsionku kościoła klasztornego. Przez wiele wieków istnienia i dobrobytu dzięki modlitwom ich patrona klasztoru stał się jednym z największych i najważniejszych laurowym świecie – Holy Trinity Sergiusz Ławry.

Czytaliście artykuł „Życie Sergiya Radonezhskogo: Podsumowanie”, ale bez wątpienia dziełem Epifaniusz warto ją przeczytać w całości.