Choroby wewnętrzne

Określenie "choroby wewnętrzne" odnosi się do chorób narządów wewnętrznych. Obejmuje to uszkodzenie nerek, gruczołów endokrynnych i zaburzeń metabolicznych. Zawiera ten termin i jakąkolwiek chorobę narządów oddechowych i trawiennych. Na przykład wrzody żołądka, zapalenie błony śluzowej żołądka o różnym stopniu kwasowości, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc itp. Obejmuje to choroby układu tkanki łącznej, dotkniętych układem naczyniowym. Ich leczenie odbywa się przez terapeutę.

Choroby wewnętrzne są rozpoznawane za pomocą tradycyjnych metod bezpośredniego badania (to jest pytanie pacjenta, stukanie, uczucie, słuchanie, badanie) oraz złożone instrumentalne, biochemiczne i komputerowe metody diagnostyczne (monitorowanie, endoskopia, diagnostyka radionuklidowa, ultrasonografia). Ponadto określenie "choroby wewnętrzne" oznacza nazwę dyscypliny, która analizuje dlaczego i jak rozwija się różne choroby.

Opracowuje także metody rozpoznawania, zapobiegania i leczenia (z wyłączeniem promieniowania i chirurgii). Do XIX wieku historia tej dyscypliny była podzielona z historią medycyny w ogóle. Tylko położnictwo i chirurgia były samowystarczalne odcinki do określonego czasu. Choroby wewnętrzne nie były podzielone na psychikę, kobiety, dzieci i inne. Jednak początek powstawania różnych szkół i kierunków został ustanowiony przez "ojca medycyny" Hippocrates, największego starożytnego rzymskiego lekarza Galena, wybitnego Orientalnego myśliciela Ibn Siny i innych największych uzdrowicieli z przeszłości.

"Choroby wewnętrzne" jako dyscyplina przyrodnicza nauki otrzymały wstępne warunki rozwoju wraz z odkryciami z 19 wieku w tej dziedzinie medycyny. W tej chwili patologi stwierdzili, że pewne zmiany morfologiczne są również charakterystyczne dla niektórych chorób w odpowiednich narządach. Były osiągnięcia i fizjologia patologiczna. Studiowała wzorce bolesnych procesów i ich przebieg. W tym czasie opracowano nowe metody badań nad pacjentami (nasłuchiwanie, stukanie itp.) Bakteriologia wykryła nieznane patogeny.

W Rosji fundamenty dyscypliny zakładały AA Ostroumov, M. Ya, Mudrov, GA Zakharin, SP Botkin. Jego dalszy rozwój opierał się na osiągnięciach takich nauk jak chemia, fizyka i biologia. Im większa wiedza na temat charakteru chorób nagromadzonych, sposobów ich rozpoznawania, a następnie leczenia, tym bardziej przyczyniało się do różnicowania medycyny klinicznej. Później, w drugiej połowie XIX wieku – na początku XX wieku neuropatologia, pediatria, psychiatria i dermatovenereology zostały podzielone na niezależne sekcje. Obecnie choroby wewnętrzne, zwane wciąż kliniką chorób wewnętrznych, terapią, medycyną wewnętrzną, pozostają jednym z głównych dyscyplin klinicznych i są nauczane w instytutach medycznych. Oprócz powyższych sekcji obejmuje kardiologię, reumatologię, nefrologię, gastroenterologię, pulmonologię i hematologię.

Ta dyscyplina umożliwia badanie wspólnych badań naukowych i przygotowanie terapeutyczne lekarza. Uzyskane umiejętności podczas treningu mogą odgrywać istotną rolę w pracy lekarza w obliczu przyspieszonego rozwoju sprzętu medycznego. Charakter medycyny wewnętrznej zmienił się znacząco ze względu na różnorodność narkotyków i możliwości nowych metod leczenia (defibrylacja serca, wprowadzenie leków do tętnic lub wnęk, plazmafereza). To wszystko pozwoliło specjaliście na aktywny wpływ na przebieg choroby. Funkcje te z kolei doprowadziły do pojawienia się problemów w dziedzinie etyki i prawa. Dotyczą zarówno relacji między pacjentem a jego lekarzem, a tymi granicami, w których dopuszczalna jest interwencja medyczna i diagnostyczna.