Struktura aktywności uczenia się jako głównego procesu zdobywania wiedzy jakościowej

Nowoczesny proces edukacyjny jest niemożliwy bez działań edukacyjnych, które z kolei muszą być najskuteczniejsze, aby zaspokoić stale rosnące potrzeby.

Struktura działań edukacyjnych, z reguły, ma charakter zewnętrzny, składa się z wielu elementów, takich jak:
Uczenie się zadań i sytuacji. Aby to zrobić, musi być problem, motyw, akceptacja wszystkich powyższych przez studentów.
Działania edukacyjne, które mają na celu rozwiązanie niezbędnych zadań.
Kontrola – stosunek wyniku działania i samego działania do podanych próbek.
Ocena – ustalanie jakości (a nie ilości) wyniku w celu zmotywowania do późniejszej pracy i aktywności edukacyjnej.
Każdy element ma swoje własne cechy charakterystyczne. Sama działalność oświatowa jest intelektualna. Charakteryzuje się strukturą bardzo podobną do jakiejkolwiek czynności intelektualnej: obecnością planu, motywem, kontrolą i egzekucją.
Problem edukacyjny jest przede wszystkim normalnym zadaniem edukacyjnym. Ma jasny cel, ale aby osiągnąć ten cel, należy wziąć pod uwagę warunki, w jakich należy podjąć działanie. Struktura działalności edukacyjnej nie oznacza abstrakcji.

Zadanie można również nazwać celem podanym w pewnych warunkach. Jak będzie się kręcić, student sam się zmienia. Działalność edukacyjna może być prezentowana jako program zajęć dydaktycznych podanych w określonych warunkach uczenia się, a także prowadzenie konkretnych działań szkoleniowych.
Zadanie uczenia się jest rodzajem skomplikowanego systemu informacji o konkretnym obiekcie lub procesie, w którym jest jasno zdefiniowana mała część informacji, a reszta, co do zasady, jest duża, jest nieznana. Konieczne jest także znalezienie algorytmów i wiedzy, które student ma już w połączeniu z niezależnymi domyslnie, a także poszukiwanie lepszych rozwiązań.

Podobnie struktura działalności edukacyjnej stanowi bardzo istotne miejsce w działaniach ewaluacyjnych i kontrolnych, a także wynikającej z niego oceny i samooceny. Wynika to z faktu, że każde działanie edukacyjne staje się regulowane i arbitralne tylko wtedy, gdy istnieje kontrola i ocena.
Struktura działalności edukacyjnej przypisuje kontrolę do trzech poziomów:
Obraz wymaganego wyniku.
Porównanie obrazu i prawdziwe działanie.
Decyzja o skorygowaniu lub kontynuowaniu działania.
Koncepcja i struktura działalności edukacyjnej obejmują również cztery etapy, podczas których samokontrolę manifestuje się, jeśli ma to zastosowanie do asymilacji materiałów edukacyjnych. Sam etap pierwszy jest bezstronny – brak samokontroli. Student nie uczy się jeszcze żadnego materiału dydaktycznego i dlatego nie może go kontrolować. Drugi etap, pojęcie i struktura aktywności uczenia się definiuje się jako pełną samokontrolę. Tutaj student jest w stanie wykazać poprawność i kompletność własnego odtworzenia nabytego materiału. Trzeci etap jest już scharakteryzowany jako etap samokontroli, którą student zdecyduje dla siebie. Oznacza to, że student już kontroluje siebie, sam sprawdza główne kwestie. Czwarty etap nie nakłada już na kontrolę osób trzecich, a samokontrolę staje się mniej widoczna, ponieważ jest już wykonywana automatycznie, tak jakby opierała się na wcześniejszych doświadczeniach studenta.

Powinniśmy też dotyczyć czegoś takiego jak psychologiczna struktura działalności edukacyjnej. Dzisiaj jest on zdefiniowany jako integralna jedność ważnych cech kształcenia, a także wzajemnych powiązań. Do tej pory wiele kontrowersji i różnych opinii dotyczy psychologicznej struktury działalności edukacyjnej. Dlatego nikt nie może dokładniej określić, przynajmniej dzisiaj.