Jaka jest powierzchnia Merkurego? Cechy rtęciowe

Powierzchnia Merkurego, krótko mówiąc, przypomina księżyc. Rozległe równiny i wiele kraterów sugerują, że aktywność geologiczna na planecie przestała miliardy lat temu.

powierzchnia tekstury

Powierzchnia Merkurego (zdjęcie przedstawia w dalszej części artykułu), nakręcony sondy „Mariner-10” i „Messenger”, był podobny w wyglądzie do Księżyca. Planet w dużej mierze usiane kraterami o różnych rozmiarach. Najmniejszy z widoczną najbardziej szczegółowych zdjęć „Mariner” mierzy się kilkaset metrów średnicy. Przestrzeń pomiędzy dużymi kraterów stosunkowo płaska i jest proste. Jest ona podobna do powierzchni Księżyca, ale zajmuje dużo więcej miejsca. Taki obszar otoczony najbardziej znaczące oddziaływania na strukturę Merkury powstała w wyniku kolizji, – pełny basenie ciepła (Caloris Planitia). Na spotkaniu z „Mariner-10” została pokryta tylko połowę, a to był całkowicie otwarty „posłańców” podczas pierwszego przelotu planety w styczniu 2008 roku.

kratery

Najczęstszymi struktury są kratery terenu planety. Są one w dużej mierze pokrywają powierzchnię Merkurego. Planet (zdjęcia poniżej) na pierwszy rzut oka wygląda jak księżyc, ale przy bliższym badaniu one ujawniły ciekawe różnice.

Grawitacji na rtęć od dwukrotnej księżyca, częściowo ze względu na wysoką gęstość ogromnym pierścienia stanowi żelazo i siarkę. Duża siła grawitacji wydaje się utrzymać sprawę wyrzucony z krateru, w pobliżu miejsca uderzenia. W stosunku do księżyca, jest odrzucany w odległości tylko 65% księżyca. Może być to jednym z czynników, które przyczyniły się do planety wtórnych kraterów utworzonych wpływu wyrzucanego materiału, w przeciwieństwie do podstawowej wynikające bezpośrednio po kolizji z asteroidą lub komety. Oznacza to, że wyższy ciężar właściwy złożonych kształtów i struktur, które są typowe dla dużej kraterów – centralnym pików, stromych zboczy i gładkiej bazy – z rtęci obserwowano mniejsze kraterów (średnica minimalna wynosi około 10 km), niż księżyca (około 19 km). Mniejsze rozmiary tych struktur mają prosty kubek podobny kształt. kratery rtęci różnią Mars, chociaż te dwie planety są porównywalnym ciężarze. Świeże kratery pierwsze są zwykle głębiej niż proporcjonalnym edukacji w sekundę. Może to być spowodowane na niską zawartość lotnych substancji w korze rtęci lub wyższej prędkości bębna (od prędkości przedmiotu zwiększa się na orbicie słonecznego w podejściu do SUN).

Leje większych niż 100 km średnicy zaczynają zbliżać się do owalnego kształtu typowego dla tych dużych formacji. Te struktury – wielopierścieniowe baseny – mają wymiary 300 km lub więcej, a wynik z najpotężniejszych zderzeń. Kilkadziesiąt z nich zostały znalezione na fotografowanych częściach planety. Obraz „Messenger” i laserowe altymetria poczyniły wielki wkład w zrozumienie tych szczątkowych blizn z początku asteroid bombardowania Mercury.

Caloris Basin

Ta struktura szok rozciąga się na 1550 km. Gdy wykryje początkowy „Mariner-10” uważano, że jego wielkość jest znacznie mniejsza. Wewnętrzna przestrzeń przedmiotu jest gładka zwykły chronione złożone i podziale koncentryczne okręgi. Największe pasma górskie ciągną się kilkaset kilometrów długości, około 3 km szerokości i 300 metrów wysokości. 200 przerw krawędzi porównywalne wielkości pochodzących od polach środku; wielu z nich są depresje ograniczone bruzd (rowów). Gdzie rowów przecinają grzbiety, mają tendencję do przechodzenia przez nich, co oznacza, że ich późniejszej formacji.

Rodzaje powierzchni

Caloris Basin jest otoczony przez dwa typy terenu – jej krawędzi i ulgi utworzonej przez wyrzuconego skale. Pierścień krawędź jest nieregularne bloki górskie sięgające 3 km wysokości, które są najwyższe góry świata odkryta stosunkowo strome zbocza w kierunku do środka. Drugi pierścień jest oddalona o wiele mniejszy 100-150 km od pierwszego. Na zboczach zewnętrznych jest strefą liniowego grzbietów i dolin promieniowych częściowo wypełnione doliny, z których niektóre są kolcami liczne wzgórza i uderzeniami w kilkuset metrów. Pochodzenie podmiotów, które tworzą szeroki pierścień wokół basenu Caloris sprzeczne. Niektóre równiny na Księżycu powstały głównie w wyniku oddziaływania emisji z istniejącej powierzchni przyłożenia, a to może również prawdziwe dla Mercury. Ale „Messenger” Wyniki sugerują, że istotną rolę w ich formacji grał aktywności wulkanicznej. Nie tylko jest tam małe kratery, w porównaniu z ciepłem basenie, wskazując, że przedłużającego okres Plains, ale mają inne cechy, bardziej oczywisty sposób związane z wulkanizmu niż widać na zdjęciach wykonanych przez „Mariner-10”. Decydujące dowód wulkaniczny uzyskano przy użyciu obrazów „posłańca” pokazujące wulkany, z których wiele znajduje się wzdłuż zewnętrznego brzegu zwykłego ciepła.

krater Raditladi

Caloris jest jednym z głównych najmłodszych wielopierścieniowych Plains, przynajmniej w badanej części rtęci. Prawdopodobnie utworzone w tym samym czasie, kiedy ostatni gigant struktura na księżycu – około 3,9 miliarda lat temu. Obraz „MESSENGER” ujawniła kolejną, znacznie mniejszy krater uderzeniowy z widocznym pierścieniem wewnętrznym, które mogły powstać znacznie później nazwany basen Raditladi.

dziwne antypoda

Z drugiej strony planety dokładnie 180 ° przeciwległej części znajduje dziwne zniekształcone Pomieszczenia zwykły ciepła. Naukowcy interpretują ten fakt, mówiąc o ich jednoczesne formowanie poprzez skupienie się fal sejsmicznych od wydarzeń, które wpłynęły na antypodyczne powierzchni Merkurego. Pagórkowaty teren i przecinały linie to rozległy obszar elewacje reprezentujące wielokątów pagórkowaty 5-10 km szerokości i do 1,5 km wysokości. Istniejące wcześniej kratery zostały przekształcone wzgórz i pęknięć procesów sejsmicznych, które prowadzą do ulgi i formy. Niektóre z nich były nawet dno, ale potem zmienił swój kształt, co wskazuje, że później ich napełniania.

równiny

Plain – stosunkowo płaskie lub lekko pofałdowana powierzchnia Merkurego, Wenus, Ziemia i Mars, który znajduje się wszędzie na tych planetach. Stanowi ona „płótno”, którego krajobraz rozwiniętych. Równiny są wskazaniem procesu niszczenia trudnym terenie i utworzyć spłaszczoną przestrzeń.

Istnieją co najmniej trzy sposoby „szlifowania”, dzięki której, prawdopodobnie, poziom powierzchni Merkurego.

Jednym ze sposobów – Fever – obniża wytrzymałość skorupy i jej zdolność do zatrzymywania dużą ulgę. Przez miliony lat góra „sink”, dno kraterów Merkurego rośnie, a powierzchnia wyrównana.

Drugi sposób obejmuje przenoszenie skały w kierunku dolnego terenu pod działaniem siły ciężkości. Skałą gromadzi się w czasie i wypełnia zagłębienia wyższych poziomach przez zwiększenie jego objętości. w ten sposób zachowują się lawy z wnętrza planety.

Trzecim sposobem jest kontakt kamienie na powierzchni Merkurego powyżej, co ostatecznie prowadzi do szorstkiej wyrównanie ulgi. Przykładem takiego mechanizmu emisji skał może służyć do powstawania kraterów i popiołu wulkanicznego.

Aktywność wulkaniczna

Niektóre dowody pochyla się ku hipotezie wpływem aktywności wulkanicznej w tworzeniu wielu polach otaczających miednicę CALORIS, zostało już podane. Inne stosunkowo młode równiny na Merkurym, szczególnie zauważalne w regionach podświetlane na niskim kątem podczas pierwszego przelotu obok „Messenger”, wykazywać cechy charakterystyczne wulkanizmu. Na przykład, kilka starych kratery wypełnione były po brzegi lawy, jak te same formacje na Księżycu i Marsie. Jednak powszechne równiny na Merkurym jest trudniejsze do oszacowania. Ponieważ są one starsze, to jest oczywiste, że inne wulkany i formacje wulkaniczne mogą podlegać erozji lub upadku i tak, co czyni je trudnymi do wytłumaczenia. Zrozumienie tych starych równiny to ważne, ponieważ mogą one brać udział w zniknięciu większość kraterów o średnicy 10-30 km, w porównaniu z Księżyca.

skarpa

Najważniejszymi formami topografii Merkurego, które dają wyobrażenie o wewnętrznej strukturze planecie setki postrzępionych półkach. Długość waha się od skały kilkudziesięciu do ponad tysiąca kilometrów, a wysokość – od 100 m do 3 km. W widoku z góry, a ich krawędzie są zaokrąglone lub półokrągła. Jest oczywiste, że jest to – w wyniku pękania, gdy część ziemi wznosiły się i opadały na okolicę. Na Ziemi takie struktury są ograniczone w wielkości i występować w lokalnym kompresji poziomej w skorupie. Ale to wszystko zbadać powierzchnię Merkurego pokryta jest skarpy, co oznacza, że skorupa planety w przeszłości spadła. Liczba i geometria skarp, wynika, że planeta jest zmniejszona o średnicy o 3 km.

Ponadto, skurcz musi być kontynuowane aż do stosunkowo niedawno w geologicznej historii czasu, ponieważ niektóre skarpy przekształconego zachowane (a więc w stosunku do młodszych) kraterów. Spowolnienie oryginalne szybki obrót planety sił pływowych kompresji produkowanego w równikowych szerokościach geograficznych rtęć. Globalnie rozproszone skarpy sugerują jednak, inne wyjaśnienie później chłodzenia płaszcza, ewentualnie w połączeniu z raz całkowicie zestalonych porcji stopionego rdzenia, w wyniku ściskania rdzenia i skorupy odkształcenie na zimno. Zmniejszenie wielkości Merkurego podczas chłodzenia swój płaszcz doprowadziłoby do większej liczby struktur podłużnych niż widać, wskazując, że niekompletność procesie kompresji.

Powierzchnia Merkurego jest: co to jest?

Naukowcy próbowali dowiedzieć się składu planety, badając światło słoneczne odbite od różnych jego częściach. Jedną z różnic pomiędzy Merkurym i Księżycu, oprócz faktu, że pierwszy bit ciemniejszy jest to, że zakres jasności powierzchni jest mniejsza. Na przykład, morze Sputnik – gładka przestrzeń, widoczne gołym okiem, jak dużym ciemnym miejscu – dużo ciemniejszy niż flecked kraterami wyżyn i nizin Merkury jest tylko nieco ciemniejszy. Różnice kolorystyczne są mniej wyraźne na planecie, mimo że zdjęcia „Messenger”, wykonane za pomocą zestawu filtrów barwnych, wykazały bardzo małe kolorowe obszary związane z wulkanów. Te cechy oraz stosunkowo bezpłciowy widoczny w pobliżu widma w podczerwieni odbite światło słoneczne, wynika, że powierzchnia składa się z rtęci, a ubogich w żelazo i tytan minerały krzemianowe ciemniejszym kolorze w porównaniu z księżyca Maria. W szczególności, obiegowe skały może być niska zawartość tlenków żelaza (FeO), a to prowadzi do założenia, że została utworzona w sposób bardziej warunkach redukcyjnych (np. E. brak tlenu), w porównaniu z innymi członkami naziemnej.

Problemy zdalnego badania

To jest bardzo trudne do określenia składu planety przez teledetekcji widma światła słonecznego i promieniowania cieplnego, co odzwierciedla powierzchni Merkurego. Planeta silnie ogrzewane, co zmienia właściwości optyczne cząstek mineralnych i utrudnia bezpośredni interpretacji. Jednakże, „posłańca” jest wyposażony w kilka narzędzi, nie był obecny na pokładzie „Mariner-10”, zmierzone na skład chemiczny i mineralny bezpośrednio. Urządzenia te mają długi okres obserwacji, podczas gdy statek pozostał w pobliżu Merkurego, więc konkretne wyniki po pierwszych trzech krótkich przęseł nie było. Tylko podczas misji orbitalnej „Messenger” dość nowe informacje na temat składu powierzchni planety.