Т 95 – ПТ-САУ: historia, zdjęcie, użycie w walce

Samodzielna jednostka artyleryjska (ACS) jest pojazdem bojowym składającym się z pistoletu artylerii zamontowanego na samohamownym podwoziu. Ten typ pojazdów pancernych wykonuje misje bojowe inne niż inne czołgi, więc ma charakterystyczne cechy.

Używanie pistoletów samobieżnych

Pistolety samobieżne posiadają potężną broń o długim zasięgu, zdolną do uderzenia wroga na znaczne odległości, dzięki czemu nie ma sensu zbliżyć się do wroga. W ACS nie ma potężnej obrony, ponieważ muszą wystrzelić nie na pierwszej linii, ale z tyłu głównych sił. Ogólnie rzecz biorąc, SAU to potężna artyleria dalekiego zasięgu zdolna szybko zmienić pozycję po strzale. Jednak od początku II wojny światowej ten pojazd opancerzony był używany nie tylko jako ciężkie haubice, ale także jako broń palna, wspierająca ich ogień, atakując oddziały, a także niszczycieli czołgów, zdolnych do polowania i niszczenia wrogich pojazdów opancerzonych, zarówno z bliskiej jak i dalekiego zasięgu.

Udane i nieudane projekty

Jednym z najsłynniejszych roślin samobieżnych w czasie wojny w latach 1939-1945 jest radziecki SU-76, SU-100, SAU-152 "ziele dziurawca" oraz niemieckie "Stug" i "Yagpantera". Są to przykłady udanego rozwoju tego typu sprzętu, które nie tylko skutecznie walczyły w bitwach, ale także dały impuls do przyszłych technologicznie zaawansowanych generacji sprzętu samobieżnego artylerii. Ale nie udało się też stworzyć superpowerownego systemu automatycznego sterowania, na przykład amerykańskiego T-95 (PT-SAU) lub niemieckiego superbohatera "Mouse", który zakończył się całkowitą porażką, ponieważ projektanci i programiści zapominali, że "najlepszy jest wróg dobra".

Amerykański ACS II wojny światowej

T-28 "Turtle", zwany T-95 – PT-SAU, – amerykańską samobieżną próbkę instalacyjną artylerii utworzoną podczas II wojny światowej i niszczyciel czołgu. Niektórzy historycy uważają ten model za nadgabarytowy czołg. Ten automatyczny system sterowania został zaprojektowany od 1943 roku, ale pod koniec wojny jego seryjna produkcja nigdy nie została zaniedbana. Jedyne, co projektanci mieli na to czas, polegały na produkcji dwóch prototypów w latach 1945-1946. Wg swojej wagi zbiornik T-95 (PT-SAU) jest drugim po niemieckiej "myszce".

Historia produkcji "Żółw"

Pod koniec 1943 r. W Stanach Zjednoczonych uruchomiono program w celu opracowania ciężkich pojazdów pancernych. Amerykanie byli popychani przez globalne badania nad sytuacją militarną na froncie zachodnim, co pokazało, że sojusznicy mogą potrzebować ciężkiego pojazdu bojowego, który może przełamać złożone struktury wroga.

Jako podstawę przyszłego T-95 PT-SAU deweloperzy wzięli bazę zbiornika średniego T-23 i elektroniczną transmisję ciężkiego T1E1. Na tej podstawie zainstalowano pancerne arkusze o grubości 200 mm i nowe działo 105 mm. Ta broń mogłaby przeniknąć i zniszczyć prawie każdą konkretną strukturę.

W ciągu roku planowano produkować 25 takich pojazdów, ale dowództwo sił lądowych sprzeciwiło się takim planom i zalecało produkcję tylko trzech PT-SAU z mechaniczną transmisją. Podczas gdy wszystkie sfery biurokratyczne zostały skoordynowane, do marca 1945 roku zostało zamówionych pięć pojazdów bojowych, których ochrona wzrosła do 305 mm pancerza, tak że ciężar T-95 PT-SAU (zdjęcie prototypu położonego poniżej artykułu) wzrósł do 95 ton.

Początkowo planowano zbudować zbiornik bez wież, z możliwością pomieścić cztery osoby. Ale w lutym 1945 r. Czołg T-28 został przemieniony w samojezdny zespół T-95.

Т-95 (ПТ-САУ): historia stosowania

Pod koniec wojny powstały dwa pojazdy bojowe w Europie i na Pacyfiku. Mieli dwie pary torów, które znacznie zwiększyły swoją szerokość i silnik o mocy 500 KM. Było to jednak bardzo niewiele dla ruchu superheavy konfiguracji. Ten silnik został również umieszczony na czołgu Pershinga, ale był dwa razy lżejszy niż Turtle. Nawiasem mówiąc, to nazwisko zostało przyznane T-95. PT-SAU – model, którego maksymalna prędkość wynosiła tylko 12-13 km / h.

Tak więc ten pancernik pancerny był praktycznie "stojący", co nie pasowało do przywództwa wojska, ponieważ ACS musiała zostać dostarczona do wymaganego punktu tylko koleją. Ale nawet tutaj wszystko nie było w porządku. Ze względu na drugą parę gąsienic szerokość samobieżnego pistoletu była większa niż platforma kolejowa. Aby jakoś pomieścić T-95, trzeba było usunąć dodatkowe utwory, które spędzały co najmniej cztery godziny.

Cechy technologii

Ten myśliwiec czołg został pomyślany przez programistów jako potężna, samobieżna twierdza artylerii, która mogłaby "złamać" strukturę fortyfikacji wroga, nie obawiając się odwetu.

To był potężny potwór. Ciężar 95 ton podzielono na cztery tory kolejowe, każda szerokość – 33 cm. Pistolet o kalibrze 105 mm mogłaby przebić prawie każde zbrojenie i zbrojenie w odległości do 19 kilometrów. Najważniejszą cechą tej techniki była pancerza – na czołowej części czołgu znajdowała się 13 cm, z boku – 6,5 cm, a na dole ciała miał zbroję 10-15 cm.

Jednak niska szybkość i powolność nie pozwoliły nam znaleźć aplikacji do walki T-95 (PT-ACS).

Działania wojskowe różnych armii wykazały, że pojazdy opancerzone powinny łączyć uśrednione właściwości zarówno mocy, jak i ochrony, a także mobilność i zwrotność. Ze względu na niedobór ostatnich dwóch parametrów T-95, został on odrzucony przez amerykańskie dowództwo wojskowe.

Słabe miejsca "żółwie"

Poza faktem, że braki tego zbiornika były znaczące, pistolet samobieżny, pomimo potężnej pancerza, również był podatny na niebezpieczeństwo, co wykazały techniczne testy drogowe. Strefa penetracji T-95 (PT-ACS) była następująca.

Najbardziej narażonym miejscem niszczycielem tego zbiornika jest jego podwozie. Kilka trafień w gąsienice – i samobieżny chwytak zatrzymuje się, a potem robi wszystko, czego zechcesz. Nie ma wieży z bronią, nie może rozmieścić dział. Dodatkowa broń, z wyjątkiem pistoletu dowodzenia "Browning", SAU również nie.

Słaby punkt to zbroja boczna, której grubość nie przekracza 65 mm. Szybkie manewrowe zbiorniki i samobieżne działo drugiej wojny światowej mogłyby szybko ominąć T-95 z boku i do tyłu oraz spowodować poważne uszkodzenie, co doprowadziło do śmierci załogi.

Innym słabym punktem tego ACS był właz dowódcy, który nie miał wystarczająco dużo potężnej zbroi.

I ostatnie negatywne jest "żółwie". Po wojnie stało się jasne, że moc pistoletu i zbroi nie rozwiązała wyniku bitwy. Siedziba nie była przeznaczona na superheavy sprzęt wojskowy, ale na mobilne i kompaktowe, które mogłyby szybko zmienić jego położenie, uderzyć w wroga, a także szybko wycofać się. I tylko załadować na platformę PT-SAU, trzeba było spędzić około czterech godzin, które w warunkach współczesnych wojen to niedopuszczalny luksus. Takie urządzenie może zostać zniszczone nawet na etapie załadunku.

Parametry techniczne "Turtles" T-28 (T-95)

• Ciężar wyposaŜonego pojazdu bojowego pierwszego projektu to 86 ton, po powtórzeniu projektu – 95 ton.
• Załoga – cztery osoby.
• Długość pistoletu samobieżnego wynosi około 7,5 m, szerokość – 4,5 m, wysokość – około 3 metrów.
• Prześwit – 50 cm.
• Grubość przedniej części wynosi 30-31 cm.
• Grubość boków wynosi 6,5 cm, a rufa – 5 cm.
• Kaliber głównego pistoletu wynosi 105 mm, dodatkowy karabin maszynowy 12,7 mm.
• Moc silnika – 500 litrów. Z.
• Rezerwuj podróż na drodze – 160 kilometrów.

Co się stało z jedynymi modelami T-95?

Prace nad tymi systemami automatycznej kontroli zostały zatrzymane w 1947 r., Ponieważ ciężkie czołgi T-29 i T-30, mające wieże z bronią, zostały zaprojektowane na ich podstawie.

Jedyne prototypy super-ciężkich PT-ACS, które nie uczestniczyły w rzeczywistych bitwach, zakończyły swoje dni w smutny sposób: jeden model podczas pożaru całkowicie wypalony od środka, tak że nie można go naprawić, a drugi po prostu złamał i został odpisany na złom.

Po 27 latach prototyp wycofany z eksploatacji został znaleziony w Wirginii. Po odbudowie został pokazany w popularnym muzeum Patton (Kentucky).

Wyniki

Wynik przeglądu SAU "Żółwie" pokazuje nam, że każdy typ pojazdów pancernych powinien odpowiadać jego czasie.

Jeśli chodzi o jego cechy, amerykański T-95 był doskonałym samochodem przed II wojną światową, ale wraz z rozwojem broni katastrofalnie opanował typy głównych bojów pancernych i artyleryjskich nie tylko swoich sojuszników, ale także potencjalnych przeciwników. Dalsze prace nad projektem wstecznym były ekonomicznie nieopłacalne, ponieważ zostały zamknięte.

Badając negatywne doświadczenia minionych lat, nowocześni projektanci sprzętu wojskowego starają się zaprojektować broń w taki sposób, aby spełniała wymagania wojny i maksymalnie spełniała wyznaczone misje bojowe.