Włoski historia tańca i ich odmiany

W świecie wielu ludzi żyje razem, komunikowania się w różnych językach. Ale nie tylko słowa wypowiedziane do ludzi w całej historii. Dla celów uduchowienie swoje emocje i myśli w starożytności wykorzystywane piosenek i tańców.

sztuka taniec na tle rozwoju kultury

kultura włoska ma wielkie znaczenie na tle światowych osiągnięć. Początek jego szybkiego wzrostu zbiega się z narodzin nowej epoki – renesansu. Faktycznie, jest ożywienie nim we Włoszech, a jednocześnie rośnie wewnętrznie, bez dotykania innych. Jego pierwszy sukces przypada na XIV-XV wieku. Później, z włoskim rozprzestrzenienia w całej Europie. Rozwój Folkloru zaczyna również w XIV wieku. Świeży duch sztuki, inny stosunek do świata i społeczeństwa, zmiana wartości bezpośrednio odzwierciedlone w tańcach ludowych.

Wpływ renesansu, nowe kroki i Bally

W średniowieczu włoski ruch przy muzyce wykonywane shagoobrazno płynnie, na biegunach. Renaissance zmieniła postawę wobec Boga, co znalazło odzwierciedlenie w folklorze. Włoskie tańce nabyte wigor i wyrazisty ruch. Więc pas „kropkę” symbolizuje ziemskie pochodzenie człowieka i jego relacji z darów natury. Ruch „na palcach” lub „skakać” zidentyfikowane pragnienie człowieka do Boga i Jego uwielbieniu. na podstawie ich włoskiego dziedzictwa tańca. Ich kombinacja została nazwana „punkty” lub „punkty”.

Włoskie instrumenty muzyczne ludowa renesansu

prace folklorystyczne przeprowadzono przy akompaniamencie. Aby to zrobić, możemy stosować następujące narzędzia:

• Klawesyn (włoska „klawesyn”). Pierwsze wzmianki o Włoszech XIV wieku.
• Tamburyn (rodzaj tamburyn, przodek współczesnego bębna). Tancerze stosować go również w trakcie ruchu.
• Skrzypce (instrument strunowy, który powstał w XV wieku). Jej włoski odmiana – altówka.
• Lutnia (oskubane instrument strunowy).
• Piszczałki, flety i oboje.

różnorodność taniec

Świat muzyki nabył szereg włoskiej. Pojawienie się nowych instrumentów i melodii są zachęcani do energicznych ruchów do rytmu. Narodowe tańce włoskie pochodzi i rozwijane. Ich nazwiska zostały utworzone, często oparte na zasadzie terytorialnej. Istnieje wiele odmian z nich. Główne znane dziś włoskie tańce: Bergamasca, Gallardo, Saltarello, Pavane, Tarantella i pitstsika.

Bergamasca: wskazuje klasyki

Bergamasca – popularny włoski taniec ludowy XVI-XVII wieku, z mody po, ale pozostawić odpowiedni dziedzictwo muzyczne. Native Region: Północna Włochy, Prowincja Bergamo. Muzyka w tym tańcu zabawy rytmiczne. Wielkość miernika zegarowego – wyrafinowany chetyrehdolny. Ruchy – Prosty, gładki, pary wodnej może zmieniać się od pary w tym procesie. Początkowo Kochałam taniec ludowy na dworze w okresie renesansu.

Pierwsza wzmianka literacka jest to widoczne w Williama Szekspira „Sen nocy letniej”. Pod koniec XVIII wieku tańca folklorystycznego Bergamasca gładko do dziedzictwa kulturowego. Wielu kompozytorów używali tego stylu w trakcie pisania swoich utworów: Marco Uchchelini Salomon Rossi, Girolamo Frescobaldi, Johann Sebastian Bach.

Pod koniec XIX wieku istniała inna interpretacja Bergamasco. Charakteryzuje się kompleksu o różnych rozmiarach muzycznego licznika szybciej (A. Piatti, Debussy'ego). Dziś zachowały się resztki ludowej Bergamasco, którzy starają się skutecznie wdrożyć w baletowych i teatralnych produkcjach, używając odpowiedniego stylistyczną podkład muzyczny.

Galliard: Rozochocony taniec

Galliard – stary włoski taniec, jeden z pierwszych folku. Okazało się w XV wieku. Tłumaczenie oznacza „wesoły”. W rzeczywistości jest on bardzo wesoły, energiczny i rytmiczny. Jest to złożona sekwencja pięciu kroków i skoków. To podwaja tańca ludowego, stała się popularna w arystokratycznych kulki we Włoszech, Francji, Anglii, Hiszpanii i Niemiec.

W XV-XVI w Galliard stały się modne ze względu na ich formę, komicznej zabawy, spontanicznej rytmie. Stracił na popularności ze względu na rozwój i przemiany standardowego stylu tańca prim sądu. Pod koniec XVII wieku jest całkowicie przeniesiona do muzyki.

Do pierwotnej Galliard charakteryzuje się umiarkowanym tempie, długość metr – Easy trilobal. W późniejszych okresach są wykonywane z odpowiednim rytmie. Zatem Galliard charakteryzuje się złożoną muzycznego metr długości. Znani nowoczesne utwory w tym stylu charakteryzuje się powolnym tempie i zrelaksowany. Kompozytorów, którzy używali muzyki Galliard w swoich pracach: V. Galileo B. Przerwa, B. Donato, William Byrd i inne.

Saltarello: zabawa weselna

Saltarello (Saltarello) – najstarszy włoski taniec. Jest to dość wesoły i rytmiczny. Towarzyszy kombinacji kroków, skoki, zakręty i łuki. Pochodzenie: z włoskiego saltare – „skoku”. Pierwsze wzmianki o tego rodzaju sztuki ludowej bieżąco z powrotem do XII wieku. To był pierwotnie taniec publicznych w muzycznym akompaniamencie prostych dwu- lub metr potrójnego. Od XVIII wieku, stopniowo przerodziła się w kompleksowych parowy Saltarello muzycznych wymiarach. Styl jest zachowana do dnia dzisiejszego.

W XIX-XX wieku – okazało się ogromnym włoskiego tańca weselnego że zatańczyć na weselu. Nawiasem mówiąc, podczas gdy są one często timed do zbiorów. XXI – śpiewane w niektórych karnawałów. Muzyka w tym stylu powstał w kompozycjach według wielu autorów: Felix Mendelssohn, Berlioz, A. Castellon, R. Barto, B. Bazurova.

Pavan: wdzięku uroczystość

Pavan – starożytny włoski taniec towarzyski, który odbywa się wyłącznie na dworze. Wiadomo inną nazwę – Padovan (od nazwiska włoskiego miasta Padwy, od latinskogo Pava – paw). Taniec ten jest powolny, wdzięczne, uroczysty, pretensjonalne. Połączenie ruchów składa się z prostych i podwójnych kroków, a partnerzy szacunkiem okresowa zmiana położenie względem siebie. Tańczę nie tylko punkty, ale również na początku procesji i uroczystości.

Włoski Pavane, wszedł tańce sądowe innych krajów ewoluowały. Stało się rodzajem tańca „dialekt”. Tak więc, hiszpański wpływ doprowadził do powstania „pavanili” i francuskim – do „passamezzo”. Muzyka przeprowadzono PA była powolna dwupłatkowy. Instrumenty perkusyjne podkreślają rytm i ważne momenty kompozycji. Taniec stopniowo wyszedł z mody, zakonserwowane w pracach dziedzictwa muzycznego (P. Attenyan, Shane J., C. Saint-Saensa, Ravel).

Tarantella: uosobienie włoskiego temperamentu

Tarantella – włoski taniec ludowy, który zachował się do naszych dni. Jest namiętny, energiczny, rytmiczny, wesoły, niezmordowany. Włoski Tarantella taniec jest cechą lokalnych mieszkańców. Składa się z kombinacji skoków (łącznie z boku) z alternatywnym wydaniu stóp iz powrotem. Został nazwany na cześć miasta Taranto. Istnieje również inna wersja. Oni, że ludzie Obgryzione przez tarantula Pająk poddano choroby – tarantizmu. Choroba była bardzo podobna do wścieklizny, który próbuje leczyć w procesie non-stop szybkimi ruchami.

Muzyka wykonywana jest w prostej lub złożonej wielkości Trójlistna Koniczyna. Jest to szybki i zabawy. cechy:

1. Łącząc podstawowe narzędzia (włączając klawiszowe) z dodatkowym, które są w rękach tancerzy (bębnami i kastaniety).
2. Brak standardowej muzyki.
3. Improwizacja instrumentów muzycznych w ramach znanego rytmu.

Rytm nieodłącznym ruchów stosowanych przez F. Schuberta, Chopina, F. Mendelssohna, Czajkowskiego F w swoich kompozycjach. Tarantella i dziś jest barwny taniec ludowy, który posiada podstawy każdego patrioty. A w XXI wieku nadal masowo zatańczyć na zabawy rodzinne wakacje i wystawne wesele.

Pitstsika: bitwa chwytliwe taniec

Pitstsika – szybki taniec włoski pochodzi od taranteli. Stało się kierunek taniec włoskiego folkloru ze względu na wygląd swoich charakterystycznych cech. Jeśli Tarantella – głównie tańcem masowej, stało się niezwykle pitstsika pair. Jeszcze bardziej porywające i energiczny, otrzymał kilka wojowniczych notatki. Ruch dwóch tancerzy przypominają pojedynek, w którym przeciwnicy walczą zabawy.

To jest często wykonywane przez panie z kilkoma panami po kolei. W tym samym czasie wykonywania energicznych ruchów, młoda pani wyraziła oryginalność, niezależność, szybki kobiecy, w wyniku odrzucenia każdej z nich. Knights ulegli presji, pokazując swój podziw dla kobiety. Takie indywidualne cechy charakterystyczne dla charakteru tylko pitstsike. W pewnym sensie, to charakteryzuje namiętny włoską naturę. Zyskał popularność w XVIII wieku, nie pitstsika stracił ją do dziś. On nadal wykonywać na targi i festyny, uroczystości rodzinnych i teatralnych i baletowych.

Pojawienie się nowego rodzaju tańca doprowadziło do stworzenia odpowiedniego akompaniamentu muzycznego. Pojawia się „pizzicato” – sposób wykonania robót na pochylonymi instrumentów strunowych, ale nie rzeczywiste łuk i szczypie palców. Rezultatem jest całkowicie różne dźwięki i melodie.

Włoskie tańce w historii światowej choreografii

Pochodzenie jako sztuki ludowej, wprowadzając arystokratycznej balowych, taniec lubiany w środowisku. Konieczne stało się usystematyzowanie i konkretyzować Pa dla celów szkolenia zawodowego i amatorskiego. Pierwsze choreografowie teoretycy właśnie Włochów Domenico da Piacenza (XIV-XV) Guglielmo Embreo, Fabritsio Karozo (XVI). Prace te, wraz z doskonalą swoje stylizowane ruchy i służył jako podstawa dla rozwoju światowego baletu.

Tymczasem w początkach tańczyły Saltarello lub gejem Tarantella prostych mieszkańców wsi i miast. Włoski temperament – namiętny i żywy. Renesans – tajemniczy i majestatyczny. Cechy te charakteryzują włoskie tańce. Ich dziedzictwo – podstawa dla rozwoju tańca w świecie jako całości. Ich cechy – odbiciem historii, natury, emocji i psychologii całego narodu przez wieki.