Tradycyjne społeczeństwo: definicja. Cechy tradycyjnego społeczeństwa

Społeczeństwo jest skomplikowaną strukturą naturalną i historyczną, której elementami są ludzie. Ich powiązania i relacje zależą od określonego statusu społecznego, funkcji i ról, które wykonują, norm i wartości, które są powszechnie akceptowane w systemie, a także ich indywidualnych cech. Społeczeństwo podzielone jest na trzy typy: tradycyjne, przemysłowe i postprzemysłowe. Każdy z nich ma swoje osobne cechy i funkcje.

W tym artykule zostanie rozważony tradycyjne społeczeństwo (definicja, cechy charakterystyczne, podstawy, przykłady itd.).

Co to jest?

Współczesny człowiek w czasach przemysłowych, nieznany historii i nauk społecznych, nie może zrozumieć, czym jest "tradycyjne społeczeństwo". Definicja tej koncepcji zostanie rozważona poniżej.

Tradycyjne społeczeństwo funkcjonuje na podstawie tradycyjnych wartości. Często postrzegana jest jako plemiona, prymitywne i zacofane feudalne. Jest to społeczeństwo o strukturze agrarnej, o nieaktywnych strukturach io metodach regulacji społecznej i kulturalnej opartych na tradycjach. Uważa się, że większość historii ludzkości była na tym etapie.

Tradycyjne społeczeństwo, którego definicja jest rozważana w tym artykule, jest zbiorem grup ludzi znajdujących się na różnych etapach rozwoju i nie ma dojrzałego kompleksu przemysłowego. Decydującym czynnikiem rozwoju tych jednostek społecznych jest rolnictwo.

Charakterystyka tradycyjnego społeczeństwa

Tradycyjne społeczeństwo charakteryzuje się następującymi cechami:

1. Niskie tempo produkcji, zaspokajające potrzeby ludzi na minimalnym poziomie.
2. Wysoka intensywność energetyczna.
3. Brak akceptacji innowacji.
4. Ścisłe regulowanie i kontrolowanie zachowań ludzi, struktur społecznych, instytucji, zwyczajów.
5. Z reguły w tradycyjnym społeczeństwie jakiekolwiek objawy indywidualnej wolności są zabronione.
6. Edukacja społeczna, konsekrowana tradycją, jest uważana za niezaprzeczalną – nawet myśl o ich możliwych zmianach jest postrzegana jako przestępcza.

Gospodarka tradycyjnego społeczeństwa

Tradycyjne społeczeństwo jest uważane za rolne, ponieważ opiera się na rolnictwie. Jego funkcjonowanie zależy od uprawy plonów przy pomocy pługów i bydła roboczego. Tak więc ten sam fragment ziemi mógłby być kilkakrotnie przetwarzany, w wyniku którego pojawiły się stałe osady.

Tradycyjne społeczeństwo charakteryzuje się przeważającym użyciem pracy fizycznej, rozległym sposobem produkcji, brakiem rynkowych form handlu (przewaga wymiany i redystrybucji). Doprowadziło to do wzbogacenia jednostek lub klas.

Formy własności w takich strukturach są ze swej strony zbiorowe. Wszelkie przejawy indywidualizmu nie są postrzegane i negowane przez społeczeństwo, a także uważane za niebezpieczne, ponieważ łamią ustalony porządek i tradycyjną równowagę. Nie ma impulsów do rozwoju nauki i kultury, dlatego szeroko stosowane technologie są stosowane we wszystkich sferach.

Struktura polityczna

Sfera polityczna w takim społeczeństwie charakteryzuje się autorytarną mocą, która jest dziedziczna. Wynika to z faktu, że tylko w ten sposób można długo utrzymywać tradycję. System zarządzania w takim społeczeństwie był dość prymitywny (dziedziczna władza była w rękach starszych). Ludzie prawie nie mieli wpływu na politykę.

Często jest idea o boskim pochodzeniu osoby, w której ręce była moc. Pod tym względem polityka jest niemal całkowicie podporządkowana religii i jest wykonywana tylko zgodnie z świętymi receptami. Połączenie siły świeckiej i duchowej umożliwiło państwu podporządkowanie ludności. To z kolei wzmocniło stabilność tradycyjnego społeczeństwa.

Stosunki społeczne

W sferze stosunków społecznych można wyróżnić następujące cechy tradycyjnego społeczeństwa:

1. Urządzenie patriarchalne.
2. Głównym celem funkcjonowania takiego społeczeństwa jest utrzymanie ludzkiego życia i unikanie jego zanikania jako gatunku.
3. Niski poziom mobilności społecznej.
4. Tradycyjne społeczeństwo charakteryzuje się podziałem na posiadłości. Każdy z nich odgrywał odmienną rolę społeczną.
5. Ocena jednostki pod względem miejsca zajmowanego przez ludzi w hierarchicznej strukturze.
6. Osoba nie czuje się osobą, uważa tylko swoją przynależność do określonej grupy lub społeczności.

Sfera duchowa

W sferze duchowej, tradycyjne społeczeństwo charakteryzuje się głębokimi religiami i postawami moralnymi, zaszczepionymi od dzieciństwa. Niektóre rytuały i dogmaty były integralną częścią ludzkiego życia. Pisanie w tradycyjnym społeczeństwie jako takim nie istniało. Dlatego wszystkie tradycje i tradycje zostały przekazane ustnie.

Stosunki z naturą i otaczającym światem

Wpływ tradycyjnego społeczeństwa na naturę był prymitywny i mało znaczący. Wynikało to z produkcji niskoemisyjnej reprezentowanej przez hodowlę i hodowlę bydła. Również w niektórych społeczeństwach istniały pewne zasady religijne, które obwiniały zanieczyszczenie przyrody.

W stosunku do otaczającego świata zamknięto. Tradycyjne społeczeństwo z całą siłą chroniło się przed inwazją z zewnątrz i zewnętrznym wpływem. W rezultacie osoba postrzegana jako statyczna i niezmienna. Zmiany jakościowe w takich społeczeństwach miały miejsce bardzo powoli, a rewolucyjne zmiany były postrzegane bardzo boleśnie.

Tradycyjne i przemysłowe społeczeństwo: różnice

Społeczeństwo przemysłowe powstało w XVIII w. W wyniku rewolucji przemysłowych, głównie w Anglii i Francji.

Należy zauważyć niektóre z jego cech charakterystycznych.
1. Stworzenie dużej produkcji maszyn.
2. Standaryzacja części i zespołów różnych mechanizmów. Pozwoliło to na masową produkcję.
3. Inną ważną cechą wyróżniającą jest urbanizacja (wzrost miast i przesiedlenie dużej części ludności na ich terytorium).
4. Podział siły roboczej i jej specjalizacja.

Społeczeństwa tradycyjne i przemysłowe mają znaczne różnice. Pierwszy charakteryzuje naturalny podział pracy. Przeważają tradycyjne wartości i patriarchalne, nie ma masowej produkcji.

Powinniśmy również zwrócić uwagę na społeczeństwo postindustrialne. Tradycyjne, w przeciwieństwie do tego, ma na celu wydobycie zasobów naturalnych, a nie zbieranie informacji i przechowywanie ich.

Przykłady tradycyjnego społeczeństwa: Chiny

Uderzające przykłady społeczeństwa tradycyjnego typu można znaleźć we wschodniej części średniowiecza i współczesności. Wśród nich należy wspomnieć o Indiach, Chinach, Japonii, Imperium Osmańskim.

Chiny od czasów starożytności odznaczały się silną władzą państwową. Ze względu na ewolucję społeczeństwo tego kraju rozwijało się cyklicznie. Dla Chin charakteryzuje się stałą przemianą kilku epok (rozwój, kryzys, eksplozja społeczna). Należy zauważyć również jedność władzy duchowej i religijnej w tym kraju. Zgodnie z tradycją cesarz otrzymał tak zwaną "Mandatę Niebios" – boskie pozwolenie na rządzenia.

Japonia

Rozwój Japonii w średniowieczu iw dzisiejszych czasach pozwala również powiedzieć, że istniało tradycyjne społeczeństwo, którego definicja jest rozważana w tym artykule. Cała populacja Ziemi Rising Sun została podzielona na 4 klasy. Pierwszym jest samuraj, daimyo i shogun (uosobieniem najwyższej władzy świeckiej). Zajęli uprzywilejowaną pozycję i mieli prawo nosić broń. Drugie osiedle – chłopi, którzy posiadali ziemię jako dziedziczne gospodarstwo. Trzeci jest rzemieślnikiem, a czwarty jest kupiecką. Należy zauważyć, że handel w Japonii był uważany za niegodny. Warto również podkreślić ścisłą regulację życia społecznego każdej z klas.

W przeciwieństwie do innych tradycyjnych krajów wschodnich, w Japonii nie było jedności najwyższej świeckiej i duchowej potęgi. Pierwszy uosobił szogun. W jego rękach była duża część ziemi i ogromna moc. Także w Japonii był cesarz (tenno). Był personifikacją duchowej mocy.

Indie

Uderzające przykłady tradycyjnego społeczeństwa można znaleźć w Indiach w całej historii kraju. Podstawą Imperium Mogulskiego, położonego na Półwyspie Hindustan, było ustanowienie systemu wojskowego lnu i kastów. Najwyższym władcą – padishah – był główny właściciel wszystkich gruntów w państwie. Społeczeństwo indyjskie było ściśle podzielone na kasty, których życie było ściśle regulowane przez prawa i święte przepisy.