Film „Skóra, w której żyję”: opinie. „Skóra, w której żyję”: aktorzy

Obraz Pedro Almodovara „Skóra, w której żyję” – jeden z najbardziej kontrowersyjnych, szokujących i zachwycających dzieł słynnego hiszpańskiego reżysera. Fabuła zwyczaj złożone problemy, a to znakomita obsada filmu wykonana natychmiast po jej uwolnieniu do wynajęcia najbardziej omówione tematu w świecie kina. Obraz stał się przedmiotem gorących dyskusji i otrzymał bardzo mieszane recenzje. „Skóra, w której żyję” nie pozostawia nikogo obojętnym. A rolka folii spowodowane publiczność równie podziw i niesmak. Aby zrozumieć przyczynę takiej pasji, bierzemy krótką wycieczkę do historii, która prepodnos publicznego Pedro Almodovar.

Krótkie wprowadzenie do fabuły

Film Zdarzenie „Skóra, w której żyję” (2011) odbywają się w okolicach Toledo. Kilka mil od miasta to prywatna klinika chirurgii plastycznej El Cigarral. Ogromny dwór, ogrodzony kamiennym ogrodzeniem, nie odwiedzane przez klientów. Jest idealny do tworzenia dzieł skóry, Dr Robert Ledgard. Genialny chirurg przekroczył wszelkie prawa etyki. Głównym przedmiotem jego eksperymentów staje się młoda kobieta Vera, zamknięty w pomieszczeniu bez okien pod kamer.

W desperacji więzień zaangażowany w samookaleczenia, a czasem nie znaleźć innego wyjścia, ale do zaoferowania lekarzowi wspólne życie. Jednak chłodno reaguje na wszelkie emocjonalne wybuchy kobiet.

Wszystko byłoby kontynuowane, ale pewnego dnia, wracając do domu, Ledgard znaleziska przywiązany do krzesła Marilou pokojówka z knebel w ustach, a na ekranie, ustaw monitorowanie więźnia, człowieka, który bezinteresownie zgwałcenie wiary. Robert spacery do jej pokoju i prowadzi mu lufę rewolweru. Dwie kule dostaje gwałciciela, którego bezwładne zwłoki wypełnia ofiary krwi.

Struktura filmu: Opinie

Naturalistyczny, czasami obrzydliwy, paskudny powikłanie spowodowane głównie negatywne opinie. „Skóra, w której żyję” zaczyna się powoli, a nawet lekko przedłużone jako znak widzów. Pierwsza część ciała przerażeniem patrzyli bez większego entuzjazmu, przeżywa pewne zamieszanie ze smakiem obrzydzeniem.

Szczególną oburzenie wzbudził gwałciciela w kolorze tygrysa. Syn Marilia Seca, A zaczerwienionymi oczami prostak z wyraźnie przestępczych skłonności umiejętnie grał aktor Roberto Alamo, może powodować zamieszanie. Ogromny tygrys lizanie ekran, zabrać swoje spodnie na progu rezydencji – groteski, która nie jest w każdy gust. Jednak intryga stworzony przez reżysera, zrobiła swoje: większość kinomanów kontynuować oglądanie i nie zawiódł.

Failed intymność Wiara i Robert, rozszerzając syndromu sztokholmskiego, ujawnia serię retrospekcji, która stała się prawdziwym terapia szokowa dla nieświadomych widzów. Nuarovaya Ledgarda bazowego motywem działania, które objawia się w punkcie kulminacyjnym, a finał zawrotnym thriller przyniósł publiczność do emocjonalnego katharsis. Więcej niż jeden tydzień od fanów filmu musiał przetrawić to, co widział.

Antonio Banderas w roli Roberta Ledgarda

Na temat roli psychopatycznego geniusza Robert Ledgarda w filmie „Skóra, w której żyję” Antonio Banderas poradził sobie znakomicie. Już dojrzały aktor doskonale przyzwyczajony do obrazu oszczędny chirurga plastycznego całkowicie daje wyrafinowaną zemstę. Powściągliwy mimika, uwagi cyniczny, niespieszne łaska bestia stworzona, wraz z odniesieniami do tragicznych wydarzeń z sześć lat temu nieprzyzwoicie atrakcyjny rodzaj geek, które zachęcają widza w tym samym czasie dla sympatii, podziwu i obrzydzenia.

Banderas bohater napędzany jest tylko dwóch pomysłów: tworzenie doskonałej skóry w pamięci zmarłej żony i pomścić śmierć ukochanej córki. Ucieleśnia okrutne eksperymenty na ich wiarę. On spokojnie dzierżąc skalpela, tworząc swoje dzieło; To zmienia charakter jego skórze, przekazywanie informacji genetycznej od świni do komórek ludzkich. Teraz Vera nie strach przed palnikiem gazowym, nie było komarów gryzie. Ten nowoczesny Frankenstein, w którym Ledgard postawić cały swój talent i nienawiść, w dziwny sposób reinkarnacji w jego Galatea, przedmiotem perwersyjnej pasji i miłości do chirurga.

Elena Anaya w obrazie Wiary

W filmie „Skóra, w której żyję” Elena Anaya grał dość skomplikowane pod względem psychologicznym roli Wiary. Zaskakująco piękne kobiety z krystalicznie czystą skórę i delikatną lalka postać uosabia koncepcyjne pomysł dyrektora nienaruszalności ludzkiej duszy, uwięziony w ciele – skóra, z której wszystko może zrobić nóż chirurga i nauki. To esencja nazwą filmu „Skóra, w której żyję”.

Film będzie sprawiają, że widz nie tylko do zmiany widoku głównego bohatera. Jej wizerunek najbardziej kontrowersyjne. W nim tkwi podstawowy tajemnicy stworzenia hiszpańskiego reżysera. ciało Faith przeszła wszystkie możliwe transformacje. Ale gwałtowne działanie, zamknięty pokój, beznadziejność sytuacji nie złamał jej osobowość. Zamknięty w celi, prowadzi odliczanie dni malowanie kosmetycznych ołówkiem w terminach ściennych, starając się nie stracić resztki rozumu w szalony rzeczywistość do absurdu.

Czy ona naprawdę przepojony współczucia dla Ledgardu lub zdołała tylko instynkt przetrwania? Widz może się tylko domyślać. Almodóvar umiejętnie wcielił złożonych znaków relacje filmowe, pozostawiając tę kwestię otwartą.

Marisa Paredes i jej postać Marilia

Brał udział w kręcenia filmu „Skóra, w której żyję” Marisa Paredes, odgrywając rolę sługi Marilia. Jej postać nie jest ostatnią najważniejszą postacią w filmie. Jest to magazyn Tajemnic Ledgardov rodziny. Leci z jego uznania w ustach, odsłania na niektóre z emocjonalnych przyczyn degradacji Robert.

Marilia – wspólnika insane działania chirurga. Ona jest jego opiekunem i wiernym stróżem. Wiara w jej zrozumieniu, – źródło niebezpieczeństwa niekontrolowanego wyniku eksperymentu, który jest lepiej zniszczyć, aż katastrofa.

Ona nie był zaznajomiony z pojęciem moralności. Marilia życie jest podporządkowane pod opieką Roberta. Ona spokojnie patrzy na zabójstw i przemocy, jeśli potrzebne jej oddział. Jednak uczucia Ledgarda do Vera spotkał negatywną reakcję z jej strony, jako coś, destrukcyjne i szkodliwe.

„Skóra, w której żyję”: „pokaż potworów moralnych” lub historia bohaterów osobistej tragedii?

W filmie „Skóra, w której żyję” aktorów wykazały niespotykaną różnorodność obrazów. Jednak żaden z nich nie jest ucieleśnieniem dobra lub zła absolutnego. Widzowie postrzegają jako bohaterowie i potwory jako moralne, które działają nie ma uzasadnienia, albo jako naród posiniaczone przez niezliczone tragedie w życiu. Często jednak szacunki te są połączone, powodując reakcję na wstrząsy, które powodują Wstrzymuję się, co do zasady, przez jasnych definicji. Jak leczyć insanity Ledgarda? Tak czy niewinnym kruchej wiary? Dlaczego Marilia obejmuje przerażających aktów, które tworzy Robert El Cigarral?

I czy nie było uzasadnione?

I wreszcie najważniejsze pytanie: jest to uzasadnione lekarze zemsty Ledgarda, zawarte w filmie „Skóra, w której żyję”? Działka, szczegółowo odzwierciedla istotę wydarzeń sześć lat temu, jest w pełni w stanie sprawić, że publiczność sympatyzować z chirurgiem, a najbardziej zaskakujące, spowodować diametralnie przeciwną reakcję. Do końca pozostaje jasne, kto w tej historii jest prawdziwą ofiarą. Ludzie postrzegają wydarzenia z filmu na dwa sposoby. W związku z tym różne i opinii. „Skóra, w której żyję”, aby zachęcić wiele rozwagi i debata o stronie moralnej sprawy.

Terri Zhonke przeciwko Pedro Almodovara

Sam obraz został luźno oparty na twórczości francuskiego pisarza Terri Zhonke „Tarantula”, który zyskał popularność dzięki sensacyjnym tworzenia Pedro Almodovara.

Było wielu, którzy chcą porównać film z jego podstawy. Szokujące naturalistyczny tabloid historie grozy spowodował wiele rozpoznać swoją wyższość nad hitów. Były jednak inne opinie. „Skóra, w której żyję”, według niektórych kinomanów – wyjątkowy przypadek, w którym film jest lepszy od książki. Jednak Almodovar oglądania zdjęć i czytania historię Zhonke – uzupełniające się działania, jak te kreacje są pewne istotne różnice w działce.

Quintessence Art Pedro Almodovar

W ogóle, krytycy i publiczność obraz został przyjęty entuzjastycznie. Banalna fabuła, wspaniały zbliżeniach, piosenki atmosferyczne Alberto Iglesias, umiejętnie wybrane stroje i zestawy wykonane przez tego arcydzieła szpuli Almodovara „Skóra, w której żyję”.

Aktorzy dać 100 procent. Bohaterowie Banderas, Anaya Paredes chcą wierzyć. Wywołują one prawdziwie lotną mieszankę sprzecznych emocji. Podstawą dla niej stworzył świetną grę Blanca Suarez w roli norm i Ledgard Khan Cornet w obrazie Vicente.

Kluczowe sceny z filmów towarzyszy piskliwym głosem wokalisty Concha Buika, wykonując piosenkę drżące Por el amor de Amar na jasnych snów, którzy już zmarli w duszach bohaterów.