Brytyjska Partia Pracy: Założona ideologia, ciekawostki

Partia Pracy w Wielkiej Brytanii (LPV) jest jednym z dwóch sił politycznych, które są rzeczywiście walczą o władzę w Albion. W przeciwieństwie do konkurencyjnej Partii Konserwatywnej, Partii Pracy byli początkowo bardziej koncentruje się na poprawie standardów socjalnych dla obywateli. Dla pełnego zrozumienia procesów politycznych w Wielkiej Brytanii bardzo ważne jest, aby wyjaśnić rolę organizacji w społeczeństwie. Prześledźmy historię i rozwój tej siły politycznej, a także dowiedzieć się ideologię wyznawaną przez Partię Pracy.

powstanie

Partia Pracy została założona w 1900 roku. Jednak oryginalna nazwa to brzmiało jak Reprezentacji Komitetu Pracy. Raz pozycjonuje się jako przedstawiciel klasy robotniczej, zjednoczonej ruchu związkowego, i starała się interweniować w walce dominującego w owym czasie partii w Wielkiej Brytanii – Konserwatystów i Liberałów. Jeden z liderów organizacji od pierwszych dni Ramsay MacDonald został jej założycieli. On jest jej biuro znajdowało się w mieszkaniu. Inni znani przywódcy byli Dzheyms Keyr Hardi, Arthur Henderson i Dzhordzh Stodoły.

W 1906 roku organizacja uzyskała swoją obecną nazwę, która w języku angielskim jest napisane jak Partia Pracy, a tłumaczone na język rosyjski jako „Partii Pracy”.

Wczesny etap rozwoju

W pierwszych wyborach w 1900 roku, co wiązało się ostatnio utworzonych partii piętnastu kandydatów do Parlamentu Brytyjskiego minął dwóch mężczyzn, i że finansowanie kampanii, tylko 33 funtów.

Już w następnych wyborach w 1906 roku, liczba przedstawicieli Partii Pracy w Parlamencie wzrosła do 27 osób. Lider frakcji parlamentarnej było Dzheyms Hardi. Oznaczało i nieformalne przywództwo w partii, jako odrębny stanowiska szefa Partii Pracy nie istniał do roku 1922.

Jak już wspomniano powyżej, początkowo Partia Pracy w Wielkiej Brytanii były w cieniu konserwatywnych i liberalnych partii, z których próbowali uciec. Jednak najpierw z powodu małej liczby miejsc w parlamencie, zostali zmuszeni do współpracy z nimi w bliższy ideologii liberalnej. Ta ścisła współpraca będzie kontynuowana aż do 1916 roku. Naturalnie, tandem Partii Liberalnej przypisano rolę starszego brata.

W środku I wojny światowej w 1918 roku, Partia Pracy przyjmuje własny statut i program, który później stał się punktem wyjścia dla pozycji danej organizacji w zakresie głównych problemów politycznych i społecznych.

Rządząca partia

Podczas pierwszej wojny światowej nastąpił rozłam w szeregach Partii Liberalnej i ruch robotniczy zaczął nabierać zwiększając w tej chwili ze względu na rozwój sytuacji rewolucyjnej w Europie. I brytyjskiej Partii Pracy wszedł w wielkiej gry, jako odrębnej siły politycznej.

W 1924 roku były one po raz pierwszy w historii w stanie utworzyć rząd. Partia Pracy nie otrzymują większość w parlamencie, chociaż zajęło rekordową liczbę przedstawicieli dla partii – 191 osób. Ale kłótnie między konserwatystami i liberałami wolno im tworzyć obudowę. W ten sposób został on uszkodzony hegemonii konserwatywnych i liberalnych partii, które trwały od wieków. Od tego czasu, głównymi konkurentami w walce o władzę zaczęła Pracy i konserwatystów.

Przedstawiciel Pracy Dzheyms Ramsay MacDonald został premierem Wielkiej Brytanii.

Jednak pod koniec roku rząd Pracy, z powodu presji i intryg spotykają się, aby to konserwatyści i liberałowie walki, został zmuszony do dymisji. Ponadto, ze względu na przepływ konkurentów narażania na nowych wyborów do parlamentu Partii Pracy został pokonany, a liczba jej przedstawicieli została zredukowana do 151 osób.

Ale to był tylko pierwszy z kolejnej śmierci Pracy gabinetu.

rząd Macdonald

Wybory w 1929 roku już, Partia Pracy po raz pierwszy w historii zdobyła najwięcej mandatów w parlamencie (287 delegatów) i nabył prawo do ponownego utworzenia obudowy. Premier Wielkiej Brytanii znów Dzheyms Makdonald. Ale z powodu serii awarii politycznym i gospodarczym nowego rządu nastąpił rozłam w Partii samej pracy. Dzheyms Makdonald poszedł na zbliżenia z konserwatystami mieć silne poparcie w parlamencie. Doprowadziło to do tego, że w 1931 roku opuścił partię, stworzony w opozycji do niego Krajowa Organizacji Pracy, ale zachował stanowisko premiera aż do 1935 roku, kiedy to stanowisko został zastąpiony przez przedstawiciela konserwatystów.

Nowy lider Partii Pracy było jednym z ludzi, którzy kiedyś stał na początki tego ruchu – Arthur Henderson. Ale rozłam w partii, a także skandale polityczne doprowadziły do tego, że w nowych wyborach parlamentarnych w 1931 roku, to nie zdało egzaminu, mającego władzę ustawodawczą 52 przedstawiciela brytyjskiego.

era Attlee

Już w następnym roku jako szef partii Henderson zastąpiony Dzhordzh Lensberi, aw kolejnych trzech latach – Klement Ettli. To lider Partii Pracy orzekł post dłużej niż ktokolwiek przedtem, ani potem – 20 lat. Attlee okres trwał od 1935 do 1955 roku.

W wyborach w 1935 roku partia pod jego kierownictwem udało się znacząco poprawić swoje wyniki, mając przedstawiciela w Parlamencie 154. Po rezygnacji z Premiership konserwatywnej Chamberlain w 1940 roku, Attlee udało się wejść do rządu koalicyjnego Winstona Churchilla.

Powojenny rozwój AP

Z powodu wybuchu II wojny światowej, następujące wybory odbyły się dopiero w 10 lat w 1945 roku. Po nich Partia Pracy uzyskała rekord dla siebie while 393 mandatów w parlamencie. Wynik ten był więcej niż wystarczająco dla tworzenia gabinetu kierowanego przez Klementom Ettli, który został zastąpiony na stanowisku premiera Konserwatywnej Winston Churchill przegrał wybory. Pracy może być pogratulował tylko na tym sukcesie, ponieważ ich zwycięstwo w momencie wyglądało jak prawdziwe uczucie.

Trzeba powiedzieć, że trzecia dojściu do władzy Partii Pracy stała się o wiele bardziej skuteczne niż dwie poprzednie. W przeciwieństwie do McDonalda, Attlee udało się przeprowadzić szereg ważnych praw natury społecznej, do nacjonalizacji kilku dużych przedsiębiorstw, w celu przywrócenia gospodarki kraju, panierowane przez wojnę. Osiągnięcia te przyczyniły się do faktu, że wybory w 1950 roku Partia Pracy ponownie świętował zwycięstwo, choć tym razem skromniejsze były reprezentowane w parlamencie – 315 osób.

Jednak Attlee gabinetu nie było tylko jedno zwycięstwo. Nieudana polityka finansowa i dewaluacja funta doprowadziła do tego, że w 1951 roku specjalny wybory wygrał przez konserwatystów prowadzonych przez Winstona Churchilla. Partia Pracy otrzymała 295 mandatów w parlamencie, choć to wystarczyło, aby nadal mieć znaczący wpływ na politykę kraju, ponieważ konserwatyści byli tylko siedem miejsc więcej.

Nowe wybory w 1955 roku przyniósł Partię Pracy coraz bardziej sfrustrowany, ponieważ ich wyniki otrzymali tylko 277 miejsc w parlamencie, konserwatyści zdobył bardzo przekonywujące zwycięstwo. To wydarzenie było jednym z powodów, że w tym samym roku Klement Ettli zrezygnował z wielkiej polityki i jako lider Pracy, został zastąpiony przez Hugh Gaitskell.

Późniejsza historia partii

Jednak Gaitskell i nie może stać się godnym wymiana Attlee. Partia Pracy jest coraz bardziej traci popularność, o czym świadczy spadek ich liczby w parlamencie po wyborach w 1959 roku do 258 osób.

W 1963 roku, po śmierci Gaitskell, lider Pracy Harold Wilson stał. Ma ponad trzynaście lat jako szef partii. Już w następnym roku pod jego przywództwem Partia Pracy wygrała po przerwie czternaście lat, wygrała wybory parlamentarne z 317 miejscami, 13 więcej niż konserwatyści. Zatem Wilson stał się pierwszym Pracy premier Klementa Ettli po Wielkiej Brytanii.

Jednak kierownictwo Partii Pracy w Parlamencie był tak roztrzęsiony, że nie daje im możliwość realizowania podstawowych etapów programu. Ta sytuacja zmusiła do utrzymywania w 1966 roku specjalną wybory, w których Partia Pracy zdobyła miażdżące zwycięstwo który otrzymał 364 miejsc w parlamencie, czyli 111 mandatów więcej niż konserwatyści.

Ale na początku lat 70., gospodarka Wielkiej Brytanii pokazały dane statystyczne są dalekie od ideału. Doprowadziło to do tego, że w nowych wyborach w 1970 roku, konserwatyści wygrał przekonująco, zdobywając ponad 50% miejsc w parlamencie, i Pracy zadowalali 288 miejsc (43,1%). Naturalnie, konsekwencją tych wyników była rezygnacja Harolda Wilsona.

Konserwatyści nie sprostał ich oczekiwaniom, a przy następnych wyborach wiosną 1974 roku wygrała Partia Pracy, jednak o włos. Fakt ten zmusił ich do jesieni tego samego roku do przeprowadzenia specjalnego wybory, w wyniku których Partia Pracy zdobyła stabilną większość. Wilson na czele rządu ponownie, ale nie za bardzo wyraźnych powodów, w 1976 roku, zrezygnował. Jego następcą jako lidera partii i fotel premiera była Dzheyms Kallagan.

W opozycji,

Jednak popularność Callaghan nie może być porównywany z popularności Wilsona. Miażdżąca porażka Partii Pracy w wyborach w 1979 roku było naturalnym wynikiem tego. Era Partii Konserwatywnej, która dała tak wybitnych brytyjskich premierów jak Margaret Thatcher (premier ma więcej niż 11 lat z rzędu) i Dzhon Meydzhor. Hegemonia konserwatystów w parlamencie trwała 18 lat.

W tym okresie, Pracy został zmuszony, aby przejść do opozycji. Callaghan po rezygnacji ze stanowiska szefa partii w 1980 roku, był kierowany przez Michael Foot (1980/83), Neil Kinnock (1983/92) i Dzhon Smit (1992-1994).

new Labour

Po śmierci Dzhona smita w 1994 roku od maja do lipca w aktorskiej szefa partii była Margaret Beckett, ale lider wyborczy Partii Pracy wygrał młody i ambitny polityk Toni BLER, który w tym czasie był wypełniony tylko z 31 roku. Uaktualniony program przyczynił się do otwarcia partii „drugi oddech”. Okres w historii partii, zaczynając od wyboru Blair i jej lidera w 2010 roku, o nazwie „New Labourism”.

W centrum programu „New Labour” była tak zwana trzecia droga, która jest umieszczona na imprezę jako alternatywa dla kapitalizmu i socjalizmu.

zemsta Pracy

Jak skutecznie taktyka została wybrana przez Toni Blerom pokazał wyborów parlamentarnych w 1997 roku, w którym Partia Pracy po raz pierwszy od 18 lat wygrał. Ale to nie tylko zwycięstwo, ale prawdziwy pogrom wśród konserwatystów kierowany przez Johna Majora, po Partia Pracy wygrała 253 więcej mandatów. Łączna liczba przedstawicieli Partii Pracy w Parlamencie było 418 osób, która nadal jest nieprzerwany zapis partii. Toni BLER został premierem Wielkiej Brytanii.

W wyborach w 2001 i 2005 roku Partia Pracy ponownie odnieść zwycięstwo z szerokim marginesem, ekstrakt, odpowiednio 413 i 356 miejsc w parlamencie. Jednak pomimo ogólnie dobrych wyników, trend wykazały znaczny spadek popularności AP wśród wyborców. Jest to w dużej mierze przyczynił się do agresywnej polityki zagranicznej prowadzonej przez Partię Pracy Toni Blerom, wyrażoną w szczególności w aktywnym wsparciu wojskowej amerykańskiej interwencji w Iraku, a także udział w bombardowaniu Jugosławii.

W 2007 roku Toni BLER zrezygnował, a jako lider partii i premierem został zastąpiony przez Gordona Browna. Jednak bardzo pierwsze wybory parlamentarne po rezygnacji Blaira, które miały miejsce w 2010 roku, okazało się porażką dla Partii Pracy i zwycięstwie konserwatystów, kierowana przez Davida Camerona. Wynik ten przyczynił się do tego, że Gordon Brown wydała nie tylko Premiership, ale także opuścił pozycję lidera partii.

nowoczesność

W walce o stanowisko szefa Partii Pracy w 2010 roku wygrał Ed Miliband. Ale porażka partii w wyborach parlamentarnych w 2015 roku, w którym pokazała nawet mniej przekonujący wynik niż ostatnim razem, Miliband został zmuszony do dymisji.

Obecnie szef APS Dzheremi Korbin, który, w przeciwieństwie do Blaira i Browna, jest przedstawicielem lewego skrzydła partii. W tym czasie był również znany jako przeciwnik wojny w Iraku.

Ewolucja ideologii

W całej swojej historii, ideologii Partii Pracy uległa istotnym zmianom. Początkowo skupiała się na ruchu robotniczego i związkowego, z biegiem czasu coraz bardziej wchłania elementy kapitalistyczne, tym samym zbliżając się ideowo z jego odwiecznym rywalem – Partii Konserwatywnej. Jednak osiągnięcie sprawiedliwości społecznej w kraju jest zawsze włączone priorytetów partii. Niemniej jednak, partia Unia Pracy z komunistami i innych skrajnych lewych prądów.

Ogólnie ideologia pracy można określić jako socjaldemokratyczny.

perspektywy

W najbliższych planach Partii Pracy do zwycięstwa w kolejnych wyborach parlamentarnych, które odbędą się w 2020 roku. Oczywiście wdrożenie byłoby niezwykle trudne, biorąc pod uwagę obecny utrata sympatii wyborczych partii, ale czas, aby zmienić opinie wyborców wystarczy.

Dzheremi Korbin planuje dostać wyborcy faworyzują przez powrót do ideologii lewicowej, która była pierwotnie nieodłączne w Partii Pracy.