Autonomer ZSRR: wymiary, suma

Całkowita liczba pojazdów samojezdnych w przedrewolucyjnej Rosji była bardzo mała. Tak więc nawet w Moskwie do 1914 roku liczba oficjalnie zaprojektowanych samochodów benzynowych wyniosła tylko 2.200 sztuk.

Po rewolucji październikowej samochody nie wzrosły znacznie, więc wystarczyło oznakowanie do rejestracji pojazdów, a każde miasto mogło samodzielnie wyznaczyć swój wygląd. Jednak w końcu lat dwudziestych rozpoczął się prawdziwy autobus w kraju, a niektóre numery z tej liczby brakowało.

Format liczb 1931 rok

W 1931 r. Autonomia ZSRR została zredukowana do jednego standardu, obowiązkowego dla wszystkich regionów kraju.

Na maszynie przymocowano białą metalową płytę, na której pojedynczo i cztery cyfry były drukowane na czarno na desce rozdzielczej – łącznik – z czarną farbą. Na przykład G-41-73.

Jednak w tym formularzu numery rejestracyjne trwały tylko trzy lata.

Znak rejestracyjny z 1934 r

W 1934 r. Wszyscy kierowcy kraju od sześciu miesięcy byli zobowiązani do wymiany starej tablicy rejestracyjnej na nową, bardziej informacyjną. W tym czasie kraj został warunkowo podzielony na czterdzieści pięć regionów – Dortrans ze stolicami, których nazwa, zgodnie ze zaktualizowanym standardem, została oznaczona na dole płyty. Ponadto indeks alfabetyczny został anulowany, został zastąpiony przez liczbę. Teraz autonomia ZSRR wyglądała tak: 1-23-45 MOSCOW.

Znak mógłby zawierać cztery cyfry, jeśli liczba samochodów w regionie nie wystarczy. Kolor tabletki pozostał taki sam: czarne wskaźniki na białym tle.

Ale także w tej formie rejestracja "cyny może" nie trwała długo.

Numery samochodów z normy z 1936 roku

Dosłownie dwa lata po aktualizacji numerów, właściciele samochodu ponownie musieli usunąć przestarzałe znaki z samochodów i dołączyć nowe, które odpowiadały najnowszym standardom.

Tym razem płyty zmieniały się bardzo silnie. Teraz liczby stały się "negatywne": tło główne jest czarne, a litery o numerach są białe. Sama forma napisu uległa zmianie. Teraz autonomia ZSRR (zdjęcie poniżej) musiała koniecznie zawierać dwie pary indeksów cyfrowych, oddzielonych linią, a zamiast nazwy Dortrans były tylko dwie litery, które powinny wskazywać, że samochód należy do określonego regionu.

Ponadto, przednia i tylna płyta różnią się wyglądem i wielkością. Numer frontu miał wydłużoną formę, na której wszystkie sześć indeksów zostało wpisanych w jedną linię: AB 56-78. Tylny znak jest prawie kwadratowy, górna linia zajęła się literami, a dolna liczba.

Nawiasem mówiąc, to było z tym standardem i do naszych czasów, że w listach oznaczało się, że nigdy nie używa się liter: E, L, L, N, Z.

Czarno-białe autonomery standardu z 1936 r. Trwały przez 10 lat i prawie nie były aktualizowane. Jedyną zmianę dotknęło tylnej "puszce": jeśli przed wojną parę liter znajdowało się dokładnie w środku oznaczenia, a następnie zostały przesunięte w lewo.

Autonomia ZSRR w 1946 r

Po wojnie z numerami rejestracyjnymi zaczął się kompletny bałagan. Ogromna liczba cywilnych pojazdów z nadejściem wojny została przeniesiona na potrzeby wojska, odpowiednio, i byli już zarejestrowani pod wojskową liczbą do rejestracji. Po wygraniu, ocalały sprzęt powrócił "do obywatela". Tylko tutaj stare "przedwojenne" dokumenty przywracania na nowo były bardzo problematyczne. Również w kraju było niewiele trofeów, które nie były obsługiwane.

Krótko mówiąc, autonomia ZSRR pilnie wymagała doprowadzenia do wspólnej normy, która miała miejsce w 1946 r.

Postać tabletek nie uległa zmianie, ale tym razem stały się żółte, z czarnymi wskaźnikami. Ponadto znaki alfabetu w nowej wersji były znacznie mniejsze od liczb, więc zaczęły pisać na pierwszej cyfrze w lewym górnym rogu, z tyłu pozostawały w środku.

Samochody z żółtymi znakami jeździły po ZSRR do końca lat pięćdziesiątych, a intensywny rozwój sieci dróg krajowych nie doprowadził do tego, że w niektórych regionach kombinacje alfanumeryczne zostały całkowicie wyczerpane. Liczby nowych samochodów zaczęły być pomijane, a tym razem konieczne było zrobienie czegoś pilnego.

GOST 1959

W 1959 r. Pojawił się nowy standard autonomii ZSRR.

Wymiary płyt pozostały niezmienione, ale zmieniono znak rejestracji. Podobnie jak w przypadku przedwojennej próby, czarne litery i cyfry zostały zastosowane na czarnym tle.

Na przedniej cyfrze litery przesunęły się z górnego lewego do prawego dolnego rogu. Rozszyfrować region, do którego należy samochód, stało się znacznie prostsze: jego nazwa została oznaczona dwoma pierwszymi literami. Na przykład samochody w Moskwie poszły z płytami, które zaczęły się od "MO" (MOS, MOR, ILO), Leningrad z "LE" (LEG, LEN), na Krymie, odpowiednio, z "KR".

Jednak od kilku lat, wraz z nowymi numerami, niektóre maszyny otrzymały znaki rejestracyjne wciąż stare, to znaczy żółte. To trwało do 1960 roku. Motocykl był w ruchu aż do 1965 roku.

W 1967 r. Wydano zlecenie, aby doprowadzić autonomicznych do jednego modelu, tylko porządek był, i nie było konkretnych terminów, więc prywatni właściciele samochodów nie wykazali szczególnej gorliwości, aby zastąpić stare znaki nowymi, a policja drogowa również nie nalegała na nie.

Jednakże, w setną rocznicę Lenina, zdecydowano się na zakończenie tego zamieszania. Aby przyspieszyć proces, NOK otrzymała instrukcję, która zmusiła inspekcję do aktywniejszego działania z kierowcami, zmuszając ich do wymiany znaków rejestracyjnych. Niemniej jednak, aż do lat osiemdziesiątych, wciąż spotykają się z żółtą liczbą, choć rzadko spotykaną na drogach kraju.

Liczby 1981 r

W przeddzień igrzysk olimpijskich w Moskwie ponownie zmienił się format sowieckiej autonomii. Schemat kolorów został odwrócony: czarne symbole zostały napisane na białym tle. Ponadto, po raz pierwszy w historii, znaki rejestracyjne zostały podzielone na dwa typy: dla prywatnych przedsiębiorców i dla transportu publicznego.

W tym formularzu przedstawiono liczby dla osób fizycznych: małą literę, dwie cyfry, myślnik, dwie cyfry i dwa duże litery. Ostatnie dwie litery oznaczają region rejestracji. Pierwsza litera była zmienna i mogła być dowolną listą alfabetyczną (z wyjątkiem wyjątków).

Transport stanowy był dostarczany z numerami w formacie – dwie cyfry, kreska, dwie cyfry i trzy duże litery.

Na ciężarówkach, autobusach i motocyklach tylna tablica rejestracyjna była kwadratowa. W tym przypadku cyfry zajmują dolną część talerza, a trzy duże litery są górne.

Autonomer ZSRR: wymiary

Precyzyjne informacje o wymiarach liczb zainstalowanych w samochodach przed rokiem 1936, Parametry późniejszych znaków rejestracyjnych podano w GOST 3207-36. To wszystko wskazywało: rozmiary liczb, listów, a nawet frędzle. W końcu to było z tym standardem, że tylne i przednie płyty stały się wielowymiarowe.

Tak więc przednia tablica rejestracyjna miała długość 58,5 cm i szerokość 12,5 cm, a tylna odpowiednio 36×34,5 cm.

Wymiary żółtych autonomerów ZSRR są przedstawione w GOST 3207-46. Znaki te stały się nieco mniej niż przedwojenne: front – 38,5 x 11 cm, z tyłu – 28,5 x 18,5 cm.

Parametry tak zwanych numerów czarnych (1959) zostały wymienione w GOST 3207-58.

Po zwolnieniu tej normy wymiary przednich śladów stali wynoszą 46,5×11,2 cm, a tylne znaki to 29×17 cm.

Od początku 1980 r., Tj. Od 1 stycznia, ZSRR wszedł w życie GOST 3207-77. Norma ta wyznacza następujące parametry dla tabletów: przedniej – 52×11,2 cm, z tyłu – 28,8×22,6 cm. Nawiasem mówiąc, w tym GOST podano również, że dekodowanie indeksów odnoszących się do regionu.

Tak więc na przykład seria "UChI" na autonomerach ZSRR powinna oznaczać, że samochód został zarejestrowany w republikańskiej Republice Socjalistycznej Czeczenii-Ingush i "w NRD" – gruzińskim SSR.

Ciekawy fakt

Soczi, jak wiadomo, znajduje się na terytorium Krasnodaru, a zatem ma podporządkowanie regionalne. Pomimo tego słynnego kurortu był jedynym regionalnym miastem, które miało własne pokoje. Jeśli wszystkie samochody z tego regionu trafiły do serii "KK", to samochód zarejestrowany w Soczi miał serię "SO".