Kluczowym aspektem kontroli jest kalkulacja poziomu istotności w trakcie audytu

Kontrola przedsiębiorstwa w tym celu wykryła niedokładności popełnione umyślnie lub przypadkowo w dokumentach finansowych przedsiębiorstwa. Jednakże nieścisłości są różne, a ich wielkość może prowadzić do różnego rodzaju konsekwencji. Tak np. Nieprawidłowe zaokrąglanie kwoty na rachunku kilkuset rubli nie zmieni korygującego obrazu finansowego przedsiębiorstwa, ale nieprawidłowe obliczanie stopy amortyzacji może znacznie zniekształcać rzeczywisty stan rzeczy. Dlatego w praktyce inspekcji jednym z kluczowych kwestii jest wyliczenie poziomu istotności w trakcie audytu.
Więc jaka jest istotność i jak ją oblicza? Obliczanie poziomu istotności w ramach kontroli jest porównaniem wielkości błędu z podstawowym wskaźnikiem i wykryciem błędu procentowego. Dzięki temu, przy użyciu specjalnie ustalonego progu istotności, można ustalić, jakie błędy są stosunkowo bezpieczne dla firmy i które mogą prowadzić do poważnych zakłóceń informacji finansowych, które będą miały wpływ na decyzje kierownictwa firmy.

Obliczanie istotności w ramach audytu jest następujące: z pierwotnego (nieprawidłowego) wskaźnika odejmuje się wartość wskaźnika nowo obliczonego przez audytora (poprawny), moduł tej różnicy jest dzielony przez poprawną wartość wskaźnika i pomnożony przez sto procent. Tak więc audytor otrzymuje odsetek istotności. Potem musi porównać otrzymaną wartość z progiem materialności – liczbą, powyżej której materialność staje się zbyt wysoka i prowadzi do poważnych zakłóceń w zgłaszaniu. Zasadniczo w większości przypadków próg istotności przyjmuje się w wysokości pięciu procent, ale w niektórych kategoriach ten próg może się zmienić (na przykład kontrola rozliczeń z funduszami pozabudżetowymi pociąga za sobą niższy próg istotności, ponieważ pięć procent wszystkich alokacji będzie za duże Kwota).

Jak wiadomo, pod koniec audytu audytor przedstawia swoje ustalenia kierownictwu przedsiębiorstwa. Obliczanie poziomu istotności w trakcie audytu wpływa na rodzaj wyników, jakie audytor przekaże kierownictwu. Jeśli więc audyt nie ujawnił żadnych błędów, a wszystkie stwierdzenia są dokładnie skompilowane, audytor pozytywnie wywrze wniosek o organizację rachunkowości w przedsiębiorstwie. Jeśli jednak naruszenia i nieścisłości istnieją, nie przekraczają progu istotności (czasami nazywa się istotnością), wówczas dane wyjściowe będą warunkowo pozytywne, tzn. Wskazują wszystkie błędy, a dopiero po ich poprawce wniosek można uznać za pozytywny. Negatywny wniosek jest podawany w przypadku ujawnienia istotnych błędów i błędów w dokumentacji finansowej.

Ważne jest również, aby pamiętać, że znaczenie istotności będzie się różnić, w zależności od tego, który wskaźnik zostanie zastosowany dla podstawy. Na przykład, jeśli sprawdzamy transakcje na koncie bieżącym, to dla wskaźnika bazowego można wziąć saldo na koncie na koniec okresu sprawozdawczego. W takim przypadku wykryte błędy będą miały wystarczająco dużą wartość procentową. Jeśli dla podstawowego wskaźnika przyjmujesz walutę waluty, która zawiera wartość środków trwałych, która może przekroczyć saldo konta setkami tysięcy razy, to oczywiście błąd może być uważany za nieistotny. Dlatego podczas obliczania poziomu istotności w trakcie audytu ważne jest, aby zrozumieć, co dokładnie sprawdza się i jaki powinien być wybrany wskaźnik jako podstawa. Umożliwi to w przyszłości uniknięcie roszczeń kierowanych przez firmę zarządzającą firmy audytorskiej i utrzymanie dobrego imienia firmy audytorskiej.
Mamy nadzieję, że niniejszy artykuł pomógł naszym czytelnikom zrozumieć jedną z najważniejszych koncepcji audytu.