Jaki jest japoński teatr? Rodzaje japońskiego teatru. Noh. Kyōgen teatr. teatr kabuki

Japonia – tajemniczy i oryginalny kraj, aby poznać charakter i tradycje, których Europejczycy są bardzo trudne. W dużej mierze jest to spowodowane faktem, że aż do połowy XVII wieku, kraj był zamknięty dla świata. A teraz, aby poczuć ducha Japonii, aby poznać jego istotę, konieczne jest, aby zwrócić się do sztuki. Jest ona wyrażana jako kultury wszędzie i perspektyw ludzi. Jeden z najstarszych i najbardziej zejść do nas praktycznie niezmienionych Arts jest japoński teatr.

Historia japońskiego teatru

Japońskie korzenie teatru z czasów starożytnych. Około półtora tysiąca lat temu w Japonii, Chinach, Korei i Indiach wszedł taniec i muzykę, a od lądu przyszedł do buddyzmu – ten moment jest początkiem narodzin sztuki teatralnej. Od tego czasu teatr istnieje w ciągłości i zachowania tradycji. Naukowcy sugerują, że japoński teatr zawiera nawet część starożytnego dramatu. Może to przyczynić się do kraju ze względu na hellenistycznych państw Azji Mniejszej, a także w Indiach i Chinach.

Każdy gatunek teatralny, który przyszedł z głębi wieków, zachowała swoje pierwotne prawa i indywidualność. Tak, dramaturgów grę przeszłości i obecnie znajdują się na wiele wieków temu tych samych zasad, które. Kredyt za to należy do samych podmiotów, które przechowują i przekazują pradawne tradycje swoich uczniów (zwykle ich dzieci) w celu utworzenia działającego dynastię.

Narodziny teatru

Narodziny teatru w Japonii wiąże się z pojawieniem się w pantomimie VII wieku gigaku, co oznacza – „sztuk teatralnych” i Bugakov Dance – „sztuki tańca” Inny los tych gatunków. Gigaku aż do dziesiątego wieku, która odbyła się teatry scenie, ale nie może konkurować z bardziej złożonych gatunków pantomimy i został wyparty przez nich. Ale Bugakov wykonany dzisiaj. Po pierwsze, te pomysły połączyły festiwalach świątyni i podwórko ceremonię, to muszą wykonać indywidualnie, a przeżył powstanie i zyskała jeszcze większą popularność po przywróceniu zasilania, tym gatunku japońskiego teatru.

Tradycyjnie następujące rodzaje japońskiego teatru: ale nogaku lub przeznaczony dla arystokracji; Kabuki teatr dla zwykłych ludzi, a Bunraku – teatr lalkowy.

Tradycyjny japoński teatr dzisiaj

W nowym czasie w Japonii hit sztukę europejską, a więc nowoczesny teatr. Zaczęliśmy pojawiać ogromne przedstawienie opery w stylu zachodnim, baletu. Ale tradycyjny japoński teatr udało się obronić swoją pozycję i nie tracić popularność. Nie myśl, że jest ponadczasowa rzadkość. Aktorzy i widzowie – prawdziwych ludzi. Stopniowo zmieniają swoje zainteresowania, upodobania, postrzeganie. Nieuchronnie penetracja nowoczesnych trendów w siedzibę i wschodzących teatralnej formie wieków. Tym samym zmniejsza się czas składania, on akcją przyspieszyć, bo dziś na widowni nie mają zbyt wiele czasu na kontemplację, jak to miało miejsce w średniowieczu. Życie dyktuje swoje własne prawa, a teatr stopniowo regulować pod nimi.

Teatr arystokracja ale

Urodzony teatru, ale w XIV wieku i stał się bardzo popularny wśród arystokracji i samurajów. Początkowo była przeznaczona wyłącznie dla klasy wyższej Japonii.

Rozwijanie przez wiele wieków, teatr stał się tradycja narodowa, załączając głęboki sens filozoficzny i duchowy. Sceneria jest prosta, koncentruje się na masce, która podkreśla znaczenie i kimono. Kimona i maski są przekazywane do każdej szkoły z pokolenia na pokolenie.

Spektakl jest następujący. Shite (główny bohater) pod dźwiękami fletów, bębnów oraz chóru opowiada o spokojnym życiu i walk, zwycięstw i porażek, morderców i mnichów, którego bohaterami są duchy i śmiertelnicy, bogowie i demony. Narracja pewno będąc język archaiczny. Ale – najbardziej tajemniczy gatunek tradycyjnego japońskiego teatru. Powodem jest głęboko filozoficzne znaczenie nie tylko same maski, ale także o wszystkie szczegóły prezentacji, które mają tajne znaczenie dla zrozumienia dostępnej tylko wyrafinowana publiczność.

Spektakl trwa trzy i pół do pięciu godzin i zawiera kilka sztuk, które przeplatają się z tańcami i miniatur z życia zwykłych ludzi.

ale maski

Ale – japońskiego teatru maski. Maski nie są przypisane do konkretnej roli, są one wykorzystywane do przekazywania emocji. W połączeniu z symbolicznych działań aktorów i muzyka tworzą niepowtarzalną atmosferę teatru maski ery Tokugawa. Chociaż na pierwszy rzut oka, trudno uwierzyć, że to maska, ale służą do przekazywania emocji. Uczucia smutku i radości, złości i pokory są tworzone ze względu na grę światła, najmniejsze stokach głowie aktora, chór głos piosenek i muzyki.

Co ciekawe, różne szkoły, aby stosować te same reprezentacje różnych kimona i maski. Istnieją maski, które są stosowane do niektórych ról. Obecnie istnieje około dwustu masek, które przetrwały do naszych czasów i wykonane z japońskiego cyprysu.

ale prezentacja

Teatr ale obca realizmu i zbudowany bardziej na wyobraźnię publiczności. Na scenie, czasami nawet bez dekoracji, aktorzy wykonują minimalne działania. Charakter sprawia, że tylko kilka kroków, ale w jego słów, gestów i chóralne akompaniament okazuje się, że ma długą drogę. Dwie postacie stojące obok siebie, może nie zauważyć siebie, aż do ich twarzą w twarz.

Najważniejsze dla teatru, ale – gesty. Gesty połączyć obie te, które mają pewną wartość, jak również te, które są stosowane ze względu na piękno i nie posiadają żadnego znaczenia. Poszczególnych namiętności w teatrze przenosi milczenie i brak ruchu. Niewyszukany widz jest bardzo trudne do zrozumienia w takiej chwili, co się dzieje na scenie.

kyōgen Teatr

Japoński teatr kyōgen pojawił się niemal równocześnie z teatru, ale jednak większość z nich wyróżnia się tematu i stylu. Ale – Teatr, doświadczenia i pasje. Kyōgen – farsa komedia, pełen prostych dowcipów, brudne i pustej próżności. Kyōgen łatwo zrozumieć cały sens sztuki i działania aktorów nie trzeba rozszyfrować. Tradycyjnie kyōgen Interlude są występy teatralne, ale.

W repertuarze teatru kyōgen odgrywa XV-XVI w. Jest to około dwieście sześćdziesiąt prace autorów, którzy są w większości nieznane. Do końca XVI stulecia kawałki były przekazywane z ust do ust, od nauczyciela do ucznia i nie zostały zapisane na papierze. Dopiero pod koniec XVII wieku zaczęły pojawiać pisemnej media.

W kyōgen istnieje wyraźna klasyfikacja sztuk:

• bogów;
• feudałów;
• kobiet;
• od złych duchów, i tak dalej. n.

Są to produkcje, w których podkreślone małe problemy rodzinne. Grali na nietrwałości mężczyzn i kobiet oszustwa. Większość odgrywa oddanego sługę imieniem Taro.

znaków kyōgen są zwykli ludzie, których nic nie dzieje się życie szczególnie istotne. Na początku spektaklu widzowie reprezentowane wszystkie postacie. Podmioty teatralne podzielono na grupy: główny – shite, wtórna – hałasu, trzeciorzędowy – Coady czwarta wartość – Chure i piątym wartością – Tomo. Największe szkoły działają kyōgen Izumi i Okura. Pomimo faktu, że jednak są powiązane podmioty kyōgen tych teatrów przygotowane są oddzielnie.

Gatunek japoński teatr kyōgen oferuje trzy rodzaje strojów:

• Pan;
• sługami;
• kobiet.

Wszystkie stroje wykonane są w modzie początku XVI i XVII wieku. Czasami maska może być stosowany w przedstawieniach teatralnych. Ale to nie maskować ale wyrażania emocji – jest to maska określenia roli znaku: starą kobietę, stary, kobieta, demon Boże, zwierzęta i owady.

Po zakończeniu II wojny światowej doprowadziły do zastąpienia kyōgen teatralnej, i gra zaczęła być wykonywane niezależnie, a nie tylko w teatrze, ale przedstawień.

Kabuki – Teatr świątynia tancerz

prezentacja Kabuki został pierwotnie zaprojektowany dla każdego. Teatr kabuki pojawiła się na początku okresu Tokugawa i jest związany z nazwą tancerza świątyni i córka kowala Izumo nie Okuni.

Dziewczyna w XVII wieku, przeniósł się do Kioto, gdzie zaczęła wykonywać tańce rytualne nad brzegiem rzeki, w samym sercu stolicy. Stopniowo zaczęły wkraczać repertuar romantyczny i erotycznych tańców i muzyków dołączył do prezentacji. Z biegiem czasu, popularność jej występy wzrosła. Okoń szybko udało się połączyć przemówień tańców, ballad, wiersze w jeden zespół, tworząc japońskiego teatru Kabuki. Dosłownie, nazwa teatru jest tłumaczone jako „sztukę śpiewu i tańca.” W tym momencie, tylko dziewczęta uczestniczyły w widokach.

Popularność teatru wzrosła, często starsi mieszkańcy stolicy zaczął się zakochać w pięknych tancerek trupy. Rząd ten stan rzeczy nie podoba, szczególnie ze względu na miłość aktorki zaczął zorganizować walki. To, a także nadmiernie frank tańce i sceny doprowadziły do tego, że dekret został wkrótce wydany zakaz udziału kobiet w widokach. Więc onna teatr kabuki samica przestała istnieć. I na scenie był mężczyzna japoński teatr – Kabuki Vacas. Zakaz ten dotyczy wszystkich spektakli teatralnych.

W połowie XIX wieku, oficjalny dekret został uchylony. Jednak tradycja wykonywania wszystkich ról w reprezentacji mężczyzn pozostał do dziś. Zatem kanoniczny japoński teatr – męskiej japońskiego teatru.

Kabuki dziś

Do tej pory japoński teatr Kabuki jest najpopularniejszym tradycyjnych sztuk dramatycznych. Aktorzy Teatru znany w kraju i często jest zapraszany do telewizji i filmowania. role damskie w wielu zespołów ponownie wykonywane przez kobiety. Co więcej, nie były całkowicie żeńskim grupy teatralne.

Istotą teatralnych spektakli kabuki

Kabuki uosabia wartości okresu Tokugawa, tworzą one podstawę do historii. To, na przykład, prawo sprawiedliwości, która jest zawarta w buddyjskiej idei wynagrodzenia ludzki i na pewno cierpiał karę złoczyńcy. Również buddyjska idea przemijalności ziemskiego Highborn gdy rodzina lub potężne liderzy zawodzą. W sercu konfliktu często może leżeć zderzenie zasad konfucjanizmu jak odpowiedzialności, obowiązku, pobożności i osobistych aspiracji.

Makijaż i stroje jak największym stopniu meczu role wykonywane przez aktora. Najczęściej stroje pasujące era moda Tokugawa, najbardziej elegancki i stylizowane. Maski w przedstawieniach nie używać ich w celu zastąpienia trudno makijaż, odzwierciedlając treść tej roli. Również w świetle służy peruki, które są sklasyfikowane według statusu społecznego, wieku i zawodu bohaterów.

Teatr Bunraku

Bunraku – japoński teatr lalkowy. Czasami to nawet błędnie nazywany Joruri. Joruri – nazwa spektaklu Bunraku i jednocześnie nazwa jednej z lalek, nieszczęśliwej księżniczki. Jest to ballada o bohaterce zaczął teatru. Początkowo nie był lalką, i śpiewa pieśni wędrownych mnichów. Stopniowo reprezentacja dołączył muzyków, publiczność zaczęła się pokazać zdjęcia, które przedstawiały postacie. Później te obrazy przekształcony lalek.

Najważniejszy jest teatr gidayyu – Reader, od którego zależy powodzenie całej wydajności umiejętności. Czytelnik wykonuje nie tylko monologi i dialogi, a jego zadaniem jest wydawanie niezbędnych dźwięki, szumy, piski.

W połowie XVII wieku tworzą główne kanony przedstawień muzycznych i recytacji w Bunraku, ale lalki przez długi czas nadal zmieniać. Z biegiem czasu, nie było to technika lalka zarządzanie trzy osoby. Japoński teatr Bunraku ma długą tradycję tworzenia lalek. Nie ma ciała, jest zastępowany przez prostokątnej ramie drewnianej, skręcone włókna kontrolowania głowy, rąk i nóg. Ponadto, nogi mogą być tylko lalki płci męskiej, a nawet wtedy nie zawsze. Na ramie są wprowadzone na różnych warstw ubrania, co daje objętość i podobieństwo do ludzkiej. Głowica, rąk i, jeśli to konieczne, nogi są zdejmowane i umieszczane na ramie, w razie potrzeby. Ręce i stopy są bardzo ruchliwe i są wykonane tak, że lalka może nawet ruszyć palcem.

technika sterowania lalek pozostaje taka sama, chociaż ulepszone – potrzebne są trzy podmioty manipulować jedną lalek, których wysokość wynosi dwie trzecie ludzkiego wzrostu. Aktorzy nie są ukryte przed opinią publiczną i są tam na scenie, są ubrani w czarne maski i fartuchy. Czarne mają również za kulisy, scena backdrop kurtynę i platformę dla muzyków. Na tym tle wyróżnia się jasno określa i lalki w kolorowe sukienki i pomalowany w białe ręce i twarze.

Głównym tematem teatru Bunraku jest obrazem zderzenia uczuć i służbie, „masa” i „Ninja”. W centrum opowieści jest mężczyzna obdarzony uczucia, aspiracje, pragnienia, aby cieszyć się życiem. Jednakże, zapobiega opinii publicznej, dług, społecznego i norm moralnych. On ma do czynienia tego, czego nie chcą. W wyniku tego, że konflikt pomiędzy obowiązkiem i aspiracji osobistych prowadzi do tragedii.

teatralne cienie

Cień teatr ma swoje korzenie w starożytności. Miejsce jej występowania jest uważany za największy w Azji i dobrobyt to osiągnęła w Chinach. Było stamtąd przyszedł japońskiego teatru cieni.

Początkowo reprezentacje stosowane postacie wycięte z papieru i skóry. Sceny był ramy drewnianej, pokryte białego płótna, za którym podmioty sterującym dane i śpiewu. Korzystanie kierunkowe światło odbite na ekranie znaków, figur.

Teatr cieni w różnych dzielnicach miał swoje dane i rodzaje repertuaru wykonywane utwory.

Teatr ose

Ose – tradycyjny japoński komiks teatralny. Urodził się w XVII wieku, a pierwsza prezentacja były organizowane pod gołym niebem. Ale z popularności teatru zaczęły pojawiać się specjalny dom dla takich przedstawień – oseba.

Spektakle teatru należą do gatunku rakugo – komicznych opowiadań satyrycznych lub, zawsze z nieoczekiwanego finału, pełen gier słownych i żartów. Opracowaliśmy te historie anegdot utworzonych rakugoka – profesjonalnych narratorów.

Ubrany w kimono artysty siedzi w środku sceny na poduszce, w rękach jego zwykłym ręcznikiem i wentylator. narracyjne bohaterowie byli ludzie z różnych klas, historia motyw nie jest ograniczony. Niezmieniony Dopiero wtedy historie były śmieszne, związanych z sytuacjami, politycznych, krajowych, aktualnych i historycznych.

Większość opowiadań powstały w okresie Edo i okresu Meiji, tak mało znane i opisane współczesnych odbiorców obcych tradycji, sposobu życia i problemów. W związku z tym wielu aktorów rakugo pisać satyryczne opowieści o samych sprawach bieżących.

Innym gatunkiem ose uważane manzai. Ten komiks dialogu, jego korzenie w prezentacji tradycyjnego noworocznego, któremu towarzyszy śpiew, taniec i odgrywanie scen komediowych. Stopniowo manzai zawarte elementy sytuacyjnego, musicale i inne gatunki, które uczyniły go jeszcze bardziej popularny i pozwoliło uzyskać na ekranie telewizora.

Teatr ose prezentowane i gatunki nanivabusi (rodzaj ballady) oraz kod (sztuka czytania). Codan to opowieść, która opiera się na wykonywaniu wędrownych artystów. Oryginalny motyw kondygnacji (walka z minionych czasów) rozszerzony, a zawarte konfliktów rodzinnych, procesy sądowe legendarnych sędziów, wydarzenia polityczne, nietypowych wydarzeniach w życiu zwykłych obywateli. Jednak nie wszystkie tematy są zachęcani przez władze. Występy są często nawet zabronione.

streszczenie

Tradycyjny japoński Teatr – wielobarwny i skomplikowany świat, którego elementy są aktorów, muzyków, maski, dekoracje, kostiumy, makijaż, lalki, taniec. Wszystko to tworzy unikalny i niepowtarzalny tajemniczy świat japońskiej sztuki teatralnej.