Rodzaj mowy: definicja, typy. Oratorium

W starożytnej Grecji umiejętność mówienia wymownie uważana była za sztukę. Klasyfikacja została przeprowadzona głównie między skręconością, poezją a działaniem. Retoryka była przede wszystkim interpretowana jako nauka słowa i poezji, prozy i elokwencji. Głośnikiem jest poeta i mistrz słowa. W starożytności nauczano retoryki. Głosowali przede wszystkim wyłącznie poetyckie techniki, mające na celu wzmocnienie ekspresji mowy. Dziś gatunek mowy Zdefiniuj W zależności od sfery komunikacyjnej, odpowiadającej jego własnej funkcji: komunikacji, komunikacji i oddziaływania.

Widok różnych myślicieli na retorykę

W poglądach wielu starożytnych myślicieli podobne jest retoryczne mistrzostwo sztuki malarstwa i rzeźby, a także nauki architektoniczne. Ale takie stwierdzenia wyglądają często niekonwencjonalnie. Najczęściej oratorium było uważane za siostrę sztuki na scenie i poezji. Arystoteles w retoryce i poetyce porównuje elokwencję i poezję, znajdując między nimi coś wspólnego. Cykl w spektaklach publicznych wykorzystywał techniki aktorskie. Później rodzaj mowy jako umiejętności oratoryjnej ukształtował połączenia między poezją, elokwencją a działaniem. Ten sam MV Lomonosov w swoich pracach dotyczących retoryki ("Krótki przewodnik po korzystaniu z kochanków z Czerwonego Brzucha") mówi o nadrzędnym znaczeniu elementów artystycznych występu publicznego. Według jego definicji elokwencja oznacza słodycz, "Mów czerwień." Wspaniałość i moc słowa, żywo reprezentujące opisane, są w stanie ekscytować i zaspokajać ludzkie pasje. Jest to, zdaniem naukowca, główny cel mówcy. Podobne myśli wyrażono w książce Merzlyakova AF "O prawdziwych właściwościach poety i mówcy" (1824). Rodzaj mowy

Połączenie retoryki z poezją

Merzjalakov uważa poeta i mówcę za ludzi zaangażowanych w tę samą twórczość. To wskazuje, że nie wyrysował ostrej linii między poetą a retoryką. Belinsky VG pisał również o konkretnym związku między poezją a czerwień, która ma charakter mowy. Twierdził, że poezja jest elokwencją (nie celem, ale środkiem). Rosyjski sądowy mówca Koni AF pisał o umiejętności publiczności jako prawdziwą kreatywność, w tym artyzm i elementy poezji, wyrażone w formie ustnej. Głośnik to osoba, która musi mieć kreatywną wyobraźnię. Zdaniem Koni różnica między poetą a mówcą polega na tym, że przychodzą do tej samej rzeczywistości, wychodząc z różnych punktów widzenia.

Co to jest rodzaj mowy? Definicja mowy

Ogólna koncepcja mowy interpretowana jest przez słowniki i katalogi językowe jako działalność mówcy używając języka mającego na celu interakcję z innymi uczestnikami danej grupy językowej przy użyciu różnych środków wyrazu, których celem jest przekazanie złożonej treści zawierającej informacje skierowane do słuchacza i zachęcające go do działania lub Odpowiedź. Mowa odbywa się w czasie i jest ubrana w brzmienie (w tym wewnętrzne) lub pisemne. Rezultatem takich działań jest pamięć lub pisanie. W nowoczesnej praktyce sztuka oratoryjna wykracza poza poezję elokwencję, tak jak w starożytności. Rodzaj mowy zależy od celu i środków. Dla każdego rodzaju mowy zaznaczone są ich gatunki, które w czasie zostały sklasyfikowane według kierunków i stylów. Jest to kulturalna forma mowy, stabilny typ wypowiedzi, który ma charakter tematyczny, stylistyczny i kompozytorski. Oratorium

Rodzaje oratorium (mowy)

W nowoczesnej nauce gatunek mowy jest klasyfikowany w następujący sposób: społeczno-polityczny, akademicki, sądowy, społeczny, kościół-teologiczny (duchowy). Rodzaj rodzaju mowy charakteryzuje się konkretnym przedmiotem mowy, który ma specyficzne cechy w systemie analizy i podobnej oceny.

Klasyfikacja ma charakter sytuacyjny i tematyczny. Bierze pod uwagę sytuację mowy, temat i cel. Obawy społeczno-polityczne obejmują: mówienie o tematyce społecznej, politycznej, ekonomicznej, kulturowej, etyczno-moralnej, naukowej i technicznej, sprawozdawczości sprawozdawczej, dyplomatycznej, militarno-patriotycznej, rajdowej, agitacyjnej, parlamentarnej. Specjalne miejsce należy do duchowej retoryki w życiu teologicznym i teologicznym. Jest to ważne dla prezentacji i popularyzacji tematów religijnych. Rodzaje mowy

Teologiczne i oficjalne style

Styl teoretyczno-kościelny umiejętności oratoryjnych obejmuje typy rodzajów mowy, w tym Kazania, wyznania , powieści , rozmowy, nauki, wiadomości, wykłady w teologicznych placówkach oświatowych, występy w mediach (osoby duchowej rangi). Ten gatunek jest wyjątkowy: wierzący zazwyczaj działają jako słuchacze. Motywy wypowiedzi pochodzą z Pisma Świętego, z pism Kościoła Ojców i innych źródeł. Wykonują w gatunku, który cechuje styl oficjalny, biznesowy i naukowy. Podstawą jest system, co oznacza dostępność oficjalnych dokumentów. Takie wystąpienia mają na celu analizę sytuacji w kraju, wydarzeń na świecie, których celem jest podkreślenie konkretnych informacji. Zawierają one fakty polityczne, gospodarcze i inne podobne, ocenę wydarzeń, zaleceń, raportów z wykonanych prac. Z reguły poświęcają się rzeczywistym problemom lub zawierają apele, wyjaśnienia programów o charakterze teoretycznym. Definicja typu mowy

Wybieranie i używanie narzędzi językowych

W tym przypadku ważne jest przede wszystkim temat i cel mowy. Niektóre wypowiedzi polityczne odznaczają się cechami charakterystycznymi stylu oficjalnego, co imponuje lub ma słabą manifestację, barwienie książek, słownictwo polityczne, specjalne terminy (na przykład ekonomiczne). Funkcje te charakteryzują cechy tego gatunku Określenie użycia środków (wizualnych, emocjonalnych) w celu osiągnięcia pożądanego efektu. Na przykład w czasie rajdu raport jest pobierany, ale odbywa się to za pomocą potocznego słownictwa i składni. Uderzającym przykładem jest przemówienie Stolypina PA "Po stronie chłopów opuszczających wspólnotę" (ogłoszone w Radzie Państwa w dniu 15.03.1910)

Ewangelia akademicka i sądowa

Akademicka sztuka oratoryjna charakteryzuje się mową, która pomaga w formowaniu naukowego typu światopogląd, który wyróżnia się głębokim rozumowaniem, logiką i kulturą. Obejmuje to wykłady uniwersytetów, raporty naukowe i recenzje (raporty). Oczywiście styl językowy Akademicka elokwencja jest bliska nauce, ale często wykorzystuje ekspresyjne i wizualne środki. Na przykład Academician Nechkin pisze o Klyuchevsky jako mistrzu, który mówi płynnie po rosyjsku. Słownik Klyuchewsky'ego jest tak bogaty, że może ujawnić wiele słów artystycznej mowy, zwrotów ludowych, przysłów, słów z użyciem żywych wyrazów charakterystycznych dla starych dokumentów. Akademicka elokwencja w rosyjskiej ziemi została uformowana na początku XIX wieku. Miało to na celu przebudzenie świadomości społeczno-politycznej. Uniwersyteckie gimnazjum stały się trybunami zaawansowanych przemówień oratorskich. Wynika to z faktu, że w latach 40-60. Przybyli do pracy młodzi naukowcy, którzy byli nieodłączni w progresywnych ideach europejskich. Granovsky, Soloviev, Sechenov, Mendeleev, Stoletov, Timiryazev, Vernadsky, Fersman, Vavilov – wykładowcy, którzy zafascynowali się widownią.

Sztuka sądowa mówców ma mieć celowy i skuteczny wpływ na widownię. Przydzielić: prokuraturę (prokuraturę) i przemówienie (obronne). Styl językowy

Różnorodność form

Różnorodność postaci i form korzystania z języka wynika z obecności wielu form działalności człowieka. Rodzaje wypowiedzi są pisemne i ustne. Są odzwierciedleniem warunków i zadań określonego obszaru działalności dzięki zawartości, stylu, środków (słownictwa, frazeologii, gramatyki), składu. Obszar zastosowania rozwija jego gatunki i typy. Obejmują codzienny dialog, historię, list, zamówienie, dokumenty biznesowe.

Różnorodność powoduje trudności w określeniu ogólnego charakteru wypowiedzi.

Kategorie mowy są podzielone na drugorzędne i podstawowe (złożone i proste). Skomplikowane – to jest napisane (głównie prace artystyczne, artykuły naukowe itp.). Prosta – komunikacja poprzez mowę. Jeśli skoncentrujesz się tylko na podstawowej wersji, wtedy pojawi się sytuacja "wulgaryzacji" problemu. Jedynie badanie dwóch typów w jedności ma znaczenie językowe i filologiczne.

Problem gatunków Bakhtina

Stosunek ogólnie przyjętych (krajowych) i indywidualnych stylów jest problematyczną kwestią wypowiedzi. Aby studiować styl dobrze, konieczne jest podjęcie odpowiedzialnego podejścia do badania tego gatunku (mowy). Fakt, że mowa może istnieć w rzeczywistości tylko w formie konkretnych wypowiedzi osób mówiących indywidualnie (tematy), powiedział Bakhtin. Gatunki mowy są podstawą jego koncepcji poglądów na mowę jako prawdziwej jednostki komunikacji. Według Bakhtina, mowa jest formowana w formie oświadczenia i bez niego nie może istnieć. Pierwszą cechą wypowiedzi jest wymiana mowy. Druga to kompletność (integralność), która ma związek z:

Wyczerpanie tematycznie-semantyczne;
Projekt werbalny (wola mówcy);
Formy ukończenia, typowe dla składu i rodzaju ukończenia.

Gatunek planowanej wypowiedzi wpływa na wybór słownictwa. M.M. Bakhtin przywiązuje wielką wagę do form rodzajowych. Dzięki uznaniu tego gatunku od początku komunikacji mamy poczucie całości mowy. Bez tego komunikacja byłaby trudna i prawie niemożliwa. Bakhtin

Rodzaj ustny

Oral jest przemówieniem, które osoba słyszy. Jednocześnie wybiera tylko te "wzorce dźwiękowe", które są bliskie jego wnętrzu, są zrozumiałe. Cała reszta jest pomijana, jak mówią, "przy uszach". Jest to konieczność, ponieważ w całym przepływie słów słowa płynące jeden po drugim rodzą obrazy na zasadzie metonijności, ciągłości i logiki. W komunikacji są używane następujące ustne języki mówione:

Rozmowa – wymiana poglądów lub inne informacje;
Zadowolenia – pochwała rozmówcy, którego celem jest zadowolenie z niego;
Opowieść jest monologiem jednego z rozmówców, którego celem jest narracja sprawy, zdarzenia itp .;
Rozmowa – przemówienie skierowane do rozmówcy, mające na celu przekazanie informacji, wyjaśnienie lub poznanie związku;
Spór – dialog mający na celu wyjaśnienie prawdy.

Przemówienie ustne, podobnie jak pisane, ma własne zasady i regulacje. Czasami pewne usterki w mówieniu ustnym, takie jak niedokończone stwierdzenia, słaba struktura, przerwy, powtórzenia i podobne elementy są koniecznym warunkiem osiągnięcia skutecznego i skutecznego wyniku. Dialog gospodarczy

Dialog w zakresie mowy

Dialogowi towarzyszy obowiązkowe użycie "paralugujących" środków niezbędnych do ustnego mowy. Dialog wewnętrzny to sfera mowy mieszanej, która realizuje funkcję komunikacji w nierozerwalnym związku ze środkami niejęzykowymi. Cechą charakterystyczną komunikacji z pomocą mowy jest zasada dialogowości. Oznacza to, że role komunikacyjne są w stanie zmiennym (następuje zmiana ról). Formalnie wygląda tak: mówi się – drugi słucha. Jest to jednak idealny schemat, który praktycznie nie jest realizowany w czystej formie. Słuchacz często pozostaje bierny lub wypełnia przerwy w wyrażeniach twarzy, gesty (paralugatywne środki komunikacji). Cechy charakterystyczne dialogu domowego: