Teatr absurdu. Poszukiwanie sensu w życiu, albo walczyć z ideałami

Patrząc przez występy niektórych dramaturgów, takich jak Ezhena Ionesko, można zamknąć spotkanie ze zjawiskiem w świecie sztuki jak teatr absurdu. Aby zrozumieć, co przyczyniło się do powstania tego trendu, konieczne jest zwrócenie się do historii 50-tych ubiegłego wieku.

Co to jest teatr absurdu (absurdalny dramat)

W latach 50-tych po raz pierwszy były występy, których akcja publiczność zdawała całkowicie bezcelowe. Głównym pojęcie o sztukach była alienacja człowieka od środowiska społecznego i fizycznego. Ponadto podczas akcji na scenie aktorom udało się połączyć niezgodnych pojęć.

Nowe dramaty rozebrano wszystkie prawa dramatu i nie uznają żadnej władzy. Dlatego też została zakwestionowana wszystkie tradycje kulturowe. To nowe zjawisko teatralne, które w jakiś sposób zaprzeczyć istniejącego porządku politycznego i społecznego, stał się teatr absurdu. Pogląd ten został po raz pierwszy użyty przez krytyk teatralny Martin Esslin dopiero w 1962 roku. Ale niektóre dramaturgów nie zgadzają się z takimi warunkami. Na przykład, Ezhen Ionesko zaproponował nowe zjawisko o nazwie „teatr kpiny.”

Historia i Źródła

U podstaw nowego kierunku było kilka francuski i jeden irlandzki pisarz. Największą popularność byli w stanie wygrać widza Ezhen Ionesko i Semyuel Bekket. Przyczynić się do rozwoju gatunku podobnie jak Zhan Zhene i Arthur Adamov.

Teatr absurdu pomysł pierwszy doszło do Ionesco. Dramaturg próbował nauczyć się języka angielskiego, korzystając z podręcznika do nauki indywidualnej. To właśnie wtedy zauważył, że wiele dialogów i repliki w podręczniku całkowicie niespójne. Zauważył, że w zwykłych słowach kryje wiele niedorzeczności, które często sprawia, że nawet inteligentne i górnolotnych słów w zupełnie bez znaczenia.

Jednak, aby powiedzieć, że do nowego kierunku zajmuje tylko kilka francuskich dramaturgów, nie byłoby całkiem fair. Z powodu absurdalności ludzkiej egzystencji więcej egzystencjaliści powiedzieć. Po raz pierwszy w tym temacie był w pełni rozwinięty w Camus, znaczący wpływ na pracę, która miała F. Kafka i F. Dostojewskiego. Jednak zidentyfikowane i przedstawia sceny teatru absurdu Ionesco i S. Beckett.

Cechy nowego teatru

Jak już wspomniano, nowy trend w sztukach teatralnych zaprzeczył klasyczny dramat. Wspólne cechy stały się typowym dla niego:

– elementy fi, które współistnieją w sztuce z rzeczywistością;

– Wygląd mieszane gatunki tragikomedia komiks melodramat tragiczną farsą – która rozpoczęła się zastąpić „czysty”;

– zastosowanie w produkcji elementów, które są wspólne dla innych sztuk (chór MIME muzyczne);

– w przeciwieństwie do tradycyjnych dynamicznego działania na etapie, jak to było wcześniej w klasycznym preparatem nowy kierunku dominujący statyczna;

– jedna z najważniejszych zmian, które charakteryzują teatru absurdu, to znaki nowych produkcjach: wrażenie, że są one komunikować ze sobą, ponieważ partnerzy nie słuchają i nie reagują na cue siebie i po prostu recytują swoje monologi w pustce.

Typy absurdu

Fakt, że nowy kierunek w teatrze miała kilka założycieli wyjaśnia absurdalny podział na typy:

1. nihilistyczny absurd. Ten produkt już znane E. Ionescu i Hildeskhaymera. Ich gra wyróżnia się tym, że aby zrozumieć podtekst gry podczas wykonywania, a publiczność nie może.

2. Drugi rodzaj absurdu wyświetla powszechnego chaosu i jako jeden z jego głównych części, człowieku. W tym duchu, prace zostały stworzone przez S. Becketta oraz A. Adama, który chciał, aby podkreślić brak harmonii w życiu człowieka.

3. satyryczny absurd. Jak wynika z samej nazwy, przedstawiciele tego nurtu Dürrenmatta, trawa, Frisch i Havel próbował ośmieszyć absurdy współczesnego porządku społecznego i ludzkich aspiracji.

Najważniejsze dzieła teatru absurdu

Co to jest teatr absurdu, publiczność po dowiedział się w Paryżu premierę „Bald Soprano” autorstwa Ionesco i „Czekając na Godota” S. Becketta.

Charakterystyczną cechą produkcji „Łysa śpiewaczka” jest to, że ten, który musiałby być główny bohater, scena nie pojawił. Na scenie istnieją tylko dwie pary małżeńskie, których działania są całkowicie statyczny. Ich mowa jest niespójny i pełen klisz, które dodatkowo wyświetla obraz absurdalności świata. Takie niespójne, ale absolutnie typowe postacie repliki powtarzane w kółko. Język, który ze swej natury jest przeznaczony do komunikacji łatwe, aby grać tylko uniemożliwia to.

W sztuce Becketta „Czekając na Godota” dwie zupełnie nieaktywnych bohaterowie są w ciągłym oczekiwaniu pewnej Godota. Nie tylko, że postać ta nie stawiła całej akcji, to też nikt nie wie. Warto zauważyć, że nazwa nieznanym charakterze wiąże się z angielskiego słowa Bożego, czyli „Bóg”. Bohaterowie zapamiętane oderwane fragmenty jego życia, poza tym, że mają poczucie strachu i niepewności, ponieważ przebieg działań, które mogłyby chronić osoby po prostu nie robi.

Tak więc, teatru absurdu pokazuje, że sens ludzkiego istnienia można znaleźć tylko na tym, aby zrozumieć, że to nie ma sensu.