"Washington Consensus"

„Washington Consensus” – zbiór przepisów gospodarczych polityki makroekonomicznej określonymi przez angielski ekonomista John Williamson w 1989 roku. Były one przeznaczone jako podstawowe wytyczne dla krajów potrzebujących pomocy ze strony międzynarodowych organizacji gospodarczych, takich jak Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Główny nacisk położono na znaczenie stabilności makroekonomicznej i integracji z gospodarką światową, innymi słowy, zdaniem neoliberalnej globalizacji. Jednak to doprowadziło do ograniczonych rezultatów, po tym jak została nałożona w krajach stojących kryzysów gospodarczych.

Przez wiele lat „Washington Consensus” został oskarżony o szereg poważnych destabilizacji, zwłaszcza w argentyńskiej kryzysu. Dzhon Uilyamson zauważyć, że w wielu przypadkach wyniki jego realizacji były rozczarowujące, zidentyfikowała pewne braki, ale jednocześnie stwierdził, że ta polityka przyniosła pozytywne rezultaty – mianowicie wzrostu gospodarczego, zatrudnienia siły roboczej, zmniejszenie ubóstwa w wielu krajach.

Pomysły na czas, kiedy były one formułowane przez Williamsona, nie były nowe. Ale stanowiły one kwintesencję wspólnych tematów wśród zaleceń, które zostały określone przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy, Departament Skarbu USA i innych agencji kredytowych.

Celem standardowego pakietu reform było to rozwiązać rzeczywiste problemy istniejące w Ameryce Łacińskiej. Jego późniejsze wykorzystanie w stosunku do innych krajów jest krytykowana nawet zwolennicy zasad. Jak podkreślił sam Williamson, termin ukuty przez niego dziesięciu konkretnych zaleceń dotyczących polityki gospodarczej zaczęły być wykorzystywane w szerszym znaczeniu niż w jego pierwotnej intencji, on związał się z neoliberalnego fundamentalizmu rynkowego i polityki w ogóle. Aw najszerszym sensie „konsensus waszyngtoński” był krytykowany przez wielu ekonomistów, w tym ze strony George'a Soresu, laureat Nobla Dzhozefa Stiglitsa, również polityków Ameryki Łacińskiej.

Publiczność na całym świecie teraz uważa, że to świadczy o neoliberalnych polityk że międzynarodowe instytucje finansowe w Waszyngtonie stworzyli szereg konkretnych środków w odniesieniu do krajów Ameryki Łacińskiej przeżywają kryzys gospodarczy, który doprowadził do jeszcze większych strat. Są nawet ludzie, którzy nie potrafią wymówić słowo „Washington Consensus”, a to nie wchodzi w furii.

Dziesięć reforma, tworzy listę Williamson, faktycznie reprezentuje podstawowy poziom.

1. Dyscyplina fiskalna. To miała być przeprowadzona we wszystkich krajach, w których nastąpił duży deficyt, który doprowadził do kryzysu w bilansie płatniczym i wysokiej inflacji, która trafiła na biednych klas, ponieważ bogaci ludzie mogą zachować swoje aktywa pieniężne za granicą.

2. redystrybucja wydatków publicznych w obszarach, które oferują wysokie zyski ekonomiczne i potencjał do poprawy dystrybucji dochodów (tę opiekę medyczną, edukację podstawową i infrastruktura).

3. reform podatkowe (szybkość redukcji ograniczające podstawy opodatkowania sterowania).

4. Liberalizacja stóp procentowych.

5. konkurencyjne stawki wymiany.

6. liberalizację bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

7. Prywatyzacja.

8. liberalizacji handlu.

9. deregulację.

10. Zapewnienie prawa własności.

Przyjęcie wielu rządów „Washington Consensus” był w dużej mierze reakcją na światowy kryzys gospodarczy, który dotknął większość Ameryki Łacińskiej i niektórych innych regionach rozwijających się w 1980 roku. Pojawienie się kryzysu miał kilka przyczyn: gwałtowny wzrost cen ropy naftowej importowanych po utworzeniu OPEC w 1960 roku, należy ustawić poziom zadłużenia zagranicznego, wzrostu gospodarczego w USA, aw konsekwencji w świecie stóp procentowych. W wyniku tych problemów – utratę dostępu do dodatkowych pożyczek zagranicznych.

Muszę powiedzieć, że w wielu innych krajach starają się realizować różne punkty proponowanego pakietu, czasami jest ona wykorzystywana jako warunek otrzymania pożyczki z MFW i Banku Światowego.

Jednak wyniki tych reform pozostaje tematem wielu dyskusji, jak ekonomiści i politycy nadal analizować przyczyny i czynniki kryzysów gospodarczych, począwszy od chwili, gdy nastąpił pierwszy światowy kryzys gospodarczy w 1857 roku, który miał wpływ nawet na Rosję. Fakt, że Karol Marks rozpoczął pracę nad „Capital” w zimie 1857-1858 roku, a było to spowodowane kryzysem gospodarczym, który wybuchł jesienią 1857 roku, a dziś, jak wiemy, jest to teoria kryzysów związanych z marksistowskiej ekonomii.