Co to znaczy assonance? Assonance: przykłady w literaturze

tekst artystyczny – przestrzeń, zorganizowane w sposób szczególny. Głównym zadaniem jego – wpłynąć na emocjonalny składnik osobowości czytelnika wpływają na jego spokój, dotknij tajemne sznurki. Edukacja cudowne przebudzenie miłości dla świata, jego piękna i estetyki wpływu – są to wytyczne, które starają się opanować sztukę mowy.

obrazowość języka

Jeden z tych organizacyjnych „narzędzia” tekstu literackiego jest assonance. Przykłady jego zastosowania, możemy spotkać się cały czas, nie wiedząc nawet, co to jest. Oto słynne wiersze autorstwa Alexander Blok „Och, wiosna bez końca bez końca / bez końca i bez krawędzi snu …” Jak brzmią? Cedząc, wolne, melodyjnie. Jak powiew słodkie, świeże wiosenne powietrze. Co tworzy ten niesamowity efekt? Assonance. Przykładem jak powtarzanie tej samej samogłosek jest w stanie go udoskonalić, to sprawia, że jasne, jak skuteczne jest. Emocjonalne i wizualne obrazy, które rodzą się z powodu tej poetyckiej recepcji, jasny, mocny, naprawdę czuł. To stwarza poczucie obecności, szczegółowo.

Możliwość otrzymania artystyczny

Ten niezwykły i assonance. Przykłady liniach podręcznikowych z „The Stranger” z tego samego bloku zaprezentować piękno języka, EUPHONY rosyjskim stylu, wysublimowanej romantycznym wizerunkiem bohaterki poematu: „Breathing wódki i mgły / Siada przy oknie.” Tak więc w sztuce, a zwłaszcza do tekstu poetyckiego, odgrywa ważną rolę nie tylko semantyczne, ale również aspekt fonetyczny mowy. Nastrój, utworzyć wiadomość emocjonalną, aby odsłonić „nerw” w wersie, jego energochłonność – to wszystko może assonance. Przykłady jego roli organizacyjnego zademonstrować możliwości technik artystycznych.

Pochodzenie zjawiska

Jak widzieliśmy, powtarzając te same samogłoski w mowie wykonuje pewne funkcje. Mistrz słowa – niektórzy świadomie, którzy intuicyjnie – często używają sztuczek, aby wersety eufonii, bardziej żywy wyraz asocjacyjne relacje semantyczne. Assonance w literaturze pochodzi od greckich muzyków Rhapsody gawędziarzy. Termin pochodzi z języka francuskiego w naszej i tłumaczy się jako „harmonii”. Jednak w rosyjskim folklorze, pieśni ludowych, tam od niepamiętnych czasów, t. Aby. Pierwotnie charakterystyczne dla naszego systemu fonetycznego. Klasyczny assonance – wiersze, poezja czy raczej wiersze Lermontowa z „Borodino”, odtwarzania systemu dźwięku mowy ludowej: „w naszych oczach otwarty …”.

W kwestii terminologii,

Jednak charakter tego zjawiska ma podwójny charakter. Krytyki literatury pod rozumie się nie tylko do zastosowania do tych samych samogłosek stojących obok siebie i sąsiadujących ze sobą rzędów słowy, tj. E. Zvukopis ale rezonans końcowe sylaby, t. E. rym. Jednak proponuje się uwzględnienie samych samogłosek i spółgłosek w tym samym czasie nie mogą być takie same. Przykłady assonance w wierszach w tym zakresie są następujące: „Rain – oczekiwanie”, „Boy – miłość”, „dać – tak”, itd. Są to tak zwane assonansnye lub niekompletne, rymy … Bardzo często można je spotkać w poezji Majakowskiego.

Rola assonance

Więc aliteracja i assonance – przykłady, jak ważne zvukopis prozą, a szczególnie w języku poetyckim. Techniki te pozwalają na podkreślenie semantyczne centra tekstów literackich, tak zwanych słów kluczowych. Oto słynny Jesienin: „Nie żałuję, nie dzwoń, nie płacz … / złoty Przywiędły zajęte przez …”. Samogłoska „e”, „Y / U” i spółgłoski „L”, „h”, „n” linii znanego nadawać miękkość i melodyjności, który jest znany wiersze Esenina. I niekompletny wierszyk „pay-covered” nie psują ogólne wrażenie, i pasuje do niego. Innym oczywistym przykładem interakcji zvukopisnyh fundusze – wiersze dla dzieci Marshak, „Niebo jest niebieski / przeszły ryk grzmotu …” Powtórzenie dźwięcznych spółgłosek „P” – odbijający, dźwięczny, połączonych z powtarzających się „O”, naśladuje z niezwykłą dokładnością dźwiękami odpadów dzikim. W kontekście poematu – wesoła, pogodna, zabawna, i te dźwięki są postrzegane nie niespokojny, ostrożnym, a życie potwierdzając. I zupełnie inne wrażenie, gdy czytamy „Fabryka” Blok. Pierwsza fraza assonance z „o” tworzy jakieś bolesne napięcie, nieprzyjemny i złowieszcze: „W domu … okno Zsolt …”. Następnie, jako zanurzenie w poetyckiego tekstu, rozpaczy i beznadziei wzrasta atmosferze. Pierwotnie podano prawidłowe ton pomógł Blok ujawnić tematu i pomysł na pracę nie tylko w przenośni, na poziomie semantycznym, ale także poprzez dźwięk słów kluczowych powłoki. Jaki wniosek można wyciągnąć z tych przykładów? Takie, że assonance jest potężnym środkiem wyrazu języka poetyckiego.

Assonance i rytm

Charakterystyczne jest, assonance tkwi przede sylabiczny system wersyfikacji. Dlatego też odgrywa rolę organizacyjną i bardziej zdecydowane. Po pewna liczba samogłosek tworzy rytmicznej linii indywidualnie, a linię jako całości. W związku z tym, assonance można porównać z instrumentów perkusyjnych w muzyce. Ponadto, zjawisko zvukopisi skorelowane z samogłoski. Farbowanie je w pewnym nastroju nie jest stała. Ustawianie inne dźwięki mają na nich swoje wpływy. Przybliżone rymy bardziej popularne we współczesnej poezji, nie może spełniać dość klasyczną harmonię, ale dać rytm i ruch linia A niektóre dynamika, energia. I w tym samym czasie może pomóc przekazać, na przykład, stan zaburzenia psychicznego, dysonansu, dwoistość, a nawet rozpaczy, że ogarnia autora i jego liryczne. Tak, to artystyczny technika, oprócz głównego celu jest mało prawdopodobne, nie uniwersalnym narzędziem „cuisine poetycki”. Jest wszechstronny, więc z tego punktu widzenia, stosowanie assonance zaleca nawet naszych poetów, takich jak Trediakovskii, Sumarokov, Derzhavin. Rozwój umiejętności literackich poprawiać, doskonalić umiejętność posługiwania organizację dźwięku tekstu, nie tylko bezpośrednio, ale również pośrednio. Jeśli spojrzeć na twórczym laboratorium jakiejkolwiek utalentowanego pisarza, aby zbadać jego projekt, możliwe jest, aby zrozumieć, co tytanicznej pracy, którą wykonuje, zbierając dokładnie te słowa, dźwięk ich skóry, która miała być optymalne dla tej pracy.