Motywy samotności w tekstach Lermontova: plan kompozycji

Poezja Lermontowa inspiruje, fascynuje swoją głębią, jego dzieła są arcydziełami. Jego poezja jest nieskończenie wielostronna: największy poeta pisał na temat natury, miłości, ojczyzny. Ale motywy samotności w tekstach Lermontova z pewnością przechodzą przez całe stworzenie. Plan kompozycji powinien być dokonany, wychodząc z różnych odcieni emocjonalnych i literackich. Samotność Lermontowa jest inna, niesie różne obciążenie semantyczne i psychiczne, istnieje równolegle w kilku formach, ukazując nam duszę poety.

Poemat "Sail"

Przy wspomnieć o imię Lermontov najbardziej pamięta większość jego słynnego poematu "Parus". Od samego początku czytelnik zanurza się w morzu niekończącej się samotności poety. "Samotny żagiel rozwija się na biało / we mgle niebieskiego morza …" – takie słowa rozpoczynają pracę. Słowo "samotny" jest natychmiast odrzucane w oczach. Nic dziwnego, że poeta używa go tutaj: używa metody inwersji, przydzielając to słowo czytelnikowi, podkreślając, że jest kluczem do wiersza.

Z tego utworu musimy zacząć opisywać motywy samotności w tekstach Lermontova. Pisanie w tym temacie zaczyna się zazwyczaj od Sailsów i nie jest przypadkiem. Liryczny bohater to żagiel, jest też romantycznym wizerunkiem, o swoim charakterze, a nawet jego duszy. "I on, zbuntowany, prosi o burze, / Jak gdyby w burzy jest pokój". W rzeczywistości żagiel jest duszą samego poety. To ona, a nie żagiel "szczęścia nie szuka i nie ucieka od szczęścia".

Poemat "Cliff"

Jeśli w wierszu "Sail" liryczny bohater zdaje się bawić w jego samotności, to w innej lirycznej pracy cierpi z tej samotności. "Stoi, samotny, głęboko myśląc / I cicho płacze na pustyni …" – smutny i nieskończenie kończy wiersz Lermontowa "Cliff". Czytelnik ponownie przyciąga słowo "samotny", który mówi samo za siebie.

Znaczenie słowa "pustynia" również niesie ze sobą znaczenie. W kontekście tego wiersza oznacza miejsce gdzie nie ma absolutnie nic, pustego, samotnego. Samotne urwisko cierpi, cicho płacząc pośrodku pustyni, jak człowiek rzucony na łaskę losu.

Wiersz "Wyjeżdżam sam na drogę …"

Następny wiersz Lermontova o życiu i śmierci oraz o stałej samotności. Ponownie, powyższy motyw jest obecny. Z pierwszej linii bohatera znowu sam z sobą idzie drogą w myśl.

Nie chodzi o to, że motywy samotności w tekstach Lermontova są tak podstawowe . Jego wiersze pozwalają spojrzeć w duszę poety. Przecież on, podobnie jak liryczny bohater, pozostawał sam z sobą przez resztę swojego życia. Samotny i dumny był zawsze wierny swojemu oderwaniu od próżnego i niesprawiedliwego świata.

Samotność jako cywilna pozycja poety

M.Yu. Lermontov musiał żyć i pracować w czasach silnej reakcji politycznej, która miała miejsce w Rosji po krwawym stłumieniu powstania w Decembrist. Obraz okrucieństwa i niedoskonałości świata został uzupełniony faktem, że poeta utracił swoją matkę w młodym wieku. Ukształtował go jako obserwatora życia, smutnego i filozoficzno-marzycielskiego. Ale najczęściej liryczny bohater w wierszach Lermontowa to osoba, która nie jest osamotniona samotnością, ale dumna, sprzeczna z niesprawiedliwym światem i społeczeństwem. Teksty poety są wypełnione ukrytym protestem przeciwko wszelkim formom niewolnictwa – wewnętrznego i zewnętrznego, politycznego, gdy dana osoba nie ma wolności wyrażania swojej pozycji bezpośrednio, otwarcie.

Bohater liryczny, a także poeta sam w tym czasie, nie ma miejsca w społeczeństwie motley, w miłości, przyjaźni, a nawet w ojczyźnie. W wierszu "Dumas" bardzo wyraźnie śledziłem motywy samotności w tekstach Lermontova. Podsumowanie wiersza jest następujące: poeta uczciwie i otwarcie mówi, ile młodego pokolenia przestało istnieć pod względem duchowości, tchórzostwo i tchórzostwo. Poeta skarży się, że młodzi ludzie po prostu przestraszyli się przed masowym zamieszek despotyzmu i tyranii, co powoduje atak gniewnej pogardy. Jednocześnie Lermontov nie oddziela się od swego niegodnego pokolenia, nie mówiąc "oni", ale "my". Poeta też potępia się, potępiając go z punktu widzenia przyszłych pokoleń.

Poprzez wiersz "Jak często tłum otacza tłum" wyraźnie odbijał motywy samotności w tekstach Lermontova. Tutaj poeta jest absolutnie jednym z masek, "przyzwoity styanutyh". Nie lubił swojego społeczeństwa, a także dotyku bezdusznych "piękna miasta". Poeta w pięknej samotności napotyka cały ten tłum, jest gotów "brutalnie rzucać żelaznym wersetem" w twarz, nalewając to "gorycz i złość".

Samotność poety w miłości i przyjaźni

W wierszu "Nudne i smutne" życie Lermontova traktuje się jako "pusty i głupi żart". Nie ma sensu, jeśli w czasach samotności nawet "nikt nie uścisnąłby sobie dłoni". To odzwierciedla nie tylko samotność Lermontov wśród tłumu, ale także jego stosunek do miłości i przyjaźni. Łatwo jest prześledzić jego całkowitą niedowierzanie w miłości. Przecież kochanie "na chwilę – to nie jest warte kłopotu", na zawsze niemożliwe jest miłość.

Te same motywy samotności w tekstach Lermontova są również odnalezione w wierszu "Wdzięczność". W nim poeta dziękuje swojemu ukochanym za "truciznę pocałunku", "za gorycz łez", nawet "za zemstę wrogów, za oszczerstwo przyjaciół". Nie powinieneś jednak tego dosłownie zrozumieć. W takiej wdzięczności leży zarzut nienawiści ludzkich uczuć, gdy nawet poeta uważa, że "trucizna", przyjaciele w jego pojęciu są obłudnikami, którzy go zabili.

Samotny bohater jest bohaterem lirycznym iw poemacie "Nie, nie kocham cię tak namiętnie …", gdzie pamięta "przeszłe cierpienie", a młodzież uważa za "martwe". Samotność popycha go do wspomnień, znowu widzi "żywe usta", płonący "ogień w oczach". Ale rzeczywistość poety jest zupełnie inna, nawet nie chce myśleć, że jego usta stały się "długie głupie", że pożar życia w jego oczach "dawno minął". Poeta pozostaje sam z przeszłością, nie chce spotkać się z teraźniejszością.

Samotność i cierpienie

Interesują motywy samotności w tekstach Lermontova, zwłaszcza w wierszu "Testament". Jest napisane w formie ślubnej zgody żołnierza, który ginie w czasie wojny. Praca obejmuje kobietę z pustym sercem. Żołnierz tyle mówi o niej: "Nie lituj serca". Gorzko wykrzykuje: "Niech płacze … to nic nie znaczy". W osobie tej osoby autor wyobrażał sobie całą okrucieństwo i niesprawiedliwość, którą doświadczył myśliwiec w swoim życiu. Motyw samotności jest tutaj bardzo jasny. Chociaż bohater liryczny ma rodziców, nie wierzy w siebie i ziemską miłość.

Poemat "Modlitwa" jest napisany w postaci monologu bohatera lirycznego. Modli się o szczęście swego ukochanego, dbając o jej duszę. Tu jest tragedia głębokiej samotności duchowej. Kłopoty i próżność nie zniszczyły zainteresowania i udziału lirycznego bohatera w życiu i losie osoby, która nie mogła zachować czystości duchowej. Autor sympatyzuje z tą, której duchowość nie wytrzymała testu, nie mogła poradzić sobie z wpływem "zimnego świata".

Samotność pokazuje również wiersz "Na Północnym Dzikich". Mówi o sosnowym drzewie, które stoi "na samą górę" i marzenia o palmie "na pustyni odległych". Palma także oznacza "sam i smutny". Sosnowe sny o bliskiej duszy, osłabiające gdzieś na odległych terenach zamorskich.

Temat Ojczyzny i samotności

Kolejny temat ściśle związany z motywem samotności odgrywa również ważną rolę we wszystkich tekstach Lermontova. Jest to temat Ojczyzny. Tutaj wielu autorów zauważa, że podobne w tym kontekście motywy samotności w tekstach Lermontov i Pushkin:

• Postawa tych poetów wobec Rosji zawsze była niejasna.
• Kochali rosyjską naturę i podziwiali ją, ale nie akceptowali autokracji i praw, które przeżywały społeczeństwo tamtych czasów.

Nie sposób nie wspomnieć o poemacie "Ojczyzna", opisując motywy samotności w tekstach Lermontova. Praca musi być uzupełniona jego analizą, ponieważ w tej pracy Lermontov wyzna, że kocha ojczyznę, ale "z dziwną miłością". Autor chce zobaczyć Rosję, gdzie "odczuwalne były drżenie świateł wschodnich smutków", gdzie "dym śpiący zarost" odczuwano, gdzie można było zobaczyć "kilka wybielających brzozy wśród żółtych pól".

Wnioski

Biorąc pod uwagę motywy samotności w tekstach Lermontova, trzeba powiedzieć, że poeta potrafił okazać ten temat znakomicie. Jego liryczne postacie nie są samotne, pełne energii, czyste szlachetne oburzenie, chcą zmienić rzeczywistość wokół nich. Teksty poety odzwierciedlały cały wielopłaszczyznowy świat duchowy.