Główne kierunki filozofii 19 wieku i pojawienie się pozytywizmu

Jeśli weźmiemy pod uwagę główne kierunki współczesnej filozofii, to z pewnością jeden z najbardziej niezwykłych miejsc w rozwój wiedzy filozoficznej posiada pozytywizm. Zanim przejdę do analizy doktryny filozoficznej, należy wskazać początki które stanowiły podstawę tego trendu, który odegrał i odgrywa znaczącą rolę w zrozumieniu świata.

Pod koniec 19 wieku jest dość powszechne irrationalist filozofia, która jest zdefiniowana jako dominujący czynnik w procesie uczenia nieświadomości, zmysłowe, nieracjonalne. Podstawowe zasoby poznawcze irracjonalizmu zadeklarowane aspekty nemyslitelnye – wola, uczucia, intuicji. Nie najmniej na liście źródeł irrationalists poznawczych wycofanych nieprzytomny, mistyczne oświetlenie, które Schopenhauer – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tego kierunku – deklarowanej ogólnie jedyne źródło wiedzy.

Dalszy rozwój filozofii, a zwłaszcza w zakresie nauk przyrodniczych wykazały ograniczenia nieracjonalnego podejścia, jego niezdolność do uczestniczenia w budowie odpowiedniego czasu świecie naukowym. Nie mogliśmy przezwyciężyć kryzys w wiedzy filozoficznej i są główne tendencje w filozofii, które powstały niemal jednocześnie z irracjonalizmu. Filozofia życia, jako doktryny filozoficznej, był bez wątpienia pozytywny rozwój w kategoriach uwagę ludzi i społeczeństwa w całości i dynamiki. Ale to także wsuwa się irracjonalne, jeśli chodzi o znalezienie przyczyn, które skłaniają człowieka do działania. Przedstawiciele naukowcy uważają, że życie – chaotyczny strumień, który nie ma obiektywnej celowości, a więc, aby mówić o jakichkolwiek praw poznania, jako część samego życia, to nie ma sensu.

Hermeneutyka popełnił ogromny wkład w rozwój metodologii naukowej, zwłaszcza w sprawach związanych z metodami badań tekstów i ich interpretacji. Ale tutaj, okazało się, że wpływ nieracjonalne – wszelkie istotne informacje są przedstawiane jako sposób wiedząc o istnieniu jego przedmiotu tłumacza. Jednym słowem, interpreter interpretuje historię i rzeczywistość w oparciu o ich zrozumienie własnych.

Takie podstawowe filozofie końca 19 – początku 20 wieku egzystencjalizmu i podmiotowości, psychoanaliza sfera poznawcza tylko podjechał będąc poza indywidualnej istoty ludzkiej, w trakcie których może ustalić sam, lub w taki inny sposób.

Znaczący przełom w rozwiązywaniu problemów związanych z kryzysem filozoficznym jest powstanie i rozwój zasad pozytywizmu. Pozycją wyjściową ćwiczenia jest oświadczenie o mitu polegania na ogólnych zasadach naukowych w wiedzy, jak sugerowano wcześniej główne kierunki filozofii. Pozytywizm potwierdza fakt – jak tylko prawdziwe źródło wiedzy, określając warunki ten fakt należy całkowicie usunąć szacunkowych obciążeń i potwierdzone eksperymentalnie (metoda weryfikacji).

Założycielem pozytywistycznych tendencji w filozofii jest uważany za francuski leksykograf Ogyust Kont, który wszedł do historii myśli naukowej jako twórca socjologii jako nauki w klasycznym sensie wartości. W czasie swojego istnienia, pozytywizm przeszedł czterech głównych etapów rozwoju. To jest – jednym z wyróżniających cech pozytywizmu, jeśli niektóre z głównych kierunków współczesnej filozofii czy nie mógłby przeżyć pod gradem krytyki, i, w rzeczywistości, zamienił się obalić teorię, pozytywizm znaleźć środki i nowe techniki metodyczne uzasadnić jego podstawowych zasad. Na przykład, gdy klasyczny wersja wczesnego pozytywizmu zostały zakwestionowane w związku z szybkim rozwojem nauk przyrodniczych, były one dość szybko krytycznej reinterpretacji przez Mach i Avenariusa. Machism była druga historyczna forma pozytywizmu, który na pierwszym miejscu znajduje się krytyczny doświadczenie. Dlatego ta tendencja ma inną nazwę – empiryczne. Dalej nie tworzy już pozytywistycznej filozofii jako Neo i postpositivism, z których prominentni przedstawiciele byli Carnapa, B. Russell, Popper, opracowała całkowicie oryginalny proces poznawczy studium metodologiczne.

Na przykład, neo uważa, że podstawowa filozofia kierunku przeznaczone przede wszystkim do analizy logicznej metody nauki, który jest głównym środkiem do uzyskania wiarygodnych informacji. Postpositivists poszedł jeszcze dalej, przedmiotem ich zainteresowania były kwestie powstania wiedzy teoretycznej, problem konsensusu naukowego i wiedzy z wyprzedzeniem. Postpositivism bardziej lojalny wobec filozofii i jej roli w poznaniu.

Najważniejszym osiągnięciem postpositivism – uzasadnienie braku obowiązkowego klimatyzacji testowania niezawodności możliwością faktu naukowego. Wynika z tego ważnego wniosku o naturze rozwoju współczesnej nauki – jest w rozwoju wzlotów i upadków, ale ogólny kierunek jest skierowane w kierunku poprawy stanu wiedzy naukowej.