Najlepsza sowiecka lodówka: marki, charakterystyka, opis

W czasach starożytnych ludzie zdali sobie sprawę, że stosowanie niskich temperatur pozwala na przechowywanie produktów. Przez długi czas nasi przodkowie używali naturalnych źródeł zimna. Było to lód, który zebrał się w mroźnej pogodzie i leżał w dołach lub piwnicach. W tym samym sztucznym lodowcu, produkty zostały zachowane w lecie. Oto ilu cywilizacji, które miały taką możliwość, działało. Mieszkańcy gorącego klimatu musieli działać inaczej. Na przykład Egipcjanie używali do zapewnienia bezpieczeństwa żywności specjalnych naczyń wypełnionych wodą, które były chłodzone w nocy.

Oczywiście wszystkie te metody były tak prymitywne, że nie pozwalały na uzyskanie właściwego efektu chłodzenia. Wszystko zmieniło się dopiero na początku XX wieku, kiedy wymyślono urządzenie chłodnicze. To zaskakujące w swoim funkcjonalnym urządzeniu podczas jego istnienia ewoluowało z nieporęcznej jednostki do niezbędnego asystenta, który można spotkać w każdym domu.

Pierwsze rosyjskie zmiany

Urządzenie, które pozwala na chłodzenie produktów, pojawiło się w naszym kraju na początku 20. wieku. Pierwsze jednostki zostały wyprodukowane w okresie carskiego reżimu. Objętość tych urządzeń wynosiła 100 litrów, a masa 50 kg. Ich wymiary wyniosły 365x505x900 mm.

Taka szafka wykonana została z drewna, a półki wykonane z ocynkowanego metalu. Urządzenie chłodziło produkty do siedmiu stopni powyżej zera. Jednak produkcja lodówek jego rozwoju w carskiej Rosji nigdy się nie pojawiła. Został powstrzymany wybuchem I wojny światowej, a potem – rewolucją. W czasie wojny domowej, a kolektywizacja lodówek nawet nie pamiętała.

Utworzone w ZSRR

Pod rządem sowieckim rozwój agregatów do chłodzenia produktów rozpoczął się dopiero pod koniec lat dwudziestych XX wieku. Pierwsza radziecka lodówka została wyprodukowana w 1937 roku. Jej producentem była Zakład Chowder Charków (KhTZ). Dlatego model tego urządzenia został nazwany KhTZ-120.

Pierwsza radziecka lodówka miała pojemność 120 litrów. Pracował z zapieczętowaną sprężarką i utworzył na środkowej półce temperaturę minus trzy stopnie. W wyparce spadł do dwudziestu stopni poniżej zera. We wnętrzu lodówki była elektryczna żarówka. To było włączane automatycznie, gdy drzwi zostały otwarte. Wymiary komory wewnętrznej wyniosły 755x455x380 mm. Pierwsza radziecka lodówka miała izolację z włókna drzewnego. Jego grubość osiągnęła 80 mm.

Dostosowanie produkcji urządzeń do przechowywania produktów nie było łatwe. Dlatego w masowej produkcji pierwsze chłodziarki Związku Radzieckiego zostały wydane dopiero w 1939 r. Już rok później na rynek konsumencki zostało dostarczonych 3500 jednostek agregatów. Jednak dalszy rozwój produkcji lodówek został zawieszony. Został przerwany przez wielką wojnę patriotyczną, która się rozpoczęła.

Chłodziarki innych typów

Oprócz marki KhTZ-120, która była kompresja, w przedwojennym okresie, opracowano konstrukcje absorpcyjne urządzeń chłodniczych. Po przeprowadzonych badaniach został on wzorem eksperymentalnym. Ta radziecka lodówka miała użyteczną objętość 30 dm. Temperatura w komórce spadła do minus 5 stopni, a zużycie energii wynosiło 100 W. Mimo pomyślnych testów, z powodu wojny, która się rozpoczęła, nigdy nie została wypuszczona do produkcji.

Wznowienie pracy nad tworzeniem lodówki

W okresie powojennym kontynuowano rozwój struktur absorpcji w zakładzie Gazoapparat. W wyniku wykonanej pracy radziecka lodówka tego typu została wprowadzona do produkcji masowej. Pierwsza partia takich jednostek zniknęła z linii produkcyjnej w 1950 roku. Objętość komory lodówek "Gazoapparat", o tej samej nazwie z producentem, wynosiła 45 litrów.

Perfekcja rozwiniętych urządzeń

Po zwolnieniu pierwszej partii lodówek, fabryka Gazoapparat nie zatrzymała się. Specjaliści firmy rozwijali się i wprowadzili do produkcji doskonalsze jednostki. Była to marka lodówki "North", która ma użyteczną objętość komory wynoszącą 65 litrów. Oba modele chłodziarek produkowanych w fabryce Gazoapparat miały elektryczne ogrzewanie.

Doświadczenie w projektowaniu urządzeń, które zachowują jedzenie, nie pozostało niezauważone. Zaczęło się ono w jego pracy i wielu innych fabrykach, które rozpoczęły produkcję domowych lodówek typu absorpcyjnego. Z Orenburga na rynku konsumenckim kraju pojawiły się jednostki "Orenburg". Fabryka Velikie Luki rozpoczęła produkcję lodówek "Morozko" i Penza – urządzeń "Penza". Wszystkie te marki radzieckich lodówek były w dużym popycie wśród mieszkańców i stały się wiernymi pomocnikami w wielu kuchniach w kraju.

Marka "Crystal"

Najlepsze lodówki absorpcyjne zostały wyprodukowane w trzydziestym kilometrach od miasta Kijowa, na specjalnie do tego celu stworzonej fabryce w Wasilkowskyj. Przedsiębiorstwo powstało w 1954 r. I było całkowicie ukierunkowane na produkcję maszyn Kristall.

Instalacja została wyposażona w niezbędną zdolność do produkcji praktycznie wszystkich elementów do lodówek. Pracowały tam walcownie metalowe, a także produkcja wyrobów z gumy piankowej, wyrobów z polistyrenu i tworzyw sztucznych. W fabryce były linie montażowe.

Najbardziej doskonałe lodówki absorpcyjne Związku Radzieckiego miały swoje zalety i wady. Konsumenci byli usatysfakcjonowani spokojną operacją, której towarzyszył niemal całkowity brak wibracji, a także możliwość wykorzystania nie tylko energii elektrycznej, ale gazu jako źródła energii. Ale w lodówkach były takie wady. Wśród nich – zwiększone zużycie energii, a także ciągła praca bez przerw w pracy.

W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku zakład rozpoczął produkcję lodówek Kristall-9. Całkowita pojemność takiego urządzenia wynosiła 213 litrów, a zamrażarka, w której utrzymywana była temperatura w temperaturze -18 stopni, wynosiła 33 litrów.

"Crystal-9" był agregatem typu pełnowymiarowego. Jednak jego niezwykła wydajność była wspierana przez większe zużycie energii niż w przypadku urządzeń kompresorowych.

Ta wadę była poprawna w modelu "Crystal-9M". Do produkcji tego urządzenia Związek Radziecki kupił licencję szwajcarskiej firmy Sibir.
Nowe urządzenie do chłodzenia produktów zużyło znacznie mniej energii elektrycznej, miało regulator temperatury, który mógł utrzymywać zadaną temperaturę w komorach, a także system automatycznego odmrażania.

Marka "Saratov"

Poza absorpcją w Związku Radzieckim, w wielu gałęziach przemysłu powstała również produkcja domowych sprężarek. Jedną z tych firm była fabryka nr 306. Początkowo produkowano tu silniki lotnicze. Z jego przenośnika taśmowego w 1951 roku zerwała się lodówka "Saratov". Współcześni rozmawiali o tym modelu, że jest "poza obrazem, ale dobrze zrobiony". Taką właściwość można by przyznać wielu towarom wyprodukowanym podczas budowy socjalizmu.

Lodówka "Saratov" miała ciało wykonane ze stali. Pokryć takie urządzenia białą emalią. Płyty wewnętrzne komory zamrażarki, jak również parowniki, zostały wytłoczone ze stali nierdzewnej. Chrom został użyty do wykańczania lodówki.

Pierwsze modele tych urządzeń były jednokomorowe o objętości 85 litrów. Ocieplenie termiczne urządzenia zapewniało wełna szklana lub wełna mineralna. Nieco później fabryka założyła produkcję dwuprzedziałowych lodówek, których prace zostały przeprowadzone na freon bezpiecznym dla zdrowia ludzkiego.

Jednostki chłodnicze "Saratov" cieszyły się sukcesem nie tylko wśród konsumentów Związku Radzieckiego. Produkty tego zakładu zostały wywiezione do trzydziestu trzech stanów świata, w tym w Niemczech, Francji, Włoszech, Belgii, Anglii i innych. A dzisiaj stare radzieckie lodówki tej marki są prawdziwym przykładem technologii, odpowiadającym sloganowi tamtych czasów, wzywając do "budowania na wieki".

Najlepsza sprężarka

Prawdziwą legendą wśród radzieckich urządzeń chłodzących była lodówka ZIL. Jest to zespół prasujący, którego masowa produkcja została zorganizowana w latach 1949-1951. W Moskiewskiej Fabryce Samochodowej.

Pierwsze modele takich lodówek zostały opracowane przez Biuro Projektowe firmy. Nazywali "ZIS-Moskwa". Pierwsza próbka takiej lodówki miała objętość 165 litrów.

Rok po zorganizowaniu warsztatów do produkcji domowych urządzeń do chłodzenia domowego, światło zobaczyło eksperymentalną instalację w liczbie 300 jednostek. Były to pierwsze chłodziarki prasujące, mające objętość wystarczającą dla konsumenta.

Zakład intensywnie rozwijał się. Wkrótce pojawiły się inne modele legendarnej lodówki na rynku konsumenckim . W 1960 r. Do sieci handlowych weszła jednostka ZIL-Moskwa KX-240. Objętość komory chłodzącej wynosiła 240 litrów, a przedział zamrażarki 29 litrów. Nowa lodówka ZIL-Moscow zapewniła konsumentom możliwość umieszczania produktów na panelu drzwi wewnętrznych.

W 1969 r. Pojawiła się nowa lodówka krajowa o prostokątnym kształcie. Został modelem ZIL-62 KSh-240. Taka lodówka pasuje do wnętrza standardowej kuchni. Ponadto, projektanci najpierw wykorzystali do drzwi uszczelnienie magnetyczne. Pozwoliło to na obsługę lodówki w miejscach nie tylko umiarkowanych, ale także tropikalnych i subtropikalnych klimatów.

Urządzenia producenta w Mińsku

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów BSSR, od sierpnia 1959 r. Rozpoczęto przygotowania do budowy urządzeń do chłodzenia domowego w zakładzie urządzeń gazowych. Produkcja była w Mińsku. Stało się podstawą obecnego oprogramowania "Atlant".

Pierwsza linia chłodnicza "Mińsk-1" zleciła linię montażową fabryki w 1962 roku. Była to jednostka ściskająca o pojemności 140 litrów. Jego zamrażalnik wynosił 18,5 litra. Na dole komory tej lodówki projektanci dostarczyli dwa statki przeznaczone na warzywa i owoce. Wbudowano pierwsze modele. Zostały natychmiast zwolnione z blatem. Po lewej stronie znajdowała się szafka na potrawy i na potrawy.

Począwszy od 1964 r. Rozpoczęła się produkcja drugich modeli. Lodówka "Mińsk-2" została odłączona. Ponadto ustanowiono modele trzeciego i czwartego pokolenia. Różniły się od swoich poprzedników tym, że stały się coraz większe.

Na licencji francuskiej firmy zwolniono lodówkę Mińsk-5. Jego półki miały wyjmowaną wysokość montażu, a specjalny pedał był używany do otwierania drzwi. Model ten stanowi podstawę ulepszonych i jednolitych lodówek Mińsk-6.

Ale najbardziej popularne jednostki białoruskiego producenta nadal są dwukomorowe. Modelem jest Mińsk-15 i jego różne modyfikacje. Po raz pierwszy jako materiał termoizolacyjny stosowano piankę poliuretanową.

Produkty z fabryki Iceberg

Od 1962 r. Uruchomiono produkcję lodówek w zakładzie otwartym w Smoleńsku. Były to chłodnice sprężające, którego objętość do lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku nie przekraczała stu dwudziestu litrów. Kompaktowe jednostki były bardzo popularne wśród ludności naszego kraju, pomimo faktu, że były jednoosobowe i miały dość prosty projekt z surowymi prostymi liniami. Obudowy lodówek "Smoleńsk" wykonano z tworzywa sztucznego, białego lub mlecznego, a kontrola przeprowadzono mechanicznie.

Od 1964 r. Do 1999 r. Firma opanowała i wyprodukowała jedenaście modeli tego urządzenia gospodarstwa domowego, których łączna wielkość wyniosła ponad pięć milionów sztuk.

Sukces zakładu Krasnojarsk

Wiele osób starszego pokolenia zna radziecką lodówkę Biryusa. Jego uwolnienie powstało w 1963 roku. Stało się tak po tym, gdy rząd państwa podjął decyzję o utworzeniu lodówki w zakładzie Krasmash.

Po osiągnięciu przez firmę zdolności produkcyjnych jednostki zaczęły pojawiać się na rynku konsumenckim w wysokości 150 tys. Ale oni cieszyli się taką popularnością w ZSRR, że stało się konieczne zwiększenie ich produkcji. Od 1967 r. Zakład ma zdolność produkcyjną, dzięki której 350 000 chłodziarek jest produkowanych corocznie.

We wczesnych latach 70-tych firma rozpoczęła produkcję sprężarek o ulepszonych właściwościach technicznych. W 1982 r. Zakład wyznaczył zwolnienie 10 milionów jednostek.

Producent Murom

Sowiecka lodówka "Oka" weszła na rynki kraju w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Produkcja ta, produkowana przez Murom Machine Plant Building, pracuje obecnie w niektórych domach do dziś.

Pierwsze modele lodówek Oka były dwukomorowe, o standardowych rozmiarach. Takie urządzenie było zupełnie odpowiednie dla rodziny składającej się z 4-5 osób. Styl projektowania tych lodówek był dość surowy. Obudowa miała ostre narożniki, a wysokość nie przekraczała 150 cm. W komorze chłodziarki zastosowano wyjmowane półki typu kratowego. Na dole znajdowały się pojemniki na owoce i warzywa. Całkowita pojemność pierwszego modelu wynosiła 300 litrów. Zużycie energii wynosi 50 kW / h przez miesiąc.

Odszranianie takiej lodówki było ręczne, a jego dzieło towarzyszyło szczęśliwy głośny hałas.

Kruszywa "Absheron"

Pierwszym, który rozpoczął produkcję instalacji Bashkir, były małe lodówki jednomorowe. Ich główną różnicą była wysoka klasa klimatyczna. W związku z tym lodówka "Absheron" była potrzebna nie tylko w Związku Radzieckim, ale także za granicą. Z przyjemnością kupił kraje Ameryki Łacińskiej i Afryki.

Lodówka Bashkir została wykonana z mocnych materiałów. Na przykład w tym przypadku stal została użyta do pokrycia specjalnym antykorozyjnym związkiem.
Z niedociągnięć tych modeli można zidentyfikować małą ilość zamrażarki, co było niezwykle niewygodne dla hostess.

W latach osiemdziesiątych przedsiębiorstwo rozpoczęło produkcję dwukomorowych modeli. Ich objętość osiągnęła 300 litrów. Takie jednostki wyróżniały się wysoką wydajnością chłodzenia.

Ogólnie proces uwalniania lodówek w ZSRR można uznać za skuteczny.