Sułtan Imperium Osmańskiego i 99. kalif Abdul-Hamid II: biografia, rodzina

Na początku XIX wieku imperium osmańskie było w stanie kryzysu. Zburzony przez wojny, kraj, wstecz we wszystkich aspektach, potrzebował radykalnych zmian. Miało pozytywny wpływ na reformy Tanzimat prowadzone przez Abdula Mejida I od 1839 roku. Ale w latach siedemdziesiątych, pod rządami sułtana Abdul-Aziza, dochodzili do niczego. Stan rzeczywiście zbankrutował. Chrześcijanie przygnębieni podatkami wzbudzili powstania. Wkracza groźba ingerencji w mocarstwa europejskie. Następnie nowe Ottomanowie, kierowani przez Midhata Pasha, marzyli o lepszej przyszłości państwa, przeprowadzili kilka rewolucji pałacowych, w wyniku której Abdul-Hamid II przyszedł na władzę.

Osoba, na którą postępowała inteligencja, była jednym z najbardziej okrutnych autokratów imperium, a okres jego panowania nazywał "zulum", co w tureckim znaczy "ucisku" lub "tyranii".

Osoba Abdul-Hamida II

Abdul-Hamid II urodził się 22 września 1842 roku. Jego rodzicami byli: Sułtan Abdul Mejid I i jego czwarta żona Tirimyuzhgan Kadyn Efendi, którzy według jednej wersji mieli Ormianina, z drugiej – Circassian pochodzenia.

Przyszły cesarz otrzymał doskonałe wykształcenie. Szczególnie dobrze znał sprawy wojskowe. Abdul-Hamid płynnie mówił w kilku językach, nie był obojętny wobec poezji i muzyki. Szczególnie kochał operę, która podbiła przyszły kalif podczas swoich podróży po Europie. Dla Imperium Osmańskiego, sztuka ta była czymś niezrozumiałym i obcym, ale Abdul-Hamid wiele starał się o jego rozwój w swojej ojczyźnie. Napisał nawet operę i umieścił ją w Stambule. Kiedy Abdul-Hamid wstąpił na tron 31 sierpnia 1876 r., Nikt nie mógł sobie wyobrazić, że stanie się twórcą nie tylko dzieł sztuki, ale także krwawego reżimu, który potrwa setki tysięcy życia.

Przystąpienie do tronu "krwawego sułtana"

W tamtych latach nowe Ottomanowie starali się, aby osiągnąć zmiany i konstytucję. Konserwatywny Abdul-Aziz został uwolniony z ich udziału w dniu 30 maja 1876, a kilka dni później został zabity. W jego miejsce ruch konstytucyjny sprawił, że Murat V, brat Abdul-Hamid. Odczuwał łagodność charakteru, sympatyzował z oświeceniem i reformami. Jednak krwawe zamęczenia, nagle nabyta władza i nadużywanie alkoholu spowodowały poważne załamanie nerwowe w nowym sułtanie, rozpieszczone przez życie w warunkach cieplarnianych. Murat V nie był w stanie rządzić imperium, a co najważniejsze, nie mógł dać kraju konstytucji.

Sytuacja w państwie i poza nią została zaostrzona. Serbia i Czarnogóra ogłosiły wojnę z imperium, starając się chronić chrześcijan z Bośni i Hercegowiny, którzy zbuntowali się przeciwko jarzmie tureckim. Murat V został ogłoszony szalony, a władza nadano Abdulowi-Hamidowi II, który obiecał nowym Ottomanom spełnić wszystkie ich wymagania.

Proklamacja pierwszej tureckiej konstytucji

W głębi duszy Caly nie był zwolennikiem idei liberalnych. Ale niebezpieczne było wyraźne wyrażenie swojej pozycji na tronie inteligencji tureckiej, która doprowadziła go na tron. Nowy sułtan osmańskiego zaczął odkładać obwieszczenie konstytucji, powołując się na jego niedoskonałość. Podstawowe prawo zostało stale zmienione i sfinalizowane. Tymczasem Rosja zażądała pokoju z Serbią i Czarnogórą, a wraz z mocarstwami europejskimi rozpoczęła się projekt autonomii w Bułgarii, Bośni i Hercegowinie.

W obecnej sytuacji, Midhat Pasha był gotowy na jakieś ofiary w imię ogłoszenia konstytucji. Abdul-Hamid mianował szefem nowych Ottomanów, aby zostać wielkim vizierem i zgodził się opublikować go pod warunkiem, że do art. 113, w zależności od tego, sułtan może wydalać z kraju każdą osobę niezadowoloną z niego. Konstytucja, która przyznała wolność i bezpieczeństwo wszystkim niezależnie od religii, została ogłoszona 23 grudnia 1876 r. Podczas konferencji w Stambule. Decyzja Abdul-Hamid tymczasowo sparaliżowała działalność Europy, aby uwolnić chrześcijan i zachować praktycznie nieograniczoną władzę.

Masakra nowych Ottomanów

Bezpośrednio po ogłoszeniu konstytucji Kalif zaczął nadużywać skarbu i wprowadzał represje przeciwko stołecznym gazetom. Takie działania doprowadziły do brutalnych starć z Midhatem Pashą, którzy otwarcie okazywali niezadowolenie z działań sułtana. Abdul-Hamid zignorował protesty, dopóki Wielki Vizier nie napisał do niego śmiałego listu. W tym Midhat Pasha twierdził, że kalif sama utrudnia rozwój państwa. Sultan Ottoman, oburzony takimi bezczelnością, nakazał aresztowanie szefa konstytucjonalistów i przyprowadzono na statek "Izzedin", którego kapitan miał przejąć Midhat Pasha do dowolnego wybranego przez siebie portu zagranicznego. Kalif miał to prawo z powodu dodania do art. 113 Konstytucji Imperium Osmańskiego.

W następnych miesiącach przeprowadzono wiele represji wobec liberałów, ale nie spowodowały publicznych oburzenie. Twórcy pierwszej konstytucji nie zajmowali się wsparciem klas, więc ich dobre zobowiązania zostały z łatwością usunięte przez oszukanego Abdula-Hamida II.

Początek ery "Zulum"

Plany Kalifu nie obejmowały podporządkowania konstytucji ani przestrzegania wymogów mocarstw europejskich. Protokół, który przygotowali wkrótce po konferencji w Stambule, domagając się zatrzymania akcji wobec strajkujących, został zignorowany przez Abdula-Hamida II. W kwietniu 1877 r. Rosja ogłosiła wojnę imperium, która wykazała całą zgubę i zacofanie reżimu sułtanatu. W marcu 1878 r. Zakończyła się całkowitą porażką Imperium Osmańskiego. Tymczasem wynik konfliktu został doprowadzony do Kongresu w Berlinie, przebiegły Abdul-Hamid oddalił parlament na czas nieokreślony, pozbawiając tym samym konstytucji siły.

Wojna przyniosła imperium ogromne straty terytorialne. Z jej mocy nadeszła Bośnia i Hercegowina, Rumunia i inne prowincje. Na skutek kongresu nałożono olbrzymie odszkodowanie, a Abdul-Hamid II, po wynikach kongresu, przeprowadził reformy w rejonach zamieszkałych przez Ormian. Wydaje się, że życie chrześcijan powinno się poprawić, ale sułtan otomański nie spełnił swoich obietnic. Ponadto, po fatalnej klęsce w wojnie myśl liberalna została w końcu zmiażdżona, aw kraju nadeszły czarne czasy, zwane "Zulum".

Spadek gospodarczy kraju

Abdul-Hamid całkowicie przejął władzę. Próbował zachować terytorialną integralność państwa poprzez ideologię pan-islamizmu. 99. kalif skierował się do interesów arabskich, czechutralnych i kurdyjskich feudalnych panów, wyższego kleru muzułmańskiego i dużej biurokracji. Oni właściwie rządzili krajem. Porta stała się podporządkowaną zabawką w rękach. Skarb został uzupełniony kredytami zewnętrznymi. Długy rosły, a koncesje przyznawane były cudzoziemcom. Państwo znów ogłosiło bankrut. Wierzycieli imperium powstały "Urząd długu państwowego w Osmańsku". Kraj ten całkowicie upadł pod międzynarodową kontrolą finansową, a dominowała nad nim kapitał zagraniczny, co po prostu splądrowało już biedną ludność. Obciążenie podatkowe w kraju wzrosło w czasach. Wielka moc spadła w ruinę, przekształcając się w zagraniczną półkolonię.

Paranoja i tyranię

W panujących warunkach sułtan najbardziej bał się losu Abdul-Aziza i Murata V. Strach przed zamachem pałacowym, a depozycja przeszła w paranoję, na którą wszystko podporządkowane. Pałac Yildiz, w którym zamieszkiwał kalif, był napełniony strażami.

Tam powstały biura, kontrolujące działalność wszystkich departamentów rządowych, działały nieprzerwanie, a los największych godności imperium został ustalony. Każda drobna rzecz, która powodowała niezadowolenie Abdula-Hamida, mogłaby kosztować osobę nie tylko utratę biura, ale również życie. Inteligencja stała się głównym wrogiem sułtana, więc aktywnie wspierał ignorancję. Żaden minister, który kierował departamentami Porta, nie miał wykształcenia wyższego. Ze względu na niego można było oznaczać, że jest nierzetelna, a zatem nieprzyjazna dla sułtana. Urzędnicy prowincjonalni i nie mogli pochwalić się wysokim poziomem kulturowym. W ich kręgach panował samowolność i arbitralność. Sam Abdul-Hamid wolał nie opuszczać pałacu. Wyjątek był tylko seamlyk. Zorganizował dużą sieć szpiegowską i utworzył tajną policję, która stała się znana na całym świecie. Zrezygnowała z tej wspaniałej sumy ze skarbu państwa.

Sieć szpiegowska i tajna policja

Nikt w kraju czuł się bezpieczny. Ludzie obawiali się nawet najbliższych: mężów – żon, ojców – dzieci. Denominacje, a następnie aresztowania i wygnanie były powszechne. Często osoba została po prostu zabita bez procesu i dochodzenia. Liderzy śledztwa zorientowali się osobiście i starali się ukryć przed ich wyglądem. Nadzór prowadzono również dla wyższych szczebli. Sultan wiedział o nich wszystko, w tym nawyki żywieniowe. Nawet powierzchnie najbliżej Kalifu nie mogły spokojnie mieszkać. Wewnątrz pałacu kamarilla wisiała uciążliwą atmosferę strachu i podejrzeń. Szpiedzy byli w każdym zakątku kraju. Prawie wszyscy zwolennicy reform wyemigrowali z tego.

Kompleksowa cenzura

Prasa była poddawana silnej cenzurze. Liczba publikacji znacznie się obniżyła. Takie słowa, jak "wolność", "tyranię", "równość", były uważane za podatne na zamieszanie. Za ich użycie można stracić życie.

W ramach zakazu były książki Voltaire'a, Byrona, Tołstoja, a nawet Szekspira, a zwłaszcza tragedia Hamleta, ponieważ w tym popełniono mordowanie króla. Tureccy pisarze nawet nie starali się dotknąć problemów społecznych i politycznych w swoich pracach.

Uczelnie były ściśle monitorowane. Każda wolna myśl została zatrzymana u podstawy. Historia islamu i dynastii otomańskiej zastąpiły tradycyjne wykłady o historii świata.

Masowa zagłada Ormian

Sułtan Imperium Osmańskiego celowo zasiał niezgodę między muzułmańskimi i chrześcijańskimi ludami kraju. Taka polityka była korzystna. Wrogość osłabiła i odwróciła uwagę od głównych problemów. Nikt w państwie nie mógłby oddać godnego odrzucenia kalifowi. Sprowokował nienawiść między narodami, używając aparatu poszukiwawczego i policji. Potem, z pomocą Kurdów, powstała kawaleria Hamidiye. Złodzieje Sultana przeraziły ludności. Armiańczycy cierpieli szczególnie z powodu ich przerażenia. Od 1894 do 1896 r. Zabito około 300 tysięcy osób.

Ormianie równocześnie oddawali hołd Kurdom i podatki imperium. Osoby bez prawa, zmęczone tyranią władz, próbowały protestować. Odpowiedzią były rozbite wioski porozrzucane zwłokami. Armiańczycy zostali spaleni żywcem, ranni i zabijani w całych wioskach. Tak więc w masakrze w Erzurum wzięli udział zarówno servicemen, jak i prosta turecka ludność. A w liście żołnierza osmańskiego skierowanego do rodziny, powiedziano, że ani jeden Turk nie został ranny, a żaden z nich nie przeżył.

Początek opozycji

Wśród wszechobecnego terroru, dewastacji i ubóstwa wyróżniała się turecka armia. W tym sułtan przeszedł drastyczne zmiany. Mają wysokiej jakości szkolenia wojskowe i otrzymali doskonałe wykształcenie. W istocie tureckie żołnierze stali się najbardziej oświeconymi ludźmi w imperium. Wiedzieli we wszystkich aspektach, nie mogli spokojnie patrzeć na to, co despotyzm Abdul-Hamida robi z ich krajem. Przed ich oczami pojawiły się zburzone i zrujnowane imperium, gdzie arbitralność i molestowanie pogrążyły się w pogromach i grabieży; Co w rzeczywistości oznacza Europę, zabierając najlepsze prowincje.

Niezależnie od tego, ile sułtan kłaniał liberalne myśli w umysłach nowej inteligencji, narodził się i ewoluował. W 1889 r. Pojawiła się tajna grupa Młodych Turków, która rozpoczęła opór przeciwko krwawemu despotyzmowi Abdul-Hamidowi. W 1892 Porta dowiedział się o nim. Strzelcy zostali aresztowani, ale po kilku miesiącach sułtan uwolnił ich, a nawet pozwolił im kontynuować naukę. Abdul-Hamid nie chciał ogrzewać atmosfery w szkołach i odwoływał się do młodzieńczego triku. Ruch rewolucyjny wciąż się rozwijał.

Rewolucja Młodych Turców

W ciągu dziesięciu lat pojawiła się organizacja Young Turk. W ulotkach miejskich rozdano broszury, gazety, w których ujawniono reżim sułtana i propagandę jego obalenia. Nastrojów antyrządowych osiągnął apogeum, kiedy w 1905 r. Nastąpiła rewolucja w Rosji, silnie reagując w sercach tureckiej inteligencji.

Kalif stracił spokój i spędził bezsenne noce z obawy, że plotki o niej, w szczególności o buncie rosyjskich marynarzy na pancerniku Potemkina, przenikają do Stambułu. Nawet nakazał śledztwo w sprawie tureckich okrętów wojennych, aby zidentyfikować rewolucyjne nastroje. Sultan Abdul-Hamid II czuł, że jego panowanie dobiegło końca. W 1905 r. Został zamordowany, co zakończyło się niepowodzeniem.

Dwa lata później odbył się kongres wszystkich organizacji Young Turk, zdecydowano się na wysiedlenie sułtana wspólnymi wysiłkami i przywrócenie konstytucji. Mieszkańcy Macedonii i wojsko sułtana podeszły do boku Młodych Turków. Kalif jednak nie obalił go. Złożył koncesje, a konstytucja została ponownie ogłoszona 10 lipca 1908 r.

Koniec ery Zulumera

Sułtan Imperium Osmańskiego wypełnił wszystkie żądania Młodych Turków, ale potajemnie opowiedział się przeciwko konstytucji. Historia powtórzyła się, tylko koniec tego była inna. Razem z synem Burhaneddin zgromadzili zwolenników wśród pułków stolicy, rozpraszając złoto po prawej i po lewej stronie. W kwietniową noc 1909 roku zorganizowali bunt. Uwięziły się żołnierze młodego Turka z tych samych pułków, a wielu zostało zabitych. Armia ruszyła do budynku parlamentu i zażądała zmiany ministrów. Abdul-Hamid później próbował udowodnić, że nie ma nic wspólnego z powstaniem, ale bez powodzenia. Mladoturtskaya "Armia Akcji" zdobyła Istambuł i zajęła Pałac Sultan. Otoczony przez swoich upartych faworytów i członków rodziny, odcięty od świata, został zmuszony do poddania się. 27 kwietnia 1909 roku sułtan został obalony i wygnany do Saloniki. To był koniec reżimu tyranii, którą Abdul-Hamid starannie stworzył. Żony podeszły z nim. Ale nie wszyscy, ale tylko najbardziej wierni.

Rodzina 99. Kalifa

Życie rodzinne Abdul-Hamida było typowe dla sułtana otomańskiego. Khalif poślubił 13 razy. Ze wszystkich wybranych kobiet szczególnie przywiązano się do dwóch: Mushfika i Salihę. Dobrze wiadomo, że nie zostawili uchodźcy Sultan w tarapatach i poszli z nim na wygnanie. Nie wszystkie żony sułtana otomańskiego pomyślnie rozwinęły stosunki. Wraz z Safinazem Nurefzunem rozwodził się podczas swego panowania, a część był oddzielony przez Thessaloniki. Spadkobiercy Kalifu oczekiwali na los nienawistnego losu po tym jak Abdu'l-Hamid został obalony. Dzieci z sułtanu zostały wydalone w 1924 roku z Turcji. Były kalif wrócił do Stambułu kilka lat po wygnaniu i tam zmarł w 1918 roku.