Jaka jest siła przyciągania

Kiedy lekcje fizyki w szkole podstawowej nauczyciel wspomina istniejącej wcześniej pojęcia o Ziemi jako płaszczyzna spoczywa na wieloryby, słonie i żółwie, u studentów twarze uśmiech i pojawiają się w klasie nawet usłyszał śmiech. Jest teraz wiele z nich jest już w przedszkolu wie, że ziemia – to sfera, a siła grawitacji działa na wszystkich istotnych obiektów. Ale niech nas przynajmniej przez chwilę, że grawitacja nie znamy. Jak zatem wytłumaczyć, że ludzie są utrzymywane na powierzchni oceanów, a woda nie wylewa się w pustkę przestrzeni, jeśli nie używają pojęcia płaskiej świecie? Jeżeli siła przyciągania dla nas tajemnicą – wtedy, być może, w żaden sposób. Dlatego tak ważne jest, ze zrozumieniem przeszłość, bo za każdym razem – jego otwarcie.

Grawitacyjna siła przyciągania została odkryta przez Isaaca Newtona w 1666 roku. Przed nim, próbował wyjaśnić przyciąganie takich wybitnych uczonych swego czasu, jak Huygens, znany ze swojej pracy nad siły odśrodkowej, Kartezjusz i Kepler sformułował trzy podstawowe prawa rządzące ruchem ciał niebieskich. Były to jednak tylko założenia oparte bardziej na domysłach niż faktów. Żaden z nich nie daje całościowego zrozumienia porządku światowego. Newton przeznaczone także stworzyć kompletną teorię, w której mogą być wyjaśnione przez siły przyciągania i związane z nim zjawiska. I udało mu się. nie tylko założeń teoretycznych formułuje się z wzorami, tworząc w pełni rozwinięty model. To było tak skuteczne, że nawet teraz, wieki później, ogólna teoria względności, jak rozwój pomysłów Newtona, jest stosowany w obliczeniach mechaniki nieba.

Jego formuła jest bardzo prosta i niezapomniany: siła, z którą obiekty są przyciągane, zależy od ich mas i odległości. Definicja ta wyraża się w następujący sposób:

F = (M1 * M2) / (R R),

w którym M1 i M2 – masa obiektów; R – odległość.

Zazwyczaj znajomość teorii klasycznego rozpoczyna się od tego wzoru. Dla dokładniejszego przedstawienia całej prawej stronie musi być pomnożona przez stałą grawitacyjną.

Konkluzja jest taka: im bardziej masywny obiekt, tym silniej przyciąga do jego wpływ na środowisko. Nie jest absolutnie niezbędne, czy jest kula masa 1 kg, przy takiej samej lub masy punkcie. Jednocześnie, przy obliczaniu systemu dwa ciała, takich jak Słońcem a Ziemią, ostatni po prostu przyciąga do swojej gwiazdy. Siła przyciągania Ziemi, interakcji z polem słońca, tworzy wspólny środek ciężkości, wokół którego istnieje wzajemne odwołania. To po prostu wydaje się, że słońce – centrum naszego układu. To prawda, choć i przechowywane w gwiazdę z fizycznego punktu środkowego nie pokrywa.

Siła przyciągania mogą być zdefiniowane w klasycznym prawem powszechnego ciążenia do dwóch następujących warunków:

– prędkość obiektów systemu jest dużo mniejsza niż prędkość wiązki światła;

– potencjał pola grawitacyjnego jest stosunkowo niewielka.

Wkrótce po zakończeniu prac Newtona o przyciąganiu, stało się jasne, potrzeba znacznej poprawy. Faktem jest, że chociaż ruch ciała sferze niebieskiej można obliczyć za pomocą proponowanych wzorów, zdarzają się sytuacje, gdy teoria Newtona nie ma zastosowania, ponieważ dał zupełnie nieoczekiwane rezultaty.

Wady zostały wyeliminowane przez Einsteina, który zasugerował poważnie zmodyfikowanym modelu, który bierze pod uwagę to, jak prędkość światła, a bardzo silne pola grawitacyjne. Teraz jednak nawet taka ogólna teoria względności przestał być uniwersalną odpowiedzią na wszystkie pytania: w mikrokosmosie swoich postulatów są nieprawidłowe.