Kompleksy rakietowe APU: S-300 "Ulubione". Charakterystyka, zdjęcie

Liczba naukowców wojskowych specjalizujących się w tak zwanej strefie ruchu lotniczego, która jest najbardziej wymagana, nie obejmuje operatorów stacji obrony powietrznej. Potrzebujemy kierowców, spadochroniarzy, zwiadowców, ale nie tych, którzy przeszli służbę pilną lub kontraktową i przeszkolili w zakresie obsługi systemów rakiet przeciwlotniczych Buk lub S-300 Favorit. Zdjęcie i wideo tej techniki, pełzące wzdłuż dróg na wschodzie, w ostatnich miesiącach zalane były nowymi publikacjami i Internetem.

Dlaczego "Ulubione" w pobliżu Doniecka?

Okazuje się, że eksperci systemów obrony powietrznej w siłach zbrojnych są dosyć, a także same systemy obrony powietrznej. Co oni chcą? W końcu wszyscy wiedzą, że milicja lotnictwa nie ma, a jego wygląd nie jest oczekiwany. Jak kilka tysięcy żołnierzy i oficerów walczy z wyższymi siłami wroga od ponad roku, a jednocześnie bez lotnictwa i współczesnej wojny elektronicznej? Czyje samoloty będą strzelać do obliczeń służących systemom rakiet S-300 Favoryt? Jest więcej pytań niż odpowiedzi. Aby jakoś wyjaśnić sytuację, konieczne byłoby zrozumienie, jakie są systemy obronne, jak Ukraina ich otrzymała i ile może być.

Ogólne wymogi dotyczące nowoczesnego rakietowego systemu obrony przeciwlotniczej

Radzieckie rakiety antyrakietowe zawsze były od lat uznawane za najbardziej skuteczne środki zwalczania samolotów wroga. Wystarczy wspomnieć wydarzenia z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, kiedy samoloty rozpoznawcze U-2 zostały uznane za niewzruszalne. Mogli latać na dużych wysokościach (ponad 18 tys. Metrów), w których nie można było uciec od interceptorów, ale tam je wyrzuciły przeciwlotnicze pociski. Potem pojawił się Wietnam, który pokazał światu, że nie będzie można bezkarnie Hannoy i innych miast DRV bezkarnie nawet od amerykańskiej floty powietrznej, która posiada supermocne środki techniczne. Jednocześnie sformułowano główne wymagania stawiane nowo powstałym mobilnym systemom antyrakietowym, a jednocześnie zidentyfikowano główne problemy, z którymi mieli do czynienia obliczenia. Wywołane w Stanach Zjednoczonych pociski rakietowe Shrike były prowadzone wzdłuż linii aktywnego poszukiwania celu emitowanego przez ich anteny. Bezpośrednio po siatkówce niezbędne okazało się "manewrowanie kółkami", czyli opuścić pozycje bojowe tak szybko, jak to możliwe, aby uniknąć strajku odwetowego. Aby przenieść kompleks do pozycji transportowej, otrzymano kilka minut (zazwyczaj nieco ponad 20), podczas gdy z reguły wyrzucono kable łączące, ponieważ nie było czasu na ich zerwanie.

Wszystkie te doświadczenia znalazły odzwierciedlenie w projektowaniu kompleksu obronnego S-300 "Favorit". Jego pierwsza wersja zaczęła się rozwijać w 1969 roku i weszła do armii w 1978 roku.

Dodatkowe warunki

Tak więc nowoczesny mobilny kompleks obrony powietrznej musi w krótkim czasie się rozwijać i dojść do stanu walki, a następnie szybko (a może nawet szybciej) zostać przeniesiony do położenia transportowego i opuścić obszar operacyjny, nie czekając na wroga, aby go zneutralizować. Istnieją jednak inne wymagania, zgodnie z którymi powstał zaawansowany system rakiet przeciwlotniczych S-300 "Favorit" o różnych modyfikacjach. Jednym z nich jest to, że początkowo pozycja bojowa była tajna. Jeśli umieścisz SAM na otwartej równinie, wróg będzie w stanie wykryć ją na różne sposoby, w tym wizualne. Prowadzenie rakiety w lesie częściej lub ze względu na naturalne fałdy terenu jest trudne, ponieważ przeszkody te mogą temu zapobiec. I aby oszczędzić środki budżetowe, wysoce pożądane jest ujednolicenie trzech głównych odmian przeznaczonych dla floty, sił lądowych i obrony powietrznej. Warunki te są w większości zgodne z systemami rakiet S-300 Favorit.

Główne wymagania i cechy charakterystyczne

W chwili rozpoczęcia prac nad projektem zostały już sformułowane główne problemy obrony powietrznej. Ponieważ konwencjonalne statki powietrzne i helikoptery stały się elementami połączenia taktycznego, główny nacisk kładziony był na przechwytywanie niskich lotów szybkobieżnych celów i pocisków atakujących ze stratosfery z ogromnymi prędkościami (w szczególności jednostek bojowych ICBM). W tak szerokim zakresie może działać kompleks S-300 Favorit. Funkcje uwzględniają niemal każdy typ celu:

• Zakres działania to 5-90 (później 150 km).
• Wysokość wykrywania i pokonania wynosi od 25 do 27 km.
• Prędkość celu – do 4140 km / h, później wzrosła do 10 tysięcy km / h.
• Liczba równoczesnych latających przedmiotów – 6.
• Liczba pocisków na cel wynosi 2.
• Prawdopodobieństwo niszczenia celu (pocisk balistyczny) wynosi od 80 do 93%.
• Czas między uruchomieniami wynosi od 3 do 5 sekund.

Przechwytywanie celów nisko latających i bardzo wysokich

W latach siedemdziesiątych najbardziej pilnym zadaniem w zakresie obrony powietrznej była możliwość zniszczenia samolotów toru i głowic pocisków balistycznych znajdujących się na ostatniej części trajektorii. Dla tych celów powstał S-300 Favorit, ale wraz z rozwojem rozwijano perspektywy rozwoju systemów dostarczania amunicji. Postęp obraźliwej broni jest nieunikniony, dlatego taki kosztowny projekt – aby uniknąć wczesnego starzenia się – powinien móc strzelać do obiektów, które latają szybciej niż nowoczesne i ponad nimi. Poniżej 25 metrów? Być może, ale w latach 70-tych wyobraźmy sobie możliwość stworzenia aparatu zdolnego do tego, było to po prostu niemożliwe, a dziś trudne. Kompleksy S-300 Favorit miały duży potencjał modyfikacyjny, a dziś są przestarzałe – oparte głównie na rosyjskim systemie obrony powietrznej, chociaż pojawiły się już Triumphs S-400 o ulepszonych charakterystykach. Na podejściu i S-500.

Struktura podziału

Podziałowa zasada budowy systemu obrony powietrznej zakłada odpowiednią strukturę zarządzania jednostkami.

Struktura złożonego kompleksu S-300 Favorit obejmuje kilka mobilnych wyrzutni, które tworzą rodzaj grupy, w której jeden samochód jest uważany za główny, a dwa dodatkowe. Oprócz nich, stacje radarowe o wyznaczonym przeznaczeniu i środki zapewnienia zdolności bojowych (ładowanie pojazdów transportowych) uczestniczą w podziale. Zarządzanie odbywa się z mobilnego posterunku dowodzenia wyposażonego w lokalizator oświetlenia i prowadzenia. Wykrywanie celów na trajektoriach o małej wysokości odbywa się za pomocą detektora HBO o małej wysokości, który znajduje się na specjalnej wieży wyciągowej przyczepy.

Rocket 5В55Р

Kompleks wyposażony jest w rozmaitych pocisków, a teraz jest to 54055, zaprojektowany przez KB "Fakel". Jest on zbudowany według klasycznego schematu z obrotowymi przegubami. W pozycji transportowej do samego początku 5В55 is znajduje się w trwale hermetycznie zamkniętym cylindrycznym pojemniku. Przez dekadę nie ma potrzeby kontrolować jej stanu, ponieważ jest wyposażona w silnik o stałym napędzie silnikowym. Przedziały antyrakietowe zawierają urządzenia sterujące, kierunkowe i inne systemy sprzętu. "Favorit" S-300 PU można uruchomić z niemal każdej ukrytej pozycji, w tym najbardziej złożonej, dzięki funkcji wzorcowej, która zapewnia uruchomienie katapulty. Strona, w której znajduje się cel, nie jest ważna. Rakieta jest wypychana z pojemnika na wysokość 20 metrów, a następnie uruchamia silnik, a w razie potrzeby odwraca się.

Siła wybuchowa

Działanie części fragmentaryjno-wybuchowej jest niszczycielskie: eksplozja działania wektora powoduje skierowany przepływ uszkodzonych elementów w postaci rozszerzającego się lejka. Pocisk rakietowy 5В55Р-300 "Favorit" posiada główny przedział bojowy o masie wybuchowej 133 kg, 48 kg6 – 143 kg, a najpotężniejszy 48Н6М – 180 kg. Rozpoczęcie ładowania jest stykowe (tj. Dotykając ciało docelowego), bezpiecznik radaru. Uszkodzone elementy wykonane są w postaci kostek metalowych.

Elektronika

W latach siedemdziesiątych zacofanie radzieckiej technologii elektronicznej nie było mówione przez najbardziej leniwych obywateli. Japońskie lub niemieckie magnetofony, telewizory i radia były rzeczywiście lepsze, ale nikt nie mógł porównywać możliwości sprzętu wojskowego, z wyjątkiem specjalistów. Tak więc zespół prowadzony przez VS Burtsev stworzył komputer sterujący, który stał się bazą kompleksu 5E26, zdolny rozwiązywać bardzo złożone problemy algorytmiczne i uogólniać fragmentaryczne informacje otrzymane z kilku źródeł (na pokładzie i na zewnątrz radarów). Ponadto systemy bojowe S-300 Favorit mają możliwość odróżniania prawdziwych danych od fałszywych. Generują niezbędne działania w trybie automatycznym z wysokim stopniem odporności na hałas. W latach osiemdziesiątych sprzęt został ulepszony kilkakrotnie, a proces ten trwał w XXI wieku przy użyciu najnowocześniejszej bazy elementów.

Ile "Ulubionych" na Ukrainie?

Do roku 1991 te i inne kompleksy pracowały ostrzegawczo na całym obwodzie państwa Związku Radzieckiego, a po jego rozpadzie niektóre z nich zostały odziedziczone przez APU. S-300 Favorit wymaga wykwalifikowanej obsługi: minęło półtora wieku od produkcji nawet najnowszych pocisków "ukraińskich", które są dwukrotnie ustalone, gwarantowane półki. W 2012 roku naprawiono tylko jeden kompleks z pięcioletnim przedłużeniem zasobów. W 2013 r. Zostaną usunięte z uzbrojenia, ale wydarzenia na wschodzie uniemożliwiły te plany. Obrona lotnicza Ukrainy jest obecnie reprezentowana przez sześćdziesięciu działów systemów różnego typu (S-200, Buk-M1 i inni). Ilu z nich to "Favoritov" – społeczeństwo nie jest informowane. Są produkowane w Rosji, w fabryce maszyn. M. Kalinina iz oczywistych powodów nie są sprzedawane krajom prowadzącym nieprzyjazną politykę.

Perspektywy

Cokolwiek to było, a "Ulubione" w armii ukraińskiej jest jeszcze wiele. To prawda, że ich zasoby są prawie wyczerpane, ale biorąc pod uwagę ogromną żywotność i niezawodność sowieckiej technologii, można założyć, że nawet dzisiaj większość systemów jest w gotowości do walki. Wszystko to pro-zachodnie przebieg bieżącej administracji w Kijowie pozwala nam pomyśleć, że modernizacja obrony powietrznej będzie prowadzona przez modele zachodnie. Będziesz potrzebować pieniędzy, co nie wystarczy, więc nie należy oczekiwać szybkiej aktualizacji. Jednak, co można umieścić na boisku po ostatniej "faworycie"? Nie należy się spodziewać najnowszych systemów, polityka zagraniczna Ukrainy nie jest tak jednoznacznie przewidziana, że wiodące kraje NATO narażałyby się nie tylko na nic, lecz także na duże pieniądze. Powstaje pytanie, jak wiele amerykańskich, brytyjskich i francuskich systemów rakiet obronnych okaże się skuteczne w przypadku rzeczywistego eskalowania konfliktu w fazie "gorącej"? Najbardziej popularnym w zachodnim świecie SAM są "Patrioci" wykonane w Stanach Zjednoczonych. Być może będą zmieniać systemy rakiet S-300 Favoryt?

Porównanie z "Patriot"

Praktycznie dla wszystkich wskaźników, S-300 bije Patriot. Promień, w którym można uchwycić cel, jest znacznie mniejszy (90 do 150 km). Wysokość przechwycenia jest również gorsza (24,4 na 30 tys. Metrów). Obszar chroniony przez Favorit jest dziesięć razy większy (odpowiednio 150 kilometrów kwadratowych i 15). Jeśli rosyjski system najnowszej modyfikacji jest gotowy do przechwytywania celów hiperskich (do 10 000 m / s), to jego rywal z USA ma ograniczone możliwości (do 2200 m / sek). To prawda, liczba pocisków skierowanych jednocześnie wzrosła ponad dwukrotnie (24 i 12), ale wartość Patriot jest wyższa w czasach. Siła ładunku jest również wyższa w "Favorit" – rakieta amerykańska wynosi 80 kg. Czas rozmieszczenia i skrócenia (15-30 minut) przemawia także za próbką z USA. Poza tym nie jest samobieżny, musi być ciągniony. Więc Rosja znów była na czele.