Małe ramiona Wehrmacht. Małe ramiona Wehrmachtu w czasie II wojny światowej. Broń strzelecka Niemcy

W związku z radzieckiego filmu o wojnie, większość ludzi miało stały opinię, że masa małych ramion (zdjęcie poniżej) piechoty niemieckiej podczas II wojny światowej – jest automatyczny (SMG), układ „Schmeisser”, który jest nazwany od jego nazwiska projektanta. Mit ten do dziś aktywnie wspierany przez kina narodowego. Jednak w rzeczywistości, to popularna maszyna nigdy nie był ogromny bronią Wehrmachtu i stworzył to nie był Hugo Schmeisser. Jednak po kolei.

Jakie są mity

Wszyscy pracownicy powinni być świadomi filmów krajowych poświęconych niemieckich ataków piechoty na naszych pozycjach. Dzielni chłopcy blond tempie, nie ściszenia i prowadzenia maszyny fotografowania „z biodra”. A najciekawsze jest to, że ten fakt nie dziwi nikogo, z wyjątkiem tych, którzy byli na wojnie. Zgodnie z filmów „Schmeisser” może przeprowadzić celem ogień w tej samej odległości co karabinów naszych żołnierzy. Ponadto, widz podczas oglądania tych filmów wrażenie, że cały zespół piechoty niemieckiej podczas II wojny światowej, uzbrojonych w karabiny maszynowe. W rzeczywistości, wszystko było inaczej, a pistoletem maszynowym – to nie małe masywne ramiona Wehrmachtu i „z biodra” to niemożliwe, aby strzelać z niego, a nie nazwał go „Schmeisser”. Ponadto, w celu przeprowadzenia ataku rowy maszynowy podziału, w którym znajdują się wojownicy, uzbrojeni w karabiny sklepu – jest to oczywiste samobójstwo, ponieważ rowy tylko jeden nie zejdzie.

Trzepotanie mit automatyczny pistolet MP-40

Małe ramiona Wehrmachtu w czasie II wojny światowej jest oficjalnie nazywany SMG (Maschinenpistole) MP-40. W rzeczywistości, to jest modyfikacją urządzenia MP-36. Projektantem tego modelu, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie jest rusznikarz H. Schmeisser i równie znany i utalentowany artysta Genrih Folmer. I dlaczego go tak mocno tkwi przydomek „Schmeisser”? Chodzi o to, że Schmeisser posiadał patent dla sklepu, który jest używany w tym sub-karabinów maszynowych. I aby nie naruszać jego prawa autorskie, w pierwszych MR-40 partii na sklepowych odbiornika wybity napis PATENT Schmeisser. Kiedy te maszyny były jako łup żołnierzom wojsk alianckich, że błędnie myśli, że autor tego modelu broni ręcznej, oczywiście, schmeisserem. To dla MP-40 i rozwiązać ten pseudonim.

Początkowo dowództwo niemieckie jest uzbrajanie pistolety jedynie dowodzić strukturę. Tak więc, w dywizji piechoty MP-40 miały być tylko na dowódców batalionów, jamy ustnej i biurach. Później automatyczne pistolety dostarczane kierowców pojazdów opancerzonych, czołgów i spadochroniarz. Masa piechoty nikt uzbrojeniu, albo w 1941 roku lub później. Według archiwów armii niemieckiej w 1941 roku, armia miała zaledwie 250.000 maszyn MP-40, i jest na 7.234 milionów ludzi. Jak widać, pistolet maszynowy – to nie jest masywna broń z II wojny światowej. W ogóle, w całym okresie – od 1939 do 1945 roku – wyprodukowano tylko 1,2 mln z tych maszyn, natomiast w części Wehrmachtu został zaprojektowany ponad 21 milionów ludzi.

Dlaczego nie uzbrojona piechota MP-40?

Pomimo faktu, że eksperci uznanej potem, że LL-40 – jest to najlepsze małe ramiona II wojny światowej w dywizji piechoty Wehrmachtu miał swoją jednostkę. Powód jest prosty: zakres obserwacji w tej maszynie na celach grupowych jest tylko 150 m, a pojedynczy – 70 m Dzieje się tak pomimo faktu, że żołnierze radzieccy byli uzbrojeni w Mosin karabinu i Tokarev (SVT), zakres celowniczego, który był 800 m dla grupy. cele i 400 m pojedyncze. Jeśli Niemcy walczyli z takiej broni zostały pokazane w rosyjskich filmach, ale nigdy nie udało się dotrzeć do okopów wroga, będą one strzału jak w desce rozdzielczej.

Wypalanie w ruchu „z biodra”

Pistolet maszynowy MP-40 z wibruje wypalania, a jeśli go używać, jak pokazano w filmie, kule pływające są zawsze szeroko z bramki. Dlatego dla skutecznego ognia musi być mocno dociskana do barku, po szerzyć tyłek. Ponadto, nigdy nie wystrzelił długimi seriami, gdyż nagrzewa się szybko z tego urządzenia. Najczęściej pobity krótką serię 3-4 naboje lub byli pojedynczy ogień. Pomimo faktu, że właściwości eksploatacyjne wykazały, że tempo 450-500 pocisków na minutę w praktyce, aby osiągnąć taki wynik nie uda.

Zalety MP-40

Nie możemy powiedzieć, że jest to małe ramiona II wojny światowej był zły, wręcz przeciwnie, to jest bardzo, bardzo niebezpieczne, ale musi on być stosowany w walce wręcz. Dlatego je najpierw uzbrojone jednostki sabotażu. Są one również często wykorzystywane do harcerstwa naszej armii i partyzanci przestrzegana w tej maszynie. Zastosowanie lekkich broni melee wysokiej prędkości przyniosły wymierne korzyści. Nawet teraz, MP-40 jest bardzo popularny wśród mężczyzn przestępców, a cena urządzenia na czarnym rynku jest bardzo wysoka. I dostarczyć je dostać „czarnych archeologów”, które w miejscach chwały wojskowej do wydobycia i bardzo często i przywrócenia broni II wojny światowej.

Mauser 98k

Co możemy powiedzieć o tym karabinka? Najczęstszymi broni ręcznej w Niemczech – system karabin „Mauser”. Jej zakres obserwacji strzelanie w wysokości do 2000 m. Jak widać, opcja ta jest bardzo podobna do Mosin karabinu i SVT. Ten karabinek został opracowany w 1888 roku. W czasie wojny, struktura ta została znacznie zmodernizowane, głównie na redukcji kosztów, a także racjonalizacji produkcji. Ponadto, małe ramiona Wehrmachtu został wyposażony celowników i zespoły snajperskie zakończono je. System karabin „Mauser” w tym czasie był w służbie z wielu armii, takich jak Belgia, Hiszpania, Turcja, Czechosłowacji, Jugosławii, Polski i Szwecji.

Samozaładowcza karabin

Pod koniec 1941 roku w jednostkach piechoty Wehrmachtu na badania wojskowe otrzymały pierwszy automatyczny własnym obciążeniem systemu karabin Walter G-41 i G-41 Mauser. Ich pojawienie się było ze względu na fakt, że Armia Czerwona stała ponad pół miliona tych systemów: SVT-38 SVT-40 i ABC-36. Aby nie poddać się żołnierzy sowieckich, niemieckich rusznikarzy pilnie musiała rozwijać własne wersje tych karabinów. W wyniku tych badań było większe uznanie i rozpuszczono przez system G-41 (system Walter). Karabin wyposażony jest w mechanizm udarowy typu. Zaprojektowany na ogień tylko pojedyncze strzały. Jego pojemność amunicji z dziesięciu rund. Ta automatyczna self-loading karabin przeznaczony dla którego celem ognia na dystansie 1200 m. Jednak ze względu na dużą masę broni, a także niezawodność i niską wrażliwość na zanieczyszczenia, został wydany w małych seriach. W 1943 roku, projektanci przezwyciężyć te wady, zaproponowano ulepszoną wersję G-43 (system Walter), który został wydany w wysokości kilkuset tysięcy sztuk. Przed jej wygląd żołnierzy Wehrmachtu korzystne jest stosowanie trofeum karabin SVT-40 Radziecki Production (!).

Teraz z powrotem do niemieckiego rusznikarza Hugo Schmeisser. Zostały one opracowane dwa systemy, bez których kosztować drugą wojnę światową.

Broń palna – MP-41

Model ten został opracowany w połączeniu z MP-40. Maszyna ta była znacząco różna od znanych wszystkim z filmów „Schmeisser”: przedramię miał przycięte drzewa, która chroni myśliwiec z oparzeniami, była bardziej surowa i długa lufą. Jednak małe ramiona szeroko i Wehrmachtu nie są dostępne na długo. Razem wyprodukował około 26.000 sztuk. Uważa się, że niemiecka armia odmówiła tę maszynę w związku z pozwu firma ERMA, uznane za nielegalne kopiowanie jego opatentowany design. Broń palna MR-41 wykorzystać część Waffen SS. A także z powodzeniem stosowane jednostki gestapo i Rangers góry.

MR-43 lub StG-44

Następna broń Wehrmacht (zdjęcie poniżej) Schmeisser opracowany w 1943 roku. Po pierwsze, został nazwany MP-43, a później – STG-44, co oznacza „karabin» (sturmgewehr). Ten automatyczny karabin wygląd, aw niektórych specyfikacji przypomina kałasznikowa (która weszła później), a różni się znacząco od LL-40. Zakres postępowania mających pożaru była do 800 m. Na StG-44 nawet przewiduje możliwość mocowania 30 mm granatnik. Do wypalania z pokrywą specjalny dysza została opracowana przez projektanta, co umieścić na części pyska i zmienił trajektorię pocisku na 32 stopni. Masowa produkcja tej broni uderzył tylko w jesieni 1944 roku. W czasie wojny został wydany około 450 tysięcy tych karabinów. Tak mało niemieccy żołnierze mogli skorzystać z takiej broni. StG-44 dostarczane do elitarnych jednostek jednostek Wehrmachtu i Waffen SS. Następnie broń Wehrmachtu został wykorzystany w Siłach Zbrojnych NRD.

FG-42 karabin automatyczny

Kopie te były przeznaczone dla wojsk powietrznodesantowych. Są one połączone walkach cechy pistoletu maszynowego i automatem. Rozwój broni zajęła się firma „Rheinmetall” w trakcie wojny, gdy po ocenie wyników powietrzu operacji przeprowadzanych przez Wehrmacht, stwierdzono, że pistolety maszynowe MP-38 nie w pełni spełniają wymagania zwalczaniu tego rodzaju wojsk. Pierwsze testy tych karabinów odbyły się w 1942 roku, a jednocześnie został on przyjęty. W trakcie używania, przy czym ramiona i wykazały wad związanych z niską wytrzymałość i stabilność podczas automatycznego wypalania. W 1944 roku wydała zmodernizowane karabin FG-42 (Model 2), a model 1 jest z produkcji. Mechanizm spustowy broni pozwala na automatyczne lub pojedynczy ogień. Karabin zaprojektowany dla standardowych kaset Mauser 7,92 mm. Pojemność magazynka wynosi 10 lub 20 rund. Ponadto karabin może być używany do strzelania specjalnych granatów nasadkowych. W celu poprawy stabilności podczas filmowania w cylindrze jest przymocowany dwójnóg. FG-42 karabin przeznaczony jest do strzelania na dystansie 1200 m Ze względu na wysoki koszt został wydany w ograniczonych ilościach :. łącznie 12 tysięcy sztuk obu modeli.

Luger P08 i P38 Walter

Zastanówmy się teraz, jakie rodzaje broni były w służbie w armii niemieckiej. „Luger”, jego druga nazwa „Parabellum”, miał 7,65 mm kalibru. Na początku wojny w części armii niemieckiej było ponad pół miliona tych pistoletów. Małe ramiona Wehrmachtu były produkowane do 1942 roku, a następnie zastąpić je bardziej wiarygodne „Walter”.

Ten pistolet został przyjęty do służby w 1940 roku. Zamierzał ogień amunicji 9 mm, pojemność magazynka 8 rund. Zakres obserwacji z „Walter” – 50 metrów. To był produkowany do 1945 roku. Łączna liczba wydanych pistoletów P38 wynosiła około 1 miliona sztuk.

Broń II wojny światowej: MG-34, MG-42 i MG-45

We wczesnych latach 30-tych niemiecki wojskowy zdecydowano założyć karabin maszynowy, który może być używany jako ciężkie maszyny, a jako podręcznik. Mieli strzelać samolotów wroga i wyposażenia zbiorników. Więc był karabin MG-34, zaprojektowany przez firmę „Rheinmetall” i oddana do użytku w roku 1934. Na początku operacji wojskowych w Wehrmachcie, było około 80 tysięcy tych broni. Pistolet maszynowy może wystrzelić pojedynczy strzał i ciągły. Aby to zrobić, musiał spust z dwoma wgłębieniami. Po kliknięciu na najwyższych padły strzały pojedyncze strzały, a po kliknięciu na dolnych – kolejek. Bo to oznaczało amunicja karabinowa Mauser 7,92×57 mm, z lekkich lub ciężkich pocisków. A w latach 40. zostały one opracowane i wykorzystywane przeciwpancerny, przeciwpancerny Tracer przeciwpancerny zapalające i inne rodzaje amunicji. Z tego wniosku, że impulsem do zmian w systemach broni i taktyki ich użycie było drugiej wojny światowej.

Broni strzeleckiej, który był używany w firmie, i uzupełniane o nowy model karabinu maszynowego – MG-42. Został on opracowany i oddawane do użytku w 1942 roku. Projektanci znacznie uprościć i taniej produkcji broni. Tak więc, gdy jego produkcja jest szeroko stosowany do spawania punktowego i tłoczenia oraz liczbę części została zmniejszona do 200. pistolet pozwala na dokonywanie przeglądu tylko automatyczne Fire – 1200-1300 pocisków na minutę. Takie istotne zmiany miały negatywny wpływ na stabilność urządzenia podczas fotografowania. Dlatego, aby zapewnić dokładność zalecanych strzelających krótkimi seriami. Amunicja do nowego karabinu maszynowego są takie same jak dla MG-34. Zakres skierowany ogień był dwa kilometry. Prace nad poprawą tego projektu trwała do końca 1943 roku, co doprowadziło do powstania nowej modyfikacji, znany jako MG-45.

Ten pistolet waży tylko 6,5 kg, a szybkość 2400 obrotów na minutę. Nawiasem mówiąc, podobny wskaźnik ognia nie mogła pochwalić każdej maszynie jeden karabin piechoty w czasie. Jednak ta zmiana przyszła zbyt późno i Wehrmacht nie był uzbrojony.

karabiny ppanc: PzB-39 i raketenpanzerbüchse panzerschreck

PzB-39 opracowany w 1938 roku. Jest to broń z II wojny światowej, ze względny sukces był stosowany początkowo do walki czołgów i tankietek, pojazdy opancerzone mają kuloodporną zbroję. Przeciwko zbiorników silnie opancerzonych (francuski B-1, brytyjski „Mathilde” i „Churchill”, T-34 Radziecki i kV), ten pistolet był albo nieskuteczne, albo nawet bezużyteczne. W wyniku tego, że wkrótce zastąpiony przeciwpancerne granatników i karabinów napędem rakietowym „Panzerschreck”, „Ofenror” i słynnego „Panzerfaust”. W PZB-39 kalibru 7,92 mm nabój używany. zasięg 100 metrów wypalania, zdolność pozwala przebitego „migające” 35 mm pancerza.

"Panzerschreck". Ten niemiecki lekki anti-tank broń jest zmodyfikowaną kopią „Bazooka” pistoletu amerykański odrzutowy. Niemiecki projektanci ile jego klapę, która jest broniła strzałką gorących gazów uciekających z granatów dyszy. Te bronie jako priorytet dostarczane firma przeciwpancernej zmotoryzowane pułki karabin podziałów zbiorniku. pistolety Jet były wyjątkowo potężne narzędzie. „Panzerschreck” jest bronią do użytku grupowego i służyli obliczenia, składająca się z trzech osób. Ponieważ były one bardzo skomplikowane, ich użycie jest wymagane specjalne obliczenia szkoleniowych. W sumie w latach 1943-1944 został on wydany 314.000 sztuk pistoletów i ponad dwa miliony granatniki do nich.

Rakiet napędem granaty, bazooki „” i „Panzerfaust”

Pierwsze lata Drugiej Wojny Światowej pokazały, że karabinki przeciwpancerne nie radzą sobie z ustalonymi zadaniami, więc niemieckie siły zbrojne zażądały broni przeciwpancernej, która może być uzbrojonym piechotą działającym na zasadzie "strzału rzucił". Rozwój pojedynczego ręcznego wyrzutni granatowej rozpoczął HASAG w 1942 (główny projektant Langweiler). W 1943 r. Rozpoczęto produkcję seryjną. Pierwszy 500 "Faustpatronov" wkroczył do wojska w sierpniu tego samego roku. Wszystkie modele antyrakietowego wyrzutni granatowej miały podobny wygląd: składały się z lufy (gładkiej rury bez szwu) i granat. Na zewnętrzną powierzchnię cylindra spawano mechanizm szoku i urządzenie obserwujące.

"Panzerfaust" to jedna z najsilniejszych modyfikacji "Faustpatrona", która powstała pod koniec wojny. Jego zasięg strzelniczy wynosił 150 m, a penetracja pancerza wyniosła 280-320 mm. "Panzerfaust" był broń wielokrotnego użytku. Baryłek wyrzutni granatowej jest wyposażony w uchwyt pistoletu, w którym znajduje się mechanizm wyzwalający uderzenie, w beczce umieszcza się ładunek propelenta. Ponadto projektanci mogli zwiększyć prędkość lotu granatowego. Przez lata wojny wytworzono ponad osiem milionów granatników wszystkich modyfikacji. Ten rodzaj broni powodował znaczne straty dla radzieckich czołgów. W bitwach na obrzeżach Berlina zabito około 30 procent pojazdów opancerzonych, a podczas walk ulicznych w stolicy Niemiec – 70%.

Wnioski

Druga wojna światowa miała znaczący wpływ na małe, w tym automatyczną broń świata, jej rozwój i taktykę użycia. Zgodnie z jego wynikami można stwierdzić, że pomimo stworzenia najbardziej zaawansowanej broni, rola jednostek piechoty nie zmniejsza się. Dzisiejsze znaczenie ma dziś zgromadzone doświadczenie w stosowaniu broni w tych latach. W rzeczywistości stało się ono podstawą rozwoju, a także poprawy broni strzeleckiej.