Historyzm i dialektyka Hegla

Georg Hegel jest niemieckim filozofem XIX wieku. Jego system twierdzi, że jest uniwersalny w swoim zasięgu. Ważnym miejscem jest filozofia historii.

Dialektyka Hegla to rozwinięty obraz historii. Historia w jej rozumieniu pojawia się jako proces formowania się i samodoskonalenia ducha. Ogólnie rzecz ujmując przez Hegla jako realizację logiki, czyli samopracowanie idei, absolutnej koncepcji. Dla ducha, jako głównego przedmiotu, historyczną i logiczną koniecznością jest poznanie siebie samego.

Fenomenologia ducha

Jednym z ważnych pomysłów filozoficznych, które Hegel rozwinął, była fenomenologia ducha. Duch dla Hegla nie jest kategorią indywidualną. Odnosi się to nie do ducha indywidualnego podmiotu, lecz do zasady superpersonalnej, która ma korzenie społeczne. Duch jest "ja", czyli "my" i "my", czyli "ja". To jest wspólnota, ale to rodzaj indywidualności. To również przejawia dialektykę Hegla. Forma jednostki jest uniwersalną formą dla ducha, tak że konkretność, indywidualność jest wrodzona nie tylko dla osoby indywidualnej, ale także dla każdego społeczeństwa lub religii, doktryny filozoficznej. Duch zna siebie, swoją tożsamość z przedmiotem, a zatem postęp w wiedzy to postęp w wolności.

Pojęcie alienacji

Dialektyka Hegla Jest ściśle związany z pojęciem alienacji, które uważa za nieuchronną fazę rozwoju czegokolwiek. Przedmiotem procesu rozwoju lub poznania postrzega każdy przedmiot jako coś obcego, tworzy i tworzy ten obiekt, który działa jak przeszkoda lub coś, co dominuje w temacie.

Alienacja odnosi się nie tylko do logiki i wiedzy, ale także do życia społecznego. Duch odmawia sobie form kulturowych i społecznych, ale wszystkie są zewnętrznymi siłami wobec jednostki, obcej, która ją tłumi, ma tendencję do podporządkowania, złamania jej. Państwo, społeczeństwo i kultura jako całość są instytucjami represji. Rozwój człowieka w historii polega na przezwyciężaniu alienacji: jego zadaniem jest opanowanie tego, co go zmusza, ale zarazem jego twórczość. To dialektyka. Filozofia Hegel stwarza dla człowieka zadanie: przekształcenie tej siły tak, że jest wolną kontynuacją własnego bytu.

Cel historii

Dla Hegla historia jest procesem końcowym, to znaczy ma jasno określony cel. Jeśli celem poznania jest zrozumienie absolutu, to celem historii jest utworzenie społeczeństwa wzajemnego uznania. W niej jest realizowana formuła: ja jestem i my jesteśmy Ta wspólnota wolnych jednostek, która rozpoznaje siebie jako takie, uznaje samą społeczność za warunek konieczny do realizacji indywidualności. Dialektyka Hegla Tutaj także manifestuje się: jednostka jest wolna tylko przez społeczeństwo. Społeczeństwo wzajemnego uznania, według Hegla, może istnieć jedynie w formie stanu absolutnego, a filozof rozumie to konserwatywnie: jest monarchią konstytucyjną. Hegel zawsze wierzył, że historia już się skończyła, a nawet początkowo związała swoje oczekiwania z działaniami Napoleona.