580 Shares 6179 views

Neoklasycyzmu w muzyce i jej przedstawicieli

Neoklasycyzmu w muzyce – jest to termin techniczny, który wskazuje kierunek w muzyce akademickiego ubiegłego wieku. Jej przedstawiciele mają naśladować styl dzieł muzycznych XVII-XVIII wieku. Szczególnie popularne były prace wczesnych klasycznych kompozytorów, jak również późnobarokowy. Ten styl muzyków 20. wieku próbowali przeciwstawiać zbyt, ich zdaniem, przeciążenie emocjonalne i wyrafinowanych technik do muzyki późnego romantyzmu. Najbardziej popularny trend ten cieszył się w 1920-30-tych.

Cechy klasycyzmu

Neoklasycyzmu w muzyce na jego styl jest bardzo podobny z kierunkiem neobarokowym. Granica między nimi jest bardzo niewyraźne. Wynika to głównie ze względu na fakt, że twórcy często mieszane stylistyczne i gatunkowe cechy obu okresach historycznych.

Obecnie termin „neo-klasyczny” muzyka jest dość powszechne. Eksperci określają więc, po pierwsze, naśladowanie baroku i klasyków wiedeńskich, a także tzw estetyczny renowacja innych okresów historycznych innych niż romantyzmu.

Zdaniem muzykologa Levona Akopyana obecne naukowcy czasami nadmiernie rozszerzyć pojęcie neoklasycyzmu, włączając w to większość muzyki, która powstała w 20 wieku. I często nie pasuje do koncepcji awangardy ani ani modernizmu.

Przedstawicieli klasycyzmu w muzyce

Przodkami takich dziedzinach jak neoklasycyzm, uznanych kompozytorów, którzy reprezentowali umiarkowany oddział późnego romantyzmu na przełomie XIX – początku XX wieku. Wśród nich – Johannes Brahms, Camille Saint-Saëns, Aleksander Głazunow.

Niektórzy znani kompozytorzy zaczynają naśladować styl klasyczny w drugiej połowie 19 wieku. Podobne tendencje obserwuje się w „Intermezzo w klasycznym stylu” Modesty Musorgskogo „Antique menueta” Maurice'a Ravela.

Pierwsze przedstawicieli klasycyzmu w muzyce 20 wieku rozpoczął się Sergiusza Prokofiewa „Classical Symphony”, a Erik Satie, który napisał „biurokratycznym Sonatina”, który parodiował Sonatina Muzio Clementi.

interpretacje neoklasycyzmu

Wiele muzykolodzy, takich jak eksperci krajowi Galina Filenko traktować neoklasycyzmu jako ucieleśnienie „starożytnych hasłem” nie widząc go jako stylizacji klasyków wiedeńskich.

Jednocześnie Filenko zauważa, że tzw duch kompozytorów starożytności odtworzone za pomocą gregoriański psalmodia. To jest jej własny termin, który odnosi się do chorału gregoriańskiego – to odnogolosoe projekt, popularne w Kościele rzymskokatolickim.

Przykładem neoklasycyzmu

W tym czasie było bardzo popularne w muzyce neoklasycznej. Przedstawiciele tego nurtu pozostawił swoje piętno na rozwoju muzyki. Jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu – Erik Satie i jego symfoniczny dramat „Sokrates”. W tej pracy ekscentryczny francuski kompozytor tworzył cykl pieśni na sopran i orkiestrę, która obejmuje w języku francuskim wyciągów z prac filozoficznych Platona „Dialogów”.

Eksperci podkreślają, że język muzyki, który jest wykorzystywany przez Satie, jasny i zwięzły w wyrazie. W pracy orkiestrę kameralną, bardzo mały, składa się prawie wyłącznie z instrumentów strunowych. Z pomocą wokalistów partii brzmieć świeże, nie w ogóle bez zerwania ścisły i surowy charakter brzmienia.

Muzyka Satie wyróżnia się tym, że nie dążyć do zapewnienia, że dane pasują do tekstu. Kompozytor przesyła tylko ogólną atmosferę i środowisko. W tym przypadku średnia temperatura jest stale utrzymywane emocje w całym dramacie.

W tych przejawów Sachi jest blisko artystów renesansu. Na przykład, Sandro Botticelli, Fra Angelico. A także malarza XIX wieku Puvis de Chavannes, którego uważał za swojego faworyta, zwłaszcza w młodym wieku.

Wszyscy ci artyści, jak Sati, tylko w malarstwie, obraz jedności rozwiązać problem poprzez wyeliminowanie przeszkadzających kontrastów małych uderzeń, symetryczny układ figur.

Erik Satie styl

Sati – jasny przedstawiciel neoklasycznej i klasycznej muzyki awangardowej. On tworzy swój własny, niepowtarzalny styl, który charakteryzuje się bardzo ograniczonych emocji prawie całej jego głównego dzieła muzycznego – „Sokrates”.

On często używa różnych środków wyrazu, które są regularnie rozmieszczone naprzemiennie i powtarzać. Tu i teksturowane obrazy i gładka sekwencja harmoniczna. Motywów i edukacja kompozytor dzieli się na bardzo małych komórek – jeden lub dwa cykle zegara. W tym samym powtórzenia symetrycznym w niewielkiej odległości od siebie. W przyszłości, w ten sposób strukturalny i emocjonalne w użyciu i wielu innych zwolenników Sati, przedstawicieli klasycyzmu w muzyce. Kompozytorzy słusznie uważany za jeden z francuskich twórców tego kierunku.

Quest neoklasycyzm

Należy zauważyć, że w rozwoju muzyki klasycyzmu, w kraju, w którym była uprawiana, ciągle się zmienia. Na przykład, jeśli na początku było przeznaczenie państw europejskich, na początku XX wieku, wielu przedstawicieli tego nurtu pojawiła się na terytorium Rosji.

To samo odnosi się do zmienności stylu. I robi to sam założyciel muzycznego neoklasycyzmu Satie. W 1917 roku wydał swój słynny balet i skandaliczną „Parade”. Aby wziąć udział w tej produkcji miał rękę w wielu osobistości tamtych czasów: libretto autorstwa Jeana Cocteau pracował nad scenografią Pablo Pikasso, główne role były wykonywane przez Leonid Miasin i Lidia Lopuhova.

Fabuła tej pracy był opis występów cyrkowych farsą. Oni walczą o przyciągnięcie publiczności, żeby mogła zobaczyć ich wydajność, która jest zorganizowana w namiocie cyrkowym.

Wydany rok później symfoniczny dramat „Sokrates” znacznie różni się od „Parade”. Sati, że świat jest gotowy przedstawić nowy produkt, w końcu oficjalnie stwierdzający, że „Sokrates” zdecydowała się na stałe powrócić do klasycznej prostoty we wszystkim, ale przy jednoczesnym zachowaniu nowoczesnej wrażliwości.

Premiera „Sokrates” odbyła się w 1918 roku. W tym czasie stała się nowe słowo w nowoczesnej muzyki klasycznej. Wielu miłośników sztuki byli zadowoleni z tego nowego produktu Satie.

rozwój klasycyzmu

Postrzegają neoklasycyzmu w muzyce jako ruch artystyczny rozpoczęła się na dobre w 1920 roku. To było wtedy, że włoski kompozytor Ferruccio Busoniego opublikował artykuł programowy, „Nowy klasycyzm”. Zrobił to w formie listu otwartego, który okazał się popularny muzykologa Becker. Ten artykuł był program dla tego muzycznego kierunku.

Potężny rozwój w kulturze neoklasycyzmu był rosyjski kompozytor Igorya Stravinskogo. Był to szczególnie widoczne w jego żywe i niezapomnianych utworów – „The Rake postępów”, „Pulcinella”, „Orfeusz”, „Apollo Musaget”. Również ręka w promocji klasycyzmu francuskiego kompozytora umieścić Albert Roussel. Jest to w odniesieniu do jego muzyki, termin po raz pierwszy oficjalnie używane. Stało się to w 1923 roku.

Ogólnie rzecz biorąc, w podobnym stylu pracował wielu kompozytorów pierwszej połowy XX wieku. Neoklasycyzm w niemieckiej muzyce neoklasycznej opracowany Paula Hindemitha. We Francji było Dariyus Miyo i Francisa Poulenca, Italy – Ottorino Respighi Alfredo Casella.

Użyj muzyki non-akademickim

W ostatnich latach, kierunek neoklasyczny muzyki jest niemal bezzwrotna. Choć w XXI wieku, termin ten staje się coraz częściej znaleźć na łamach gazet i czasopism muzycznych. Jest to jednak błędne. Dziś muzyczny klasycyzmu jest często określane specjalnym syntezy harmonijne połączenie muzyki klasycznej z dziedzin elektroniki, popu i rocka.

Jednocześnie najbardziej popularnych współczesnych przedstawicieli tej muzyki, tak jak w czasach, gdy jedyną reaktywowana klasycyzmu, z Włoch i Francji.