Karolingów odrodzenie Imperium Rzymskiego

Tytuł „papież” (papa – łac.) Ma greckie korzenie. Wygląda na to, że wbrew powszechnemu przekonaniu, nie pochodzą z Pappas – „ojciec” (gr.), A od Papas – (. GK) „mentora”. Początkowo nazwali wszystkich biskupów, ale później nazwa została przyporządkowana do biskupa Rzymu jako następca Piotra. – Zgodnie z legendą, pierwszego biskupa Rzymu. Słowo „papież” nie jest oficjalnym tytuł głowy Kościoła rzymskokatolickiego. Jego główne tytuły – episcopus Romanus i Pontivex Maximus, co oznacza „Najwyższego Arcykapłana”. Ten drugi tytuł został odziedziczony po pre-Christian Rzymie. Grzegorz I Wielki nazywał siebie „Servus servorum” – „sługa sług Bożych”. Nazwa ta jest również w papieskiej titulature.

Gregory należała do szlacheckiej i zamożnej rzymskiej rodziny. W roli prefekta Rzymu, zdobywał doświadczenie administracyjne i dyplomatyczne. Ale katastrofa spowodowana inwazją Longobardów, zrewolucjonizowały jego perspektyw. Podając swój majątek na budowę klasztorów, zaczął prowadzić życie pustelnicze i ascety. Ale po jakimś czasie papież Pelagiusz II mianował go jako swojego przedstawiciela w Konstantynopolu stoczni. W 590, po śmierci Grzegorza Pelagiusz został podniesiony do papiestwa. On nie tylko zorganizował rząd kościelną, ale w rzeczywistości stał na czele obszarze rzymskiego, organizując obronę, zaopatrzenia w żywność, pomoc uchodźcom, etc. Pomyślna realizacja funkcji państwowych Grzegorz I spowodowała niezadowolenie cesarza, który oskarżył papieża nadużycia władzy, jednak zapewnił mu szacunek duchowieństwa, ludzi, a nawet Longobardów, który rozpoczął swoje wpływy, aby przejść na katolicyzm.

Gregory ustanowił precedens państwa teokratycznego we Włoszech, zostaną opracowane w trakcie powstawania tzw państwa papieskiego.

Połowy VIII w. Lombards najechał niemal wszystkich włoskich posiadłości Bizancjum. W 752, zdobyli Egzarchat Rawenny, kończąc bizantyjski gubernator we Włoszech. Następnym krokiem miało być zdobycie Rzymu. Nie powołując się na cesarza Konstantynopola, wchłoniętej przez wewnętrzne niepokoje, Stefan II wysłał prośbę o pomoc do króla Franków. Caroling Korol Pipin był wdzięczny za ojców pomóc obalić poprzedni merowingowie i Kościół musi być dodatkowo legitymizacji jego władzy. Po dwóch kampaniach wojennych we Włoszech, zmusił króla Longobardów czystego obszaru z Rzymu do Rawenny włącznie. Nie chcąc przywrócić bizantyjskiego gubernatora, jak wzywał Konstantynopola rządu, a nie jest w stanie uporać się ze sprawami włoskimi, Pepin dała byłego Egzarchat Rawenny pod kontrolą administracji papieskiej.

Szczegóły umowy nie są dokładnie znane, jako powiązane dokumenty zniknęły. Ale później papież dowolnie interpretować go jako darowizny – „dar Pepin” Po pewnym czasie, wątpliwy „Darowizna Pepina” przekształcony „Donacja Konstantyna” ( „Donatio Constantini”) – jeden z największych historycznych fałszerstw. Papieski Chancery został sfabrykowany certyfikat sporządzony w imieniu cesarza Konstantina Velikogo ( „Constitutum Constantini”). Zgodnie z tą ustawą Konstantyna rzekomo utwardzonej modlitw trąd Biskupa Rzymu Sylvester przyznano ostatnią prymat nad innymi biskupami i dał jemu i jego następców najwyższa władza nad Rzym, Włochy, a cały zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Sam cesarz, nie dzielić władzę z Papieżem, udał się do Konstantynopola. Według tej wersji, Pepin jest zwracane tylko do papiestwa, która miała należeć do niego z IV.

Jest mało prawdopodobne, że papież ośmielił się przedstawić ten fałszywy Pepin i mocniejszy jego następcę. Stała się znana dopiero w drugiej połowie IX wieku. pod Mikołaj I Wielki w przyszłości nie tylko wykorzystywane przez papiestwo uzasadnić wygórowanych pretensji do władzy świeckiej. Fakt fałszerstwa „Conatitutum Constantini” zostało udowodnione w 1440 roku, ale dopiero w XIX wieku. Kościół katolicki odrzucił ten akt.

Pepin założył drugi dynastia królów frankońskich Karolingów został nazwany na cześć ojca – majordom Karola. Germański „ing” odpowiada rosyjskiej „ovich”. Karolingowie – oznacza Karlovic, potomkowie Karla Martella. Najważniejszym przedstawicielem tego rodu był synem Pipina Karl, przeszedł do historii jako Karl Veliky.

Ten mąż stanu nadzwyczajnej siły i talentu podjął udaną próbę najbardziej „upgrade potęgi Imperium Rzymskiego niemieckich broni.” Odziedziczone po ojcu bogate królestwo Franków i skutecznie rozszerza go na wschód, północ i południe, Karl stał koniec VIII wieku. mistrz prawie całej kontynentalnej Europie Zachodniej. Podczas jego panowania państwo Franków przedłużony od Pirenejów do kanału La Manche i Morza Śródziemnego do Bałtyku. Na tych ziemiach znajdujących się obecnie Francja, Belgia, Holandia, Szwajcaria, zachodnich i południowych Niemczech, Austrii, północno-wschodnią Hiszpanię i dużą część Włoch.

Kontynuując politykę ojca, Karola wielokrotnie ingerował w sprawy włoskie. W 772 roku wznowił wojnę francusko-Lombard. Pretekstem do inwazji Włoch stał się następny papież prośba o pomoc wojskową. W odpowiedzi na życzenia i błogosławieństwo Papieża dla szybkiego podboju Longobardów, Karl powiedział, że chce „wygrać, nie do zdobycia”. „Ja – powiedział – będzie nazywany Król Franków i Longobardów na, tak aby nie obrażać ludzi, którzy mają nadzieję na zwycięstwo.” W środku 774, Lombard Desiderius król przyznał się do porażki. Pokonany został uwięziony w klasztorze, a zwycięzca ukoronował swoją koronę.

Założona przez Karla moc była postrzegana przez współczesnych jako następca zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. On rzeczywiście miał władzy cesarskiej, a może zasadnie twierdzić tytuł cesarza.

Jesienią 800, Karl ponownie udał się do Włoch, gdzie szlachta rzymska spiskowali przeciwko papieża Leona III. Spędził prawie sześć miesięcy Rzymie przeżywa konflikty między papieżem i jego przeciwników. W dniu 25 grudnia, pierwszy dzień Bożego Narodzenia, on słuchał Mszy św. Tata poszedł do klęczącego Charles i umieścić na głowie złotą koronę cesarską. To było po tzw aklamację: obecna w katedrze przedstawicieli Franków, Rzymian i Sasów, Bawarczyków i innych ludów poddanych trzykroć zawołał: „Długie wygrywa żywych i Carl August, koronowany przez Boga wielkim i mirotvoryaschy rzymskiego cesarza” Aklamacja miało symbolizować poparcie Ludowej najwyższego władcy.

Karl wziął cesarski regalia. Ale później, według jego biografa Einhard i doradcy, wyraził niezadowolenie z „nieuprawnione” aktów Leona III i powiedział, że wie o intencji papieża, to to, że dzień nie chodzą do kościoła, pomimo Bożego Narodzenia. Ten dowód Einhard zastanawiające historyków, ponieważ, jak wykazały późniejsze wydarzenia, Carl naprawdę podziwiałem jego nowy tytuł.

Jest możliwe, że Karol nie jest całkowicie wystawił Procedura intronizacji, rozmyślnie odnowionej III Leon, umieścił koronę na aklamację, symbolizujące wolę ludu, i traktowane jako konstytutywnego aktu wyborów cesarza. precedens został ustawiony: przyjęcie cesarskiego tytułu była zależna od aktu koronacji papieża. Następnie Karl próbuje złamać niepożądanego zawieszających. W 813, w wieńczące jego syn Louis jako jego współpracy władcy i następcy, on zrezygnować z udziałem Papieża. Postanowieniem Karl młody monarcha sam założyć koronę pod aklamację obecnych i został ogłoszony cesarzem i August. Niemniej, dalsze ambitne papież twierdził, że Karl Veliky był tylko królem, podczas gdy Leo III włożył na niego cesarską koronę. W odpowiedzi ideolodzy władzy cesarskiej twierdził, że osiągnięcie odtworzenie Western Empire należała wyłącznie do Karola i rola papieża był ograniczony do formalnej ceremonii.

Przyjęcie cesarskich tytuł Carl skomplikowanych stosunków z Bizancjum, nadal uważa się jedynym spadkobiercą Cesarstwa Rzymskiego. Bizantyjczycy uwierzyli i nazywa się Rzymianie (grecki – Romeo), a jego cesarze – Roman (romeyskoy). Pojawienie się drugiej potęgi imperialnej, twierdził dziedzictwa rzymskiego, był widziany w Konstantynopolu jako uzurpacji.

Karol i jego doradcy zostały ponownie wykorzystane zarówno dla „Roman” Nazwa imperiów: wschodnią i zachodnią. Ale w tym samym czasie szukali możliwości przywrócenia integralności uprawnień rzymskich środków wojskowych lub dyplomatycznych. Wykonujemy plany małżeństwa Karola z bizantyjskiego władcy, Irina, w ten sposób, aby „połączyć Wschód i Zachód” i przywrócenia jedności pod berło orbis Romanus ( „Roman Peace”). Do dyskusji o tym projekcie w Konstantynopolu przybyła Franków ambasadorów. Jednak w dniu 21 października 802, zamachu stanu odbyła pozbawiony władzy Irina. Tron wschodniego cesarstwa rzymskiego wziął protegowany szlachetny Nicefor I (802 – 811), Franków ignorować „oszusta”. Dopiero w następnym 812 Basileus Michael I został zmuszony do uznania przywrócenie zachodniego imperium i cesarski tytuł Karola.

Odzyskiwanie (restauratio) i odnowienie (renovatio) "imperii Romanorum" Carl myślał o swojej historycznej misji. Podobnie jak cesarzy rzymskich , chciał związać go na terenie podległych dróg, kanałów i mostów, a także jednolity system miar i wag, jednym wysokiej jakości walucie. Monety z czasów Karola obrazu w rzymskiej todze i wieńcu laurowym otoczony napisem „INP Sie” ( „Augustus”). Wpływ „zachodniego cesarza” wyszła poza swoje uprawnienia. Jego opinia została słuchał w królestw anglosaskich, w Szkocji, w Irlandii plemienne księstwa.

Wiele obaw przyniósł zjednoczenie Karl zarządzanie i wdrażanie praworządności rozpoczęła się w wielonarodowym imperium. Weszła do „barbarzyńskich ludów” kazano przygotować kompilację swoich zwyczajów, z nadzieją na ich późniejszej syntezy, zarówno między sobą, a także z prawa rzymskiego. Carl sam zapłacił ogromną wagę do działalności ustawodawczej. Po koronacji cesarskiej on opublikowany 47 wdrożony dom rozdział, szybko rozprzestrzenił się w całym stanie.

Era Karla Velikogo zwany „Renesans karoliński”. On nie tylko ożywił Roman stan imperialnej, ale także kultury antycznej na podstawie nowego chrześcijanina, chcąc zatrzymać próchnicę i spadać. Powrót w 789, a jego dom rozdział inspirowane tematy „Admonitio generalis” myślał o potrzebie edukacji. Cesarz ułatwione podstawowych i ponadpodstawowych, gromadzenie i przywrócenie dawnych rękopisów, tworzenie bibliotek, poprawa „Sztuka Książki”.

W samym sercu imperium Karla Velikogo była idea jedności Europy Zachodniej. Jego siła, energia i charyzma, jego „magnanimitas” zapewnił mu poparcie swoich współczesnych i lojalności wasali. Można mieć nadzieję, że Włochy i Galia będzie mógł anulować efekt barbarzyńskich najazdów, rdzennych mieszkańców będzie mieszać się z Niemców i razem ponownie zjednoczonej Western Empire.

Charles zmarł 28 stycznia 814 Body „wielkiego cesarza, który rozszerzonym królestwa Franków i przez wiele lat szczęśliwie XLVII rządzi im” został pochowany w kaplicy katedry w Akwizgranie. Wkrótce po jego śmierci rozpoczął się proces rozkładu (degradacji) stworzył system państwowy. Syn i następca Karla Lyudovik, przeszedł do historii z niewłaściwej nazwy dla cesarza, „Pobożny”, z wielkim trudem utrzymuje integralność imperium. W 817, wydał dom rozdział „na zlecenie imperium” ( „ordinatio imperii”), który oświadczył, że jego najstarszy syn Lotar „co-władcę i pomocnika w sprawy imperium.” Później w jego rękach był skupienie władzy cesarskiej. Młodsi synowie, choć obdarzony rozległe ziemie, musiał poddać się Lothar militarnie i politycznie. Jednak „Ordinatio imperii” nie został wdrożony. Po śmierci Ludwika, jego synowie Lothar, Louis i Charles, nie mogąc dzielić władzę, dzieli moc swego pradziadka, a Europa Zachodnia w ten sposób.

Było to nieuniknione przebieg wydarzeń? Wydaje się, że odpowiedź nie jest jednoznaczna. Carl odtworzyć imperium opierało się na gotowym historycznym fundamencie państwa rzymskiego. Romans i ludy germańskie już zademonstrował możliwości wzajemnej asymilacji. Zapisać i przywrócić pozostałości rzymskiego, rozwój infrastruktury powiązań rynkowych i całego systemu finansowego. W sprzyjających warunkach, Western Empire mogła wytrzymać tendencje odśrodkowe i wzmocnienie dośrodkowa. Ale niekompetencja i nieodpowiedzialność spadkobierców politycznych Charles otworzył drogę do decentralizacji orgii. Jasny emocjonalna ocena wydarzeniach teolog dał Flor Lyons w „skargi części imperium.” Imperium, które „świeciło w oczach świata – pisał – jest teraz rozdarta na strzępy państwa niedawno jeszcze jedno, to jest podzielone na trzy części … Zamiast cesarza. – nędzny” krwistym „zamiast Powers. – Fragmenty wspólnego dobra przestała istnieć … wszystko wchłaniane przez własnych interesów: myśleć o niczym, ale zapomnieli o Bogu ".

Traktat z Verdun przyniósł rozpad Europy Zachodniej, załamanie gospodarcze, niekończące się konflikty, krew i pogrążyć się w chaosie. W czasie, gdy tylko przeprowadzenia towarów z punktu A do punktu B była dość wyczyn, chętny powiązań rynkowych, naturalizacja była gospodarka.

Aż do XIX wieku. rozbiór imperium Karola Wielkiego została uznana nauka historyczna jednoznacznie negatywna. Jednak francuscy historycy F. Guizot i A. Thierry zrewidowane szacunki traktatu z Verdun, który odkrył, ich zdaniem, budowy dróg krajowych państw, przede wszystkim, oczywiście, Francji. Nie biorą pod uwagę cenę, jaką zapłacił ludziom za ujednoliconym podziałem Carl Europie Zachodniej, które dodam, nadal musiał zapłacić.

Uczestnicy porozumienia Verdun były dalekie od rozważań strategicznych, kierując świadczeń krótkoterminowych. Oni nie reprezentują specyfika być podzielona na obszar, który później dał początek wielu konfliktów. Żaden z nowo States populacji nie został jeszcze jeden naród.

Najmłodszy wnuk Karla Velikogo, który wszedł do historii jako Karol II Łysy, było terytorium Romanized na zachód od Renu. Bliski wnuk – Louis dostał czysto niemieckiego obszaru na wschód od Renu i niewielką częścią lewobrzeżną wzdłuż środkowego biegu Renu, świadczone „na winie”, wyprodukowany na południowym niemieckim winnic. Wreszcie, starszy brat – Lotar otrzymał Włochy i „średni” z ziem położonych między frankońskiego królestwa swego brata i bardzo szybko stał się kością niezgody. Louis Charles odmówił uznania władzy cesarskiej Lothar, ale opuścił cesarski tytuł, pozbawioną rzeczywistej treści.

Późniejsze wydarzenia pokazały, że nie każdy może skutecznie rządzić. Uczestnicy umowa Verdun bardzo szybko musiał zapłacić rachunki. Ich posiadłości zostały zaatakowane z południa Arabów (Saracenów), od wschodu – Węgrów z północy – skandynawskich Wikingów.

Karl Veliky dał pierwszeństwo do ochrony granic przez linię umocnień granicznych budowy. Na północy, został założony przez duńską markę, na pokrycie Saksonii Wschód – Marsz Panonii, rdzeń przyszłości Austrii, etc. floty i portów urządzenia są aktywnie buduje.

Jednak jego następcy, zamiast wzmacniania floty i twierdze są uwikłane w konflikty bratobójczej. Wkrótce po podpisaniu traktatu z Verdun w 846, w kadrze Saracens wylądował z pirackich statków, zaatakował Rzym i zniszczył część miasta. podział na północ od imperium stało się łatwym celem dla Normanów. W 845 swoich statków, aż do Łaby, przyszedł do Hamburga. Miasto zostało niemal zniszczone, wielu mieszkańców zginęło. Innym flota Norman zbiega Seine w Paryżu i, bez sprzeciwu, splądrowali je. W 50-tych. zapadnofranksky Korol Karol Łysy powierzył obronę najazdami Normanów jego kolega Robert Mocny, nadając mu tytuł hrabiego Paryża. Później, w 987, prawnuk Roberta Gugo Kapet staje się założycielem dynastii Kapetyngów francuskiej królewskiej.

Nie uspokoiło po Traktacie z Verdun, wnuki Karla Velikogo wielokrotnie próbował przejąć dobytek siebie. Tak więc, w 858 niemiecki Ludwig próbowali przejąć tron Karola Łysego. Z kolei Karol II Łysy próbował przejąć ziemię jego siostrzeńców – synów cesarza Lotar I, który zmarł w 855. W 869 roku zdobył Lorraine, ale musiał udostępnić go Ludwik II Niemiecki. W 875, po stłumieniu Lotar dynastii, Karl natychmiast udał się do Włoch cesarskiej korony, ignorując prawa starszego brata Ludwika.

Papież Jan VIII ogłosił Cesarz Karol, chcąc uzyskać ochronę od arabskiego zagrożenia. W 876, po śmierci Ludwika niemiecki, Carl, starając się pogodzić wszystkie „Roman i Franków imperium” w dłoniach, zaatakowały Niemcy, ale został pokonany przez synów Ludwig. Tymczasem we Włoszech, Arabowie rzucili się do murów rzymskich. Papież nazywa nowego cesarza o pomoc. Carl wcześniej wykupił Normanowie zniszczyła dolinę Sekwany, niechętnie udał się do 877 we Włoszech, ale wkrótce zabrakło, obawiając się wystąpienia wojsk niemieckich. Po drodze zachorował i zmarł w wieku 54 lat. Wiadomość o śmierci cesarza reignited pasje nad sukcesji do tronu.

Nawet przybliżona Charles pochwalał jego włoskich przygód, stwierdzając, że nie miał nic wspólnego we Włoszech, kiedy jego własne królestwo się rozpada. Aby je uspokoić, Karl przed drugim kampanii włoskiej zgodę na zamianę dóbr ziemskich w dziedziczne posiadanie, jak również liczbę dziedziczność post. Dekret ten był na miejscu i roku tytuł publikacji Kersiyskogo rozdział dom 877 stanowiska państwowe hrabiów i książąt zostały przekształcone dziedzicznych tytułów książęcych. Na ziemi, utworzyli dynastię książęcą praw władców terytorialnych. „Count łaskę Boga” – o którym mowa siebie w niektórych 878 obszarów władców.

Panowanie ostatniego z dynastii Karolingów był to czas dalszej decentralizacji degradacji królewskiej mocy i zerwania przędzy spoiwo gospodarki i państwowości. Dom królewski rozdział bezskutecznie wzywał do walki z „złego grabieży i zniszczenia.” „Zaskakujące jest to, że … ludzie nas okupują, kradnąc nasze bogactwo, jeśli każdy z nas jest okradanie najbliższego sąsiada?” – dom przeczytać rozdział 884

Proces inicjowany przez traktat Verdun, odwróciła się niewykonalna. Wnuki Charles złożony zły przykład dla swoich dzieci i wasali. Podczas walki bratobójczej wiedzieć przed zgrupowane w cesarskim tronie, nauczył się przenieść z jednego obozu do drugiego, wyłudzanie rywalizujących królów ziemi i przywilejów. Pod koniec IX wieku. Karl Veliky nie wiedziałby opuścił imperium. Posiadanie jego potomków nadal „kruszyć” w seigneury częściowo niezależne, a dynastia szybko chwycił niechlubny koniec. We Włoszech Karolingów rządził aż do 887 gw Wschodniej Francia (Niemcy) – do 911; w West Francia (przyszła Francja) – do 987

Szczególnie dramatyczny los uzyskane Lothar „middle” ziemi. Po jego śmierci w 855 z nich znajduje się na lewym brzegu Renu, został przekształcony w samodzielną królestwa, wyjął drugi syn Lothar II. Nazwano Lothari Regnum, Lotaryngia. W ciągu następnych jedenastu wieków Lorraine była przedmiotem walki między Francją a Niemcami, która trwała aż do końca II wojny światowej.

W kontekście „seignorial anarchii” era Karla Velikogo zaczął wydawać „złoty wiek”, a on – „ojcem Europy”.