Bomba wodoru RDS 37: Charakterystyka historia

Pierwsza dekada po II Wojnie Światowej (WWII) ustanowiła ciężkie brzemię na barkach narodu radzieckiego. Odbudowa przemysłu, rolnictwa, przejście ze stanu wojennego z powrotem do ogólnego cywilnych występować pod stopniowo zwiększając ucisk wyścigu zbrojeń i cichą konfrontacji dwóch wielkich mocarstw tamtych czasów: Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych.

geniusz inżynierii obu krajów co roku opracowują i wdrażają w metalu coraz więcej fatalny broni masowego rażenia. W tej przerażającej rasy Związek Radziecki złamał się na prowadzenie nawet w czasie II wojny światowej, i nie pozwolił ich pozycji aż do tak zwanego „kryzysu kubańskiego”. To był pierwszy raz nasz kraj pokazał światu dwuetapowy zdolności bomba termojądrowa wodoru ponad 1 mln ton, czyli RDS-37.

nowe bronie

Badanie Inżynieria nowej bomby wodorowej superpowerful rozpoczęła się w Związku Radzieckim w 1952 roku tajne i zamknął biuro projektowe KB-11. Jednak główną studium badań teoretycznych i wyników modelowania rozpoczął się dopiero dwa lata później.

W tym samym 1954 roku przypadku podłączonego do największych umysłów czasu. Ya B. Zeldovich i A. D. Saharov. RDS-37 – H-bomba nowej generacji – miał powiedzieć zupełnie nowe słowo w potęgę militarną Związku Radzieckiego. I 31 maja 1955 roku Minister średnie Budowy Maszyn i Wiceprzewodniczący decyzją Rady Ministrów ZSRR Zavenyaginym A. P. został złożony do zatwierdzenia proponowanych CB-11 projekty pilotażowe nowej broni.

RDS-37, deszyfrowania skróty, które, według różnych źródeł, to brzmi jak: „Rosja robi się” lub „Stalina Rocket Engine”, ale w rzeczywistości jest to „specjalny silnik odrzutowy”, ale jej start w życiu.

projekt

Wyewoluowały z RDS-3, nowa technologia objęła podstawowe koncepcje teoretyczne implozji, tzw eksplozję czynnego grawitacyjnej zapaści. Część obliczeń została zapożyczona tym na RDS-6s, równolegle superbomb rozwinięte, jednak typ jednostopniowa, który został z powodzeniem przetestowany w sierpniu 1953 roku na terenie testowym w Semipalatinsk.

Na podstawie RDS-37 została wybrana na zasadzie dwustopniowej za implozji hydrodynamicznego. Precyzyjnie obliczyć sekwencyjny mechanizm reakcji trudno było w tym czasie. Inżynieryjne i możliwości obliczeniowe początku lat pięćdziesiątych nie może być porównywana z istniejących technologii komputerowej. kompresja tryb symulacji jednostka wtórny blisko trybie sferycznie symetrycznej (implozji, z angielskiego – implozji. „implozji”) przeprowadzono w krajowym „superkomputer” w czasie – na komputerze elektronicznym „Strela”.

Różnice RDS-37

Funkcje nowe bronie wiernie trzymane w tajemnicy od zwykłych obywateli. Nawet dzisiaj, czasami trudno jest znaleźć niezawodnych dostaw jego parametrów. Wiadomym jest, że główną różnicą było zastosowanie nowej bomby atomowej izotopu uranu-238. Ładunek został wykonany z litowo-6 deuter, bardzo stabilnego materiału, ten sposób spontaniczny detonacji.

Wtórna energia eksplozji, w oparciu o zasady hydrodynamicznego implozji, nie powinna być mniejsza niż energia pierwotnego wybuchu. Obserwatorzy zauważyć podwójne bawełnę na przejściu fali uderzeniowej z dźwiękiem przypominającym najsilniejszy i ostry trzask pioruna. Intensywność emisji światła była taka, że w odległości trzech kilometrów od epicentre eksplozji tam zapala się i spala papieru.

ziemia

Aby przetestować nowe RDS-37 bomby termojądrowej, którego moc szacuje się na około 3 mln ton, został wybrany 2-cia State Central Test Site (2 GTSIP) zamknięty Kurczatow miasta, 130 km na północny-zachód od miasta Semipalatinsk (terytorium współczesnego Kazachstanu) , W niektórych mapach i materiałów wrażliwych, to miasto jest również określana jako „Moskwa-400”, „Plaża” (obok przebiega Irtysz rzeka), „Semipałatyńsk-21”, „Koniec” (w g / nazwy stacji), a także „Moldary” (wieś została włączona do miasta Kurczatow). moc ładowania podczas testów zdecydowano się zmniejszyć o połowę, do około 1,6 Mt.

szkolenie

Aby zmniejszyć narażenie na promieniowanie z infrastrukturą towarzyszącą, zdecydowano, aby aktywować ładunek RDS-37 na wysokości 1500 metrów nad poziomem gruntu. W celu zmniejszenia szkodliwych skutków wybuchu na lotniskowcu podjęła kroki w celu zwiększenia zasięgu i środków w celu ograniczenia wpływu ciepła na niego. Tu-16 został wybrany jako samolotu nośnej. Z dna kadłuba przemyto lakier wszystkie ciemne powierzchnie malowane w kolorze białym, uszczelki zastąpione przez bardziej odporną na ogień. Samu bomba obsadzony spadochron do zmniejszenia produkcji do zamierzonej wysokości wybuchu.

Związek Radziecki jest bardzo starannie przygotowany, aby przetestować nową bombę RDS-37. Testy przeprowadzono w zamkniętej przestrzeni lotnom, uchronić samolot przewoźnika MiG-17, urządzeń sterowania lotem i prowadzone z VS punktów dowodzenia.

Do zbierania próbek powietrza przed skutkami eksplozji i obserwować ruch radioaktywnej chmurze został specjalnie przydzielony kilka IL-28. 20 listopada 1955, w godzinach porannych, 9 godzin i 30 minut, samolot ze specjalnych zawieszeń zamontowane na bombie rozpoczętego od lotnisku Jean-rodzin. Jednak sprawy nie idą zgodnie z planem.

sytuacja awaryjna

Dla podsumowania Prognoza pogody na czasie badanej osoby odpowiedzialnej za główny meteorolog kraj EK Fedorowa. Dzień miał być jasne i słoneczne. Jednak charakter tej ustawy ma swoje własne plany. Podczas biegu jałowego-up pogoda okazało złe, a niebo zachmurzyło się. Zdecydowano się wdrożyć wytyczne instalacji radarowych na pokładzie samolotu, ale jest w porządku. Dla wszystkich żądań centrum dyspozytor wysyła tylko jedno polecenie: „Wait”

Był to poważny sytuacja awaryjna. Nigdy nie zostały przeprowadzone przymusowe lądowanie samolotu z bombą na pokładzie termojądrowej. Centrum rozważa różne opcje, w tym odprowadzania RDS-37 z dala od osiedli w górach, w „Nie z hukiem”, tj. E. Bez wyzwalania głowicę nuklearną eksplozję. Z różnych powodów, wszystkie z nich zostały odrzucone.

Gdy paliwo było już prawie na zero, lądowania samolot został dopuszczony. Dokonano tego dopiero po Zel'dovich i Sacharowa osobiście podpisał pisemną opinię na temat bezpieczeństwa lądowania z bomby wodorowej na pokładzie.

wybuch

Po dwóch dniach testów zostały pomyślnie przeprowadzone. Z lotniskowiec na wysokości 12 km został pomyślnie zresetować RDS-37, które wybuchły na wysokości 1550 m. Poruszanie się z prędkością 870 km / h, TU-16, było w odległości 15 km od eksplozji, ale fala uderzeniowa osiągnęła dokładnie 224 sekund. Załoga poczuła silny efekt termiczny na odsłoniętych obszarach.

Po 7 minutach po wybuchu RDS 37 średnica „grzyby” osiągnęła 30 km, a jego wysokość wynosiła 14 km.