Słonie indyjskie: opis, historia i interesujące fakty

Przez długi czas wschodnie walczące słonie były jedną z broni. A te oddziały były bardzo tradycyjne i zapuszczały się dopiero po przybyciu nowego czasu.

Historia pojawienia się słoni walczących

Po raz pierwszy walczono z słoniami w celach militarnych w Indiach. I stało się to bardzo długo, przypuszczalnie w pierwszym tysiącleciu przed nową erą. Fenicjanie z pomocą hinduistów oswoili zwierzęta zamieszkujące północną Afrykę. Należy zauważyć, że słonie starożytnych armii należą do już wymarłych gatunków Afryki Północnej. Były znacznie mniejsze niż słynne indyjskie zwierzęta. Ogólnie rzecz biorąc, trudno sobie wyobrazić, że z tyłu słonia umieszczono trzy-osobową wieżę. Słonie były używane w tamtych czasach zarówno dla pracowników, jak i dla celów bojowych. Dla operacji wojskowych wybrały się największe jednostki.

Kto walczył z słoniami?

W starożytnych Indiach słonie zwolniono z kawalerii, bo konie boją się dużych zwierząt. Słonie zbudowano w jednej linii z odstępem trzydziestu metrów od siebie. Po nich w odstępach czasu była piechota. Cała konstrukcja wyglądała jak ściana z wieżyczkami. Muszę powiedzieć, że zwierzęta nie były chronione przez jakiekolwiek adaptacje. Ale były bogato zdobione różnego rodzaju metalowymi ozdobami i czerwonymi kouszami.

I to samo, walcząc z słoniami były bardzo niebezpiecznymi przeciwnikami. W dobrej sytuacji mogą powodować znaczne straty wroga. Gdyby sam wróg okazał się mądry i mądry, mógłby mylić zwierzęta, a potem zaczął się chaos i chaos. W tej sytuacji słonie mogły się pogłębiać. Dlatego bardzo dobrze doceniono umiejętność prowadzenia i kontrolowania tego zwierzęcia. Indyjskie książęta z pewnością uczyły się podstaw.

Słonie bitewne w Indiach

Słoń był całą jednostką bojową samego siebie i trzech innych ludzi. Jeden z członków takiej załogi był kierowcą (w rzeczywistości kierowcą), drugi – strzelca, a trzeci – łucznik lub rzucający rzutki. Kierowca był na szyi zwierzęcia. Ale strzały z tyłu ukryły się w schronie lekkich tarcz. Kierowca musiał dopilnować, aby wróg nie zbliżał się do zwierzęcia z boków. Gracz strzelił do walki o rzucanie.

Jednak główną bronią był jeszcze słoń. On sam był przerażający wroga. Ponadto zwierzęta potrafiły deptać ludziom, zabijając potężne pnie i puszek dusz.

Uzbrojenie zwierząt

Głównym niszczącym czynnikiem w ataku słonia była obawa, że zwierzęta wyprzedzają ludzi z ich wyglądem. Ich duża moc odgrywała dużą rolę. Czasami indyjskie słonie wojenne uzbrojone w miecze. Jednak danie im pnia trzymającego zimną stal był bardzo zły pomysł. Ponieważ tułowia nie jest ręką, zwierzęta nie radzą sobie z mieczami. Ale słonie używali innych broni w umiejętnościach. Na krótkich kłach były na żelaznych ostrych punktach, rozszerzając je. To rodzaj broni używanych z wielką zręcznością.

Dla hellenów, wraz z słoniami i ich przywódcami, były taktyki budowy zwierząt w bitwie, a także moda do ich wspaniałej dekoracji. Do całej tej amunicji Macedończycy i Hellenowie dodali wieżyczkę, pokrytą tarczami, dla załogi uzbrojonych w łuki i włócznie. Po zniknięciu państw hellenistycznych pod wpływem Partii i Rzymian, Europejczycy prawie nigdy nie spotkali się na polu bitwy z słoniami bitwy.

Wykorzystanie słoni wojennych w średniowieczu

W średniowieczu zwalczanie słoni było praktycznie stosowane w całej Azji – z Chin do Iranu, z Indii do Arabii. Jednak taktyka ich stosowania stopniowo uległa zmianie. W epoce wczesnego średniowiecza, słonie Indii i Persów dotarły do wroga z całymi formacjami, a potem, już w drugim tysiącleciu, zwierzęta miały raczej rolę ruchome twierdze.

W przeżytych opisach bitew tamtych czasów z udziałem słoni nie ma krwawych scen masywnych ataków słonia. Z reguły słonie zbudowały linię barierową i wydały tylko najistotniejszy moment na krótki atak. Coraz częściej walcząc z słoniami wykonano funkcje transportowe, nosząc duże śmigła lub strzelbę. Takie sceny są szczegółowo opisane na reliefach XII wieku. Były słonie i bardzo zaszczytna funkcja.

Używanie słoni jako transportu dla szlachetnych dowódców

Wszyscy przywódcy wojskowi (birmański, indyjski, wietnamski, tajski, chiński) z reguły zasiedli na zwierzętach. Ale mongolski khan, pokonując Koreę w trzynastym wieku, siedział w wieżyczce, która była natychmiast na dwóch słoniach.

Oczywiście słoń był bardzo wygodny dla dowódcy, ponieważ z wysokości mógł zbadać teren na tyle, a nawet mógł być postrzegana daleko. W przypadku niepowodzenia w walce silne zwierzę mogłoby zabrać pasażera z wysypiska ludzi i koni.

W tym okresie sprzęt słoni w ogóle się nie zmienił, raczej był ozdobą, a nie obroną. Dopiero w XVI – XVIII w. Indyjskie panki zaczęły wytwarzać muszle dla zwierząt, składające się ze stalowych płyt, połączonych pierścieniami.

W Azji Południowo-Wschodniej wymyślili specjalną platformę dla załogi, więc żołnierze mogli nie tylko siedzieć na tyłach zwierzęcia, ale i stać. Muzułmańscy żołnierze z Iranu i Azji Centralnej również zbudowali podobne platformy, uzupełniając wieżyczki tarczami, a nawet baldachimem.

Wady słoniarzy bitwowych

Muszę powiedzieć, że jako walczące zwierzę słoń miał jedną bardzo poważną wadę. Trudno było im zarządzać. W przeciwieństwie do koni, nie chcieli śladu swych przełożonych. Słoń to rozsądnie inteligentne zwierzę. Nie wejdzie do otchłani, na przykład na konia dla swego przywódcy. To inteligentne zwierzę rozważnie rozważnie przed zrobieniem czegoś.

Słonia posłuchała kierowcy nie ze strachu, ale z przyjaznego związku. Zwierzęta te nie mają pojęcia totalitaryzmu. Ponadto, każdy słoń był prowadzony nie tylko przez kierowcę, ale także przez jego własnego lidera. Dlatego zwierzęta walczyły całkiem rozmyślnie, wyróżniały się, gdzie ich własne, i gdzie obcy. Ale w tym samym czasie te inteligentne zwierzęta nie dążyły do nieuzasadnionego zagrożenia.

Mogli bez wysiłku przejść przez szereg piechoty, ale nie zrobili tego bez specjalnej potrzeby. Trudno było ustawić słonie w piechocie, jeśli ludzie nie rozstaną się przed nimi, a zwierzęta po prostu zatrzymały się, starając się jakoś oczyścić drogę. Okazuje się, że walki ze zwierzętami miały raczej niesamowite efekty, zamiast powodować rzeczywiste szkody. Nie było sposobu na szkolenie słoni, aby strzelać lub uzbrojonych ludzi.

Uważa się, że indyjskie słonie wojenne, których historia jest dość ciekawa i niezwykła, zaatakowała tylko z chęci zrobienia czegoś bardzo przyjemnego dla kierowcy, ale nigdy nie mieli jakiegokolwiek podniecenia. I to jednak pragnienie nie oznaczało, że uda się do nieuzasadnionego zagrożenia, narażając się na niebezpieczeństwo siebie lub swojego jeźdźca. Słonie uważały najlepszą ochronę możliwie najszybciej, aby zabrać kierowcę z dala od niebezpieczeństwa.

Istnieją dowody, że przed bitwą zwierzęta otrzymały odrobinę wina, piwa, pieprzu lub cukru dla odwagi. Chociaż z drugiej strony, mało prawdopodobne jest, aby na ten sposób mogły wpływać już niekontrolowane zwierzęta. Najprawdopodobniej walka walczących słoni jest znacznie przesadzona, ale fakt wykorzystywania zwierząt do niezwykłych celów jest interesujący. Taka pomysłowość człowieka nie może się rozkoszować.

Jak walczyli ze słoniami?

Jak długo słonie walczące były używane jako siła militarna, o ile szukano sposobów przeciwdziałania im. W średniowieczu wszyscy ten sam hindusi, którzy mieszkali w regionie Marwaru, wyhodowali specjalną rasę koni. Takie zwierzę zostało użyte przeciwko słonie bojowe. Był taki trik, gdy fałszywe pnie nosiły na koniu. Słonie zabrały ich za małego słonia i nie chciały zaatakować. Tymczasem wyszkolone konie z przednim kopytem stały na czole wielkiego zwierzęcia, a jeździec zabił kierowcę włócznią.

Asyryjczycy w ogóle nie boją się zwierząt wojennych, rozwinęli własną technikę neutralizowania ich. Wyruszyła się specjalna rasa psów bojowych, która wyszła na pole bitwy w zbroi. Jeden z takich zwierząt rozbił jeźdźca na koniu, a trzy psy mogły zneutralizować słonia.

Grecy w ogóle bardzo szybko nauczył się zneutralizować potężne zwierzęta, cięcia ich pnia i ścięgien na nogach. Więc całkowicie ich zakłócały. Faktem jest, że jedna ranna noga zwierzęcia sprawia, że całkowicie leży na brzuchu. W tym stanie może się skończyć, każdy. Aby uniknąć takich obrażeń w Tajlandii, specjalne żołnierze strzegły nóg zwierzęcia. Rola takiego myśliwca została podjęta przez tych, którzy nie byli wystarczająco szlachetni, aby walczyć na koniu, ale wystarczająco inteligentny, aby chronić zwierzę.

Słonie bitewne Hannibala

Ponad dwa tysiące lat temu słynny dowódca (Carthaginian) Hannibal przekroczył Alpy z wojskiem i najechał do Włoch. Ciekawe jest, że jego siły obejmowały słonie. Jednak naukowcy wciąż twierdzą, czy zwierzęta były w prawdziwym życiu czy to tylko piękna legenda. Jednym z pytań jest pochodzenie tych zwierząt od Kartaganii. Przypuszczalnie, to może być wymarłe słonie z Afryki Północnej w tej chwili.

W dokumentacji historyków informacje o tym, jak oddziały Hannibala wysłały słonie po drugiej stronie rzeki, zostały zachowane. W tym celu zbudowali specjalne tratwy, sztywno mocowane po obu stronach brzegu. Wylano ziemię, aby imitować drogę, i pojechali tam zwierzęta. Jednak niektóre zwierzęta nadal były przerażone i wpadały do wody, ale zostały uratowane przez długie pnie.

Ogólnie rzecz biorąc, przejście było trudne dla zwierząt, ponieważ trudno było im chodzić, aw górach nie było potrzeby żywienia. Według niektórych raportów przetrwało tylko jedno zwierzę. Są to jednak niepotwierdzone dane.

Koniec kariery walki słoni

Bardzo starannie walczące słonie musiały w czasie pojawienia się broni palnej. Od tamtej pory zamienili się w duże żywe cele. Stopniowo wykorzystywano je jako siłę trakcyjną.

W końcu przestali używać ich do celów wojskowych od czasów II wojny światowej. Naloty samolotów zamieniły zwierzęta w stertę krwawego mięsa. Być może ostatni w 1942 roku użył słoni w Birmie w ramach brytyjskich żołnierzy. Od tego czasu zwierzęta poszły na zasłużony odpoczynek.

Zamiast poselstwa

Te heroiczne zwierzęta znajdują odzwierciedlenie w słynnej grze "Bitwa o tron". Słonia walka jest uwieczniona w postaci jednostki wojskowej. Ten pomysł przyszedł do twórców gry, jak się okazuje, z dobrego powodu, ponieważ za ramionami zwierząt jest naprawdę poważna przeszłość wojskowa.