Jaka jest siła grawitacji

Albert Einstein powiedział również, że wszystko wokół niego jest prawdziwym cudem i miał rację. My, w życiu codziennym, często nie zauważamy zjawisk naturalnych, biorąc je za pewnik. Taki los nie uciekł z siły grawitacji. Zabawna historia związana z jej odkryciem, każdy wie: wystarczy przypomnieć o Newton i jabłko, które padły na głowę naukowca.

Idea tego, jaka jest grawitacja, człowiek otrzymuje jako dziecko. Więc poziomo rzucony śnieg stopniowo zmienia swoją trajektorię, odchyla się w dół i spada na ziemię. Ośnieżone sanki w dół wzgórza. Krople deszczu zmierzają do ziemi, itp. Tak, i siniaki z siniakami z upadków – w nich również "obwinianie" siły grawitacji.

Ziemia, podobnie jak każda inna planeta, przyciąga do siebie wszelkie materialne ciała, które wpadły w strefę ciężkości. W miarę zmniejszania się odległości od obiektu przyciągania intensywność efektu maleje. Ponieważ śnieg jest przyciągany do ziemi, a nie do Ziemi do poziomego śniegu, można założyć, że siła zależy od masy ciała. Kolejne pytanie: dlaczego trajektoria śnieżki jest krzywą, a zaraz po rzuceniu bezpośredniego upadku nie ma miejsca? Oczywiście grawitacja charakteryzuje się intensywnością, ma pewną wartość, którą można zmierzyć, którą dokonał I. Newton.

Zastanawiał się, dlaczego przedmioty o różnej masie, spadające z tej samej wysokości, dosięgają powierzchni w różnych momentach. Aby to wyjaśnić, naukowiec dokonał prostego eksperymentu: postawił kilka przedmiotów o różnej masie w szklanej rurce, na przykład ołowiu i najlżejszego puchu. W samej rurce powstała próżnia i obróciła się o 180 stopni. W rezultacie wszystkie przedmioty, które znajdowały się na dole, znalazły się na górze i pod wpływem grawitacji spłynęły w dół. Oglądając upadek, Newton stwierdził, że wszystkie obiekty osiągnęły równocześnie dno. To pozwoliło nam stwierdzić, że siła przyciągania ma taki sam wpływ na wszystkie obiekty, niezależnie od ich masy.

Jednak doświadczenie życiowe sugeruje przeciwnie: puch upada po prowadzeniu piłki. W rzeczywistości jest to łatwe do zrozumienia, ponieważ różnica nie tylko w masie, ale również w atmosferze powietrza, która hamuje upadek. Oporność ta zależy od gęstości ciała, jej kształtu, aw konsekwencji wysokości. W idealnych warunkach, gdy pole propagacji pola jest wystarczająco duże, odległość od masywnego obiektu przyciągającego (planeta) ma tendencję do nieskończoności, a nie ma wpływu na medium pomiędzy spadającymi przedmiotami a powierzchnią, spadek zachodzi przy takim samym przyspieszeniu. Jednocześnie, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że siła grawitacji jest siłą, dzięki której ciała przeplatają się z nieskończoną odległością (idealne warunki teoretyczne), ciężar padającego przedmiotu również wpływa na upadek. Innymi słowy, choć planeta wywiera wpływ F = m * g na puch i piłkę, to z kolei przyciągają planetę. Ale ponieważ masy nie są porównywalne, ta "dodatkowa" siła w obliczeniach może być zaniedbywana.

Działanie grawitacji informuje wszystkie obiekty o tym samym przyspieszeniu, na powierzchni Ziemi wynosi 9,81 m / s². Jak już wspomniano, z odległością, która osłabia siłę, co potwierdziły pomiary w górnej granicy atmosfery – przyspieszenie wynosi poniżej 9 m / s². Przyspieszenie ciężaru zależy od masywności obiektu, a zatem na Słońcu wartość ta wynosi 273 m / s².

Po przeprowadzeniu swoich eksperymentów Newton stwierdził, że siła grawitacji jest produktem masy ciała dla przyspieszenia i sformułowała słynną formułę F = m * g.

Należy zauważyć, że postępując według tej formuły: g = F / m. Daje to wymiar przyspieszenia grawitacji – Newton / kilogram. To oznaczenie jest równe "m / s²".