Socjalizacja osoby: etapy ścieżki życia

W ramach socjalizacji jednostki psycholog rozumie asymilację i zrozumienie doświadczenia społecznego danej osoby, powszechnie akceptowanej moralności, reguł zachowania, tradycji kulturalnych i codziennych. W takim przypadku każda osoba dokonuje własnej oceny wartości, akceptuje lub odrzuca proponowane lub narzucone normy społeczeństwa. Właśnie w tym procesie dokonuje się procesu stania się i samokształcenia jednostki.

Od urodzenia szukał swojego "miejsca pod słońcem", przechodząc przez podstawowy proces adaptacji społecznej, najpierw w swojej rodzinie, potem w placówce dla dzieci i szkole.

W początkowym etapie charakter krytyczny postrzegania indywidualnych i ogólnie akceptowanych standardów jest charakterystyczny. Dziecko i nastolatek częściej naśladują kolektyw, dostosowują się. A jeśli dziecko w wieku przedszkolnym akceptuje model zachowań rodziny, dzieci w wieku szkolnym skupiają się bardziej na kolektywu. On aspiruje, aby nie różnić się od swoich rówieśników zewnętrznymi znakami. Standardem dla niego są jego przyjaciele, koledzy. Z nich dziecko przyjmuje style obyczajowe, styl ubrań, a nawet hobby i zainteresowania.

W wieku siedmiu lat dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę, że rodzice nie są jedynymi modelami. I w wieku dziewięciu lat dzieci biorą krytyczny obraz rzeczy. Moms i tatusiowie przestają być dla nich niewątpliwym autorytetem. Jednakże zachowanie szacunku dla doświadczenia osoby dorosłej w dziecku jest nadal zachowywane, dlatego ważne jest, aby w tym okresie był dobry nauczyciel lub trener.

Na umysł dziecka wpływają różne czynniki zewnętrzne. To media (radio, telewizja, Internet), rodzice i nauczyciele. Ale socjalizacja nastolatków jest nie do pomyślenia bez ich komunikacji z rówieśnikami. Co więcej, przyjaciele i przyjaciele, na pewnym etapie życia dziecka, rośnie nawet większa rola niż mama i tata. Ale to nie znaczy, że rodzice powinni gorliwie ochraniać nastolatkę przed taką komunikacją, brutalnie ingerować w swoje życie osobiste.
To zachowanie dorosłych zapobiega rozwojowi samoświadomości dziecka, tworzeniu w nim odpowiedzialności za własne zachowania i czyny.

Socjalizacją jednostki jest poszukiwanie swojego miejsca w społeczeństwie, ponieważ uczeń w roli takiego społeczeństwa to koledzy, rodzice, nauczyciele. Jest w toku interakcji z nimi, że dziecko spełnia najważniejsze umiejętności komunikacyjne, przyjmując ustalone normy zachowania, tradycje. Na tym etapie trudno jest bez konfliktów, ale poszukiwanie skutecznych rozwiązań mających na celu ich pokonanie ma znaczący wpływ na rozwój jednostki jako całości.

W przyszłości socjalizacja jednostki przechodzi przez etap indywidualizacji, dla której charakterystyczny jest pragnienie osoby, która jest odmienna od innych jest charakterystyczna, wyróżnia się od tłumu. W tym okresie młody mężczyzna lub dziewczyna ma już pewne doświadczenia życiowe, na podstawie których krytycznie przeceniali normy moralne i moralne zaakceptowane w społeczeństwie. Zdaniem psychologów, w wieku 18-25 lat jest rozwój stabilnych cech osobowościowych, kształtowanie światopoglądu.

Socjalizacja osobowości przebiega pomyślnie, jeśli w procesie osoba współdziała wydajnie ze społeczeństwem przy zachowaniu własnej wyjątkowości.

Etap indywidualizacji przechodzi do etapu integracji, na którym dąży się do zajęcia miejsca w społeczeństwie, które akceptuje lub odrzuca. W drugim przypadku istnieją dwa możliwe zachowania: jednostka zachowuje swoją odmienność, wchodzi w konflikt ze społeczeństwem, a przeciwnie stara się przystosowywać, uciekać się do pojednania i konformizmu.

Można powiedzieć, że socjalizacja jednostki jest procesem, który trwa całe życie. Człowiek nie tylko nabywa nowych doświadczeń, ale również wzbogaca go w proces pracy i aktywności społecznej. W przypadku, gdy osobiste cechy i potencjał twórczy poszczególnych przedstawicieli są w pełni popytu ze strony społeczeństwa, można powiedzieć, że socjalizacja jednostki odnosi sukces.