Dialektyka jest sztuką –

Dialektyka jest sztuką – rozmawiać, rozmawiać (w języku greckim). Dzisiaj rozumienie tego terminu jest nieco szerszy. Tak więc, w nowoczesnej definicji dialektyki – jest metoda i teoria poznania rzeczywistości, doktryna integralności świata i uniwersalnych praw, na których istnieje rozwój myślenia, społeczeństwa i przyrody. Uważa się, że Sokrates był pierwszym, który wprowadził termin.

Ten pogląd na otaczającą rzeczywistość powstała w całym rozwoju filozofii. Składniki dialektycznych idei zawartych w pismach filozoficznych chińskich filozofów, Rzymie, Indiach i Grecji. Do tej pory, istnieją trzy główne postacie historyczne nauczania.

Pierwszym jest uważane za spontaniczne dialektyka. Ta starożytna nauka jest najbardziej wyraźne odzwierciedlenie w starożytnej filozofii greckiej, w pismach Heraklita z Efezu i.

Heraklit uważał, że wszystko ciągle się zmienia w świecie, wszystko istnieje i nie istnieje w tym samym czasie, będąc w ciągłym procesie zanikania i pojawiania. Filozof próbował wyjaśnić transformację wszystkich rzeczy w ich przeciwieństwa.

Następnie doktryna została opracowana w Platon i Sokrates szkołach. Ten ostatni uznał, że dialektyka – jest sztuką ujawnić prawdę konfrontacji w sporze przeciwstawnych poglądów. Według Platona, nauczanie był logiczny sposób, z którym jest znajomość rzeczy – ruch myśli do najwyższych pojęć najniższy.

Druga forma jest uważany za historyczny idealista dialektyka przedstawiony w klasycznych filozoficznych dzieł niemieckich filozofów (Kant, Hegel, Schelling).

Tendencja ta osiągnęła wyższy poziom rozwoju w filozofii Hegla. Według myśliciela, dialektyka – to nie tylko sztuka argumentacji, dyskusji, rozmowy, ale patrzeć na świat jako całość. Hegel uważał, że ta metoda rozumienia rzeczywistości uwzględnia niespójności świata, procesy związek, rzeczy i zdarzeń, zmienia jakość konwersji, a także przejścia na wyższy od dolnej odmawiając zgody nieaktualne i rośnie, nowy.

Jednak idee Hegla zostały opracowane na podstawie decyzji głównego idealistycznej filozoficzne pytanie, i nie mógł być zgodne do końca. W rozmowie myśliciela tylko mógł „odgadnąć” dialektykę rzeczy. Rozwój świata według Hegla jest określana zgodnie z samorozwoju „idei absolutnej” mistycznym „spokój” na tle argumentów o sobie.

Trzecia najwyższa forma historyczna jest uważany za materialistyczna dialektyka. Model ten został uzyskany przez Marksa. Uwolnił dialektyki heglowskiej elementów mistycznych i idealizmu.

Dla marksistowskiej doktrynie charakteryzuje obiektywności badania zjawisk, dążenie do zrozumienia samej rzeczy, kompleks wiele relacji do innych rzeczy. Najwyraźniej idee te znajdują odzwierciedlenie w doktrynie subiektywnego i obiektywnego dialektyki.

Celem, według Marksa, jest rozwój ruchu w świecie jak w jedną całość. W tym przypadku, dialektyka nie wpływa na umysł człowieka i ludzkości.

Subiektywna Marks uważał rozwój i przepływ idei, myśli, refleksji cały cel na uwadze.

Zatem podstawowym celem dialektyka i subiektywne – jest drugorzędna. Drugi zależy od pierwszego, ale pierwszy nie zależy od drugiego. Jak prywatną dialektyka odzwierciedla cel, gdyż zbiega się z nią w treści.

Naukowcy uważają najbardziej istotny wspólny komunikacji zachodzących we wszystkich obszarach świata.

Jest też coś takiego jak „dialektyki duszy.” Uważa się, że najbardziej właśnie ta koncepcja ujawnił Tołstoja, wskazując na nowe rozumienie ludzkiej natury.