Linia Mannerheim. Przełom Mannerheim Line

Przedmiotem, który przyciąga autentyczny i stały odsetek wielu pokoleń, jest kompleks barier ochronnych Mannerheima. Linia fińskiej obrony znajduje się na Istrii Karelskiej. Jest to mnóstwo bunkra, wysadzona i posypana śladami muszli, rzędów kamiennych zagłębień, wykopanych rowów i rowów przeciwpancernych – wszystko to jest dobrze zachowane, pomimo upływu ponad 70 lat.

Przyczyny wojny

Powodem konfliktu zbrojnego między ZSRR a Finlandią była potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa miasta Leningradu, ponieważ znajdowało się ono w pobliżu granicy z Finlandią. W przeddzień II wojny światowej fiński przywódca był gotowy zapewnić terytorium jako punkt wyjścia dla licznych wrogów Związku Radzieckiego, a przede wszystkim Hitlera w Niemczech.

Faktem jest, że w 1931 r. Leningrad został przeniesiony na status miasta o znaczeniu republikańskim, a część terytoriów podporządkowanych sowieckiemu Leningradzie była jednocześnie granicą z Finlandią. Dlatego przywódcy radzieccy rozpoczęli negocjacje z tym krajem, zapraszając ją do wymiany ziem. Sowieci zaoferowali terytorium dwa razy tyle, ile chcieli w zamian. Przeszkodą w umowach była klauzula z prośbą Związku Radzieckiego o rozmieszczenie jej baz wojskowych na fińskim gruncie. Ale strony nie zgadzały się, co doprowadziło do rozpoczęcia radziecko-fińskiego, lub tak zwanej zimowej wojny. Bez tego Leningrad byłby pojmany przez siły Hitlera na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej tylko przez kilka dni.

Prehistorii

Określenie "linia Mannerheim" odnosi się do całego zespołu historycznych struktur obronnych, które odegrały istotną rolę w wojnie sowiecko-fińskiej. Trwa od 30 listopada 1939 r. Do 13 marca 1940 r.

Gdy Finlandia uzyskała niepodległość, natychmiast zaczęła zastanawiać nad wzmocnieniem jej granic, a na początku 1918 r. Rozpoczęto budowę ogrodzenia z drutu kolczastego w miejscu przyszłej, potężnej tarczy wojskowej Mannerheim. Linia ta została ostatecznie zatwierdzona w 1920 r. I została nazwana "linią Enkel" na cześć generała O. L. Enkel, który był wówczas szefem sztabu generalnego, który to kierował. Twórcą fortyfikacji był francuski oficer J. J. Gross-Kaussi, wysłany do Finlandii w celu wzmocnienia granic tego kraju. Ale, zgodnie z tradycjami, które już zostały ustalone, kompleksy struktur defensywnych były najczęściej na cześć "wielkich szefów", na przykład Stalina Linia lub Maginot. Dlatego też, aby uniknąć zamieszania, bariery te zostały przemianowane na nazwiska na cześć naczelnego dowódcy wojsk Republiki Finlandii Carl Gustav Mannerheim, byłego oficera armii rosyjskiej.

Tarczę obronną Finlandii

Linia Mannerheim jest linią obronną o długości 135 km, która w całości przekroczyła cały pasmo Karelskie – z Zatoki Fińskiej i do jeziora Ładoga. Od zachodu komunikacja obronna przebiegała częściowo wzdłuż równiny, a częściowo wzdłuż górzystego terenu, obejmującego przejścia między licznymi bagnami i małymi jeziorami. Na wschodzie linia opierała się na systemie wodociągowym Vuoksinskaya, który sam w sobie był poważną przeszkodą. Tak więc w latach 1920-1924 Finowie zbudowali ponad półtora setki długoterminowych instalacji wojskowych.

Pod koniec 1927 roku stało się jasne, że ogrodzenia inżynieryjne Enkel w zakresie jakości budynków i uzbrojenia były znacznie gorsze od radzieckich fortyfikacyjnych fortyfikacji, więc ich konstrukcja została tymczasowo zawieszona. W latach 30. XX w. Wznowiono budowę obiektów długoterminowych. Zostały trochę zbudowane, ale stały się znacznie potężniejsze i bardziej złożone.

Na początku lat trzydziestych Mannerheim został mianowany na stanowisko przewodniczącego Rady Obrony Narodowej. Linia została zbudowana pod jego kierownictwem.

Instalacje obronne – DOT

Najważniejszym czynnikiem zniechęcającym były jednostki obronne, składające się z kilku konkretnych bunkrów (długoterminowych punktów wystrzeliwania), a także bunkry (punkty z drewna i ziemi), gniazda karabinów maszynowych, kopiecki i karabiny karabinowe. W linii obrony silne punkty umieszczono bardzo nierównomiernie, a dystans między nimi osiąga nawet 6-8 km.

Jak wiadomo, konstrukcja wojskowa trwała ponad rok, dlatego też na czas budowy bunkrów dzieli się na dwa pokolenia. Pierwsza obejmuje punkty strzelania, zbudowane w latach 1920-1937, a drugie – 1938-39. DOTami należącymi do pierwszego pokolenia są małe fortyfikacje przeznaczone do instalowania tylko 1-2 karabinów maszynowych. Nie były odpowiednio wyposażone i nie miały schronów dla żołnierzy. Grubość betonowych ścian i sufitów nie przekracza 2 m. Później większość z nich została zmodernizowana.

Drugie pokolenie obejmuje tak zwanych milionerów, ponieważ ich koszt kosztował fińskich 1 miliona marek fińskich. Tylko 7 takich potężnych punktów ognia miało linię Mannerheim. Milionerzy DOT byli najnowocześniejszymi w tamtym czasie żelbetowymi konstrukcjami, wyposażonymi w 4-6 naciągów, z których 1-2 to pistolety. Najbardziej potężnymi i najbardziej ufortyfikowanymi były bunkry Sj-4 "Poppius" i Sj-5 "Milioner".

Wszystkie długoterminowe punkty wystrzeliwania były starannie zakamuflowane kamieniami i śniegiem, więc bardzo trudno było je wykryć i prawie nie można przełamać ich kazamatów.

Strefy Powodziowe

Oprócz wielu fortyfikacji długoterminowych i terenowych, przewidziano kilka sztucznych obszarów zalewowych. Nagle działania wojenne zaczęły powstrzymywać się całkowicie od ich ukończenia, ale nadal zbudowano kilka zapór. Zostały one wykonane z drewna i ziemi na rzekach Tueppelyanyoki (obecnie Alexandrovka) i Roccalanjoki (obecnie Gorokhovka). Zapora betonu stała nad rzeką Peronjoki (rzeka Perówka), a także małą zaporę na Mayajoki i tamy w Sayanjoki (obecnie rzeka Volchya).

Antitank przeszkody

Ponieważ w arsenale ZSRR było wystarczająco dużo czołgów, pojawiła się kwestia metod ich zwalczania. Ogrodzenia z drutu, zainstalowane wcześniej na Istrii Karelskiej, nie mogły być uważane za dobrą przeszkodę w pojazdach opancerzonych, więc postanowiono wyciąć z otworów granitowych i wykopać rowki przeciwpancerne o głębokości 1 m i szerokości 2,5 m. Jednakże, jak się okazało w toku operacji wojskowych, Otwory były nieskuteczne. Zostały przeniesione z miejsca lub wystrzelone z dział artylerii. Po wielokrotnym łuszczeniu granit upadł, powodując powstawanie szerokich przejść.

Za czoło fińscy saperowie zainstalowali ponad 10 rzędów min przeciwpiechotnych i min przeciwpiechotnych, rozmieszczonych w szachownicy.

Sturm

Często dzielimy zimową wojnę na dwa etapy. Pierwszy trwał od 30 listopada 1939 r. Do 10 lutego 1940 r. W tym czasie szturm na linii Mannerheim stał się najtrudniejszy i krwawo dla Armii Czerwonej.

Silna bariera okazała się, pomimo wszystkich jej niedociągnięć, niemal nie do pokonania przeszkodą dla sowieckich żołnierzy. Poza ostrym oporem armii fińskiej wielkim problemem były najsilniejsze mrozy o liczbie czterdziestu stopni, które zdaniem większości historyków były główną przyczyną niepowodzeń Rad.

11 lutego rozpoczął się drugi etap zimowej kampanii militarnej – ogólna ofensywa oddziałów Armii Czerwonej. Do tego czasu maksymalna ilość sprzętu wojskowego i siły roboczej została pociągnięta do Przesmyku Karelskiego. Przez kilka dni przygotowywano artylerię, muszle upadły na stanowiska Finów, którzy walczyli pod kierownictwem Mannerheim. Linia i cały sąsiedni obszar zostały poddane najsilniejszym bombardowaniu. Wraz z jednostkami lądowymi Frontu Północno-Zachodniego, w bitwach uczestniczyły statki Floty Bałtyckiej i nowo powstała flota Ladoga Flotilla.

Przełom

Atak na pierwszą linię obronną trwał przez trzy dni, a 17 lutego wojska 7. Armii w końcu przebiły się przez niego, a Finowie zmuszeni byli całkowicie opuścić pierwszą linię i przejść do drugiej, a także w dniach 21-28 lutego też ją zgubili. Przełom Mannerheim Line prowadził marszałek SK Timoshenko, który na polecenie IV Stalina kierował frontem północno-zachodnim. Teraz siódme i trzynaste armie, przy wsparciu jednostek przybrzeżnych marynarzy floty bałtyckiej, rozpoczęły wspólną ofensywę w strefie od zatoki Vyborg do jeziora Vuoksa. Widząc takie ataki wroga, fińskie żołnierze opuścili swoje stanowiska.

W rezultacie drugi przełom Mannerheim Line zakończył się faktem, że mimo rozpaczliwej oporu Finów, 13 marca Armia Czerwona weszła do Vyborga. W ten sposób zakończyła się wojna sowiecko-fińska.

Wyniki wojny

W wyniku zimowej wojny ZSRR osiągnęło wszystko, czego pragnęła: kraj całkowicie przejął jezioro Lake Ladoga, a część terytorium fińskiego 40 000 mkw. Km.

Teraz wiele osób pyta siebie: czy wojna była konieczna? Gdyby nie zwycięstwo w kampanii fińskiej, Leningrad mógł być pierwszym z listy miast, które zostały poddane ofensywy hitlerowskiej Niemiec.

Wycieczki do miejsc bitew

Do tej pory większość struktur ulega zniszczeniu, ale pomimo to, wciąż trwają wycieczki na pola bitwy zimowej wojny, a zainteresowanie nimi nie jest zakończone. Przetrwałe twierdze nadal stanowią ogromny historyczny interes – zarówno jako wojskowe struktury inżynieryjne, jak i miejsca najtrudniejszych bitewnych bitew tej zapomnianej wojny.

Istnieją centra historyczne i kulturalne, które opracowują specjalne programy dla śledzenia miejsc, w których przechodzi linia Mannerheim. Trasa zazwyczaj zawiera historię o etapach jej budowy, a także przebieg bitew.

Aby poczuć trochę i poczuć życie wojsk fińskich i radzieckich, organizowany jest dla turystów obiad terenowy. Tutaj można też zrobić zdjęcie na tle wspaniałych konstrukcji z wyposażeniem, zobaczyć i przytrzymać w ręku makiety broni.

W historii jakichkolwiek konfliktów zbrojnych jest wiele białych plam, ukrytych wydarzeń i faktów. Wojna Związku Radzieckiego z Finlandią w latach 1939-40 nie była wyjątkiem. Położyła ciężki test na ramionach obu stron. W ciągu zaledwie 105 dni, kiedy przeprowadzono operacje wojskowe, około 150 tys. Osób zostało zabitych, brakowało około 20 tysięcy. Oto wyniki tego pół zapomniane, a według niektórych historyków "niepotrzebna" wojna. Jako pomnik zmarłych żołnierzy, Mannerheim Line, niezwykła na swojej skali, pozostał na polu bitwy. Zdjęcie tych czasów i kamienie na masowych grobach wciąż przypominają nam heroizm sowieckich i fińskich żołnierzy.