"Lee-Enfield" – brytyjski karabin. Opis, charakterystyka, zdjęcia

Historia świata Zbrojownia zna wiele przypadków, kiedy jakiś karabin staje się prawdziwą „twarz” swego czasu. To był nasz „trehlineyka”, ten sam karabin był „Lee-Enfield”. Do tej pory, kolekcjonerów na całym świecie mogą wysupłać żadnej godnej pulę szczęśliwy, którzy mogą zaoferować im próbkę tej broni w idealnym stanie. W samej Wielkiej Brytanii tego typu karabiny mają to samo znaczenie, co mamy legendarny „mosinka”.

Jak to wszystko się zaczęło?

Po raz pierwszy karabin English tego typu została przyjęta przez wojska królewskiego w 1895 roku. W rzeczywistości był to bezpośredni poprzednik karabinu Lee-Enfield „” w 1853 roku. Co ciekawe, oryginalna broń została stworzona specjalnie dla czarnego prochu. Podczas testowania kaset z nowych próbek wolnych od dymu tytoniowego, gdy stało się jasne, że to broń do użytku całkowicie nieprzydatne.

Brytyjczycy musieli pilnie opracować nową beczkę z inną konfiguracją gwintowanie. Oczywiście, przeszedł przebudowę i żelaza zabytków. Jego „umiejętności” nowy „Lee-Enfield” pełni wykazać podczas krwawej wojny burskiej.

Jeśli masz dziecko czytać powieści przygodowych, zapewne pamiętają „Burów” i „związków”, pozwalając uderzyć przeciwnika z wygórowane w odległościach czasowych. W rzeczywistości, w większości przypadków to właśnie to samo o brytyjskim „Lee-Enfield”, jak Burowie (holenderscy koloniści) używane głównie niemiecki „Mauser”.

Nawiasem mówiąc, niemieckie produkty w tych konfliktów okazały się znacznie lepsze, ale jest reklamowany patriotyczny brytyjski karabin, który od tamtej pory często nazwał go „brązowy”.

Pokazał, że wydarzenia afrykańskie?

Brytanii wygrał wojnę, ale CSKA ponieśli znacznie od dokładnego „Mauser”. Nie jest zaskakujące, że oni o pilną zmianę ich karabinów. Dlatego w 1903 roku nowy model – SMLE Mk I. Co sprawia, że różni się od swoich poprzedników?

Idąc za przykładem Niemców, brytyjski postanowił zrobić coś pośredniego między kawalerii karabinka i „spełniającej” Karabin w rozmiarze (jako „Mauser K98”). To był dość dobrym rozwiązaniem, ponieważ już w czasie wojny stało się jasne, że kawaleria stała się mniej ważna i że żołnierze koń zawsze trzeba zdemontować do pożaru w trybie walki.

W 1907 przyjęte modyfikacja trwało SMLE MK.III, charakteryzujący się możliwością szybkiego ładowania za pomocą zatrzasków. Ten karabin „Lee-Enfield” był powszechnie stosowany podczas I wojny światowej i jest bardzo dobry sprawdził się. Żołnierze kochał ten pistolet na wysoką precyzją i dokładnością. W 1916 przyjął „pośrednią” wersję karabinu, która może być wykonana w technologii uproszczonej, że w warunkach wojny było zupełnie zbędne.

Broń tak jak żołnierze?

Pomimo niektórych zaawansowanych technicznie „oszukane”, Brytyjczycy byli w stanie stworzyć wyjątkowo niezawodnej broni. Istnieją przypadki, kiedy żołnierze owinięte migawki tłustą szmatą, a następnie kontynuował walkę nawet leżąc w rowach wodnych. W obliczu nieustannych ataków z armat, gdy cała zawartość okopach zostaje pokryte grubą warstwą mułu i piasku, wiarygodność tych karabinów była tylko prezent od góry.

dalszy rozwój

Przed II wojną światową została przyjęta przez modyfikację SMLE No.1 (SMLE No.4 Mk. I). Główne innowacje dotyczyły stworzenia bardziej hardy tułowia, prosty i manufacturable odbiornika. Ponadto, choć nie było to proste celownik, znacznie poprawia dokładność celowania i ognia.

Jeśli porównamy nowy karabin z wcześniejszymi zmianami, stało się jeszcze bardziej proste i niezawodne. broni służbowej zaczynają zużywa znacznie mniej czasu. migawki kurs jest krótsza, może być szybciej i łatwiej manipulować. Wreszcie, tempo tego karabinu po raz pierwszy przekroczyła że z „Mauser”.

O „wadze” charakterystyki

Należy zauważyć, że brytyjscy żołnierze oznaczone tylko jedną wadę – wagę. Tylko jedna piąta modyfikacji waży 3,3 kg, a wszystkie inne odmiany były w zakresie od 4 kg (Rifle nr 4 Mk. I waży 4,11 kg). Z drugiej strony, nasz „mosinka” bagnet wyciągnął wszystko 4.5 kg, tak że ta wada jest wątpliwa w stosunku do innych konkurentów. Nawiasem mówiąc, „Mauser K98” i waży około 4,1 kg, tak że tutaj – pełny parzystości.

Snajper „Tuning”, a także inne ich modyfikacje

Na podstawie ostatniej modyfikacji zaczął tworzyć i karabinów wyborowych, jak potrzeba oddzielnej kategorii broni dla „strzelców” W tym czasie był oczywisty. Jednak Brytyjczycy nie osiągnąć produkcję na poszczególnych przenośników: wystarczy wybrać broń z ogólnego stos, na podstawie zwiększonej dokładności i rzetelności (w ten sam sposób, co robimy, że w Wehrmachcie). Nazwy modyfikacje Sniper – SMLE No.4 Mk. (T).

W 1944 roku, intensywne walki wybuchły w Birmie i innych częściach Azji, gdzie Brytyjczycy próbuje wydalić Japończycy, którzy z łatwością wsadził z Brytyjczykami na początku II wojny światowej. Szybko stało się jasne, że standardowy karabin piechoty w dżungli czuję się bardzo niewygodne, ponieważ długo lufa znacznie ogranicza swobodę manewru.

Z tego powodu projektanci szybko zostały ustalone Rifle No. 5 Mk. I Jungle Carbine. W tym karabin tłumik płomienia był wyraźny i miał znacznie krótszą lufę i blacha czołowa. Ale żołnierze tej modyfikacji z różnych powodów nie jak w wojsku, model ten nie jest powszechnie stosowane.

Nawiasem mówiąc, jaki jest zakres od ognia broni? Jest imponująca: w pierwszej modyfikacji – 2743 m, w Rifle No. 5 Mk. I Dżungla – 1000 metrów. Oczywiście, wszystko to – „koń w próżni”, ponieważ w praktyce, efektywny zakres ognia nie więcej niż 500-900 metrów, ale te wyniki (nawet jak na dzisiejsze standardy) jest bardzo dobra. Dla blisko walki został zaprojektowany bagnet „Lee-Enfield” został wyposażony w imponującą ostrza, który jest nadal bardzo wdzięczni kolektorów.

Opowieści i „polowanie tradycję”

Aż do końca lat 50-tych ubiegłego wieku, te bronie były uzbrojone w armii królewskiej. W zasadzie, karabin jednego z powyższych modeli nadal można łatwo znaleźć w tych krajach, które były kolonie brytyjskie. Wiadomym jest, że Mudżahedini w Afganistanie jest aktywnie wykorzystywana „Enfields” w atakach na naszych żołnierzy. Na tych samych opowieści, które opisują rzeczywiste wykorzystanie „Burów”, od tamtej pory zgromadził bardzo wiele.

Na przykład, możliwe jest, aby zgodzić się z faktem, że pocisk wystrzelony z karabinu staroangielskim, naprawdę łamie standardową kurtkę armia flak. Ale historie rozbitego transporterem opancerzonym …!? Delikatnie mówiąc, ta informacja powodować wątpliwości wśród ekspertów jako pancerz BTR-70/80 posiadanych, choć nie w centrum uwagi, kaliber 12,7 mm. Jest też informacja, że od „Burów” radzieckich śmigłowców transportowych zostały trafione kilkakrotnie.

Z tym, można również zgodzić: the „MI-8” pancerz nie jest w klasie, więc nie ma nic dziwnego w takich epizodów tam. Wszakże w Wietnamie USA „Hugh” jest również wyeliminowany z najprostszych strzelb w czasie II wojny światowej. Krótko mówiąc, kontrowersyjnych debat na temat zalet i wad „Enfield” przeprowadzone do tej pory i nie widać końca.

parametry techniczne

Z konstrukcyjnego punktu widzenia karabin angielskim jest klasycznym przedstawicielem broni z ręcznym resetem i rygla przesuwnego. Główną cechą – sklep desyatizaryadny, który, choć mocno na korzyść „wiertarki” wymiarów jest nieusuwalne. Na zdjęciu wyraźnie widać broń.

Mówiąc najprościej, jest to niezbędne do ładowania, popychając zawór do pozycji końcowej (jak trehlineyke lub „Mauser”). Jednak w głębi kabłąka spustowego jest zatrzask, który może być stosowany do usuwania sklepu. Chociaż ta opcja jest używana tylko wtedy, gdy wymagana do przeprowadzenia gruntownego czyszczenia lub wymiany części.

amunicja

Ładowanie odbywa się przez podłużną szczelinę w odbiorniku. Jest to, jak już wspomniano, jest zwolniony tylko wtedy, gdy migawka jest w pełni otwarty. Naładować broń może być jak jeden patron i kołnierzy, z których każdy miał pięć rund. Podobnie jak wszystkie karabiny z okresu, dla wygody ostatniego typu załadunku w bardzo odbiornik frezowanych rowków.

Nawiasem mówiąc, jakiego rodzaju wkładu służy tutaj? „Lee-Enfield” wyposaża dość specyficzny amunicji: Kaliber 0,303 Brytyjski, że u ludzi system metryczny – 7,7 mm. Długość tulei – 56 mm. Należy zauważyć, że pierwotne broni kalibru 7,69 mm wyniosły, ale później ze względu na przejście do nowego systemu gwintowanie zajęło zmienić.

Cechy i spust migawki

W dolnej części bramy dwa występy, za pomocą których daje niezawodne zablokowanie bębna. Po zamknięciu automatycznie wyzwalać migawkę kurek. Handle do ładowania była nieznacznie wygięte, pochyloną w dół. Sam migawki jest bardzo łatwy w obsłudze, ma „stały”, ale, co więcej, krótki skok. Ze względu na ten ostatni fakt, zapewnia zwiększoną szybkość, która zawsze słynęła karabin Lee-Enfield „”.

USM (czyli mechanizm spustowy) – najprostszy typ napastnik. Jest Bezpiecznik znajduje się po lewej stronie odbiornika. W przeciwieństwie do naszego trehlineyki ten element na „Angielka” było bardzo wygodne, z bezpiecznika może uruchomić palcem jednej ręki, bez zmiany broni przyczepności.

Ponadto karabin „Lee-Enfield” było zejście dwuetapowy, co znacznie poprawia dokładność. Jest to bardzo interesujące zrobić tyłek szyi: mając praktycznie „pistoletowy” kształt, to ma bardzo ergonomiczne, co znacznie poprawia przyczepność broni.

Jeśli spojrzeć na tyłek, znajdziesz tam są trzy małe otwory, jeden przeznaczony do przechowywania urządzeń oczyszczalni ścieków, pozostałe dwa są potrzebne, aby zmniejszyć całkowity ciężar broni. W ogóle, drewno w budowie wiele: zdjęcie pokazuje bronie, które są wykonane z tego materiału wszystkie nakładki.