Sidni Puate – aktor, który złamał barierę koloru w Hollywood

Światowej sławy aktor, reżyser, humanista i dyplomata. On inspiruje nie tylko filmowych dokonań, ale także osobiste przymioty, został odznaczony Medalem Wolności przez prezydenta USA za jego wkład do kultury światowej i pokoju. Człowiek, który poszedł od bycia pokornym robotnikiem z chłopskiej rodziny do Wspólnoty Bahamów, Ambasador Japonii i UNESCO.

dzieciństwo

Sidni Puate urodził się 20 lutego 1927 roku w Miami na Florydzie. Rodzice Reginald i Evelin Puate były proste rolnicy z Wyspa Cat (Bahamy) i zarabiał na życie przez uprawy i sprzedaży pomidorów. Jak duża rodzina miała bardzo skromne środki, chłopiec ledwo przeżył pierwszych miesiącach życia. Po urodzeniu dziecka w ramionach Sidney rodzicami powrócił do swojego gospodarstwa, które znajdowało się na małej wyspie. Pierwsze dziesięć lat życia, chłopiec spędził pracując z rodziną na farmie. Szkoły uczęszczał bardzo rzadko pracują na rodzinnej farmie zajmuje zbyt dużo czasu. Kiedy Sidney miał jedenaście lat, jego rodzina przeniosła się do Nassau, gdzie spotkał się z owoców cywilizacji przemysłowej i kina. W ciągu 12 lat, aby pomóc rodzinie, chłopak wreszcie opuścił szkołę i dostał pracę jako robotnik, ale bez wykształcenia, jego perspektywy w życiu były bardzo ograniczone. Więc kiedy Sidney skontaktował się złego towarzystwa, jego ojciec, obawiając się, że chłopiec stanie się przestępcą, upierał swój ruch do Stanów Zjednoczonych. Starszy brat Sydney już osiedlili się w Miami, a od 15 lat, młody człowiek dołączył do niego.

młodzież

Od Sidni Puate urodził się w Miami, był uprawniony do obywatelstwa USA, ale na czarnym facetem na Florydzie 1940 prawo istniały tylko na papierze. Dorastając w czarnej społeczności na Bahamach, nigdy Poitiers nauczył się szacunku do oczekiwanych białych południowców. Chociaż Sidney szybko znalazł pracę na Florydzie, nie mógł przyzwyczaić się do upokorzenia.

Po lecie mycia naczyń w ośrodku, Poitiers i opuścił południe do Nowego Jorku. Po drodze został okradziony, a w Harlemie 16-letni chłopiec przybył z kilka dolarów w kieszeni. Spał na dworcach autobusowych i dachów, natomiast nie zarobił tyle pieniędzy, by pozwolić sobie na wynajętym pokoju. Nie przyzwyczajeni do zimowych mrozów, Sidney nie stać ciepłe ubrania, a potem skłamał na temat jego życia i wstąpił do armii, aby uciec przed zimnem.

Po powrocie do Nowego Jorku, postanowił zmienić swoje życie, a kto wie, co byłoby w Sidni Puate biografia, jeśli nie słuchać Harlem Teatru afro-amerykańskiej społeczności. Które zostały odrzucone ze względu na Karaibach akcent i ubogich umiejętności czytania, młodzi Poitiers wziął to jako wyzwanie i postanowił zostać aktorem, co może przyjść. Jak ciężko pracował na siebie przez następne sześć miesięcy.

teatr

Później, Sidney wrócił do teatru i pracował jako woźny w zamian za lekcje w szkole teatralnej. Po show może pęknąć z powodu braku aktor Harry Belafonte, Poitiers i pozostawiono do zastąpienia go. Sidney początkowo trochę zdezorientowany na scenie, ale potem wziął się w garść, jego aktorstwo przyciąga uwagę producenta Broadway, który zaproponował mu niewielką rolę w formułowaniu afroamerykańskiego greckiej komedii „Lysistrata”. Krytycy i widzowie byli zafascynowani twórczością młodego aktora. Przyjął zaproszenie do dołączenia towarzystwie znanego teatrze. Zaczęli trasie z produkcji serialu „Anna Lukaste” – że Sidni Puate dostał się do świata afroamerykańskiego aktorów zawodowych, gdzie otrzymał poważne doświadczenie.

Pierwsza praca w kinie

Sidney debiut w filmie była rola młodego lekarza w filmie „No Exit” (1950). Przed tym pracy w amerykańskich kinach czarnych aktorów grających wyłącznie rolę pracowników, potężny grę w Poitiers i tematykę obrazu, poświęconą walce z nienawiścią rasową, były rewelacją amerykańskiej publiczności. Film został zakazany w Chicago krótko pokazują, w większości południowych miastach, i nigdy nie opuścił ekran. Na Bahamach, która w tym czasie była kolonią brytyjską, film jest również zabronione, co spowodowało emocje czarnej ludności, władze miały do ustępstw, a ruch o niepodległość nasiliły.

Działając Sidni Puate został dobrze przyjęty przez publiczność, dramatyczne role czarnych aktorów były jeszcze rzadkością. Z biegiem lat, Poitiers przemian pracę w teatrze i filmie z nisko opłacanych miejsc pracy prosty robotnik. W 1955 roku, 27-letni aktor zagrał rolę wysokiej uczennicy w filmie „Blackboard Jungle”. Obraz, przedstawiający trudny świat szkołach miejskich i niesamowitą grę Poitiers stał się międzynarodową sensacją. Więc aktor zyskał sławę wśród ogółu publiczności.

Sidni Puate: Filmografia

W 1958 Poitier zagrał w filmie „Ucieczka w kajdanach” w reżyserii Stenli Kramera. Twórczy tandem Poitier i Toni Kertisa, jak fabuła filmu, historia o zbiegłego skazańca, przykuty do siebie, a mimo wzajemnej pogardy, zmuszeni pracować razem, aby osiągnąć wolność, otrzymał entuzjastyczne recenzje od krytyków i sukces kasowy. Za pracę na roli Poitiers został nominowany do „Oscara”.

Chwalony przez krytyków i wygrał roli aktora w adaptacji „Porgy and Bess”. Pomimo swojego statusu gwiazdy w filmie, Poitiers nadal grać w teatrze. Tak więc, w 1959 roku na premierze broadwayowskiej sztuce "Raisin in the Sun" w oparciu o Lorain reżyserii Lloyd Richards z Poitiers w roli tytułowej. Wydajność codziennej walce życia robotniczego otrzymał zatwierdzającą zwrotne od krytyków i stał się klasyczny amerykański dramat. W 1961 roku "Raisin in the Sun" został nakręcony.

Wyczuwając jego rosnące zaangażowanie w walkę z dyskryminacją rasową w Stanach Zjednoczonych, Afryce Południowej i na Bahamach, Poitiers odnosi się ściśle do wyboru ról filmowych. W filmie „lilie polne” (1963) grał złota rączka, który przekonał zbudować kaplicę dla sióstr z zakonu ubogich, którzy uciekli z NRD. Film okazał się wielkim sukcesem i przyniósł Poitiers „Oskara” dla najlepszego aktora. Radość z tego osiągnięcia zdjęcia Sidni Puate nie można przekazać.

1967 został oznaczony przez uwolnienie trzech najbardziej znanych filmów z udziałem Poitiers. „Nauczyciela z miłością”, „Zgadnij kto przyjdzie na obiad” i „upalną noc” W tym ostatnim Poitier zagrał rolę czarnego detektywa, który badając zabójstwo przezwyciężaniu uprzedzeń rasowych z mieszczan i szeryfa. Film zdobył nagrodę „Oscar” jako najlepszy film roku.

Poitiers próbuje swoich sił w kierowaniu zadebiutował w 1972 roku filmem „Buck i kaznodziei.” Jako aktor Sidni Puate zawsze bardziej zainteresowany dramatycznych ról, ale jako reżyser jest on bardziej skłonny do komedii. Więc nie była słynna trylogia: „w sobotę w nocy na obrzeżach miasta”, „zróbmy to jeszcze raz” i „Napęd jarzmo”.

Sidney zawsze następuje wydarzenia w ich ojczyźnie, a kiedy na Bahamach nasilił się ruch na rzecz niepodległości, był u szczytu kariery aktorskiej, pozostawia w Stanach Zjednoczonych i wrócił do ojczyzny. Tam stał się wybitny uczestnik walk o niepodległość, aw 1973 roku na Bahamach otrzymać status niezależnego państwa. W latach 1980-1990 Sidni Puate publikuje autobiografię i kontynuuje pracę reżysera. Jego komedia „żywiołowy Bonkers”, „oszustwo”, „Full Throttle” i „Papa duch” i do dziś cieszą się dużą popularnością wśród publiczności. Jak Poitiers aktor pojawia się w wielu filmach telewizyjnych i odtwarzanie postaci historycznych, w tym prezydenta RPA Nelsona Mandeli.

Aktywność społeczna i polityczna

Z podwójnego obywatelstwa na Bahamach i Stanów Zjednoczonych, Poitiers w 1997 roku otrzymał propozycję zostania ambasadorem Rzeczypospolitej Bahamów w Japonii. Od tego czasu jest on również regularne krajowego przedstawiciela Bahamy UNESCO. W ostatnich latach, Poitiers poświęca wiele swojego czasu pracy pisarza i opublikował kilka książek, które stały się bestsellerami.

Człowiek, który miał szesnaście lat ledwie umiał czytać, jest stale zaangażowane w ich edukacji, a teraz wie więcej niż jeden język. Nawiasem mówiąc, dość dobre Sidni Puate mówi po rosyjsku.

W 2001 roku zdobył drugą nagrodę „Oskara” – nagrodę specjalną za całokształt twórczości. W 2009 roku został przedstawiony w przygotowaniu Orderu Lincoln do „osiągnięć, które ilustrują charakter i trwałe dziedzictwo” prezydenta Lincolna. Zakon został przedstawiony podczas otwarcia Teatru Forda w Waszyngtonie, w którym wzięli udział prezydent USA Barack Obama. W tym samym roku, prezydent Obama odznaczony Medalem Wolności przez Sidni Puate.