Kultura i cywilizacja. Filozofia ich relacji i historii

Słowo „kultura” pochodzi od łacińskiego wyrażenia oznaczającego uprawy ziemi, a także edukacji i rozwoju. Początkowo związany był z wiejskiego sposobu życia i interakcji z naturą. Opierając się na tym sensie pojęcie kultury w filozofii jest jako specyficzny tryb organizacji i rozwoju życia ludzkiego, reprezentowanym przez produkty materialnej i umysłowej pracy i systemu pewnych społecznie skonstruowanych norm i wartości duchowych. Kultura jest również często określane jako zbiór postaw wobec przyrody, społeczeństwa i siebie. Dla wygody form kultury jest podzielone w zależności od historycznych etapach rozwoju – na przykład zabytkowe, renesansowe i tak dalej, z grupy lub społeczności ludzi – narodowych, etnicznych lub wieloetnicznych, świat, kultura jednostki …

Termin „cywilizacja” jest pochodzenia łacińskiego, zbyt, ale jego znaczenie nie jest agrarnej i miejskich podteksty, i wiąże się z pojęciami takimi jak obywatelstwo i państwa. Kultura i cywilizacja w filozofii mogą być zbliżone znaczeniowo – na przykład słowo „cywilizacja” jest często używane jako synonim kultury. Ale co do zasady, w dosłownym znaczeniu tego słowa cywilizacji nazywa stopień rozwoju społeczeństwa, co wynika z „barbarzyństwo” i dzieli się na etapie rozwoju historycznego (starożytne, średniowieczne …). Można powiedzieć, że te dwa pojęcia są dwie twarze tej samej całości.

Jednak aż do XVIII wieku społeczność naukowa rzeczywiście żył bez określeń „kultury” i „cywilizacji”. Filozofia wprowadził je w leksykonie dość późno, i początkowo były uważane za synonimy. Jednak reprezentacja, podobne do tych pojęć w rozumieniu, istnieją od dawna. Na przykład w Chinach, są one tradycyjnie oznaczoną słowem „Ren” (Konfucjusz), w starożytnej Grecji – „Paideia” (dobrych manier), w starożytnym Rzymie, nawet podzielone na dwóch słowach: „Civitas” (kontrast barbarzyństwo, cywilizacja), a „od Humanitas” ( edukacja). To ciekawe, że w średniowieczu więcej niż mile widziane pojęcie civitas, a Renaissance – Humanitas. Od XVIII wieku, kultura jest coraz częściej utożsamiane z ideałów Oświecenia w sferze duchowej i politycznej – Rozsądny i harmonijnych form rządu, nauki, sztuki i religii. Monteskiusz, Wolter, Turgot i Condorcet mecz w wyroku, że rozwój kultury odpowiada rozwoju rozumu i racjonalności.

Jest to zawsze pozytywnie postrzegane przez myślicieli kultury i cywilizacji? Filozofia Jean-Jacques Rousseau, Oświecenie współczesny daje negatywną odpowiedź na to pytanie. Stwierdził on, że im bardziej człowiek oddala się od natury, tym mniejsza jest prawdziwe szczęście i naturalna harmonia. Krytyka ta jest działał na niemieckiej filozofii, klasyki, które starały się nadać sens tych sprzeczności. Kant wysunął ideę, że problem jest złe lub dobre kultura i cywilizacja, można rozwiązać za pomocą „moralności świata”, niemiecka Romantycy Schelling i Genderlin starał się zrobić to z estetycznego intuicji i Hegel uważał, że wszystko rozwiązywalne w ramach filozofii absolutnej świadomości duch. Herder uważał, że wszystkie sprzeczności charakterystycznych dla historii kultury, jak rozwija się według typu (wschodni, antyczne, europejski), z których każdy osiąga swój szczyt, przekazując następujące osiągnięcia. Humboldt zasugerował, że jednym z najbardziej istotnych cech kultury narodowej jest język, który tworzy ducha narodowego.

Jednak klasyczna filozofia niemiecka jest często uważany za rozwój kultury jako proces pojedynczej linii, a tym samym jego pozycja nie obejmuje całą gamę który daje światowej kultury i cywilizacji. Filozofia XIX wieku (zwłaszcza w obliczu neokantowskiej Rickert i Webera, a także przedstawicieli „filozofii życia”) skrytykował tę pozycję. Kantyści uznane główną istotę kultury świata wartości, które wymagają osoby do realizacji sprawiedliwości i wpływać na jego zachowanie. Nietzsche przeciwstawia apollińskim i dionizyjski typ kultury, a Dilthey – dyskursywne i intuicyjny, nazywając pierwszy „skroplonego płynnej inteligencji.” Marksizm szukać w kulturze i cywilizacji podstawy materialnej i charakteru (klasa) grupy społecznej.

Od końca XIX wieku rozpoczął również naukę kultury z perspektywy antropologii i etnografii (Taylor), została stworzona przez analizę strukturalną kultury jako systemu wartości, semiotyki i językoznawstwa strukturalnych (Levi-Straussa). Do XX wieku charakteryzuje się takim kierunku filozofii kultury którego istota reprezentował symboli (Cassirerem), intuicji (BERGSON) lub archetypom (Jung). Filozofia kultury, a także przedstawiciele egzystencjalistów i hermeneutyki filozoficznej, widziana w każdym z lokalną kulturą, uniwersalnego znaczenia, który objawia się przy interpretacji jego symboli. Chociaż istnieje taka sytuacja, że odrzuca takiego jak światowej kultury i cywilizacji. Filozofia Spengler i Toynbee wierzy upraw policentryzmu dowodów nieobecności w różnych cywilizacji i wspólnych uniwersalnych praw.