Technika, która uczestniczyła w drugiej wojnie światowej po obu stronach frontu, jest czasem bardziej rozpoznawalna i "kanoniczna" niż jej uczestnicy. Żywym potwierdzeniem jest nasz PPSh z pistoletem maszynowym i niemieckie czołgi "Tiger". Ich "popularność" na froncie wschodnim była taka, że prawie co drugi czołg wroga nasi żołnierze widzieli T-6.
Jak to wszystko się zaczęło?
Do 1942 r. Niemieckie sztabownie zdały sobie sprawę, że "wojna błyskawiczna" nie działała, ale tendencja do dokręcania pozycji jest wyraźnie widoczna. Dodatkowo rosyjskie czołgi T-34 pozwoliły skutecznie walczyć z niemieckimi częściami wyposażonymi w T-3 i T-4. Wiedząc doskonale, jaki był atak zbiorników i jaka była ich rola w wojnie, Niemcy postanowili opracować zupełnie nowy zbiornik ciężki.
Dla uczciwości zauważamy, że prace nad projektem sięgają 1937 r., Ale dopiero w latach czterdziestych XX wieku wymagania wojskowe miały bardziej konkretny zarys. Projekt ciężkiego czołgu był obsługiwany przez dwie firmy: Henschel i Porsche. Ferdynand Porsche był ulubieńcem Hitlera i dlatego popełnił jeden nieszczęsny błąd, spieszył się wiele … Jednak o tym opowiemy później.
Pierwsze prototypy
Już w 1941 roku przedsiębiorstwa Wehrmachtu oferowały publicznie dwa prototypy: VK 3001 (H) i VK 3001 (R). Ale w maju tego samego roku wojsko zaproponowało zaktualizowane wymogi dotyczące ciężkich czołgów, w wyniku których projekty musiały zostać poważnie przebudowane.
Właśnie wtedy pojawiły się pierwsze dokumenty w produkcie VK 4501, z którego pochodzi rodowód niemiecki "Tygrys". Od konkurentów było wymagane dostarczenie pierwszych próbek już w maju-czerwcu 1942 r. Liczba prac była katastrofalnie duża, ponieważ obie platformy musiały być skonstruowane przez Niemców praktycznie od podstaw. Wiosną 1942 r. Oba prototypy, wyposażone w wieże Friedricha Kruppa, zostały przywiezione do Wilhelma Lair w celu pokazania Führerowi nowej techniki w dniu jego narodzin.
Zwycięzca meczu
Okazało się, że oba samochody mają znaczne wady. Tak więc, Porsche był tak "zabierany" przez pomysł stworzenia "elektrycznego" zbiornika, że jego prototyp, będąc bardzo ciężki, ledwie mógł obrócić się o 90 °. Również Henschel nie miał racji: jego czołg z wielkim trudem mógłby przyspieszyć do wymaganego 45 km / h, ale podczas gdy jego silnik był podgrzewany, ażeby było realnym zagrożeniem pożaru. Nadal jednak ten czołg wygrał.
Powody są proste: klasyczny wygląd i lekkie podwozie. Zbiornik Porsche był tak złożony i wymagał tak dużej ilości miedzi w produkcji, że nawet Hitler był skłonny odmówić swojego ukochanego inżyniera. Zgodził się również z komisją rekrutacyjną. To niemieckie czołgi "Tiger" z firmy "Henschel" i stało się uznanym "kanonem".
O pośpiechu i jego konsekwencjach
Należy zauważyć, że sam Porsche był tak pewny swego sukcesu nawet przed rozpoczęciem testów, że nakazał rozpoczęcie produkcji bez czekania na wyniki przyjęcia. Do wiosny 1942 roku dokładnie w 90 fabrykach gotowych było już w sklepach fabryki. Po awarii w testach trzeba było zdecydować, co z nimi zrobić. Wyjście zostało znalezione – silne podwozie zostało użyte do stworzenia Ferdinanda SAU.
Ten samobieżny pistolet stał się nie mniej sławny niż jeśli porównaj go z T-6. "Czoło" tego potwora nie penetrowało prawie nic, nawet bezpośredniego ognia i z odległości zaledwie 400-500 metrów. Nic dziwnego, że załogi radzieckich czołgów Fedyu były szczerze obawiane i respektowane. Niemniej jednak piechoty nie zgadzały się z nimi: "Ferdynand" nie posiadał broni, a zatem wiele z 90 pojazdów zostało zniszczonych przez miny magnetyczne i ładunki przeciwpancerne "ostrożnie" umieszczone bezpośrednio pod gąsienicami.
Produkcja seryjna i udoskonalenie
Pod koniec sierpnia tego samego roku czołg rozpoczął produkcję. Co dziwne, ale w tym samym okresie kontynuowano intensywne badania nowych urządzeń. W tym czasie próbka wykazana Hitlerowi przeszła już 960 km wzdłuż dróg. Okazało się, że na nierównym terenie samochód może przyspieszyć do 18 km / h, podczas gdy paliwo spalano do 430 litrów na 100 km. Niemiecki czołg Tygrysów, opisany w artykule, ze względu na swą obawy, wyrządził wiele problemów z dostawami.
Produkcja i ulepszanie projektu przebiegały w pojedynczym pakiecie. Zmieniono wiele zewnętrznych elementów, w tym skrzynki pocztowe. Potem na obwodzie wieży zaczęli wprowadzać małe zaprawy, specjalnie zaprojektowane do bomb dymowych i kopalń typu "S". Ten ostatni był przeznaczony do zniszczenia wrogiej piechoty i był bardzo podstępny: uwolniony z bagażnika, eksplodował na małej wysokości, gęsto wypełniając przestrzeń wokół zbiornika metalowymi kulek. Dodatkowo, aby zamaskować maszynę na polu bitwy, były wyposażone oddzielne wyrzutnie do spalania dymu NbK 39 (kalibru 90 mm).
Problemy z transportem
Ważne jest, aby pamiętać, że niemieckie czołgi "Tiger" były pierwszymi w historii maszyn budowlanych , które były seryjnie wyposażone w urządzenia do jazdy pod wodą. Było to spowodowane dużą masą T-6, która nie pozwalała na transport większości mostów. To w praktyce urządzenie prawie nie jest używane.
Jego jakość była na wysokości, ponieważ nawet podczas testowania zbiornik nie miał problemów z głębokim basenem przez ponad dwie godziny (z uruchomionym silnikiem), ale złożoność instalacji i potrzeba szkolenia inżynieryjnego terenu sprawiły, że korzystanie z systemu było nieopłacalne. Sama tankowców wierzyła, że niemiecki ciężki czołg T-VI "Tiger" po prostu utknie w mniej lub bardziej błotnistym dniu, więc starali się nie ryzykować, używając "standardowych" sposobów przekraczania rzek.
Ciekawe jest również, że dla tej maszyny powstały dwa typy gąsienic: wąskie 520 mm i szerokie 725 mm. Pierwsze były używane do transportu zbiorników na standardowych platformach kolejowych, a jeśli to możliwe, na swój własny ruch na utwardzonych drogach. Drugim rodzajem gąsienic był walka, był używany we wszystkich innych przypadkach. Jaki był układ German Tiger Tank?
Cechy konstrukcyjne
Sam zaprojektowanie nowej maszyny było klasyczne, z tylnym położeniem MTO. Cała przednia część zajęła departament zarządzania. Tam znajdowały się miejsca pracy kierowcy-mechanika i operatora radiowego, który jednocześnie wykonywał obowiązki strzałki, sterując pistoletem maszynowym.
Środkową część zbiornika podano pod komorą walki. Powyżej znajdowała się wieża z pistoletem i karabinem maszynowym, a dla dowódcy, strzelca i ładowacza były miejsca pracy. Również w komorze bojowej był cały zbiornik amunicji.
Uzbrojenie
Pistoletem głównym był pistolet KwK 36 o rozmiarze 88. Został opracowany na podstawie słynnego pistoletu przeciwlotniczego tego samego kalibru, który w 1941 roku pewnie prowadził wszystkie zbiorniki Allied z niemal wszystkich zakresów. Długość lufy pistoletu wynosi 4928 mm, biorąc pod uwagę hamulec wylotowy – 5316 mm. Ten ostatni był cennym dowodem niemieckich inżynierów, ponieważ pozwalał na zmniejszenie energii do poziomu akceptowalnego. Broń pomocnicza była karabinem maszynowym 7.92 mm MG-34.
Pistolet maszynowy, który, jak już powiedzieliśmy, był kontrolowany przez operatora radiowego, został umieszczony na przedniej płycie. Zauważ, że na wieży dowódcy, z zastrzeżeniem użycia specjalnego mocowania, można było umieścić kolejny MG-34/42, który w tym przypadku był używany jako broń przeciwlotnicza. Należy zauważyć, że ten środek był wymuszony i często używany przez Niemców w Europie.
Ogólnie rzecz biorąc, samolot nie mógł oprzeć się jakimkolwiek niemieckiemu ciężkiemu czołgowi. T-IV, "Tygrys" – wszystkie były łatwym łupem dla lotnictwa alianckiego. W nas sytuacja była zupełnie inna, gdyż w 1944 r. W ZSRR po prostu nie było wystarczającej liczby żołnierzy szturmowych na ataki ciężkich niemieckich technik.
Wieża została obrócona przez hydrauliczne urządzenie wychylne o mocy 4 kW. Moc pobierana była z skrzyni biegów, dla której zastosowano oddzielne koło zębate. Mechanizm był wyjątkowo skuteczny: przy maksymalnych obrotach wieża obracała się o 360 stopni w ciągu zaledwie minuty.
Jeśli z jakiegoś powodu silnik był stłumiony, ale trzeba było obrócić wieżę, czołgiści mogliby użyć ręcznego urządzenia przechylającego. Jego wadą, oprócz dużego obciążenia załogi, był fakt, że przy najmniejszej nachyleniu lufy kolejka była niemożliwa.
Powerplant
MTO obejmował zarówno elektrownię, jak i pełne zasilanie paliwem. Te niemieckie czołgi "Tiger" różniły się od naszych maszyn, w których paliwo znajdowało się bezpośrednio w komorze walki. Dodatkowo MTO został oddzielony od innych przedziałów silną przegrodą, co minimalizowało ryzyko dla załogi z bezpośrednim trafieniem w imponującym przedziale.
Należy zauważyć, że niemieckie czołgi II wojny światowej ("Tygrys" nie są wyjątkiem), pomimo "benzyny", nie otrzymano chwały "zapalniczek". Wynikało to dokładnie z rozsądnej lokalizacji zbiorników gazu.
W ruchu samochód zasilany był przez dwa silniki Maybach HL 210P30 w 650 KM. Lub Maybach HL 230P45 w 700 KM (które zostały postawione od 251 "Tiger"). Silniki w kształcie litery V, czterosuwowe, 12 cylindrowe. Zauważ, że czołg "Panther" miał dokładnie ten sam silnik, ale jeden. Silnik chłodzono dwoma ciekłymi grzejnikami. Ponadto, po obu stronach silnika zainstalowano osobne wentylatory, aby poprawić proces chłodzenia. Ponadto, dostarczono osobne dmuchanie generatora i kolektorów wydechowych.
W przeciwieństwie do cystern krajowych, benzyna o wysokiej zawartości oktanu może wynosić nie mniej niż 74. Cztery zbiorniki gazu umieszczone w MTO zawierają 534 litrów paliwa. Podczas jazdy na stałych drogach gruntowych na sto kilometrów zużyto 270 litrów benzyny, a na skrzyżowaniu dróg odjazdowych wydatki wzrosły natychmiast do 480 litrów.
Tak więc techniczne cechy charakterystyczne czołgu Tiger (niemieckiego) nie zakładały długich "niezależnych" marszów. Gdyby tylko była minimalna szansa, Niemcy próbowali przybliżać go do pola bitwy na torach kolejowych. Więc wyszło znacznie tańsze.
Charakterystyka podwozia
Z każdej strony stanowiły 24 wspinaczkowe lodowiska, które były nie tylko rozłożone, ale także stały w czterech rzędach naraz! Na rolkach podtrzymujących użyto gumowych bandaży, dla pozostałych stali, ale zastosowano dodatkowy system amortyzacji wewnętrznej. Warto zauważyć, że niemiecki czołg T-6 Tiger miał bardzo znaczną wadę, której nie można było wyeliminować: z powodu bardzo wysokich opon obciążeń wałków toru bardzo szybko się zużywa.
Począwszy od około 800-tego samochodu, na wszystkich rolkach umieszczono paski stalowe i wewnętrzne amortyzatory. Aby uprościć i obniżyć koszt budowy, zewnętrzny projekt jednoprzęsłowy został również wyłączony z projektu. Nawiasem mówiąc, ile niemieckich czołgów tygrysów kosztował Wehrmachtu? Model wzorcowy na początku 1943 r. Został oszacowany według różnych źródeł w przedziale od 600 tys. Do 950 tys. Reichsmarks.
W przypadku kierownicy zastosowano kierownicę podobną do kierownicy motocykla: przy użyciu napędu hydraulicznego udało się łatwo kontrolować zbiornik o pojemności 56 ton dzięki wysiłkowi jednej ręki. Przełączanie transmisji może być dosłownie dwa palce. Nawiasem mówiąc, punkt kontrolny tego zbiornika był prawowitą dumą projektantów: robotów (!), Czterech biegów do przodu, dwóch do tyłu.
W przeciwieństwie do naszych czołgów, gdzie tylko bardzo doświadczony człowiek mógł być Mehvodem, którego profesjonalizm często polegał na życiu całej załogi, niemal każdy piechotnik, który przynajmniej zajął się motocyklem, mógł siedzieć pod sterami Tygrysa. Z tego powodu stanowisko mechanika "Tygrysa" nie było czymś specjalnym, podczas gdy kierowca T-34 był prawie ważniejszy niż dowódca czołgu.
Ochrona pancerza
Skrzynka ma kształt pudełka, jego elementy składają się "w szpilce" i spawane. Płytki zbroi są walcowane, z dodatkami chromu i molibdenu, cementowane. Wielu historyków skrytykuje "pudełko" "tygrysa", ale w pierwszej kolejności doszło do jakiegoś uproszczenia. Po drugie, co ważniejsze, do 1944 r. Na polu bitwy nie było ani jednego alianckiego czołgu, który mógłby uderzyć w T-6 w przedniej projekcji. Cóż, jeśli nie w bliskiej odległości.
Tak więc niemiecki czołg ciężki T-VI "Tiger" w czasie tworzenia był bardzo chronionym samochodem. Faktycznie to kochali go czołgi z Wehrmachtu. Przy okazji, w jaki sposób sowiecka broń przenikała do niemieckiego czołgu "Tiger"? Dokładniej, jaka broń?
Jaka radziecka broń zrobiła "Tygrys"
Pancerza czołowa miała grubość 100 mm, bok i pasza – 82 mm. Niektórzy historycy wojskowi uważają, że z powodu "pociętych" kadłubów "tygrysem", nasz kalibru ZIS-3 o długości 76 mm mógłby z powodzeniem walczyć, ale tu jest kilka subtelności:
- Po pierwsze, porażka była mniej lub bardziej zagwarantowana tylko od 500 metrów, ale słabe jakości okrągłe zbroje często nie penetrują pancerza jakościowego pierwszego "Tygrysa" nawet w niewielkim zakresie.
- Po drugie, co ważniejsze, na polu bitwy był szeroko rozpowszechniony "regimentka" kalibru 45 mm, który w czole T-6 nie uwzględniał zasadniczo. Nawet wtedy, gdy uderzyło w zarząd, breakout można było zagwarantować tylko z licznikami od 50, a nawet wtedy, a nie faktem.
- Pistolet F-34 czołgu T-34-76 również nie lśnił, a nawet użycie "kręgów podkalibrowych" zostało źle skorygowane. Faktem jest, że nawet pocisk z podbierakiem tego pistoletu niezawodnie wzięła stronę Tygrysa tylko od 400-500 metrów. A potem – pod warunkiem, że "cewka" była wysokiej jakości, co nie zawsze było takie.
Ponieważ broń radziecka przenikała do niemieckiego czołgu "Tygrys" nie zawsze, załoga czołgów otrzymała prosty rozkaz: strzelanie z pancerza tylko wtedy, gdy istnieje 100% szans na trafienie. Tak więc można było zmniejszyć zużycie rzadkich i bardzo kosztownych węglików wolframu. Więc broń sowiecka mogła trafić na T-6 tylko wtedy, gdy kilka warunków było takie same:
- Mała odległość.
- Udany kąt.
- Pocisk jakościowy.
Tak więc, aż do masowego wyglądu T-34-85 w 1944 r. I nasyceniu oddziałów pistoletami samobieżnymi SU-85/100/122 oraz "Tygrysami" SU / ISU "Zveroboev" były bardzo niebezpiecznymi przeciwnikami naszych żołnierzy.
Charakterystyka walki z zatrudnieniem
Fakt, że niemiecki czołg T-6 "Tiger" został wysoko oceniony dowodzeniem Wehrmachtu, świadczy fakt, że specjalnie dla tych maszyn specjalnie stworzono nową jednostkę taktyczną – batalion ciężkiego czołgu. Była to oddzielna, autonomiczna część, która miała prawo do niezależnych działań. Charakterystycznie 14 utworzonych batalionów, pierwotnie działało we Włoszech, jeden w Afryce, a pozostałe 12 w ZSRR. To daje pojęcie o zaciętej walce na froncie wschodnim.
W sierpniu 1942 r. Tygrysy były testowane w Mga, gdzie nasi artylodyl strzelili od dwóch do trzech pojazdów testowych (w sumie sześć), aw 1943 r. Nasi żołnierze udało się złapać pierwszy T-6 niemal w idealnym stanie. Natychmiastowe testy przeprowadzono na niemieckim czołgu Tiger, który dał rozczarowujące wnioski: czołg T-34 nie mógł walczyć na nowym poziomie z nową techniką faszystowskich, a standardowy karabin szturmowy 45 mm nie miał wystarczającej siły, aby przełamać zbroję.
Uważa się, że podczas bitwy pod Kurskiem odbyło się najbardziej masowe użycie "Tygrysów" w ZSRR. Planowano, że 285 samochodów tego typu będzie zaangażowanych, ale w rzeczywistości Wehrmacht wystawił 246 T-6.
W Europie do czasu lądowania aliantów były trzy bataliony czołgów ciężkich wyposażonych w 102 „Tiger”. Warto zauważyć, że w marcu 1945 roku było około 185 czołgów tego typu w ruchu w świecie. Wytworzono w sumie około 1200 jednostek. Obecnie istnieje jeden sposób niemiecki czołg „Tygrys” w świecie. Zdjęcia ze zbiornika, który znajduje się w Aberdeen Proving Ground, pojawiają się regularnie w mediach.
Dlaczego powstał „tigroboyazn”?
Wysoka efektywność tych zbiorników jest w dużej mierze ze względu na doskonałą obsługę i wygodne załogi pracy. Aż do 1944 roku bitwy nie było ani jednego zbiornika Allied, który będzie musiał walczyć z „Tiger” na równi. Wielu naszych cystern zginęło, gdy ich samochód uderzył Niemców z odległości 1,5-1,7 km. Gdy T 6 pobudził niewielkiej ilości bardzo rzadko.
Śmierć niemieckiego asa Wittmann – przykład. Jego przerwy zbiornika przez „Sherman” został ostatecznie wykończył strzałem z pistoletu dystansach. Jeden wyściełane „Tygrys” miał 6-7 spalony T-34, a Amerykanie ze statystyk swoich zbiornikach było jeszcze smutniejsze. Oczywiście, „trzydzieści cztery” – maszyna z zupełnie innej klasy, ale w większości przypadków był przeciwny przez T-6. To po raz kolejny potwierdza, bohaterstwo i poświęcenie naszych żołnierzy.
Główne wady maszyny
Główną wadą jest wysoka waga i szerokość, uniemożliwiając transport zbiornika konwencjonalnych platform kolejowych bez wstępnego. W odniesieniu do porównania kątowej zbroi „Tiger” i „Panther” z racjonalnych kątami widzenia w praktyce T-6 ma jeszcze groźniejszym przeciwnikiem dla radzieckich i alianckich czołgów kosztem bardziej efektywnego rezerwacji. Na T-5 był bardzo dobrze chroniony przedni występ, ale zarząd i jedzenie były prawie puste.
Co gorsza, nawet moc obu silników nie wystarczyło, aby przenieść taki ciężki wóz na nierównym terenie. Na glebach podmokłych po prostu wiąz. Amerykanie nawet opracowała specjalne taktyk bojowych „tygrysy”: są zmuszeni przerzucić niemieckiego batalionu ciężkich od jednej krawędzi do drugiej części, w wyniku kilku tygodniach połowa T-6 (co najmniej) okazała się być naprawione.
Pomimo wszystkich wad, niemiecki czołg „Tygrys”, który ma na zdjęciu w artykule był bardzo groźny maszyna walki. Być może, z ekonomicznego punktu widzenia, to nie są tanie, ale tankowce, w tym nasza, aby uruchomić w technice trofeum ocenianego to „kot” jest bardzo wysoki.
Latest posts
Ośrodki opieki weterynaryjnej, klinik i vetapteki Niżnym Nowogrodzie
